του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
1. Πλατεία Συντάγματος, 5 Σεπτεμβρίου 1910: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε ομιλία του σε μεγάλη συγκέντρωση αναφέρεται στην αναθεώρηση του Συντάγματος από Αναθεωρητική Βουλή. Το πλήθος τον διακόπτει κραυγάζοντας «Συν-τα-κτι-κή», «Συν-τα-κτι-κή», «Συν-τα-κτι-κή». Και ο Βενιζέλος απαντά αυστηρά: «Αναθεωρητική, λέγω»!
Έτσι φέρονται οι ηγέτες στις δύσκολες ώρες. Στέκονται με θάρρος μπροστά στον λαό, ηγούνται με ειλικρίνεια, ρεαλισμό, αποφασιστικότητα, αντιμετωπίζουν τις κρίσεις, φέρνουν αποτέλεσμα!
Πλατεία Συντάγματος, Μάϊος-Ιούνιος 2011: Οι «αγανακτισμένοι» έχουν καταλάβει την πλατεία, οι «φοβισμένοι» είναι έγκλειστοι στο κτίριο της Βουλής και κανείς τους δεν τολμάει να βγει να τους πει δυο καθαρές κουβέντες: «Δικαιολογημένα έχετε αγανακτήσει με μας, γιατί επί 30 χρόνια σας ξεγελάμε. Είμαστε ένοχοι, έχουμε μετανοιώσει και δεχόμαστε να πληρώσουμε γι’ αυτό. Τώρα που η Χώρα, από φταίξιμο δικό μας, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, το σπουδαίο και επείγον είναι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε για να σωθεί απ’ την καταστροφή».
2. Σήμερα, 100 χρόνια μετά τη συνάντηση λαού-Βενιζέλου στο Σύνταγμα, αντί για έναν τέτοιο καθαρό ανανεωτικό λόγο, οι πολιτικοί μας, με τη σύμπραξη των, πάντα πρόθυμων, ΜΜΕ, συνεχίζουν το γνωστό παλαιοκομματικό καταστροφικό παιχνίδι, με:
- τη δειλία τους να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους που έφεραν τη Χώρα στο χείλος της καταστροφής και να ζητήσουν από τον λαό συγχώρεση,
- την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση μέσα σε λίγα χρόνια, χωρίς μείωση του βιωτικού μας επιπέδου και χωρίς ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις (για τον εκσυγχρονισμό και τη μείωση του κράτους),
- την ανεπάρκειά τους να αποφασίσουν και να εφαρμόσουν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα,
- την επιλογή μέτρων που πλήττουν τους φτωχούς και δεν αγγίζουν τους πλούσιους,
- την παντελή απουσία «παραδείγματος θυσίας», την ίδια ώρα που επιβάλουν μεγάλες θυσίες στους φτωχούς συμπολίτες τους,
- την διαχρονική επιλογή τους να βάζουν το «καλό του κόμματος» και την εξασφάλιση της βουλευτικής καρέκλας πάνω από το καλό της Χώρας και να φορτώνουν τις ευθύνες οι μεν στους δε,
- τη σύγχυση που προκαλούν στους πολίτες, με τις φλύαρες αερολογίες, την ακατάσχετη συνθηματολογία, τα παχυά λόγια, τον άκρατο λαϊκισμό...,
- την άρνησή τους να πουν καθαρά στον λαό πως:
- η μοναδική ρεαλιστική επιλογή που μας απομένει είναι μία: η αποδοχή της βοήθειας της Ευρώπης (με τους όρους που, εκατό φορές δυστυχώς, αυτή τελικά θα θέσει, μετά την οποιδήποτε «επαναδιαπραγμάτευση» του κ. Σαμαρά ή του κ. Παπανδρέου ή και των δύο) ή η άρνησή της, δηλαδή ο μοναχικός δρόμος της πτώχευσης,
- αν ΣΗΜΕΡΑ δεν πάρουμε τα σκληρά μέτρα που η κατάσταση της Χώρας επιβάλλει, με τις γνωστές δυσμενείς συνέπειές τους, τα μέτρα που θα υποχρεωθούμε ΑΥΡΙΟ να πάρουμε θα είναι πέντε φορές σκληρότερα και οι συνέπειές τους πέντε φορές δυσμενέστερες.
3. Τα περισσότερα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και έντυπα, με τα «πολιτικά» πρωϊνάδικα, τα τηλεπαράθυρα των οκτώ, τις «ενημερωτικές» εκπομπές, τους πηχυαίους τίτλους..., αποπροσανατολίζουν τον λαό, λαϊκίζοντας ασταμάτητα.
- Αποσιωπούν πως τα «σκληρά μέτρα» είναι ανύπαρκτα για τους πολύ πλούσιους, πολύ-πολύ άνετα για τους πλούσιους και αβάστακτα μέχρι εξοντωτικά για τους φτωχούς (και όχι απλώς «σκληρά» –για όλους αδιακρίτως– όπως αρέσκονται να τα χαρακτηρίζουν).
- Δεν λένε κουβέντα για την κραυγαλέα απουσία «παραδείγματος θυσίας» των πολιτικών, την ώρα που οι ίδιοι υποβάλλουν σε θυσίες στους φτωχούς.
- Δεν προσφέρουν έγκυρη ενημέρωση από σοβαρούς ουδέτερους τεχνοκράτες για το ποιες είναι οι δυνατές ρεαλιστικές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης της Χώρας, με δεδομένο το σημερινό διεθνές περιβάλλον, και ποιες οι συνέπειες κάθε μιας.
- Μας σερβίρουν, αντί για έγκυρη ενημέρωση, κοκορομαχίες, σπαρακτικές κραυγές, φωνασκίες, πονεμένες περιγραφές της δυστυχίας μας, αόριστες αναφορές σε «ηχηρά μηνύματα» που πήραν ή δεν πήραν οι πολιτικοί (ποια ακριβώς, δεν μας λένε ποτέ), παλληκαρισμούς κατά των κακών ευρωπαίων, εξυπνακίστικες ατάκες, συνθήματα και κορώνες κομματικών προπαγανδιστών και «εμβρυνθείς αναλύσεις» γραφικών ή ημιμαθών.
- Προβάλλουν συνήθως τα παραπολιτικά, διαδικαστικά, εκλογολογίες, ανασχηματισμούς κ.τ.τ., παραμελώντας τα ουσιαστικά ζητήματα.
- Σιγοντάρουν τους προστατευόμενούς τους πολιτικούς, αποδίδοντας την δική τους αποτυχία στο κακό Μνημόνιο που «δεν περπατάει», στη «λάθος συνταγή» και το «λάθος φάρμακο», σε διεθνείς οργανισμούς, διεθνείς αξιολογητές, αγορές, κερδοσκόπους, διεθνείς συνωμοσίες κ.τ.τ.
- Αποφεύγουν να ρωτήσουν ευθέως:
- τον κ. Παπανδρέου, γιατί δεν εφάρμοσε πλήρως τα μέτρα που ό ίδιος πριν από ένα χρόνο συμφώνησε, με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερέψει δραματικά και η αξιοπιστία της Χώρας να φτάσει στο σημερινό μη χείρον;
- τον κ. Σαμαρά, τι θα πράξει αν μετά από "σκληρές διαπραγματεύσεις", η Τρόικα αποφασίσει να απορρίψει τις προτάσεις του;
- όλους τους πολιτικούς, γιατί όλο αυτό το διάστημα που επιβάλουν θυσίες στον φτωχό (αλλά όχι τον πλούσιο) “για να σωθεί η πατρίδα”, οι ίδιοι δεν έχουν δώσει ούτε ένα παράδειγμα θυσίας;
4. Με όλα αυτά, είναι περίεργο που πολλοί συμπολίτες μας, “αγανακτισμένοι” με τη χρόνια ανικανότητα ή ιδιοτέλεια των πολιτικών και των ΜΜΕ, εμπιστεύονται σήμερα περισσότερο τους επαγγελματίες-ελγκτές της Τρόικας από τους επαγγελματίες της πολιτικής και τους συμπαραστάτες τους στα ΜΜΕ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου