Κορυφαίοι Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ στις...διαδήλωσεις της ΔΕΘ
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Γιάννης Ραγκούσης στην πορεία της ΔΕΘ! Όχι –προφανώς- φέτος, αλλά το μακρινό 2008, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή κατέρρεε και το ΠΑΣΟΚ έσπερνε υποσχέσεις για τη διαφαινόμενη σοσιαλιστική διακυβέρνηση. Την ίδια χρόνια, όπως θυμόμαστε ίσως από τη σχετική φωτογραφία που επανακυκλοφόρησε πέρσι, ο Γιώργος Παπανδρέου φορούσε δημόσια το μπλουζάκι της ΕΥΑΘ που διαλαλούσε ότι το νερό δεν είναι για πούλημα…
Από τον ίδιο το χαρακτήρα της, ως βήμα εξαγγελιών, η ΔΕΘ δεν φημίζεται για τη σχέση της με την αλήθεια. Αλλά οι απότομες μεταπτώσεις του Γιώργου Παπανδρέου και των συντρόφων του από τις προεκλογικές ΔΕΘ στις μετεκλογικές, μάλλον δεν έχουν προηγούμενο.
Η κατάρρευση Καραμανλή
Η ΔΕΘ του 2008 χαρακτηρίστηκε ως η αρχή του τέλους της εποχής Καραμανλή. Ο τότε πρωθυπουργός, ήδη βαριά πληγωμένος από τα σκάνδαλα της εποχής (οι off-shore εταιρίες του Βουλγαράκη, το Βατοπέδι, ο Ζαχόπουλος κοκ), δεν κατάφερε να πείσει κανέναν. Κάλυψε τους αμαρτωλούς υπουργούς, υποσχέθηκε ότι δεν θα βάλει νέους φόρους και ορκίστηκε –φυσικά- ότι δεν θα προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Την επόμενη χρονιά βέβαια η ΔΕΘ έγινε μετά την προκήρυξη των εκλογών.
Σε αυτό το κλίμα, το ΠΑΣΟΚ που ξεπερνούσε τότε την άγρια κρίση της προηγούμενης χρονιάς, σόλαρε. Ο Γιώργος Παπανδρέου κατήγγειλε με οξύτητα τη …νεοφιλελεύθερη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας που οδηγεί σε φτώχεια και ανεργία. Ξεκίνησε μάλιστα την ομιλία του μεταφέροντας τα λεγόμενα που ακούει στο δρόμο: «Δεν τα βγάζω πέρα. Κάθε χρόνο πληρώνω όλο και περισσότερους φόρους. Δεν μπορώ να πληρώσω τα δάνεια. Θέλω να δουλέψω, αλλά οι πόρτες είναι κλειστές. Η σύνταξή μου δεν φτάνει ούτε για να αγοράσω τα φάρμακα. Ο γιος μου με δύο μεταπτυχιακά και δεν βρίσκει δουλειά. Φοβάμαι ότι αν πάθω κάτι, δεν θα προλάβω να φτάσω στο νοσοκομείο.» «Μισθωτοί και συνταξιούχοι βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται. Νέοι των 400, 500, 700 ευρώ - δεν τους δίνεται το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή εργασία», κατέληξε ο σοσιαλιστής ηγέτης.
Αρνήθηκε μάλιστα τον ισχυρισμό της Νέας Δημοκρατίας ότι για την οικονομική κατάσταση φταίει η οικονομική κρίση, αποδίδοντάς την στις επιλογές της –τότε- κυβέρνησης, όπως –αντιγράφουμε από την ομιλία του- « η εκποίηση κερδοφόρων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, η αποδόμηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, της δημόσιας εκπαίδευσης και η εκχώρησή τους σε ιδιώτες».
Στον αντίποδα της πολιτικής αυτής, ο Γιώργος Παπανδρέου δεσμεύτηκε για στήριξη του εισοδήματος, μείωση της φορολογίας, αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους, ανάπτυξη, αλλά και άλλα πολλά, όπως η φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών, η αύξηση των δαπανών για παιδεία και έρευνα στο 7% και άλλα σοσιαλιστικά.
«Λεφτά Υπάρχουν»
Στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και η προεκλογική ΔΕΘ του 2009. Ο Κώστας Καραμανλής προσπάθησε να περισώσει λίγο από το κύρος του, παίζοντας αυτή τη φορά το χαρτί του υπεύθυνου πολιτικού που λεει τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Παπανδρέου, από την άλλη συνέχισε τις «δεσμεύσεις»: είμαστε άλλωστε στην εποχή του διάσημου «λεφτά υπάρχουν». Έτσι, παρουσίασε το πρόγραμμα των «100 ημερών» το οποίο, μεταξύ άλλων, περιλάμβανε αύξηση μισθών, συντάξεων που να καλύπτει τον πληθωρισμό, φορολόγηση όλων των εισοδημάτων με ενιαία κλίμακα και φορολόγηση ως εισοδημάτων των μερισμάτων που διανέμονται, ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και (αυτό είναι μάλλον το πιο τραγικό) αντιμετώπιση της «κρίσης της εργασίας»: δεν πάω άλλο, είπε η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τα «μπλοκάκια» κοκ.
Στην πραγματικότητα βέβαια, και καθώς όλα έδειχναν ότι σε λίγο θα βρισκόταν στην πρωθυπουργική καρέκλα, αυτή τη φορά οι «παροχές» ήταν πολύ πιο μετριασμένες: η αύξηση πχ στα όρια του πληθωρισμού του 3% δεν μπορούσε – τότε – παρά να θεωρείται αυτονόητη (ακόμα και αν εν τέλει προχώρησε σε μειώσεις). Η αντιπολιτευτική τακτική όμως της ΝΔ που τον κατηγορούσε για …λαϊκισμό, διόγκωσε τις όποιες υποσχέσεις, ενισχύοντας ουσιαστικά το εκλογικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ.
«Η επανάσταση του αυτονόητου»
Την επόμενη χρονιά βέβαια, όλα ανατράπηκαν: το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην κυβέρνηση, ο ανακάλυψε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» και προχώρησε στην πολιτική του Μνημονίου. Ο Γιώργος αυτή τη φορά δεν είχε τίποτα να υποσχεθεί και το έριξε στην …τέχνη. Η πρωθυπουργική ομιλία του 2010 έμεινε στην ιστορία για τις (ασύνακτες) προσπάθειες του να παρουσιάσει την πολιτική του Μνημονίου ως «επανάσταση του αυτονόητου», που θα ανατρέψει όλες τις χρόνιες παθογένειες και θα απογειώσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Χαρακτηριστικό απόσπασμα η παρουσίαση 5-6 εταιριών ως πρότυπο «υγειούς επιχειρηματικότητας»: κανά-δυο από αυτούς φτιάχνουν παιχνίδια στο διαδίκτυο και οι άλλοι καλλυντικά!
Σήμερα, δύσκολα θα βρει αντίστοιχα έξυπνα να πει. Με ανεργία 16% και ύφεση 7,3%, δύσκολα μπορεί να συνεχίσει ότι το Μνημόνιο μας απελευθερώνει. Μάλλον, η αρχική ιδέα να μην ανέβει καν ίσως να ήταν καλύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου