ΕΞΕΓΕΡΣΗ..Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ..Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ..ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ

'Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)

1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων...

2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Το email μας tolimeri@gmail.com

ΓΑΠ & ΑΝΔΡΕΑ Co .Η Ελβετκή εταιρεία του ,αδελφού του πρωθυπουργού.που θα κάνει το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΤΙ

30.11.13

Στο βυθό παρασύρει την οικονομία ο προϋπολογισμός





  Δεκαστικ Γ.
Εφιαλτικό είναι το δόγμα που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου απέναντι σε πάνω από πέντε εκατομμύρια Έλληνες: όσο πιο πολύ μειώνονται τα εισοδήματα τους, τόσο περισσότερους και μεγαλύτερους φόρους θα πληρώνουν! Όσο πιο πολύ φτωχαίνει ο πληθυσμός της χώρας μας εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο πιο πολύ θα τον «γδέρνουν» φορολογικά οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ!

Η πολιτική αυτή αποτυπώνεται και στον προϋπολογισμό του 2014 που κατέθεσε η κυβέρνηση. Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά τουλάχιστον 4% στη διάρκεια του 2013. Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες έγιναν ακόμη φτωχότεροι, πράγμα που εκδηλώνεται με μια σειρά άλλους οικονομικούς δείκτες. Η απασχόληση μειώθηκε ακόμη 3,5%, με αποτέλεσμα η ανεργία να εκτιναχθεί στο 27%. Η ιδιωτική κατανάλωση συρρικνώθηκε κι αυτή κατά 6,7% στη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει, πράγμα που σημαίνει ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων με τις αποταμιεύσεις τους από προηγούμενα χρόνια δεν αρκούν πλέον για να συγκρατήσουν το επίπεδο ζωής τους, το οποίο καταβαραθρώνεται.



Λιγότερο εισόδημα, περισσότεροι φόροι!

Φτωχότεροι έγιναν οι Έλληνες το 2013. Μικρότερο το εισόδημα τους, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αποφάσισε ότι θα πληρώσουν... περισσότερους φόρους! Με λιγότερο εισόδημα, ακόμη και ο φόρος εισοδήματος θα είναι μεγαλύτερος!

Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου ή για δημοσιογραφική υπερβολή με στόχο τον εντυπωσιασμό. Οι αριθμοί του προϋπολογισμού είναι αμείλικτοι. Από 11,6 δις ευρώ που ήταν ο φόρος εισοδήματος όλων των Ελλήνων το 2013, θα γίνει 12,9 δις ευρώ το 2014 - δηλαδή 1,3 δις ή 11,5% μεγαλύτερος φόρος για ένα εισόδημα που μειώθηκε! Ανελέητο φορολογικό «γδάρσιμο» του πληθυσμού.

Υπάρχουν και χειρότερα. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είχαν πει ότι το χαράτσι στα ακίνητα ήταν «προσωρινό» και «έκτακτο» και ότι θα το καταργούσαν οσονούπω, όπου να 'ναι. Τι ακριβώς εννοούσαν το καταλάβαμε μόλις αντικατέστησαν το χαράτσι με τον ενιαίο φόρο ακινήτων: από 2,8 δις ευρώ που ήταν το 2013 το χαράτσι, ο φόρος ακινήτων το 2014 θα εκτιναχθεί στα... 3,9 δις - δηλαδή 1,1 δις ευρώ επιπλέον ή... 41,4% υψηλότερος φόρος!

Οι δεξιοί παίρνουν σπίτια!

Έναν αιώνα τώρα η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθούσε να πείσει τον κοσμάκη πως αν έρθουν οι κομουνιστές στην εξουσία θα του πάρουν το σπίτι. Αποδείχθηκε όμως ότι τα σπίτια του κόσμου του τα αρπάζουν οι δεξιοί του Σαμαρά και οι πασόκοι του Βενιζέλου! Ιλαροτραγωδία...

Χειρότερη υγεία, χειρότερη παιδεία, χειρότερες συντάξεις, χειρότερη νοσοκομειακή περίθαλψη, χειρότερες κοινωνικές παροχές εξασφαλίζει ο προϋπολογισμός του 2014! Αδίστακτα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος σπρώχνουν προς το βυθό το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, συμφωνώντας ασμένως με τις εντολές των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων επικυρίαρχων της πατρίδας μας.
Από 12,2 δις ευρώ που ήταν φέτος οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση, θα πέσουν στα 10,8 δις του χρόνου - μείωση δηλαδή κατά 11,5%.
Από 5,4 δις ευρώ που ήταν οι δαπάνες για την υγεία το 2013, θα καταβαραθρωθούν στα 4,3 δις το 2014, θα μειωθούν δηλαδή κατά 20,4%.

Στον Καιάδα θα ρίξουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τον ΕΟΠΥΥ με τους σχεδόν δέκα εκατομμύρια ασφαλισμένους. Τα έσοδα του καταρρέουν - από 7,44 δις ευρώ που ήταν φέτος θα πέσουν στα 5,25 δις του χρόνου. Δραματική μείωση κατά 29,4% - κι έχεις και την κυβέρνηση από πάνω να... μειώνει (!) την επιχορήγηση προς τον ΕΟΠΥΥ κάτω από αυτές τις συνθήκες από το 1,1 δις φέτος σε λιγότερο από 0,8 δις του χρόνου.

Όλα «στο κόκκινο»!

Συνολικά, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζει να πηγαίνει απ' το κακό στο χειρότερο σε όλους τους τομείς. Αν συνεχιστεί αυτή η καταστροφική πολιτική, δεν υπάρχει σωτηρία. Θα καταρρεύσουν τα πάντα! Η πολιτική του Μνημονίου με τις απολύσεις, τις δραματικές μειώσεις μισθών και την κτηνώδη υπερφορολόγηση του πληθυσμού έχει εγκλωβίσει τη χώρα σε ένα σίριαλ θανάτου που την οδηγεί όλο και πιο χαμηλά και από το οποίο αδυνατεί να ξεφύγει. Είναι εκπληκτικά τα στοιχεία του καταποντισμού της ελληνικής οικονομίας μέσα στα τέσσερα μνημονιακά χρόνια, σε όποιον τομέα κι αν εξετάσει κανείς.

Στις 31 Δεκεμβρίου 2008, τελευταία χρονιά πριν από την κρίση, τα επιχειρηματικά, για παράδειγμα, δάνεια ήταν μη εξυπηρετούμενα (είχαν, δηλαδή, καθυστέρηση των δόσεων αποπληρωμής τους πάνω από τρεις μήνες) στο πραγματικά ασήμαντο ποσοστό του 4,3% του συνολικού ποσού. Ακόμη και στο τέλος του 2009, χρονιά κρίσης αλλά προ Μνημονίου, το ποσοστό αυτό είχε ανεβεί στο 6,7%, ποσοστό εύκολα χειρίσιμο.

Με το που μπήκαμε όμως στο επαίσχυντο μνημονιακό καθεστώς, το ποσοστό αυτό απογειώθηκε. Στις 31 Μαρτίου 2013, βάσει των τελευταίων επίσημων στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, το ποσοστό είχε εκτοξευτεί στο... 27,5%! Σχεδόν εξαπλάσιο του προκρισιακού ποσοστού!
Όπως έγραφε, μάλιστα, η Καθημερινή την περασμένη εβδομάδα, τραπεζικοί παράγοντες εκτιμούσαν ότι στο τέλος Σεπτεμβρίου το ποσοστό των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων ανήλθε στο 31 % του συνόλου, επταπλάσιο, δηλαδή, του προ κρίσης ποσοστού!
Δεν είναι εξόφθαλμο ότι αιτία αυτής της πρωτοφανούς επιδείνωσης είναι το Μνημόνιο;

Χρεοκοπημένες τράπεζες

Ανάλογη εκτίναξη παρουσίασαν και τα μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια των ιδιωτών.
Τα «κόκκινα» στεγαστικά από 5,3% του συνόλου που ήταν στο τέλος του 2008 εκτινάχθηκαν στο 22,9% το Μάρτιο του 2013, υπερτετραπλασιάστηκαν, δηλαδή, σε τέσσερα χρόνια.
Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση με τα καταναλωτικά δάνεια, που «κοκκίνισαν» σε εγκληματικό βαθμό: από το 8,2% του 2008 βρίσκονταν πλέον στη... στρατόσφαιρα του 42,4% το Μάρτιο του 2013 και εκτιμάται από τραπεζίτες ότι το Σεπτέμβριο είχαν ανέλθει στο 46% του συνόλου!

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια στις 31 Μαρτίου 2013 ανέρχονταν σε 34 δις ευρώ, τα «κόκκινα» στεγαστικά σε 16,8 δις και τα «κόκκινα» καταναλωτικά σε 12,3 δις -δηλαδή 63,1 δις αθροιστικά επί συνόλου δανείων που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες ύψους 225,8 δις-, συνειδητοποιεί το μέγεθος του προβλήματος και καταλαβαίνει ότι αποκλείεται οι τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία!

Τραπεζικοί παράγοντες εκτιμούν, μάλιστα, ότι στις 30 Σεπτεμβρίου 2013 το ύψος των «κόκκινων» δανείων κινούνταν συνολικά γύρω στα 70 δις ευρώ. Αυτό το ποσό όμως είναι... υπερδιπλάσιο (!) των κεφαλαίων των ελληνικών τραπεζών. Με τι λεφτά, λοιπόν, θα δώσουν δάνεια στις επιχειρήσεις και στον κόσμο;

Καταθέσεις, γιοκ!

Με τα λεφτά των καταθέσεων, είναι λογική απάντηση. Λογική, αλλά... εντελώς αντίθετη με την πραγματικότητα της κρίσηςί

Στις 31 Δεκεμβρίου 2009 οι ελληνικές τράπεζες είχαν καταθέσεις ύψους 237 δις ευρώ. Στα τρία και κάτι όμως χρόνια του μνημονιακού καθεστώτος και της αντίστοιχης ολέθριας πολιτικής, καταθέσεις 75 δις ευρώ περίπου έκαναν φτερά από τις τράπεζες και απέμειναν μόνο 162 δις! Οι πλούσιοι τα πήραν και τα έβγαλαν στο εξωτερικό, οι φτωχοί για να αντιμετωπίσουν πιεστικές ανάγκες που δεν κάλυπταν πλέον τα εισοδήματα τους, κάποιοι άλλοι πήραν τα λεφτά τους για να μην τους τα αρπάξουν με «κούρεμα» καταθέσεων ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος.

Ναι, αλλά από τη στιγμή που οι τράπεζες έχουν δώσει δάνεια 225 δις και έχουν καταθέσεις μόνο 160 δις και δικά τους κεφάλαια μόλις 30 δις, είναι προφανές ότι για τα επόμενα χρόνια η στρατηγική τους θα είναι να μειώνουν διαρκώς το χάσμα μεταξύ δανείων και καταθέσεων. Θα δίνουν, δηλαδή, όλο και λιγότερα δάνεια! Πόσω μάλλον που αυξάνονται συνέχεια τα «κόκκινα» δάνεια, αυξάνοντας τις ζημιές των τραπεζών σε σχέση με τα έσοδα που προσδοκούσαν.

Ζοφερό παρόν και κατάμαυρο μέλλον, αν δεν αλλάξει η πολιτική υποτέλειας στο Μνημόνιο! 

Ψεκασμένοι καί ψεκαστές…


Άκρως ενδιαφέρον το άρθρο που αναδημοσιεύει σήμερα το«Προξενείο-Στοπ» από τον τρέχοντα «Αντιφωνητή»(16/11/2013). Και εντυπωσιακά αποκαλυπτικό του θράσους των γειτόνων μας, καθώς και της άθλιας προπαγάνδας τους σχετικά με τα πάντα…



Τό πρόσφατο (10/11/13) καρναβαλικό σώου τῶν Τούρκων, μέ το τραῖνο ἀπό τήν Πόλη πού ξεκίνησε γιά τή Θεσσαλονίκη προκειμένου να βρίσκεται στό λεγόμενο «σπίτι τοῦ Κεμάλ» τήν ὥρα (9.05) πού τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ χασάπη, ἔδειξε μερικά χρήσιμα πράγματα.
Θυμίζουμε ὅτι ἕνα τσοῦρμο 130 νοματαίων ὑπό τόν Ροδοπαίας καταγωγῆς ὑπουργό Ὑγείας Μεχμέτ Μουεζίνογλου ἐπέλεξε νά ἔρθει στην Ἑλλάδα μέ ἕνα βραδυνό τραῖνο γιά τήν ἀνωτέρω ἐπέτειο. Βγάλανε λοιπόν βίζα ὅσοι δέν εἶχαν πράσινο διαβατήριο (ὁ ἕνας μάλιστα δήλωσε καί λάθος μέρα, πρᾶγμα πού διαπίστωσε τήν τελευταία στιγμή!) καί ἔφτασαν στά σύνορα νυχτιάτικα για νά εἶναι τό πρωί ἐγκαίρως στή Σαλονίκη. Ἐκεῖ οἱ τουρκόμπατσοι – σωματοφύλακες τῶν ἐπισήμων ἀρνήθηκαν νά δώσουν τά στοιχεῖα τους καί προκλήθηκε μεγάλη καθυστέρηση. Τελικά ὑποχώρησαν ἀλλά μέ τήν καθυστέρηση αὐτή, καί μέ δεδομένο πώς ἡ γραμμή δέν εἶναι διπλή, δέν προλάβαιναν τήν τελετή μέ τίποτε. Ἔτσι, για νά μήν εἶναι ἐκτός προγράμματος ὁ Μουεζίνογλου, κατέβηκε ἀπό τό τραῖνο και ἔφυγε μέ αὐτοκίνητο γιά τήν Θεσσαλονίκη (στην 1η φωτογραφία τον βλέπετε να βγάζει λόγο στην εκεί τελετή που ακολούθησε), ἐνῶ ἡ γυναίκα του καί οἱ ἄλλοι ἐπιβάτες ἔφτασαν μέ 5,5 ὧρες καθυστέρηση!
Αὐτό τό ρεσιτάλ ἀχμακιᾶς πού δώσανε οἱ γείτονες πῆγαν μετά νά τό παρουσιάσουν ὡς ἕνα σαδιστικό σχέδιο τῆς Ἑλλάδος προκειμένου νά τούς βγάλει ἐκτός προγράμματος. Ἐπισήμως δέν εἶπαν βέβαια κάτι ἀλλά τά τσιράκια τους στίς ἐκεῖ φυλλάδες ὀργίασαν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ὁ (εικονιζόμενος στη 2η φωτογραφία) Ἐμίν Παζαρτζί στήν «ΑΚΣΑΜ» (10-11-13), πού ἔβγαλε τά λυσσιακά του. Χαρακτήρισε τήν διαδικασία στά σύνορα «περίεργες καί ἀκατανόητες δράσεις τῶν τελωνειακῶν» καί τοῦ φάνηκε περίεργη ἡ καθυστέρηση τοῦ συρμοῦ. Ἔβγαλε ὅση κακία μποροῦσε γιά τήν οἰκονομικά χειμαζόμενη χώρα μας («ἔχει πιάσει πάτο», «ξεψυχάει»…) ἀλλά δέν κατάφερε νά πεῖ κάτι συγκεκριμένο κατά τῆς Ἑλλάδος ἐκτός ἀπό τά γενικά περί «καταπίεσης». Βρῆκε λοιπόν νά σημειώσει τίς ἐνστάσεις (γιά τήν ἐπίσκεψη) τῆς …Χρυσῆς Αὐγῆς – λίγο ἀκροδεξιό ἁλατοπίπερο πάντα βοηθάει. Περιγράφει πάντως κι ἕνα περιστατικό πού τό βρήκαμε ἀξιομνημόνευτο: «Καθώς τό τραῖνο ἔπαιρνε τόν δρόμο γιά Θεσσαλονίκη εἶπα στούς ἀξιωματούχους τῆς ἐπιτροπῆς: «Προφανῶς μαλάκωσαν λίγο, παλιά στά σύνορα μᾶς ψέκαζαν σάν ἔντομα. Τώρα τοὐλάχιστον δέν τό κάνουν αὐτό…» Γελώντας μοῦ ἀπάντησαν πώς «Δέν ἔχουν λεφτά γιά νά ἀγοράσουν φάρμακα, γιαυτό. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ οἰκονομική κρίση, νά μήν ἔχεις καμμιάἀμφιβολία πώς θά ἔκαναν τό ἴδιο»! Δηλαδή οἱ λεγάμενοι πιστεύουν ὅτι τούς …ψεκάζουμε; Τέλος, τό ἄρθρο περιέχει κι ἕνα κάρο ψέμματα γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Γιλντιρίμ Ἀκτουνά στή Θράκη πρίν 18 χρόνια (!). Ὁ Παζαρτζί συνόδευε λέει τότε τόν Τοῦρκο πολιτικό στήν θρακική του περιοδεία καί μεταξύ ἄλλων λέει ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐπιτέθηκαν στό λεωφορεῖο πού τόν μετέφερε, ἔσπασαν τά τζάμια, τον γρονθοκόπησαν καί προσπάθησαν νά τόν λιντσάρουν!!!
Δέν ξέρω τί ἀπήχηση ἔχουν αὐτές οἱ τερατολογίες στήν γείτονα, ἀλλά τό παρελθόν (π.χ. τοῦ 1955) δείχνει πώς ἐπηρρεάζουν βαθύτατα. Καί τό γεγονός ὅτι ἡ Κυβέρνηση Ἐρντογάν δέν μάζεψε ὅλους τούς ψευδολόγους τύπου Παζαρτζή δείχνει ὅτι θέλει τόν …ψεκασμό τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ μέ τέτοιες εἰδήσεις.
Τί θά μποροῦσε νά κάνει ἡ πλευρά μας; Πρωτίστως νά ἐπαναφέρει τήν ὑποχρέωση θεώρησης γιά τά πράσινα διαβατήρια – πού κατήργησε ὁ γνωστῆς πατριωτικῆς ὑποστάθμης ΓΑΠ. Κι ὥς τότε νά βγάλει τουλάχιστον ἕνα ἐρυθρό δελτίο (ἀπαγόρευση εἰσόδου στή χώρα μας) γιά τόν Παζαρτζί καί τούς ὁμότεχνούς του. Ἐπίσης να πεῖ στούς γείτονες ὅτι μποροῦν νά ἔρθουν κι ἀπό τήν προηγουμένη, ἀφήνοντας βέβαια καί κάποια ἐλάχιστα χρήματα στήν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης. Ἀκόμη θα μποροῦσαν νά ἔρθουν ἀεροπορικῶς, ἀφοῦ πετάει κάθε μέρα ἡ Turkish Airlines Κωνσταντινούπολη – Θεσσαλονίκη, ἔστω καί χάνοντας τήν ἐνδιάμεση στάση στη Θράκη μιά φορά. Εἶναι ὅλα αὐτά …ἀκραῖα;
proxeneio-stop

Προβάδισμα ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου και παράσταση νίκης σε δημοσκοπήσεις της MARC και της METRISIS

Στην δημοσκόπηση της Marc που δημοσιεύει σήμερα ο «Επενδυτής» ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζει ποσοστό 29,7% στην πρόθεση ψήφου και η Νέα Δημοκρατία 27,8%. Τρίτο κόμμα παραμένει η Χρυσή Αυγή, με ποσοστό 8,8%.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες λαμβάνουν 8,8%, το ΚΚΕ 6,6%, το ΠΑΣΟΚ 6,4% και η Δημοκρατική Αριστερά 5,8%.

Το "άκυρο-λευκό" διαμορφώνεται σε 6,5% και η αδιευκρίνιστη ψήφος σε 15,3%. 

Δημοσκόπηση Metrisis για την εφημ. «Παραπολιτικά»

Σε άλλη δημοσκόπηση της εταιρείας Metrisis για τα «Παραπολιτικά» προηγείται οριακά η ΝΔ.
Σύμφωνα με την εν λόγω δημοσκόπηση, η ΝΔ συγκεντρώνει 21,5% (21,9% τον Οκτώβριο) στην πρόθεση ψήφου (χωρίς άκυρο/λευκό) και ο ΣΥΡΙΖΑ 20,6% (20,7% τον Οκτώβριο).

Τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή με 6,1% (5,7%). Ακολουθούν το ΚΚΕ με 4,9% (5,1%), το ΠΑΣΟΚ με 4,3% (5,1%), οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 4,1% (4,7%), ενώ η ΔΗΜΑΡ συγκεντρώνει το 1,6% (1,9%) των ερωτηθέντων. 'Αλλο (κόμμα) επιλέγει το 6,3% (7,2%) των ερωτηθέντων, ενώ αδιευκρίνιστη είναι η προτίμηση του 30,6% (27,7%) του δείγματος.

Στην παράσταση νίκης, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 23,8% (20,7%) και ακολουθεί η ΝΔ με 22,9% (32,9%). 'Αλλο Κόμμα απάντησε το 6,4% (5,5%) των ερωτηθέντων και ΔΞ/ΔΑ το 47% (40,8%).

Στην ερώτηση «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό», ο Αντώνης Σαμαράς θεωρείται καταλληλότερος από το 37,2% (40,1%) των ερωτηθέντων και ο Αλέξης Τσίπρας από το 27,1% (26,8%). «Κανένας» απάντησε το 29,2% (29,5%), ενώ ένα 6,5% (3,6%) των ερωτηθέντων δεν απάντησε.
 
 

Τα «δημοκρατικά» πολιτικά συστήματα είναι τρία


POLITIKO-SISTIMAΤα αποκαλούμενα «δημοκρατικά» πολιτικά συστήματα, σε όλο τον κόσμο, είναι τριών ειδών. Το Προεδρικό σύστημα, το Κοινοβουλευτικό σύστημα και το σύστημα της Κυβερνώσας Βουλής. Ας ρίξουμε μια ματιά τι σημαίνει το καθένα.
Α) Προεδρικό πολιτικό σύστημα (π.χ. ΗΠΑ κ.λ.π.). Σ’ αυτό το σύστημα, Βουλήκαι Κυβέρνηση εκλέγονται άμεσα από το λαό και με διαφορετικές κάλπες. Η Βουλή (η οποία εκλέγεται με απλή αναλογική) και η Κυβέρνηση είναι πλήρως διαχωρισμένες μεταξύ τους και υποχρεωτικά ισορροπούν, διαφορετικά δεν ψηφίζεται ούτε ένας νόμος. Χαρακτηριστικά του είναι η πλήρης διάκριση των τριών εξουσιών (που οδηγεί σε αλληλοέλεγχο μεταξύ των εξουσιών) και η κυβερνητική σταθερότητα.
Β) Κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα (π.χ. Ελλάδα κ.λ.π.). Στο σύστημα αυτό, εκλέγεται μόνο η Βουλή (συνήθως με ενισχυμένη αναλογική) και στη συνέχεια η Βουλή επιλέγει την κυβέρνηση που θα στηρίξει. Η Κυβέρνηση όμως τελικά γίνεται πιο ισχυρή από τη Βουλή και επιβάλλεται στην τελευταία, γιατί η Βουλή απειλείται συνεχώς με διάλυση εάν δεν στηρίζει την κυβέρνηση, εάν δεν ψηφίσει έστω και έναν νόμο που προτείνει η κυβέρνηση. Χαρακτηριστικά του είναι η πλήρης σύγχυση των τριών εξουσιών (που οδηγεί σε έλλειψη αλληλοελέγχου μεταξύ των) και η κυβερνητική αστάθεια.
Γ) Πολιτικό σύστημα της Κυβερνώσας Βουλής (π.χ. Ελβετία). Εδώ, η Βουλή (η οποία εκλέγεται με απλή αναλογική) έχει όλες τις εξουσίες στα χέρια της. Κυβέρνηση στην ουσία δεν υπάρχει και εκείνοι που ονομάζονται υπουργοί (που μπορεί να είναι από όλα τα κόμματα) είναι διορισμένα από τη Βουλή απλά εκτελεστικά όργανα, τα οποία όμως είναι υποχρεωμένα να εκτελούν κατά γράμμα τις εντολές της Βουλής. Θέμα στήριξης της κυβέρνησης δεν τίθεται γιατί όλες τις αρμοδιότητες τις κρατά η Βουλή και οι υπουργοί απλά εκτελούν. Χαρακτηριστικά του είναι η ταύτιση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας και η κυβερνητική σταθερότητα.
Η Ελβετία είχε επιπλέον την τύχη, το σύστημα αυτό να εμπλουτιστεί με πληθώρα δημοψηφισμάτων (γενικών και τοπικών), τα οποία προκαλεί με πρωτοβουλία του ο ίδιος ο λαός και έτσι πλησιάζει πάρα πολύ προς την Άμεση Δημοκρατία (χωρίς φυσικά να είναι Άμεση Δημοκρατία).
Εννοείται ότι και στα δύο πρώτα πολιτικά συστήματα (προεδρικό και κοινοβουλευτικό), μπορούν να προστεθούν θεσμοί άμεσης δημοκρατίας, όπως η λαϊκή πρωτοβουλία για διενέργεια δημοψηφισμάτων, προτάσεις νόμων από τους πολίτες κ.λ.π.
Πέτρος  Χασάπης

ΣΤΗ ΦΑΚΑ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΖΑΠΑΤΗ

Ο ΛΙΜΕΝΙΚΟΣ ΕΓΙΝΕ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ-ΣΤΗΝ ΚΑΚΑΒΙΑ Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ 55ΧΡΟΝΟΥ ΑΛΒΑΝΟΥ

Γράφει ο Βασίλης Χήτος

Ο Αλβανός χασισέμπορος Μεχμέτ Ιλίρ που δολοφόνησε σε καταδίωξη εν πλώ πριν από 16 χρόνια τον Μαρίνο Ζαπάτη, μέλος της επίλεκτης Ομάδας Ειδικών Αποστολών του Λιμενικού Σώματος, που τότε είχε συγκροτηθεί στην Κέρκυρα εξ αιτίας της παρατεταμένης ένοπλης κρίσης που είχε ξεσπάσει στην Αλβανία όταν κατέρρεαν οι παρατράπεζες του Σαλί Μπερίσα. Ο Μαρίνος δολοφονήθηκε στην Λωρίδα Σαγιάδος σε ηλικία 25 ετών και το όνομα του από τότε έχει γίνει συνώνυμο του ήρωα για ολόκληρο το Λιμενικό Σώμα. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του στο πανέμορφο Μεγανήσι Λευκάδος, η θλίψη από τον χαμό του απλώνεται μέχρι και σήμερα. «Είμαστε συγχωριανοί του Μαρίνου» λένε με καμάρι στους επισκέπτες οι κάτοικοι.Ο 55χρονος Μεχμέτ Ιλίρ συνελήφθη χθες το πρωί στην Κακαβιά, από αστυνομικούς του Αστυνομικούς Τμήματος Κακαβιάς, καταζητούμενος με τρία (3) Εντάλματα Σύλληψης του Ανακριτή Κέρκυρας και δύο (2) Βουλεύματα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Κέρκυρας, για ανθρωποκτονία, απόπειρα ανθρωποκτονίας και παραβάσεις της νομοθεσίας περί ναρκωτικών. Ειδικότερα, ο 55χρονος συνελήφθη κατά την
είσοδο στη χώρα μας, ενώ όπως προέκυψε από την αστυνομική έρευνα διωκόταν, καθώς στις 26.04.1997, στη θαλάσσια περιοχή της Σαγιάδας Θεσπρωτίας επιβαίνοντας σε ταχύπλοο σκάφος, το οποίο ήταν φορτωμένο με ναρκωτικά, πυροβόλησε σε βάρος λιμενικού (με πολεμικό τυφέκιο Kalashnikov ), με αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του.
 
 

Ένα απέραντο μπουρδέλο ο χώρος της υγείας


Σκληρός ο τίτλος αλλά νομίζω απόλυτα ρεαλιστικός και απεικονιστικός της πραγματικότητας στο χώρο της υγείας.

του Στρατή Μαζίδη

Ας δούμε λίγο επί τροχάδην την κατάσταση:

> νοσοκομεία υπό διάλυση. Το Αττικό στο Χαϊδάρι εξυπηρετεί μόνο γρατζουνιές και πονοκεφάλους. Το Αμαλία Φλέμινγκ απλά υπάρχει, ο Ευαγγελισμός μοιάζει με νοσοκομείο στο μέτωπο του πολέμου του Βιετνάμ

> ο ΕΟΠΥΥ κανείς δε γνωρίζει αν και πως λειτουργεί. Τα ιδιωτικά ιατρεία δεν εξυπηρετούν πλέον τους ασφαλισμένους.

> οι γιατροί βρίσκονται στα κάγκελα.

> για να περάσεις την πόρτα του νοσοκομείου χρειάζεσαι € 25,00 με το καλημέρα.

> στα φάρμακα ένα απέραντο χάος με γενόσημα που ΔΕΝ έχουν ελεχθεί να αντικαθιστούν τα γνωστά σκευάσματα.

Φυσικά είναι πολύ λογικό το παραπάνω μπάχαλο όταν επικεφαλής μιας προσπάθειας αναδιοργάνωσης της υγείας τίθεται ένας τσιριχτρόφωνος μόνιμος θαμώνας των πάνελ βιβλιοπώλης. Ένας εντελώς άσχετος δηλαδή.

Από την άλλη όμως, αυτός ο εντελώς άσχετος αποδεικνύεται ο πλέον κατάλληλος όταν ο πραγματικός στόχος είναι η διάλυση της υγείας.

Κι όλα αυτά στη χώρα του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού...

"Tσοχατζόπουλος για πρόεδρος Δημοκρατίας"

"Ένα σενάριο που συζητείται τελευταία -τότε- στο κυβερνών κόμμα"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ"
29 NOEMBPIOY 1998

Tου ΣTAYPOY ΛYΓEPOY


"....Tο δεύτερο κεντρικό στοιχείο αυτής της εισήγησης είναι το ΠAΣOK να προτείνει ως υποψήφιο για την Προεδρία το ν κ. Tσοχατζόπουλο" 

 
καντε κλικ στην φωτο για αναγνωση
ΣΗΜΕΊΩΣΗ
Έτσι θα γλίτωνε ο Σημίτης ....από την εσωκομματική "κρεβατομουρμούρα" και απειλή ....εξοστρακίζοντας τον Άκη έξω από το κόμμα....
Βλέποντας τα πράγματα με τα μάτια του σήμερα  ....εσείς τι λέτε θα εγκατέλειπε ο Τσοχατζόπουλος το Υπ. Εθ. Άμυνας;
 Γ.Δ.
ψ Κόρακα γγυται" ή εν προκειμένω "Κόραξ Γύπαν γγυται"

Απλά πείτε όχι, σε όλα!

-Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Αφού έχει δρομολογηθεί επιτυχημένα η διαχείριση της κρίσης, που ισοδυναμεί με την καλλιέργεια κλίματος έκτακτης ανάγκης και τον εκφοβισμό της περαιτέρω εξαθλίωσης στις μεγαλύτερες ηλικίες, αφού έχουν κοπεί μισθοί, αφού χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αφού διαλύθηκαν οικογένειες, αφού εξανεμίστηκαν οι προσπάθειες δεκαετιών εκείνων που είχαν την αφέλεια να προγραμματίσουν την ζωή τους σύμφωνα με τις παραισθήσεις της οικονομικής φούσκας που προηγήθηκε της παταγώδους έκρηξης, έχει έρθει η ώρα της επόμενης γενιάς να πειθαρχήσει και να εξασκηθεί στον εξευτελισμό, τη αδικία, την εκμετάλλευση, την φτώχεια.

Οι νεότεροι Έλληνες, χοντρικά εκείνοι που είναι κάτω της ηλικίας των 30, είναι και οι πλέον βαρύτατα πληγωμένοι από τις καταστροφικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας που επέλεξαν οι προγενέστεροι τους. Απλά δεν το γνωρίζουν.

Είναι εκείνοι που όχι μόνο κληρονόμησαν το αδιεξοδικό παρόν που έχτισε η αλαζονεία της γενιάς της Μεταπολίτευσης, αλλά και εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν και τον λογαριασμό στο μέλλον, αφού οι παλιότερες γενιές δεν έχουν άλλη επιλογή από το να οδεύουν προς τον παροπλισμό και την περιθωριοποίηση, κυρίως επειδή επιμένουν να πιστεύουν σε ένα μοντέλο κοινωνίας που τους πρόδωσε αφού πρώτα τους πήρε τα σώβρακα.

Η αδράνεια των μεγαλύτερων, εκείνων που βρίσκονται στην λάθος άκρη των 30 και κάτι, που έχουν ξεπεράσει δηλαδή τον νεανικό ενθουσιασμό και βλέπουν την μέση ηλικία να καθυστερεί τα αντανακλαστικά τους λίγο σύμφωνα με τον νόμο της φύσης που θέλει την ωριμότητα εγκλωβισμένη σε γερασμένα κορμιά, λίγο επειδή οι ίδιοι δράττονται των φαντασμάτων που απέμειναν από τα προνόμια, άλλων καλύτερων εποχών.

Αν λοιπόν οι 40ρηδες και άνω είναι οι έκπτωτοι αριστοκράτες της ήδη απαξιωμένης Ελληνικής ελίτ ή των ψευδαισθήσεων της, αν οι ψηφοφόροι που έχτισαν το παλάτι των οργίων της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι πλέον η γελοιοποιημένη αυλή ενός βασιλιά που φάνηκε ανάξιος να συνεχίσει να διαφθείρει τους κακομαθημένους του υπηκόους, τότε οι νέοι είναι εκείνοι που καλούνται να υποταχτούν συνειδησιακά σε ένα καθεστώς που είναι a priori στρεβλό.

Ένας νέος που εισέρχεται σήμερα στην αγορά εργασίας, νεοπτυχιούχος, ονειροπόλος, ενθουσιώδης, μοιάζει με έναν τραγικό ήρωα του Μπαλζάκ, κάποιον ευγενή πλην αφελή ποιητή, που καταφθάνει στην πραγματικότητα φορτωμένος προσδοκίες και φιλοδοξίες. Σύντομα ανακαλύπτει, προς συντριβή του, πως τα σαλόνια της αναγνώρισης, ή έστω τα πεζοδρόμια της επιβίωσης, ακολουθούν τελετουργίες και ιεραρχίες αυστηρά παγιωμένες ώστε να υπηρετούν συμφέροντα, προτεραιότητες, ακόμα και αυθαίρετα καπρίτσια ενός κατεστημένου που ήδη περιμένει την κάθε νέα γενιά στην γωνία, με δόντια κοφτερά, δοκιμασμένες παγίδες και μεθυστικές υποσχέσεις.

Όμως, για κακή τύχη των κυβερνώντων, δεν είναι καθόλου εύκολο να διαφθείρεις, να υποτάξεις και να διαχειριστείς τις συνειδήσεις και την δράση μιας γενιάς που έχει μεγαλώσει με το διαδίκτυο ως δεδομένο. Η προπαγάνδα πλέον έχει να αντιμετωπίσει ένα κοινό που πληροφορείται πολλαπλώς και εκφράζει ελεύθερα άποψη σε πλείστα όσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ιστοσελίδες πάσης φύσης. Δεν μπορεί πλέον να μονοπωληθεί η ηγεμονική αφήγηση της πραγματικότητας. Αρκεί ένα πληκτρολόγιο και η εξουσία είναι πλήρως ενήμερη πως οι ιδιοτελείς ελιγμοί γύρω από την αλήθεια, ή τις αλήθειες, είναι αδύνατη.

Έτσι, επιστρατεύεται μια όλο και πιο ανεπτυγμένη μηχανή παραπληροφόρησης και αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης, προσαρμοσμένης στις ανάγκες της νέας εποχής για ταχύτατη εναλλαγή εντυπώσεων και θεμάτων προκειμένου να διατηρηθεί η αναστολή δυσπιστίας που είναι απαραίτητη ώστε κάποιος να καθηλωθεί, να πιστέψει, να παρακολουθήσει όχι μόνο μια συγκεκριμένη αφήγηση, αλλά πολλαπλές, στοχευμένες στις ταχύτατα εναλλασσόμενες ορέξεις ενός νεανικού κοινού που κατ'αρχήν έχει μάθει να δυσανασχετεί με μονοσήμαντες ερμηνείες, αναγνωρίζοντας τες ως εξουσιαστικές, και απαιτεί πολυδιάστατες προσεγγίσεις και αναγνώσεις.

Δηλαδή, η μηχανή κρατικής προπαγάνδας κατασκευάζει έναν εικονικό αντικατοπτρισμό κομμένο και ραμμένο ειδικά και ξεχωριστά για κάθε νέο άνθρωπο που προσπαθεί να οραματιστεί το μέλλον του, καθώς περπατάει, άναυδος, σε μια έρημο ελπίδας.

Για κάποιες ομάδες, μορφωτικά στερημένες ή πνευματικά νωθρές, η παραίσθηση κανονικότητας είναι υπερβολικά απλή στην σύλληψη και στην κατασκευή – αρκεί λίγο λάμψη, λίγο γλέντι και η διασκέδαση, που ούτως ή άλλως είναι προτεραιότητα των νέων ανθρώπων, γίνεται ναρκωτικό που τους μετατρέπει σε κυνηγούς Σαββατοκύριακων λήθης. Πολύ γρήγορα, οι καλοπερασάκηδες, θα αντιληφθούν ότι μετά τα 30, τα πανέρια με τα γαρίφαλα, οι μυτιές, οι άγαρμπες παρτούζες, το σπίτι των γονιών, δεν αθροίζονται σε ένα αποτέλεσμα που τους επιτρέπει την ενηλικίωση.

Όταν πλέον τους χτυπήσουν την πόρτα οι ενήλικες οικογενειακές ή άλλες υποχρεώσεις, π.χ. ένα πρόβλημα υγείας, τότε ανακαλύπτουν ότι τίποτε το άτρωτο δεν έχει η ζωή τους, αλλά αντίθετα, άφησαν εαυτόν εκτεθειμένο σε κινδύνους, απάτες και επιτήδειους, με αποτέλεσμα η ασφάλεια, οικονομική και ψυχική, να τους διαφεύγει, και μαζί της, η σταθερότητα που απαιτεί η ωριμότητα.

Πέρα από την διασκέδαση, υπάρχουν άλλοι, πολυμορφικοί μετασχηματισμοί μηχανισμών διαχείρισης της νεαρής συνείδησης καθώς οδεύει προς το σφαγείο του εξαρτησιογόνου καπιταλισμού – εκείνου του πολιτεύματος που όχι μόνο έχει ήδη εφαρμοστεί, αλλά πλέον θέλει και να μας πείσει ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική εκτός από την σκλαβιά και την υποταγή σε αφηρημένα, παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα που έχουν την δύναμη, ως άλλες θεότητες, να αποφασίζουν για ζητήματα ζωής και θανάτου εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο εξαρτησιογόνος καπιταλισμός είναι εκείνο τα παγιωμένο σύστημα που μεταφέρει το χρήμα και ό,τι αυτό μπορεί να αγοράσει, δηλαδή τα πάντα, στην άρχουσα τάξη. Η ελάχιστη αυτή μερίδα της κοινωνίας, που υπολογίζεται στο 1% παγκοσμίως, είναι μια πρωτοφανής κοινωνική συνθήκη, ένα είδος διεστραμμένης ταξικής ανατροπής που θέτει υπό αμφισβήτηση δεδομένα που η ανθρωπότητα έχει θέσει από εποχής Γαλλικού διαφωτισμού.

Εξαρτησιογόνο είναι αυτό το σύστημα επειδή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα πρέπει να συνεργαστείς, να πάρεις την δόση βρομερής συνενοχής με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα διαφθοράς και βίας. Είτε είσαι μισθωτός σκλάβος, είτε πλουτοκράτης, είτε μεσάζων, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο. Οι στυγνές απειλές και τα παραδείγματα προς αποφυγήν είναι δίπλα σου ανά πάσα στιγμή – πρόσφυγες, άστεγοι, δολοφονημένοι, αυτόχειρες. Αν τολμάς, σήκωσε κι εσύ κεφάλι.

Ειδικότερα στην Ελλάδα, οι νέοι άνθρωποι, είναι ξένοιαστοι και αφελείς, μιας και η εφηβεία μπορεί να τους σύστησε την ζωή και τον κόσμο υπό το συγκρουσιακό και επώδυνο φαινόμενο της τεχνητής κρίσης, αλλά τα παιδικά τους χρόνια διατηρούν μνήμες ευμάρειας και ανεμελιάς. Είναι και αυτοί μολυσμένοι με τον ιό της ελπίδας για ένα καλύτερο παρελθόν, όπως και η γενιά των γονιών τους. Δεν μπορούν να δουν την νέα πραγματικότητα ως ένα πραξικόπημα που αν δεν ανατραπεί το συντομότερο θα εδραιωθεί και θα έχει αντηχήσεις και επιρροή σε βάθος αιώνων.

Ακόμα χειρότερα, αυτή η νεανική αθωότητα είναι νοσηρή απομίμηση και όχι αυθεντική παιδικότητα, μιας και η αναφορά στις συγκεκριμένες «καλύτερες εποχές», της περασμένης και προπερασμένης δεκαετίας, επί της ουσίας είναι μια νοσταλγία για μια περίοδο όπου απλά οδηγούμασταν, μεθυσμένοι από ψευδαισθήσεις, στον σημερινό όλεθρο. Τον όλεθρο της τρομακτικής ανεργίας, της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, της αστυνομικής βίας, της δικαστικής πλάνης, της τηλεοπτικής παράκρουσης, της εξουσίας των ψυχοπαθών, των πονηρών, των αδίστακτων.

Η πλέον επικίνδυνη δεξαμενή εγγειοβελτιωτικής διαχείρισης της νεανικής αμφισβήτησης γεμίζει διοχετευμένη από αγωγούς που μιμούνται την επανάσταση ως γλώσσα και αισθητική, ψευδεπίγραφα σκευωρώντας και φαλκιδεύοντας την επικίνδυνη για το κατεστημένο αντίδραση, μέχρι αυτή να ενδυθεί την στολή του εναλλακτικού και του καλλιτεχνίζοντος, δηλαδή να περιθωριοποιηθεί, κατά προτίμηση επί σκηνής ώστε αφενός να προσφέρει θέαμα, αλλά και να μπορεί να παράγει άρτο. Οι αγωγοί αυτοί μπορεί να είναι εκθέσεις τέχνης, αθλητικές συναντήσεις, φεστιβάλ πάσης φύσης και, στο έσχατο επίπεδο της εκμετάλλευσης των καλόψυχων, ο εταιρικός εθελοντισμός.

Οι νεαροί άνθρωποι που θέλουν, επειδή πρέπει, να ανακρίνουν, να ταρακουνήσουν, να εναντιωθούν στο παρόν, στρεβλό καθεστώς δεν έχουν το περιθώριο να εκπροσωπηθούν ή να συμμετέχουν σε κρατικά οργανωμένες εκθέσεις, να εμφανίζονται ή να συμμετέχουν σε φεστιβάλ ή επιχειρήσεις χρηματοδοτημένες από ιδιωτικούς χορηγούς αμφισβητούμενου ήθους και πολιτικής θέσης, περιοδικά και εφημερίδες με πολυσχιδείς διαπλοκές με το κράτος.

Αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι να διατηρήσουν πάση θυσία την ανεξαρτησία τους προκειμένου να είναι ελεύθεροι και να αποφύγουν την εκμετάλλευση. Καλύτερα να ζεις με την αγωνία του επόμενου πελάτη, παρά να εξαρτάσαι από τις διεστραμμένες ορέξεις ενός υπερεξελιγμένου, υπερξελιγωμένου και εν τέλει άδικου φεουδαρχικού συστήματος.

Κάποιοι νέοι άνθρωποι που είναι αρκετά θρασείς ώστε να νομίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν το σύστημα δουλεύοντας από τα μέσα, μάλλον δεν έχουν ακούσει ότι η εξουσία, την παρούσα στιγμή, και ίσως εσαεί, μιλάει μόνο με όπλα. Όποιος έχει την ικανότητα να διαπραγματεύεται υπό την απειλή όπλου, ίσως δεν ανήκει πια σε εκείνους που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, ίσως είναι πολύ δειλός για να κάνει αλλιώς, ίσως είναι παράτολμος – το σίγουρο όμως είναι ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια.

Νεολαία που δεν ξεφεύγει από τα όρια που της έχει θέσει η προηγούμενη γενιά είναι νεολαία ανίκανη να αλλάξει τα πράγματα. Και τα πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουν, αν δεν θέλουμε να ζούμε υπό ένα καθεστώς που θεωρεί φυσιολογικό και διαπραγματεύσιμο να είναι Υπουργός Υγείας ένας τηλεπωλητής που κυκλοφορεί με το τηλέφωνο του Μπάρμπα-Στρουμφ στην Βουλή και να περηφανεύεται ότι είναι προς δόξαν του να απειλεί με απόλυση κορυφαίους νευροχειρούργους δημόσιων νοσοκομείων ενώ εκείνοι δηλώνουν απλήρωτοι.

Οπότε είναι καιρός να αλλάξει η νεολαία. Και να συνειδητοποιήσει ότι πλέον ο στόχος δεν είναι μια θέση στο σύστημα, αλλά η ανατροπή της συνθήκης που απαιτεί ένοπλη διαπραγμάτευση εφ' όσον οι ένοχοι πρέπει να απολογηθούν και να επανορθώσουν τις ακραίες ζημιές που έχουν προκαλέσει.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάψει η εξουσία να τρομοκρατεί, να κάνει καψόνια, να καταστρέφει, να λεηλατεί, να αποβλακώνει, να απελπίζει.

Υπάρχει μια και μοναδική λύση για τον αφοπλισμό αυτής της τάξης πραγμάτων. Αυτή είναι η άρνηση συνεργασίας, με κάθε τρόπο. Από σιωπηλή μέχρι κραυγαλέα, όλοι οι νέοι άνθρωποι αυτής της χώρας πρέπει να αρνούνται την συμμετοχή και την στήριξη μιας κυβέρνησης που οδηγεί την γενιά τους στον αφανισμό.

Όλοι όμως. Εκείνοι που αδιαφορούν, θα τιμωρηθούν, όχι από τους αντιρρησίες συνείδησης, αλλά από το ίδιο το καθεστώς, αφού, για να επιβιώσει η παρούσα τάξη πραγμάτων, δεν έχει διστάσει να ομολογήσει ότι εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα και βολεύεται με Ναζιστικούς φόνους αθώων ανθρώπων. Δηλαδή δεν διστάζει να ομολογήσει ότι πατάει, ατάραχη, επί πτωμάτων.

Τι άλλο πρέπει να ακούσει κανείς για να διακόψει κάθε επαφή με κάποιον?

 iefimerida.gr

"Αναπτυξιακός" εθελοντισμός

εργασιακός μεσαίωνας (και βγάλε..)

Ανάρτηση από: http://kato-kefali.blogspot.gr

ΝΕΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ !! Όποια πέτρα να σηκώσεις... από κάτω θα βρεις τον Ε.Βενιζέλο... εκείνον ντε...Τον.. L'État, c'est moi ( Το Κράτος είμαι Εγώ)




Ο Βενιζέλος επέλεξε..εντελώς τυχαία… ως χώρο στέγασης της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης..τα πρώην γραφεία του ΙΣΤΑΜΕ..
Σας θυμίζουμε ότι πέρυσι τον Φεβρουάριο είδαν το φως δημοσιότητας άρθρα που ανέφεραν ότι…
Το ΙΣΤΑΜΕ, στο ΔΣ του οποίου συμμετείχε μέχρι πρόσφατα ο αδερφός του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκος, χρωστάει 5 ενοίκια για τα γραφεία στην οδό Ακαδημίας 4 και άλλους τόσους μήνες τους μισθούς των υπαλλήλων.
Ο ιδιοκτήτης του οικήματος έστειλε
το εξώδικο στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα στον Πρόεδρο Γιώργο Παπανδρέου, στον γραμματέα Μιχάλη Καρχιμάκη και στον γενικό διευθυντή Ροβέρτο Σπυρόπουλο που κρατάει και το ταμείο, που είναι μείον…

Τα πρώην γραφεία λοιπόν του ΙΣΤΑΜΕ επελέγησαν και μάλιστα με απ ευθείας ανάθεση…να χρησιμοποιηθούν ως χώρος φιλοξενίας με το αζημίωτο βέβαια…
και μάλιστα με συμβόλαιο ενός έτους με δυνατότητα επέκτασης για άλλον ένα χρόνο, με μηνιαίο μίσθωμα 4.000 ευρώ.
Σας θυμίζουμε ότι σύμφωνα με την ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ στο σχέδιο νόμου «Σύσταση Γραφείου Ελληνικής Προεδρίας και άλλες διατάξεις», το κόστος για το «Γραφείου Ελληνικής Προεδρίας», ανέρχεται σε 50.000.000 ευρώ περίπου
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα…
“Από τις διατάξεις του προτεινόμενου νομοσχεδίου προκαλούνται, επί του Κρατικού Προϋπολογισμού, οι ακόλουθες δαπάνες:
1. Εφάπαξ δαπάνη, από την αντιμετώπιση των λειτουργικών εξόδων του συνιστώμενου «Γραφείου Ελληνικής Προεδρίας» και την άσκηση των αρμοδιοτήτων που ανατίθενται σε αυτό (οργάνωση και διεξαγωγή της Προεδρίας, διοργάνωση εκδηλώσεων, επιστημονικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων κ.λπ.). (άρθρα 1, 2 και 3 παρ. 2)
Η εν λόγω δαπάνη, η οποία εξαρτάται από πραγματικά γεγονότα, εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο ποσό των 50.000.000 ευρώ περίπου, συνολικά.”

Όπως αντιλαμβάνεστε και σύμφωνα με στοιχεία δαπανών από την διαύγεια (Δείτε ΕΔΩ)μπορείτε να διαπιστώσετε ότι το διαλυμένο, παρατημένο, από το ΠΑΣΟΚ γραφεία του ΙΣΤΑΜΕ..θα βαφούν, θα ανακαινισθούν, θα καλωδιωθούν …και θα παραδοθούν του κουτιού στον ιδιοκτήτη…ο οποίος θα βρει ένα κτήριο “τζιτζί”..
Στην ουσία δηλαδή θα πληρώσουμε όλα τα χρωστούμενα του ΠΑΣΟΚ και τα φέσια του ΙΣΤΑΜΕ..εμείς από τον κρατικό προϋπολογισμό
 http://exomatiakaivlepo.blogspot.com

Το ΔΝΤ αποστομώνει τον Σαμαρά για το πρωτογενές πλεόνασμα!


Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποστομώνει τις θριαμβολογίες Σαμαρά για το πρωτογενές πλεόνασμα. Τον Οκτώβριο του 2012, δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τίτλο “Διεθνείς Οικονομικές Προβλέψεις – 2012".

Είναι εντυπωσιακό το ότι το ερευνητικό τμήμα της έκθεσης έρχεται σε σημαντική σύγκρουση και αποδομεί το πολιτικό.


Η επιστημονική ομάδα του ΔΝΤ αμφισβητεί σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ορθοδοξία, όπως έχει εκφραστεί από την τρόικα σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Γενικά στηρίζει τη θέση ότι η δημοσιονομική λιτότητα, το ακριβό νόμισμα, μέσω της ύφεσης, αντί να επιλύσουν, περιπλέκουν και επαυξάνουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης.

Η έκθεση περιλαμβάνει και έξι περιπτωσιολογικές μελέτες. Στην πρώτη, για το βρετανικό χρέος αμέσως μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και για την ύφεση που ακολούθησε γίνεται ειδική αναφορά στο πρωτογενές πλεόνασμα ως μια από τις βασικές αιτίες της ύφεσης και της ανεργίας.

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο «Ένας είναι ο δρόμος, ο δεύτερος δρόμος», Εκδόσεις Κοροντζή.

«Την επομένη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου είχε διογκωθεί φτάνοντας στο 140% του ΑΕΠ περίπου, και οι τιμές ήταν σχεδόν διπλάσιες από τα προπολεμικά επίπεδα. Οι προτεραιότητες των πολιτικών ήταν δύο. Πρώτον, η επιστροφή στον χρυσό κανόνα, στην προπολεμική ισοτιμία, για να αποκαταστήσουν το βρετανικό εμπόριο, την ευημερία και το κύρος της χώρας (Pollard, 1992,σ. 106). Δεύτερον, η αποπληρωμή του χρέους, προκειμένου να διατηρήσουν την παροιμιώδη φερεγγυότητα της Βρετανίας. Βέβαια, με το να επιστρέψει στην προπολεμική ισοτιμία, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε την πρόθεση να αποδείξει τη δέσμευσή του να αποπληρώσει το χρέος σε πραγματικούς όρους, αντί να το κάνει με υποτιμημένο νόμισμα.

Για να πετύχει τους στόχους της, η βρετανική κυβέρνηση εφάρμοσε ένα πολιτικό μείγμα αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας και σφιχτής νομισματικής πολιτικής. Το πρωτογενές πλεόνασμα έμεινε κοντά στο 7% του ΑΕΠ σε όλη τη δεκαετία του ’20. Αυτό έγινε εφικτό μέσα από μεγάλες μειώσεις των δαπανών χάρη στον «πέλεκυ του Γκέντες” (ο οποίος διορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής για τη Μείωση των Δαπανών το 1921) και στη συνέχιση των υψηλών επιπέδων φορολόγησης που είχαν εφαρμοστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο νομισματικό επίπεδο, η Τράπεζα της Αγγλίας αύξησε τα επιτόκια στο 7% το 1920, για να στηρίξει την επιστροφή στην προπολεμική ισοτιμία η οποία, μαζί με τον προκαλούμενο αποπληθωρισμό [γενική πτώση του επιπέδου των τιμών]-- είχε ως αποτέλεσμα εξαιρετικά υψηλά πραγματικά επιτόκια.

Συνέπεια αυτών των μέτρων ήταν μια οικονομική επίδοση πολύ χαμηλή. Η βρετανική οικονομική μεγέθυνση ήταν αδύναμη και σημαντικά χαμηλότερη από τον μέσο όρο των αναπτυγμένων οικονομιών. Η ανεργία ήταν υψηλή και ο αποπληθωρισμός αποτελούσε το θέμα της ημέρας. Το πραγματικό ΑΕΠ το 1938 ήταν ελάχιστα υψηλότερο από το επίπεδο του 1918. Ο μέσος όρος της οικονομικής μεγέθυνσης ήταν της τάξης του 0,5 % ετησίως. Οι επιδόσεις αυτές δεν οφείλονταν μόνο στη Μεγάλη Ύφεση [του 1929] – το πραγματικό ΑΕΠ το 1928 ήταν επίσης χαμηλότερο από το 1918. Ο εξαγωγικός τομέας παρουσίασε σοβαρές ανεπάρκειες ως αποτέλεσμα της ανατίμησης του νομίσματος – η πραγματική ισοτιμία παρασύρθηκε αρχικά προς τα πάνω , καθώς οι μειώσεις τιμών και μισθών απέτυχαν να συμβαδίσουν με την ονομαστική ανατίμηση. Η ανεργία έφτασε στο 11% το 1921. Η αποδυνάμωση της αγοράς εργασίας αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής των μεγάλων μειώσεων στις τιμές και, αναγκαστικά, των μισθών. Μια σύγκριση με τις άλλες ηπειρωτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα τη Γαλλία αλλά και τη Γερμανία, δείχνει ότι το κόστος αυτού του μείγματος σκληρής δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής ήταν υψηλό. Αυτά τα αποτελέσματα οδήγησαν στην κυνική παρατήρηση του Κέινς (1928, σ. 218): « Είναι βέβαιο ότι δεν αποδίδει το να είσαι συνεπής».

Εάν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν είχαν καταφέρει να μειώσουν το χρέος και να αποκαταστήσουν τη βρετανική οικονομική μεγέθυνση και ευημερία, το βραχυπρόθεσμο κόστος ίσως θα είχε γίνει αποδεκτό. Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν. Στην πράξη, οι πολιτικές αυτές είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα : Η βρετανική ευημερία εμποδίστηκε από τη διπλή επιδίωξη της επιστροφής στην προπολεμική ισοτιμία και της δημοσιονομικής λιτότητας. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητα μέσω υποτίμησης του νομίσματος και έτσι οι βρετανικές εξαγωγικές βιομηχανίες πλήρωσαν το ανάλογο τίμημα. Επιπλέον, η διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας ανάγκασε την Τράπεζα της Αγγλίας να διατηρεί υψηλά επιτόκια, τα οποία αύξησαν το βάρος του εθνικού χρέους και γενικά περιόρισαν την οικονομική δραστηριότητα – υπονομεύοντας περαιτέρω τα φορολογικά έσοδα.

Η πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας, που εφαρμόστηκε για να πληρωθεί το χρέος, μείωσε ακόμη περισσότερο την οικονομική μεγέθυνση. Το χρέος συνέχισε να αυξάνεται και έφτασε περίπου στο 170% του ΑΕΠ το 1930 και πάνω από 190% του ΑΕΠ το 1933. Μόλις το 1990, το βρετανικό δημόσιο χρέος προσέγγισε το επίπεδο που είχε πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Λόιντ Τζορτζ (1928) παρατήρησε για τη Βρετανία : « Η σημερινή ζωτικότητά της και η δύναμη κερδοφορίας της έχουν θυσιαστεί σε μεγάλο βαθμό στο βωμό της διατήρησης της ακεραιότητας και της καλής πίστης προς όλους τους πιστωτές, εγχώριους και ξένους».

Τα πρωτογενή πλεονάσματα συνέβαλαν στο να μειώνεται το χρέος κατά 7% ετησίως, κατά μέσο όρο, αλλά αυτό πολύ εύκολα εξουδετερωνόταν από την αποπληθωριστική ύφεση και τα υψηλά επιτόκια, που πρόσθεταν μια κατά 12% αύξηση του χρέους ετησίως. Επιπλέον, η οικονομική μεγέθυνση συνέβαλε ελάχιστα έως καθόλου στη μείωση του χρέους. Μόνο κατά τη διάρκεια της περιόδου 1924 -28, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο είχε την εμπειρία μιας μέτριας οικονομικής μεγέθυνσης, το επίπεδο του χρέους μειώθηκε πραγματικά.

Το επεισόδιο αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου στο διάστημα μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων είναι μια σπουδαία υπενθύμιση των δυσκολιών που δημιουργούνται από ένα μείγμα σκληρής δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, ιδιαίτερα όταν ο εξαγωγικός τομέας περιορίζεται από μια υψηλή ισοτιμία”.
πηγή: sxedio-b.gr

Μια δικαστής με σειρά αποφάσεων της ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ την πολιτική της κατοχικής κυβέρνησης και τις ισoπεδωτικές διαθεσιμότητες



Με ένα σκεπτικό που συνταράσσει, κόλαφο στην κυβερνητική πολιτική που «θέτει στο περιθώριο τον άνθρωπο ή τον μετατρέπει σε μέσον προς επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού», διατάσσει να επιστρέψουν στη δουλειά τους υπάλληλοι που θυσιάστηκαν στον βωμό της διαθεσιμότητας.

Με σειρά αποφάσεων της πρόεδρος Πρωτοδικών δικαιώνει τους σχολικούς φύλακες τριών δήμων με σκεπτικό που αποδομεί τις κυβερνητικές επιδιώξεις
Της Κατερίνας Κατή
Με ένα σκεπτικό που συνταράσσει, κόλαφο στην κυβερνητική πολιτική που «θέτει στο περιθώριο τον άνθρωπο ή τον μετατρέπει σε μέσον προς επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού», δικαστίνα της Αθήνας διατάσσει να επιστρέψουν αμέσως στη δουλειά τους υπάλληλοι οι οποίοι θυσιάστηκαν στον βωμό της διαθεσιμότητας.
Με μπαράζ αποφάσεών της, η εν λόγω πρόεδρος Πρωτοδικών ανατρέπει τον «ισοπεδωτικό», όπως τον χαρακτηρίζει, θεσμό της διαθεσιμότητας που θεσπίστηκε με τον νόμο 4093/2012 και όπως τονίζει στο σκεπτικό της «εισάγει -όπως και η εργασιακή εφεδρεία που προηγήθηκε- ένα νέο sui generis είδος απόλυσης υπό προθεσμία που θίγει κατ” αρχήν στον πυρήνα τους τη συμβατική ελευθερία (άρθρο 5 του Συντάγματος) και την εργασία ως δικαίωμα στην περιουσία του εργαζόμενου κατά την έννοια του άρθρου 1 του πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ και προσβάλλει την ανθρώπινη αξία, το απαραβίαστο της οποίας διακηρύττει το άρθρο 2 του Συντάγματος».
Με τις δικαστικές αυτές αποφάσεις (υπ’ αριθμ. 13915, 13917 και 13919/2013) το Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε τους σχολικούς φύλακες των Δήμων Μεταμόρφωσης, Πεντέλης και Πετρούπολης, οι οποίοι είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα με το άρθρο 80 του Ν. 4172/2013.
Το δικαστήριο, με τις πολύ εμπεριστατωμένες αποφάσεις του, χορήγησε ασφαλιστικά μέτρα, γιατί «συντρέχει κατεπείγουσα περίπτωση», διατάσσοντας την επαναπασχόληση των σχολικών φυλάκων στις θέσεις εργασίας τους, με τους ίδιους όρους που ίσχυαν πριν από τη θέση τους σε διαθεσιμότητα. Στην κρίση του αυτή το δικαστήριο οδηγήθηκε με τη σκέψη ότι η κατάργηση θέσεων στο Δημόσιο μπορεί να γίνει μόνο εφόσον εξασφαλίζεται η ορθολογική, αποτελεσματική και διαρκής λειτουργία της Διοικήσεως (εν προκειμένω των σχολείων) και η παροχή των υπηρεσιών που επιβάλλεται να εξασφαλίζονται για τους πολίτες, στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους δικαίου.
Ομως, οι σχολικοί φύλακες δεν αποτελούν πλεονάζον προσωπικό, ούτε προηγήθηκε της κατάργησης των θέσεών τους ανακαθορισμός των λειτουργιών του κράτους και προηγούμενη αναδιοργάνωσή του, κατόπιν εκτίμησης των υπηρεσιακών αναγκών και με κριτήριο την αποτελεσματικότητα των δημόσιων υπηρεσιών.
Η σύμβαση εργασίας
Περαιτέρω, αναφέρεται, ο νομοθέτης παρενέβη στη σύμβαση εργασίας που είχαν καταρτίσει οι δήμοι με τους σχολικούς φύλακες, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ανάγκες και η βούληση των συμβαλλόμενων μερών, με συνέπεια η παρέμβαση αυτή να είναι και για τον λόγο τούτο αντισυνταγματική. Εκτός αυτού, για τη θέση τους σε διαθεσιμότητα δεν τηρήθηκε κάποια αξιοκρατική διαδικασία.
Ιδιαίτερα σημαντικός είναι και ο νομικός χαρακτηρισμός της διαθεσιμότητας ως ειδικής μορφής (sui generis) διαδικασίας απολύσεως υπό προθεσμία, άποψη που έχει πλέον παγιωθεί στη νομολογία των πολιτικών δικαστηρίων, σε αντίθεση με τη διαδεδομένη ρητορική από την πλευρά της κυβέρνησης.

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ Ο ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΘΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο λόγος περί συλλογικής ευθύνης καλά κρατεί. Οι δημοσιολογούντες στο ευρύ μέτωπο του δημοσίου λόγου που ελέγχει η κυβέρνηση δεν σταματούν να στηλιτεύουν τις κραυγές για «λαμόγια επιχειρηματίες» και «προδότες πολιτικούς» και τις εκκλήσεις για «λαϊκά δικαστήρια» και «κρεμάλες»...
Και να προειδοποιούν ότι η καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι υπόθεση επικίνδυνη και οδηγεί στον φασισμό. Θα είχαν αναντίρρητα δίκιο, αν...


δεν παρέλειπαν τεχνηέντως να διευκρινήσουν ότι είναι άλλο πράγμα το πολιτικό σύστημα με τη θεσμική έννοια κι άλλο με την έννοια της συμπαιγνίας επαγγελματιών πολιτικών που ευθύνονται για την εξαθλίωση των πολιτών επειδή υπερασπίζονται μόνο τα συμφέροντα τα δικά τους και μιας μικρής ομάδας ολιγαρχών, που ελέγχει σχεδόν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Όσο απαραίτητο είναι για τη δημοκρατία να προστατευτεί το πρώτο τόσο ζωτικό είναι να βρεθεί το δεύτερο ενώπιον της δικαιοσύνης.

Στην πραγματικότητα, η ίδια η προστασία του πολιτικού συστήματος –με την έννοια εκείνου του μηχανισμού που διαμεσολαβεί τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων– είναι που δημιουργεί την τόσο επείγουσα ανάγκη να λογοδοτήσουν όχι ένας-δυο αποδιοπομπαίοι τράγοι αλλά οι κορυφαίοι αρχιτέκτονες της ασυδοσίας της εξουσίας. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, τότε στ’ αλήθεια είναι το πολιτικό σύστημα με τη θεσμική έννοια που κινδυνεύει – και γι΄αυτόν τον κίνδυνο η ευθύνη όχι μόνο δεν είναι συλλογική αλλά είναι απολύτως επιμερισμένη.

Διότι ούτε ο «λαϊκισμός» γενικώς και αορίστως, που τα φερέφωνα της κυβέρνησης δεν ξέρουν καν τι σημαίνει, ούτε οι «πλατείες» και οι «αγανακτισμένοι», ούτε η νεόκοπη αξιωματική αντιπολίτευση του πρώην 4%, ευθύνονται για την ασυδοσία αυτή. Αντιθέτως ευθύνονται πρωτίστως τα πολιτικά πρόσωπα και οι κύκλοι που, όσο κι αν αλλάζουν κάθε τόσο τη ρητορική τους, δεν έχουν απαγκιστρωθεί από την εξουσία εδώ και δεκαετίες, ενώ με θράσος αποφεύγουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν.

Ο κίνδυνος για το πολιτικό σύστημα είναι το έλλειμμα δικαιοσύνης. Τα υπόλοιπα είναι στάχτη στα μάτια.

Όταν η αριστερά (και ο κ. Νικόλας Σεβαστάκης) έχει χάσει τη μπάλα



Απίστευτο κείμενο:
(*Καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ)
Δεν είναι μόνο που ο κ. καθηγητής προσπαθεί να υπερασπιστεί την συστημική πολιτική της ευρείας αριστεράς. Είναι που το κείμενο φιλοξενείται και σε ιστοσελίδες που παινεύονται ότι αντλούν τον πολιτικό και φιλοσοφικό τους λόγο από τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Η συστημική - αντιφασιστική αριστερά ανταμώνει με τους επαναστάτες της "άμεσης" δημοκρατίας, μακριά, πολύ μακριά, από κει που καίγεται το σπίτι του γείτονα.
 
Στο άρθρο του, ο κ. Ν. Σεβαστάκης επικρίνει τον Τζιόρτζιο Αγκαμπέν, επειδή προέτρεψε την αριστερά να πάψει να ασχολείται με την ακροδεξιά και να ασχοληθεί με την τραπεζοκρατία. Και χαρακτηρίζει την προτροπή "Παράδοξη και εντυπωσιακή (με την κακή έννοια)".
Θεωρεί ύποπτο και επικίνδυνο να λέει  ο Αγκαμπέν τέτοια πράγματα τη "στιγμή όπου οι δυνάμεις της «αντι-κατεστημένης» Δεξιάς δίνουν τον τόνο σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες".
Για τον κ. καθηγητή το σημαντικό δεν είναι η καταστροφική υπερχρέωση λαών και κρατών, αλλά οι δυνάμεις της ακροδεξιάς.
Μέσα σε αυτό το κείμενο κλείνεται όλη η ασχετοσύνη της αριστερής διανόησης για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο και το πώς λειτουργεί η κεφαλαιοκρατία ("καπιταλισμό", αρέσκονται να το λένε).
----
Δεν πάει άλλο. Με αυτή την αριστερά και με αυτή τη διανόηση, είμαστε τελειωμένοι. Το μόνο που έκαμε η υποψήφια για κυβέρνηση αριστερά στο θέμα της υπερχρέωσης των πολιτών ήταν να οργανώσει κομματικές δράσεις και ομάδες, διασπώντας την ενότητα των οφειλετών, οι οποίοι απειλούν ακόμα και με κάθοδο στις εκλογές. 
Όλα αυτά, με τον τρόπο που τα κάνει και η δεξιά.
     
Το σύνολο των κρατών του πλανήτη, σήμερα 29/11/2013, χρωστάει 52,100 τρις δολάρια.  Στις 6/9/2013 ήταν 51,5 τρις. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες το παγκόσμιο χρέος ανέβηκε 600 δις δολάρια. Το 2002 το χρέος ήταν μόνο 20 τρις.
Οι Έλληνες βρίσκονται μπροστά σε μια βιβλική καταστροφή, με ολική απώλεια δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, επειδή υπάρχει χρέος και η αριστερή διανόηση είναι βέβαιο ότι ούτε ξέρει σε ποιον χρωστάμε, ούτε ξέρει το γιατί χρωστάμε και, φυσικά, "δεν έχει ιδέα" για τον μηχανισμό του χρήματος - χρέους.
---
Η συνέχεια του άρθρου του καθηγητή οδηγείται, μέσα από μια σειρά ασυναρτησίες, στον δρόμο του πολιτικού παραλογισμού. Ο κ. Ν. Σεβαστάκης είναι ένας υπηρέτης του σημερινού ολιγαρχικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος.  Αυτό λέει ο πολιτικός του λόγος. Ο κ. καθηγητής εκφράζει, με αυθεντικό τρόπο την αριστερή σύγχυση.  Δεν τους ενδιαφέρει η αλλαγή αυτού που ζούμε. Τους ενδιαφέρει, υπό τη σκέπη του ολιγαρχικού καθεστώτος, "να παίζουν τις αμάδες ή τους καλούς και τους κακούς" με την άλλη πολιτική όχθη, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους μηχανισμούς εξουσίας που εξαθλιώνουν το λαό. Ο λαός θα χάνει ότι έχει και δεν έχει και οι αριστεροδεξιοί θα "συγκρούονται" στους δρόμους, τις τηλεοράσεις και τη βουλή.
Κι αυτό γιατί για τον κ. καθηγητή και την αντιφασιστική αριστερά, άλλη είναι η απόλυτη προτεραιότητα. Και οδηγούνται σε αυτές τις πολιτικές πραχτικές, γιατί "είναι αδύνατο να νικήσεις μια εξουσία, αν δεν καταλάβεις τη λογική της". Αυτό τους λέει ο Αγκαμπέν, αλλά δεν το κατάλαβαν. Δεν μπορούν να το καταλάβουν ή κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν:
Και εμάς λίγο μας κόφτει αν θα χάσει η αριστερά. Σημασία έχει ότι εμείς χάνουμε και χάνουμε τα πάντα, εγκαταλελειμμένοι από αριστερά και δεξιά, μέση και κορφή (εμείς είμαστε ο πάτος).
---
Για εισαγωγή στην περισυλλογή αριστερών εννοιολογικών απορριμάτων, που σκοπεύουμε να κάνουμε πιο κάτω, ας βάλουμε λίγο Λένιν και ας κάνουμε χρήση αριστερών εννοιών. Και βάζουμε Λένιν, γιατί εξ αρχής και από τον τίτλο του άρθρου, ο κ. καθηγητής αμφισβητεί την ύπαρξη τραπεζοκρατίας, βάζοντας την σε εισαγωγικά.  Αυτό κάνει και το σύνολο της αριστεράς.
Καταμεσής του Α' παγκοσμίου Πολέμου, γράφει τον "Ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού"(1916) :
  • "Χαρακτηριστικό του Καπιταλισμού γενικά είναι ότι χωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου από τη χρησιμοποίηση του κεφαλαίου στην παραγωγή, ότι χωρίζει το χρηματικό κεφάλαιο από το βιομηχανικό ή το παραγωγικό, ότι χωρίζει τον εισοδηματία, που ζει μόνο από το εισόδημα του χρηματικού κεφαλαίου, από τον επιχειρηματία και από όλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν άμεσα στη διαχείριση του κεφαλαίου..."
Ο Λένιν κάτι βλέπει το 1916 και διαμορφώνει ένα εννοιολογικό πλαίσιο, διαφορετικό από τη σύλληψη του Μαρξ. Επικαιροποιεί τον Μαρξισμό του, με βάση αυτά που βλέπει.
Η ηλίθια ή προδοτική αριστερά (μας είναι αδιάφορο ποιος από τα δυο χαρακτηρισμούς είναι ο σωστός) δεν βλέπει τίποτα, σήμερα. Δεν επικαιροποιεί, δεν αλλάζει εννοιολογική θεώρηση.
  • Και συνεχίζοντας τον "Ιμπεριαλισμό" του, ο Λένιν συμπεραίνει ότι "ο δανεισμός αναδεικνύει τις τράπεζες ως τα κέντρα ελέγχου και, τελικά, διαχείρισης των επιχειρήσεων" και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι "η μονοπωλιακή συγχώνευση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αποτελεί το ανώτατο και ύστατο, και γι΄αυτό επιθανάτιο, στάδιο του καπιταλισμού" που προκύπτει από τον ελεύθερο ανταγωνισμό που θεωρεί ότι προϋπήρχε. Για να καταλήξει: "Η αντικατάσταση του παλιού καπιταλισμού, όπου κυριαρχούσε ο ελεύθερος συναγωνισμός, από το νέο καπιταλισμό όπου κυριαρχεί το μονοπώλιο, εκφράζεται ανάμεσα στα άλλα με τη μείωση της σημασίας του χρηματιστήριου". Επομένως, η κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου καταργείται ολοσχερώς. Το "κεφάλαιο" από κοινωνική σχέση μετατρέπεται σε "πράγμα" υπό κρατική διαχείριση.
Σήμερα, που οι τράπεζες "σώζονται" από το κράτος ή το κράτος υπακούει στις εντολές των τραπεζών,
σήμερα, που  ο δανεισμός και η εξ αυτού του λόγου υπερχρέωση των λαών και των κρατών κάνει φανερό και στον πλέον ανίδεο πολίτη ότι "οι τράπεζες αναδεικνύονται σε κέντρα ελέγχου και διαχείρισης",
ο μόνος λόγος που δεν πεθαίνει "το ανώτατο, ύστατο και τελικά επιθανάτιο στάδιο του καπιταλισμού", ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, είναι η ηλιθιότητα ή η προδοσία της αριστεράς
Τι διαφορετικό λέει σήμερα ο Τζιόρτζιο Αγκαμπέν από αυτό που είδε ή προέβλεψε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια; Τι είναι αυτό που κάνει την αριστερά και τον κ. Σεβαστάκη να εξανίστανται, όταν κάποιος τους λέει ότι ο εχθρός είναι οι τράπεζες; Ας τα βάλουν και με τον ιδεολογικό τους πατέρα.
Γιατί δεν αυτοκτονούν, πολιτικά, μήπως και μπορέσουμε να αποσπάσουμε από την ιδεολογική και κομματική αθλιότητα, μερικούς αξιόλογους ανθρώπους, που λείπουν από αυτό που λέγεται δρόμος προς την Απελευθέρωση και τη Δημοκρατία;
========================
Κανονικά, θα έπρεπε να σταματήσουμε εδώ. Ότι ακολουθεί είναι για την ψυχαγωγία των αναγνωστών μας:
Ο καθηγητής "μεταφράζει", κατά δήλωση του,  τον Αγκαμπέν:
  • Κάποιος ας πούμε που ακούει ότι «δεν είναι ο εχθρός η Ακροδεξιά αλλά το τραπεζικό σύστημα» αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται να πάει μακρύτερα στη σκέψη του από την τελετουργική καταγγελία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του.
  • Με τη συνοπτική καταγγελία της τραπεζοκρατίας ή, επί το θεωρητικότερον, του «βιοπολιτικού νεοφιλελευθερισμού», τα λύνεις όλα. Και με αυτόν τον τρόπο, αρνείσαι να δώσεις την πρέπουσα σημασία στα βαθύτερα ρεύματα που ορίζουν τα συλλογικά πάθη και τις κοινωνικές στάσεις στη σύγχρονη Ευρώπη. Αποσιωπώντας, επίσης, ότι και για μεγάλο κομμάτι των δεξιών ριζοσπαστισμών της Ευρώπης, πάλι η «τραπεζοκρατία» και η διάλυση των παραδοσιακών πολιτισμικών πλαισίων είναι ο εχθρός. 
Η "τελετουργική καταγγελία" των τραπεζών είναι αποκλειστικό προνόμιο και χαρακτηριστικό της κομματικής  αριστεροδεξιάς . Αμφότερες εξαντλούν το μένος τους στον ρητορικό λόγο, αδιαφορώντας για το "τίνος είναι το χρήμα;" και για τις τραγικές επιπτώσεις του χρέους πάνω στον πληθυσμό. Και, βεβαίως, ο Αγκαμπέν, εντοπίζοντας τον εχθρό, είναι σαφής και δεν εξαντλείται σε "τελετουργική καταγγελία", αλλά αναφέρεται σε επανάσταση και ανατροπή της τραπεζοκρατίας - ολιγαρχίας - κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ή όπως αλλιώς κι αν το πούμε: "αυτό που με ενδιαφέρει είναι ποια στρατηγική θα μπορούσε να καταδείξει αυτή την ανομία. Ίσως όχι, λοιπόν, μια βίαιη επαναστατική δράση – αλλά ο δρόμος που θα έδειχνε στους ανθρώπους ότι στο κέντρο του νόμου βρίσκεται η ανομία". Και είναι επαναστατική πράξη να αποκαλύπτεις ότι στο κέντρο του νόμου βρίσκεται η ανομία και όχι μια απλή απόκλιση από την "φιλελεύθερη και κοινωνική δημοκρατία".
Τον όρο "βιοπολιτικός νεοφιλελευθερισμός" τον χρησιμοποιεί για να ειρωνευθεί τις θεωρίες του Αγκαμπέν. Η μετατροπή της πολιτικής σε "βιοπολιτική" είναι η προσπάθεια του Αγκαμπέν να αποδώσει την αποπολιτικοποίηση των πολιτών και την εμφάνιση της εξουσίας ως ουδέτερης και υπεράνω του πλήθους κατάστασης.  Ο Σλαβόι Ζίζεκ ερμηνεύει ως εξής αυτόν τον όρο του Αγκαμπέν:
"(…)Ο Αγκάμπεν ορίζει τη σύγχρονη «μεταπολιτική» ή βιοπολιτική κοινωνία ως εκείνη στην οποία πολλαπλές τάσεις από- υποκειμενοποιούν τους ιδιώτες, χωρίς να παράγουν μια νέα υποκειμενικότητα. Από εδώ η έκλειψη της πολιτικής, η οποία υπέθετε την ύπαρξη πραγματικών υποκειμένων ή ταυτοτήτων (εργατικό κίνημα, μπουρζουαζία κλπ) και ο θρίαμβος της οικονομίας, δηλαδή της δραστηριότητας της απλής διακυβέρνησης, η οποία επιδιώκει μόνο την αναπαραγωγή της...Ο όρος «βιοπολιτική» υποδεικνύει τον αστερισμό στον οποίο οι μηχανισμοί δεν δημιουργούν, πλέον, υποκείμενα («εγκαλώντας τους ιδιώτες ως υποκείμενα»), αλλά απλώς διαχειρίζονται και ρυθμίζουν την φυσική ζωή των ιδιωτών".
Μήπως δεν είναι αυτό που ζούμε; Κυριαρχία της Οικονομίας, δηλ. των τραπεζών, όπως ορθά το συνέλαβε ο Λένιν, και απολιτικοποίηση - αδράνεια των πολιτών, παρ΄ όλα όσα υφίστανται;
Που είδε ο κ. καθηγητής; "τα βαθύτερα ρεύματα που ορίζουν τα συλλογικά πάθη"; Δύο νεκροί και η ηγεσία του ναζιστικού μορφώματος στη φυλακή δεν ήταν αρκετά για να κινητοποιήσουν και να ξεσηκώσουν τους ψηφοφόρους του. Οι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, αδιακρίτως, δεν ξεφεύγουν από τη γενική κατάσταση της αποπολιτικοποίησης, από την κατάσταση της "βιοπολιτικής". Η "απάθεια" και όχι τα "συλλογικά πάθη" είναι το γενικό χαρακτηριστικό των κοινωνιών μας.
Η ψήφος στους νεοναζιστές και τους ακροδεξιούς είναι φτύσιμο στα μούτρα της αριστεράς και του συνολικού πολιτικού συστήματος και όχι "υπόγειο ρεύμα συλλογικού πάθους". Τουλάχιστον, στην Ελλάδα, αν όχι σε όλη την Ευρώπη.
 
Συνεχίζει ο καθηγητής:
  • "Τελείως διαφορετικό πράγμα είναι να λέμε ότι η Ακροδεξιά δεν είναι ο εχθρός, υποστηρίζοντας μάλιστα την άποψη ότι οι πολιτικοί συμβιβασμοί για την απόκρουση αυτού του κύματος είναι καταστροφικοί. Ενα πράγμα είναι το να μελετάμε τις ποικίλες εκτροπές από τη φιλελεύθερη και κοινωνική δημοκρατία και τελείως άλλο το να υιοθετούμε την αντίληψη ότι αντιμετωπίζουμε έναν νέο ολοκληρωτισμό της απογυμνωμένης ζωής".
Εδώ ο κ. καθηγητής είναι έτοιμος, στο όνομα του αντιφασισμού, να προσχωρήσει στο "δημοκρατικό συνταγματικό τόξο" του κ. Σαμαρά. Σε αντιδιαστολή με τις "καταστροφικές" υποδείξεις του Αγκαμπέν, ο "πολιτικός συμβιβασμός" με τους καταστροφικούς Βενιζέλο και Σαμαρά είναι προτιμότερος!
Για τον καθηγητή, η οργανωμένη εξαθλίωση του λαού, είναι μία από "τις ποικίλες εκτροπές από την φιλελεύθερη και κοινωνική δημοκρατία". Η "εκτροπή" δεν αλλάζει την ουσία του πολιτεύματος που εξακολουθεί να είναι και "φιλελεύθερο" και "κοινωνικό" και "δημοκρατία", άξιο για υπεράσπιση, μέσω "πολιτικών συμβιβασμών"! Είναι σίγουρο, ότι θα αγανακτήσει ο κ. καθηγητής αν το πούμε Νεοφεουδαρχία.
Ο κ. καθηγητής επιβεβαιώνει τον  Ζίζεκ και τον Αγκαμπέν, όταν λένε:
"Η Δεξιά και η Αριστερά του σήμερα, που εναλλάσσονται στη διαχείριση της εξουσίας, έχουν πολύ λίγο να κάνουν με το πολιτικό πλαίσιο που γέννησε αυτούς τους όρους. Σήμερα, οι όροι αυτοί απλά υποδεικνύουν τους δύο πόλους- τον ένα, που έχει στόχο μια απο-υποκειμενοποίηση χωρίς ενοχές και τον άλλο, που επιχειρεί να τη συγκαλύψει με την υποκριτική μάσκα του καλού πολίτη της δημοκρατίας- της ίδιας κυβερνητικής μηχανής".
 
Και προσπαθεί να κλείσει το κριτικό άρθρο του:
  • "Αυτές οι θέσεις, μέσα στον μύλο της κρίσης, μάλλον επιτείνουν τη σύγχυση παρά διευκολύνουν την κριτική διαύγεια για τους κινδύνους της συγκεκριμένης εποχής... Η παρούσα ευρωπαϊκή κατάσταση και η πολιτικο-οικονομική της διαχείριση ωθούν μεγάλα τμήματα των λαών προς αυτή την κατεύθυνση. Οσο όμως στη ριζοσπαστική Αριστερά θα ασκούν ξεχωριστή γοητεία αντιλήψεις που θεωρούν την Ακροδεξιά ένα αποπροσανατολιστικό προπέτασμα καπνού ή ένα συμπλήρωμα της καπιταλιστικής εξουσίας, τόσο το πρόβλημα θα μένει αναπάντητο".
Η μόνη σύγχυση βρίσκεται στο μυαλό του καθηγητή και της αριστεράς του. Η ακροδεξιά, που ο καθηγητής, έστω και σε εισαγωγικά, την χαρακτηρίζει "αντισυστημική" και "ριζοσπαστική", είναι μέρος του ίδιου παιχνιδιού, με αυτό που είναι η αριστερά. Ο καθένας στο ρόλο που του έχει αναθέσει η τραπεζοκρατία. 
Αν ο κόσμος ωθείται προς τα δεξιά, τα ακροδεξιά ή οπουδήποτε αλλού, είναι γιατί η αριστερά είναι αυτό που είναι: Μακριά από το λαό, πειθήνιο όργανο των τραπεζιτών.
Και το πρόβλημα θα παραμένει αναπάντητο, επειδή το σύνολο του αριστεροδεξιού κομματικού συστήματος εμποδίζει συστηματικά και οργανωμένα την απάντηση: τη δημιουργία ενός αυθεντικά λαϊκού πολιτικού σχηματισμού, με στόχο Απελευθέρωση και Δημοκρατία. Όπου "Απελευθέρωση" είναι η Απελευθέρωση από το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας, με ηγέτη το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Απελευθέρωση των μυαλών του κόσμου, από τις αριστεροδεξιές αποφύσεις του ίδιου συστήματος εξουσίας.
 
Ας πάει ο κ. καθηγητής να μάθει πώς δουλεύει το σύστημα και ποιες είναι οι λογικές του.
"είναι αδύνατο να νικήσεις μια εξουσία, αν δεν καταλάβεις τη λογική της". (Τζιόρτζιο Αγκαμπέν).
"Η μεγαλύτερη μάχη του 21ου αιώνα είναι η καταπολέμηση των τραπεζών". (Michael Hudson, καθηγητής στο Παν. του Κάνσας)
 
Αν δεν το κάμει, εμείς θα λέμε ότι ο καθηγητής προσπαθεί να γίνει πλυντήριο ιδεών, με σκοπό την απόσπαση της προσοχής του πλήθους από αυτό που πραγματικά συμβαίνει:
Η αριστερά, μη έχοντας τίποτα κοινό με την εποχή της γέννησης της,  έχει εκχωρήσει τη διαχείριση του χρήματος στην τραπεζοκρατία  και συνηγορεί, έμπραχτα, στο αποτέλεσμα αυτής της πράξης: Τη  δημιουργία χρέους για πολίτες και κράτη.
Επειδή κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ανθρώπους, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις απαξιωτικές και χαιρέκακες απόψεις των "αριστερών " για τους "μικροαστούς" που, σήμερα, υποφέρουν και καταστρέφονται. Μισούν  κάθε τι που δεν τους ψηφίζει, με τον ίδιο τρόπο που μισεί η δεξιά.
 
ΥΓ :
Γράψαμε το κείμενο θυμωμένοι. Πολύ θυμωμένοι. Μας πήραν την εργασία, μας έκλεψαν το ελάχιστο εισόδημα, φορολογούμαστε όντας άνεργοι, και, τώρα, μας λένε ότι επειδή χρωστάμε, θέλουν και το σπίτι μας.
Και ο κ. Καθηγητής αυτό το πρόβλημα το αφήνει αναπάντητο, λέγοντας μας, ότι οι τράπεζες δεν είναι ο εχθρός! 
Χάρις στον κ. καθηγητή και τους ομοϊδεάτες του,, ίσως, να ξαναζήσουμε περισσότερη στέρηση ελευθεριών και περισσότερη ανθρώπινη αγριότητα. Με τη διαφορά, ότι τώρα, θα τη ζήσουμε άστεγοι, άνεργοι και πεινασμένοι, εξ αιτίας της "φιλελεύθερης, κοινωνικής δημοκρατίας" (τρία ψέματα σε μία φράση).  Και, τότε, το τελευταίο που θα μας καίει είναι η "ελευθερία του λόγου". 
"Ένας γλυκός Κόσμος"
Πραγματική Οικονομία κατά Χρηματιστικής Οικονομίας
Η κόκκινη γραμμή είναι η εξέλιξη του ενεργητικού των Κεντρικών τραπεζών του πλανήτη και των τιμών των μετοχών (Ιαν- Οκτ. 2013).
Η μπλε γραμμή είναι η εξέλιξη το παγκόσμιου ΑΕΠ.
"Κανείς δεν αφήνεται να θάψει εδώ. Κανείς δεν αφήνεται να σκάψει τις τρύπες"
Πολύ δύσκολο για κάποιους να το δουν.
 
Θα παραμένει ιδανικός και ανάξιος θεατής της απαλλοτρίωσης της ζωής του, ο πολίτης που αρνείται τη δημιουργία Πολιτικής Οργάνωσης των αποκάτω. Αυτής που θα αντικαταστήσει και θα διώξει τους αριστεροδεξιούς υπηρέτες της τραπεζοκρατίας, φέρνοντας Λευτεριά και εγκαθιδρύοντας Δημοκρατία.
 
 
(στην εικόνα ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)