του
Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Κάποιος
είχε πει πως από τους χορούς καταλαβαίνεις ένα λαό. Τους λαούς τους
καταλαβαίνεις και μέσα από τη μυθιστορία τους.
Και από την εξέταση της μυθιστορίας των γερμανοσκανδιναβικών λαών και των
ελληνοπελαγίσιων, προκύπτουν:
1. Ο Οντίν, ο μέγιστος θεός των βόρειων λαών,
όταν απέκτησε γνώση έβγαλε το ένα του μάτι και έγινε μονόφθαλμος, κύκλωπας,
δογματικός. Σύμβολο πήρε το κοράκι, ένα χθόνιο μαυριδερό πουλί που τον
συνοδεύει. Αντίστοιχα, ο μέγιστος Ελληνοκεντρικός θεός, ο Δίας, όταν απέκτησε
γνώση έβγαλε από το κεφάλι του την Παλλάδα Αθηνά, που είχε σύμβολο ένα νυκτόβιο
πουλί που κρώζει τα δεινά. Το κοινό σημείο των παραγώγων του Δία και του Οντίν,
είναι η χθονιότητα, όμως, από πλευράς Γερμανών, η δογματική χθονιότητα, ενώ από
πλευράς Ελλήνων, η χθόνια τραγωδία. Και επισημαίνουμε ότι χθων σημαίνει γη.
Αυτή είναι η διαφορά της αντίληψης των βόριων και νότιων λαών. Ο επίγειος
δογματισμός έναντι της γήινης τραγωδίας.
2. Ο
δεύτερος στην τάξη θεός των γερμανοσκανδιναβών, είναι ο Θωρ, ο γνωστός με το
σφυρί ή με το τσεκούρι. Ο αντίστοιχος δεύτερος στην τάξη και σύγχρονος του Θωρ
θεός των Ελλήνων, είναι ο Απόλλων, πότε παριστάμενος με το τόξο του πότε με τη
λύρα. Κοινά σημεία του Θωρ και του Απόλλωνα είναι ότι σκότωσαν ένα μεγάλο φίδι,
που συμβολίζει την προγενέστερη αυτών γνώση. Όμως, όταν ο Θωρ σκότωσε το φίδι αυτό
πρόλαβε και τον έφτυσε, και πέθανε κι εκείνος μαζί του, ενώ ο Απόλλων, γνωστός
λοξίας και στραβοσαϊτάρης, μετά από πολλά βέλη που του έστειλε το πέτυχε το
ένα, και το φίδι πέθανε. Κατόπιν αυτού, ο Απόλλων πήρε τη λύρα και
συναναστράφηκε με τις 9 μούσες, της επίγειας ζωής, των τεχνών, της μουσικής και
των γραμμάτων, ενώ αντίθετα ο Θωρ συναναστράφηκε με τις 9 Βαλκυρίες, τις
ψυχοπομπές, που τον μετέφεραν στον τόπο της ανάπαυσης των ένδοξων πολεμιστών,
τη Βαλχάλα. Εδώ έχουμε από πλευράς Γερμανών το μήνυμα του ένδοξου θανάτου, ενώ
από πλευράς Ελλήνων το μήνυμα της αξίας της ζωής.
3. Πάμε
τώρα στο τρίτο στοιχείο και το πιο σημαντικό για την εκτίμηση ενός λαού. Είναι
τα ταφικά του έθιμα και η έννοια του θανάτου. Οι γερμανικοί λαοί, ζώντας πάνω
από την παγωμένη θάλασσα, στην αρχαία Θούλη την επονομαζόμενη περιοχή αυτή από
τους Έλληνες, όταν πέθαινε κάποιος βασιλιάς τους, τον έβαζαν σε μια βάρκα και
τον έκαιγαν καθώς αυτή ανοιγόταν προς το πέλαγος, τα παράλια της βόρειας Ευρώπης.
Οι Γερμανικοί λαοί πίστευαν πως οι πρώτοι άνθρωποι προήλθαν απο ξύλα, και δη
μελίας και φτελιάς που τα είχε ξεβράσει η θάλασσα στον τόπο τους, ενώ οι
Έλληνες θεωρούντο αυτόχθονες, από την πέτρα (βλ. Πύρα και Δευκαλίων). Έτσι,
λοιπόν, οι αρχηγοί , εστέλνοντο καιόμενοι προς τα εκεί από όπου είχαν έλθει.
Και καιόμενοι λαοί, εκείνη την εποχή, ήσαν οι Έλληνες (και ίσως οι Ινδοί της
προ-βεδικής εποχής, των πόλεων Μοχέντζο Ντάρο και Χαράπα, που παρουσίαζαν στην
τέχνη τους Αιγαιοπελαγίτικη τεχνοτροπία). Πέραν αυτού του εθίμου της επιστροφής
στις κοιτίδες τους των γερμανοσκανδιναβικών λαών μετα θάνατο των βασιλιάδων
τους και του εθίμου της καύσης των νεκρών, κοινό στην Ελλάδα, υπάρχουν
διαφορές. Ο μεν ένδοξος πολεμιστής καταλήγει στους γερμανοσκανδιναβικούς λαούς
στην Βαλχάλα, ο δε επίγειος ήρωας των ελληνομεσογειακών λαών καταλήγει στο
δισυπόστατο Άδη, που χωρίζεται σε κόσμο των Σκιών και σε Ιλίσια πεδία. Στο μονοδιάστατο, δηλαδή, θάνατο των Γερμανών
πολεμιστών αντιπαρατίθεται ο δυιστικός των ανθρώπινων Ελλήνων, ο Τάρταρος και
τα Ιλίσια πεδία, όπου και τους δυο τόπους θανάτους αντιπροσωπεύει ένας μέγιστος
και πρώτιστος ανίκητος θεός που καλείται Έρωτας. Στην τιμή για το θάνατο των
δογματικών Γερμανών αντιπαρατίθεται ο επίγειος έρωτας της ζήσης των Ελλήνων.
Εν
κατακλείδι, το κοράκι και η κουκουβάγια, στο αυτό κλαρί, μιλάει το κοράκι με τη
δογματική σοφία στην κουκουβάγια για το πώς της αρμόζει για να ζήσει. Καημένο
κοράκι, δύστυχε Οντίν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου