ΕΞΕΓΕΡΣΗ..Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ..Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ..ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ

'Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)

1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων...

2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Το email μας tolimeri@gmail.com

ΓΑΠ & ΑΝΔΡΕΑ Co .Η Ελβετκή εταιρεία του ,αδελφού του πρωθυπουργού.που θα κάνει το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΤΙ

16.1.09

Μια σύγχρονη κιβωτός

Κείμενο: Αγγελική Δαρατσανού
Φωτογραφία: wikipedia

Σε απόσταση 1.000 χιλιομέτρων από τον Βόρειο Πόλο, στο νορβηγικό αρχιπέλαγος Σβάλμπαρτ, είναι το νησί Σπιτσμπέργκεν. Εκεί, μέσα σε ένα βουνό έχει κατασκευαστεί σε βάθος 120 μέτρων η “πράσινη” κιβωτός,, όπου φιλοξενούνται χιλιάδες δείγματα σπόρων από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος γιγάντιου καταψύκτη χωριτικότητας 5,200 κυβικών μέτρων που έχει την δυνατότητα να φιλοξενήσει μέχρι 4,5 εκατομμύρια είδη σπόρων που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως για την παραγωγή τροφίμων αλλά και άλλων καλλιεργειών. Το Θησαυροφυλάκειο βρίσκεται σε ένα βουνό και οι σπόροι φυλλάσονται μέσα σε τρεις αεροστεγείς θαλάμους διαστάσεων 27Χ10μ. ο καθένας ενώ, η θερμοκρασία των θαλάμων είναι μεταξύ -14 εως -18 βαθμών Κελσίου.


Επειδή η σημασία της είναι ζωτικού χαρακτήρα, η κιβωτός έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αντέχει φυσικές καταστροφές μέχρι και μια ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση.

Εμπνευστής της “πράσινης” κιβωτού, είναι ο Αμερικάνος οικολόγος και επικεφαλής του οργανισμού Παγκόσμιο Ταμείο για την Ποικιλία των Καλλιεργειών, Κόρι Φόουλερ. Η ιδέα για την δημιουργία του Παγκόσμιου Θησαυροφυλάκιου Σπόρων (όπως είναι η επίσημη ονομασία του), ξεκίνησε πριν δύο περίπου δεκαετίες με πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Ταμείου για την Προστασία των Καλλιεργιών και κύριο στόχο την διασφάλιση και προστασία βασικών φυτών και καλλιεργιών του πλανήτη.

Φυσικά, τυχαία δεν ήταν ούτε η επιλογή της Νορβηγίας (η οποία χρηματοδότησε και μεγάλο μέρος του έργου) και του 2.300 κατοίκων Σπιτσμπέργκεν. Η κάθε χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο μπορεί να στείλει σπόρους που ευδοκιμούν στα εδάφη της διατηρώντας την κυριότητά τους. Η συλλογή καθώς και η μεταφορά των σπόρων γίνεται με την οικονομική στήριξη της Νορβηγικής κυβέρνησης σε συνεργασία με το ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς.

Με αφορμή την κατασκευή και λειτουργία της Κιβωτού, πολλές θεωρίες συνωμοσίας άρχισαν να εμφανίζονται. Ο εμπνευστής της
τονιζει ότι «δεν χρειάζεται να πέσει ένας αστεροειδής στη Γη, για να απειληθεί η βιοποικιλότητα. Μια επιδημία, μια κακή διαχείριση, ένας πόλεμος, ένας τυφώνας, όλα αυτά μπορούν να έχουν εξίσου σοβαρές συνέπειες»

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΜΑΡΚΟΣ

Εμείς που είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σαν παιδιά...χωρίς Τσίπρες και indymedia να μας καθοδηγούν...

Το κείμενο κυκλοφορεί εδώ και μήνες, μην πω χρόνια, συνήθως με τον τίτλο "Για όσους έχουν γεννηθεί πριν το 1981". Θυμίζει σε όλα αυτά τα παιδιά που σήμερα βιάζονται να μεγαλώσουν, κάνοντας ότι κάνουν οι μεγάλοι καθοδηγητές τους, τι κάναμε κάποτε εμείς ως παιδιά. Απολαύστε το:

"Η τύχη... να μεγαλώσεις σαν παιδί.
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή-τότε δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ και 131 καραγκιόζιδες να κάνουν προσφυγές για την προστασία του...κορμοράνου- παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»...
συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..."