Οι άχαρες εξηγήσεις και η άγνοια κάποιων.
Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια που διάβασα ως τώρα γύρω απο την “εγκατάλειψη” του πατέρα μου και βρίσκομαι πραγματικά σε μία πολύ δύσκολη θέση να αναγκάζομαι να μιλήσω για τον μπαμπά μου, που έτυχε (για εμένα) να είναι ο Μανώλης Ρασούλης. Εκείνος δεν είναι εδώ να μου δώσει τα λόγια που θα ήθελε να γραφτούν γύρω απο τον τόσο ξαφνικό θάνατό του. 2 μέρες τώρα λέω με οτι δύναμη μου έχει μείνει οτι ο μπαμπάς κάθε άλλο παρά μόνος ήταν.
Αν γνωρίζατε το πόσους ανθρώπους είχε γύρω του που τον λάτρευαν και τους λάτρευε, θα τρομάζατε. Διαβάζω και ακούω όλα αυτά που υποθέτουν όλοι, προσπάθησα να μην ταραχτώ και να μην δίνω σημασία στην αντίληψη του κάθε ανθρώπου που ακόμα και απο βαθειά λύπη και ενδιαφέρον θα μπορούσε να τονίσει πόσο μοναχικός ήταν ο θάνατός του. Αλλά, ο θάνατος του ΔΕΝ ήταν μοναχικός. Ήταν ατυχής.. Και αυτό είναι που μας έχει τρελλάνει ακόμα πιο πολύ, κ εμένα και το άμεσο περιβάλλον του. Σε όλη μου τη ζωή τον θυμάμαι με μία βαλίτσα στο χέρι να ταξιδεύει και να “χάνεται” σε διάφορα χωριά και ακόμα πιο πολύ σε διάφορα παραλιακά μέρη της Κρήτης που του άρεσαν πιο πολύ.
Ειδικά όταν πήγαινε να ξεκουραστεί στον φίλο του τον Ρουσσέτο στην Κερά, δεν υπήρχε περίπτωση να τον βρείς. Και δεν υπήρχε περίπτωση να σου πεί ο Ρουσσέτος που είναι. Το ξέρω, γιατί ήμουν εκεί. Στα χωριά, στη θάλασσα, στην Κερά. Οι μικρές απομονώσεις του πατέρα μου ήταν τόσο συχνές που οι πολύ δικοί του άνθρωποι πολλές φορές διαμαρτύρονταν οτι δεν γίνεται να εξαφανίζεται έτσι, γιατί πολλές φορές είχαν να του πούν και πιο επείγοντα πράγματα.
Απο την εποχή της κινητής τηλεφωνίας και μετά, άρχισε να γίνεται πιο προσβάσιμος και παρ’όλο που μιλούσε πάντα σε όποιον του τηλεφωνούσε, λόγω του ότι πολλές φορές χτυπούσε τόσο συχνά το τηλέφωνό του στο τέλος του λέγαμε να το κλείσει γιατί μέναμε όλοι νοκ αουτ. Το έκλεινε, και πολλές φορές ξεχνούσε να το φορτίσει. Τα διάφορα ηλεκτρονικά δεν ήταν και το καλύτερό του. Τόσο πια που είχα μεγαλώσει σε αυτές του τις συνήθειες που έγινα έτσι κ εγώ. Και τελικά φτάναμε να μου αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή του κινητού μου “Ναταλίτσα πάμε για κεντάκυ;” (3 δευτερόλεπτα παύση).. άσε και κανένα τηλέφωνο ανοιχτό..ciao!..”
Kαι πάντα θύμωνα και του έλεγα “Εσύ λές σε μένα να αφήνω το τηλέφωνο ανοιχτό;;!” και γελούσε και πάντα συνέχιζε να κάνει το ίδιο. Αυτή τη φορά στράβωσε εντελώς η κατάσταση. Ήμασταν όλοι έτσι τοποθετημένοι που κανείς δεν έβρισκε κανέναν. Εκείνος στη Θεσσαλονίκη, εμείς όλοι στην Αθήνα και οι πιο κοντινοί του άνθρωποι στη συμπρωτεύουσα, και αυτοί Αθήνα και εκτός πόλεως. Μίλησε μια μέρα πριν φύγει με τον άντρα μου στο τηλέφωνο. Έπαιρνε κατ’ευθείαν εκείνον για να αποφύγει να αφήνει πάλι μηνύματα στον τηλεφωνητή μου. Ήταν κεφάτος.
Δεν φαντάστηκε κ εκείνος οτι ο πόνος που ένιωθε τον τελευταίο καιρό στην πλάτη προερχόταν απο την καρδιά και έκανε κάποιες φορές Σιάτσου για να μην πονάει νομίζοντας οτι είναι μυοσκελετικό το θέμα. Την άλλη μέρα απο το τηλεφώνημα, ήταν ευδιάθετος και όπως πάντα με παρέα για εσπρέσσο, σινεμά και το βράδυ για φαγητό. Εκείνος πήγε στο σπίτι του και οι υπόλοιποι εκτός Θεσσαλονίκης. Έκλεισε το κινητό. Πάντα το έκλεινε για να κοιμηθεί. Και αν είμασταν τυχεροί, το φόρτιζε κ όλας. Κανένας δεν ανησύχησε ιδιαίτερα για την άλλη μία εβδομάδα που δεν άνοιγε το κινητό.
Η φίλη που τον βρήκε, δεν είχε ζήσει την συχνότητα των μικρών διαφυγών του. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ο μπαμπάς δεν ήταν καθόλου μόνος του. Όλη μέρα ήταν με φίλους και συνεργάτες ή μ’εμάς και τ’αδέλφια του. ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αλλά αυτή τη φορά στράβωσαν όλα. Δεν ξέρω γιατί. Σπάω το κεφάλι μου να βρώ το γιατί. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο..Και ειδικά όταν διαβάζω ότι ήταν μόνος και παρατημένος. Σαν να μιλάμε για άλλον άνθρωπο. όμως δεν είναι εδώ να διαβάσει τα όσα λέγονται, και για εμάς παραείναι βαρύ το φορτίο..Αλλά δυστυχώς ένας τέτοιος θάνατος έχει και τις παρενέργειές του. Και δεν ξέρω τι είναι πιο βαρύ..Οτι δεν θα ξαναδώ τον μπαμπά μου ή οτι πρέπει να δίνουμε τέτοιες άχαρες εξηγήσεις;
Θέλω να παρακαλέσω όλους όσους τον γνώριζαν, να μην αφήσουν την τελευταία εικόνα του πατέρα μου να είναι μία εικόνα ενός εγκαταλελειμμένου ανθρώπου, γιατί ήταν δυνατός μαχητής και μειώνεται όλος του ο αγώνας με αυτά που ακούγονται. Ο ίδιος είπε “γνώρισα το τραγούδι και αγάπησα τους ανθρώπους” και ακριβώς γι’αυτό είχε τόσους γύρω του που και τον αγαπούσαν και σέβονταν τις μικρές του απομονώσεις.
Και μην νομίζετε, ακόμα και σ’αυτές τις “μοναχικές του στιγμές” ήταν κάπου με κάποιον. Αυτή τη φορά η διαλεκτική είχε πάρει την απόφασή της να βρέθεί χωρίς τη σωματική παρουσία των ανθρώπων του. Ήταν αναζητητής της αλήθειας και πάντα η αλήθεια θα περιβάλλει το όνομα του.
Και θα το φροντίσω αυτό μέχρις εσχάτων και θα κάνουμε όλοι ότι χρειαστεί.
——————-
Θα ήθελα να προσθέσω τα σχόλια της Σοφίας Παπάζογλου(της εξαίρετης αυτής τραγουδίστριας)που δηλώνουν τι ήταν ο Μανώλης Ρασούλης για τους νεους.Σημαντικό ειναι εκεί που αναφέρεται στους “συναδέλφους”
Ναταλία έκανες πολύ καλά κι έβαλες τα πράγματα στη θέση τους παρόλο που ξέρω ότι σε πονάει αυτό. Το ζήτημα είναι πως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως κάποιος μπορεί να είναι διαφορετικός και να έχει άλλες ανάγκες από τη μάζα. Όποιος διαφέρει λοιπόν τον βαφτίζουν αιρετικό και εκκεντρικό, ‘οπως τον μπαμπά σου εν προκειμένω. Εγώ στενοχωριέμαι για τους ανθρώπους του χώρου που έκαναν “περίεργες” δηλώσεις γιατί απ’τα κανάλια και τη σαβουροδημοσιογραφία δεν περίμενα κάτι άλλο.Το οξύμωρο για μένα είναι ένα μόνο: Πέθανε ο πιο ζωντανός άνθρωπος που γνώρισα!!!!!
Επίσης εγώ νοιώθω ορφάνια γιατί ο μπαμπάς σου ήταν one of a kind και ο μόνος που τα έλεγε έξω απ’τα δόντια και μας προστάτευε τους νεότερους και μας υποστήριζε. Πάντα συνεπής απέναντι σε όσα πρέσβευε και γι’αυτό εμείς που συνεργαστήκαμε μαζί του τον είχαμε ψηλά και τον αγαπούσαμε και τον σεβόμασταν.Κρίμα που τον πρόδωσε η καρδιά του που ήταν μεγάλη και τους χώραγε όλους ακόμη και τους επικριτές του. Νοιώθω τυχερή που τον γνώρισα και τραγούδησα μαζί του και κάναμε παρέα. Θα τον θυμάμαι πάντα σαν να ήταν πατέρας μου….Ας αναπαυθεί η ψυχή του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου