ΗΤΑΝ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΔΙΕΒΗ ΤΑ ΕΣΚΑΜΜΕΝΑ

Θα μπορούσε ποτέ ο Γεώργιος ο Β’ Παπανδρέου ο Γ’ ο Μικρός να έχει αποφύγει τις γελοιότητες με το στράτευμα;

του ΣΤΑΘΗ

Οχι! διέπραξε με όλα και για όλα τέτοιες ελαφρότητες (πλην όμως θανατηφόρες) που η εξαίρεση του στρατεύματος θα συνιστούσε παράδοξο. Η ιστορία που έφερε ή μάλλον επανέφερε στη δημοσιότητα το «Βήμα της Κυριακής» για πραξικόπημα, στρατιωτικό πραξικόπημα που δεν εκδηλώθηκε, είναι αληθής. 

Οχι όμως εις ό,τι αφορά το στράτευμα και την πιθανότητα εκδήλωσης πραξικοπήματος εν έτει 2010(!!!), αλλά εις όσα αφορούν τις μπούρδες (περί πραξικοπήματος) που εκτόξευσε ο άθλιος πρωθυπουργός της πτώχευσης καταπάνω στους κεραυνόπληκτους με όσα απίθανα άκουγαν Σαρκοζί και Μέρκελ. Ολην αυτήν την υπόθεση τη δημοσίευσε η «Λιμπερασιόν» και αφορούσε στη γελοιωδέστατη προσπάθεια του Γιωργάκη να αντιμετωπίσει την μήνιν του γαλλογερμανικού τότε Αξονα για τη μυξοκακομοίρικη εκ μέρους του εξαγγελία του δημοψηφίσματος.

Ολα συνέβησαν στις Κάννες, όταν ο συκοφάντης των Ελλήνων... 

(Για τεμπελιά και διαφθορά) πρωθυπουργός τους, αφού άφησε άναυδο το δίδυμο Μερκοζί με τις αερολογίες περί δημοψηφίσματος, στη συνέχεια τους εξαγρίωσε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι στην Ελλάδα ελλόχευε κίνδυνος... στρατιωτικού πραξικοπήματος!!! Ηταν η στιγμή που ο Ηλίθιος διέβη τα εσκαμμένα.  

Οχι επειδή «έπαιξε με τη φωτιά» -διότι «φωτιά» να παίξει από πλευράς Ενόπλων Δυνάμεων δεν υπήρχε- αλλά διότι οι Ευρωπαίοι βεβαιώθηκαν ότι είχαν να κάνουν με έναν βλάκα. Και μπίζνες με βλάκες δεν γίνονται. Δεν είναι ασφαλείς.

  

Κατ’ αρχάς, αν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος στρατιωτικού κινήματος στην Ελλάδα, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι θα τον γνώριζαν πρώτοι και πάντως πολύ πριν αλλάξει πλευρό ο χασμώμενος ου μην φερόμενος και αγόμενος Παπανδρέου. Τώρα, γιατί δεν δίστασε ο Γιωργάκης να ανακατέψει το στράτευμα στις βλακώδεις κινήσεις του; - γιατί να διστάσει;

Είχε ποτέ καμία συναίσθηση θεσμών και πολιτεύματος; Με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα δεν πέρασε το Μνημόνιο απ’ τη Βουλή; Πραξικοπηματικώ τω τρόπω δεν αποθέσμισε το κόμμα του και το γέμισε «κηπουρούς»; Δεν ανήγαγε τους (αμειβόμενους) φίλους του σε επάγγελμα με ντοκτορά Αθεμπίγιο;  Τα όσα ακολούθησαν το «πραξικόπημα μέσα στο μυαλό του Γιωργάκη» ήταν οι συνήθεις πασόκειοι σαλτιμπαγκισμοί, όπως οι χειρισμοί Μπεγλίτη στις αλλαγές της τότε ηγεσίας των όπλων.

Πτωχοπροδρομισμοί που προσπάθησαν να «συνδεθούν» με τις παρλαπίπες του Γιωργάκη στους Δυτικούς, βρίσκοντας πρόσχημα στις αποδοκιμασίες προς τον ίδιο τον κ. Μπεγλίτη καθώς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την 28η Οκτωβρίου εκείνου του έτους. 

[Εδώ αξίζει μία σημείωση: τότε οι αποδοκιμασίες αυτές είχαν αποδοθεί (και απ’ το «Βήμα») σε Συριζαίους και κρυπτοσυριζαίους. Σήμερα, ως διά μαγείας, αποδίδονται (και απ’ το «Βήμα») σε «εθνικοπατριώτες»! Μυστήριες αλχημείες. Για λωτοφάγους.]

[Σημείωση δεύτερη, σημειολογική: ο όρος «εθνικοπατριώτες». Πολύ βολικός, πολύ στην πεπατημένη της προπαγάνδας. Βάζει στον ίδιον παρονομαστή το εθνικό με το εθνικιστικό, τον πατριωτισμό με την πατριδοκαπηλία κι άλλα εθνωφελή παρόμοια - παλιά μου τέχνη κόσκινο.]

Αλλά όμως, γιατί θυμήθηκε σήμερα το «Βήμα» περσινά ξινά σταφύλια; Γιατί πάει με τη σειρά του να παίξει κι αυτό «με τη φωτιά» παρ’ ότι ούτε «φωτιά» μέσα στις Ενοπλες Δυνάμεις υπάρχει, ούτε «καπνό» κάποια απ’ τις χήνες του Καπιτωλίου έχει δει;  Μήπως διότι όποιος φοβάται την ανατροπή επισείει τον κίνδυνο της εκτροπής;

Είναι πλέον φανερό ότι ο κίνδυνος ανατροπής αυτής της αβάσταχτης για τον λαό αλλά και ατελέσφορης πολιτικής είναι ante portas.  Συνεπώς αναμενόμενη η πάσης μορφής κινδυνολογία, από πραξικοπήματα της πράσινης καλτσοδέτας έως «λόμπι της δραχμής»και άλλα αηδή.

Προσέτι όμως όλα αυτά (και άλλα τέτοια) συνιστούν και μια γραμμή άμυνας για τον Παπανδρέου, ή τον Παπανδρέου και τ’ αδέρφια του, αν προτιμάτε. Διότι, αν η Ελλάδα γίνει ποτέ μια ευνομούμενη χώρα, απ’ τον Γιώργο Α. Παπανδρέου θα ζητηθεί λογαριασμός.

Μπορεί οι Παπανδρέου να έχουν πια πέσει. Το σύστημα όμως που τους στήριξε (και στην περίπτωση Γιωργάκη, ανέδειξε) ζει και βασιλεύει. Βασιλεύει χωρίς βασιλιά πια, αλλά βασιλεύει. Κι αναζητεί διάδοχο.  Και κατά τούτο η μικρή πλην όμως μοιραία δυναστεία των Παπανδρέου μοιάζει με τη μικρή επίσης αλλά θανατηφόρα δυναστεία των Αγγέλων στην Πόλη, μετά τους Κομνηνούς.

Οταν ο πρώτος Αγγελος (τι ειρωνεία κατά το όνομα) χρέωσε πατόκορφα το Βυζάντιο στους δόγηδες της Βενετίας για να κρατήσει τον «σάπιο θρόνο των Καισάρων». Και όταν στη συνέχεια ο δεύτερος Αγγελος, μην έχοντας να πληρώσει τους δανειστές που στο μεταξύ κατέφθασαν μαζί με τη Δ’ Σταυροφορία στην Πόλη για να εισπράξουν, οδήγησε τη Βασιλεύουσα στην πρώτη της κι οριστικώς καταστροφική άλωση.

Σήμερα ο κ. Σαμαράς, ως άλλος δυστυχής Μούρτζουφλος, προκειμένου «να μαζέψει το ποσόν» φορολογεί ακόμα και τους φόρους. Είναι μάταιον.  Δεν βγαίνουν οι αριθμοί.

Αλλά ακόμα κι αν το «ποσόν συγκεντρωθεί» αυτοί που μαθαίνουν έτσι να παίρνουν κι άλλα κατόπιν θα ζητήσουν. Κι ύστερα κι άλλα! Και πάλι μετά κι άλλα! Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία.

Κι είναι όντως ζήτημα ζωής ή θανάτου, όχι του Μούρτζουφλου αλλά της Πόλης, να ανατραπεί αυτή η πολιτική.

  

Χθες ο κ. Σαμαράς, ως άλλος τραγικός Μούρτζουφλος, προσπαθούσε να εξηγήσει στον αγροίκο Τόμσεν, ειδικόν στις οικονομίες της Σλοβενίας(!), της Ρουμανίας(!) και των Σκοπίων(!), πόσο καλά μπορούμε κι εμείς σαν αυτούς να αυτοκτονήσουμε...

ENIKOS.GR