«Ξεπουλήστε ακίνητα για την Εφορία»
Όταν διαβάζεις μια είδηση περί «υπουργικής εγκυκλίου» που μας καλεί να αυτό-εκποιηθούμε
–βλ. την είδηση στο τέλος του παρόντος– ελέγχεις το ημερολόγιο. Μήπως
είναι πρωταπριλιά; Η είδηση εν τούτοις δημοσιεύτηκε στις 23.4.2013 σε
έντυπο του πολιτικού χώρου της παρούσης κυβέρνησης. Αντί να παρθεί μια
πολιτική απόφαση που να γίνει νόμος η οποία θα απαγορεύει την εκποίηση
της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών μέχρι να τελειώσει η κρίση, η
τριμερής εντολοδόχος εξουσία της τρόικας εξωθεί προς εκποιήσεις και
εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών. Για καθαρά εισπρακτικούς λόγους.
Είναι πλέον σαφές ότι στην Ελλάδα, στην Κύπρο και σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο. Οι
εξουσιαστές αποθρασύνθηκαν από την αδράνειά μας και ροκανίζουν την
κοινωνικοπολιτική βάση της πολιτειακής νομιμότητας. Τολμούν να μας
καταναγκάζουν ακόμη και στην εκποίηση των ιερών και οσίων μας, του
μόχθου και του κόπου μας, των σπιτιών μας και των υποστατικών μας. Για
να τα ρίξουμε μέσα στην μαύρη τρύπα που δημιουργεί η ολοένα μεγαλύτερη
ύφεση και για να συντηρήσουμε στην εξουσία ένα κινούμενο από ξένους
εντολοδόχο διοικητικό μηχανισμό ο οποίος κατ’ ευφημισμό ονομάζεται
κυβέρνηση. Μηχανισμός ο οποίος εν τέλει κατάντησε να είναι εντολοδόχος
της θηριώδους διεθνικής χρηματοοικονομικής ιδιωτείας!
Κανείς εύλογα διερωτάται γιατί η ανεξάρτητη Ελληνική δικαιοσύνη δεν κινείται προς την κατεύθυνση διαφύλαξης των κοινωνικών θεμελίων της πολιτειακής
νομιμότητας. Μας καλούν να αυτό-εκποιηθούμε και να εξαθλιωθούμε. Η
πολιτειακή νομιμότητα, όμως, αποστολή έχει να υπηρετεί την κοινωνία. Δεν
νοείται να υιοθετούνται νόμοι και διοικητικές πράξεις που διαλύουν τον
κοινωνικό ιστό και που εξαθλιώνουν τους πολίτες. Βέβαια, έχουμε και το
προηγούμενο της Κύπρου όπου τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: Εξαρχής
προχώρησαν και στην κατάσχεση περιουσίας («κούρεμα καταθέσεων» το
ονόμασαν). Καλομελετάτε και έρχονται τέτοιες πρακτικές στην υπόλοιπη
Ευρώπη. Στις Βρυξέλλες ήδη τις προαναγγέλλουν.
Εύλογα πολλοί απορούν; Τι έπεται;
Εάν δεν καταναγκαστούμε και αυτό-εκποιηθούμε τι σκέφτονται να κάνουν;
Μήπως η τεχνόσφαιρα που τους διατάζει θα τους προμηθεύσει και με
αγχόνες για να κρεμάσουν όποιους δεν πληρώνουν τα χαράτσια; Ποιοι θα
είναι οι Δήμιοι; Δήμιοι θέλουν να γίνουν όσοι επιμένουν να μας
σπρώχνουν στην εξαθλίωση και στον θάνατο; Τι λέει για όλα αυτά η
Ελληνική Δικαιοσύνη; Υπάρχουν νόμοι που μπορούν να στρέφονται ενάντια
στον πολίτη για λογαριασμό ξένων συμφερόντων; Τι λέει για αυτόν τον
κατήφορο ο Αντώνης Σαμαράς;
Εύλογα κανείς διερωτάται, επίσης, εάν τα πιο πάνω και πολλά άλλα ανάλογα και αντίστοιχα γεγονότα θα αποτελέσουν την θρυαλλίδα
που θα προκαλέσει τήξη και έκρηξη, ή εάν αντίθετα, τα χειμαζόμενα μέλη
των κοινωνιών θα δεχθούν παθητικά και αδιαμαρτύρητα την κατάσχεση των
περιουσιών τους, την ανθρωπολογική υποβάθμισή τους και την πολιτική
υποδούλωσή τους.
Αναμφίβολα, πολλοί πολίτες δεν αντέχουν πλέον και πολύ θα ήθελαν να υπάρξει μια ομαλή και συντεταγμένη ειρηνική μετάβαση
σε μια πιο δημοκρατική δομή. Όσο αργούμε τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε.
Έπρεπε μήπως εξαρχής να αρνηθούμε τα μνημόνια έστω και εάν θα
πληρώναμε υψηλό κόστος; Έτσι θα διαφυλάτταμε την αξιοπρέπειά μας, την
ελευθερία μας, την περιουσία μας και την ανεξαρτησία του κράτους μας.
Χρηματιστηριακά, εξάλλου, μάλλον θα γίνουμε τελικά πολύ φτωχότεροι σε
σύγκριση με τις συνέπειες μιας απόρριψης των μνημονίων. Ακούσαμε πολλούς
κινδυνολόγους και πολιτικούς τρομοκράτες αλλά δεν διαβάσαμε μια
πειστική συγκριτική μελέτη των δύο αυτών επιλογών.
Πολλοί εύλογα διερωτώνται, επίσης, κατά πόσο διολισθαίνουμε σε κάποιου είδους «μεταμοντέρνα βαρβαρική εποχή». Η ανάγνωση του βιβλίου του Julian Assange, Η Ελευθερία και το μέλλον του διαδικτύου
(Εκδόσεις Ποιότητα) που μόλις κυκλοφόρησε πείθει ότι αν δεν
μεριμνήσουμε να μην ελεγχθεί το διαδίκτυο από την ιδιωτεία και τις
δεσποτικές εξουσίες, θα μπορούσαμε να διολισθήσουμε σε μια κτηνώδη
βαρβαρική μεταμοντέρνα εποχή. Ή μήπως ήδη διολισθήσαμε μιας και όλες οι
σαπουνόφουσκες περί «προσωπικών δεδομένων», «δικαίωμα περιουσίας» και
τα λοιπά εξαερώνονται. Μια αδίστακτη δυναστική εξουσία ξαπλώνεται πάνω
από τα κεφάλια μας. Το διαδίκτυο χρησιμοποιείται πλέον ως μέσο του κάθε
ιδιώτη για να παρακολουθεί τους λογαριασμούς μας, τα προσωπικά μας
δεδομένα και την προσωπική μας ζωή.
Τι σημαίνει όμως «βαρβαρική εποχή»; Στην προ-πολιτική βαρβαρική εποχή οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν αθέσμιστες.
Η ισχύς ήταν πολιτικά γυμνή και η φυσική δύναμη ήταν το μόνο
διανεμητικό μέσο. Πολιτικοί σκοποί δεν υπήρχαν: Σε φυσική κατάσταση το
κριτήριο ήταν αποκλειστικά η βιολογική αυτοσυντήρηση. Για την απόκτηση
των αναγκαίων πόρων αυτοσυντήρησης-επιβίωσης ίσχυε το «ο θάνατός σου η
ζωή μου».
Ο πολιτικός πολιτισμός κατόρθωσε, κατά κάποιο τρόπο, να θεσπίσει την ισχύ εντός των κρατών.
Στην διεθνή πολιτική η ισχύς συνέχισε να είναι αθέσμιστη και η
αυτοσυντήρηση-επιβίωση κριτήριο των διεθνών σχέσεων (μερικοί πεισματικά
δεν κατανοούσαν το τελευταίο με αποτέλεσμα όσοι δεν πρόσεξαν να
υποστούν ακόμη περισσότερες ζημιές). [Διεθνείς θεσμοί σίγουρα πάντα
υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά όταν υπάρχει πρόβλημα
αναπόδραστα αποτελούν εξαρτημένη μεταβλητή των ισχυρών. Όποιος έχει
μάτια το βλέπει όποιος είναι τυφλός δεν το βλέπει.]
Ο πολιτικός πολιτισμός μετά την πτώση του κοσμοσυστήματος της Βυζαντινής Οικουμένης,
βέβαια, είχε δύο όψεις. Στο υπόβαθρο οι άνθρωποι συγκροτούσαν την
ανθρωπολογική ετερότητα της κοινωνίας τους εδραιώνοντας τις οντολογικές
προϋποθέσεις της προσδοκούμενης πολιτικής τους ύπαρξης. Μέσα στα
επίπλαστα εποικοδομήματα και στις «μεταβατικές» «θεσμικές επιφάσεις»,
όμως, ένας ακταρμάς ωραιοποιημένων μετά-Μεσαιωνικών εξουσιαστών
ονομάστηκε «κράτος».
Επιχείρησαν να μιμηθούν την κλασική Πολιτεία.
Όμως, δυστυχώς, όσο και εάν μερικοί ονειρεύονταν να μοιάσει το
μοντερνιστικό υλιστικό κράτος στην κλασική Πολιτεία, πόρρω απέχει. Άλλες
ήταν οι προϋποθέσεις τότε και άλλες οι προϋποθέσεις της
μετά-Μεσαιωνικής Ευρώπης.
Τους τελευταίους αιώνες τα μέλη των κοινωνιών δεν είχαν και πολλές επιλογές. Όσοι
δεν βρίσκονταν κάτω από αποικιακό ζυγό και στην συνέχεια κάτω από τον
ηγεμονικό ζυγό, πίστεψαν τα ιδεολογικά κινούμενα ελίτ. Τους έριχναν και
κάποια κόκκαλα από το αποικιακό πλιάτσικο ή και άφηναν μερικά μέλη των
«κατώτερων» τάξεων να περνούν την πόρτα της εξουσίας και του
φαγοποτιού. Όπως κάθε γενίτσαρος οι τελευταίοι ήταν και συνεχίζουν
είναι οι σκληρότεροι κατεξουσιαστές. Μέσα σε όλα αυτά σίγουρα
εξαφανίστηκε η Πολιτική και η Δημοκρατία. Έμειναν μόνο τα συνθήματα, οι
μεταμφιέσεις και τα προσωπεία μιας έμμεσης αντιπροσώπευσης η οποία
μόνο κατ’ όνομα είναι έμμεση δημοκρατία. Ή μήπως υπάρχει κανείς που
αμφισβητεί σοβαρά αυτό το γεγονός!
Μέσα στα εποικοδομήματα της εξουσίας των μοντερνιστικών κρατών αναπτύχθηκε ένας ακταρμάς δρώντων των
οποίων η συντρέχουσα κρίση απλά βοήθησε να αφαιρεθούν τα προσωπεία:
Παράσιτα κάθε είδους, εναλλασσόμενα στελέχη της έμμεσης αντιπροσώπευσης,
πανεπιστημιακοί, διεθνικοί πρωταθλητές της ιδιωτείας και πολλοί άλλοι.
Επιδίδονταν στο φαγοπότι, στο κτίσιμο ενός επίπλαστου διεθνούς και
διεθνικού κόσμου και στον άκρατο παρασιτισμό. Το εκκρεμές του
κατεξουσιασμού κυμαινόταν ανάλογα με τις αντοχές των πολιτών κάθε
κράτους. Μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και προβεβλημένοι οργανικοί
διανοούμενοι επώαζαν πολλά αυγά πολλών φιδιών που τώρα μόλις
εκκολάπτονται. Σήμερα τους αναγνωρίζεις σε όλη την Ευρώπη: Αδιάντροπα ή
ανεπίγνωστα στηρίζουν τον κατεξουσιασμό επικαλούμενοι «αναγκαιότητες».
Την «συντηρητική» φρονιμάδα διαδέχεται η «προοδευτική» υποκρισία και
τώρα που το χτένι έφτασε στο κτένι βράζουν όλοι μέσα στο ίδιο καζάνι. Τα
προσωπεία πετάχτηκαν και η πολιτική γύμνια έγινε ορατή σε όλους.
Έκπληκτοι
βλέπαμε μπροστά σα μάτια μας να μετατρέπονται οι κυβερνήσεις σε
τροχονόμους της διαφθοράς, του πολιτικού ανορθολογισμού, της ιδιωτείας,
των υπερβολών, των εξυπηρετικών λογοτεχνικών σαπουνόφουσκων, της
χρηματοοικονομικής ασωτίας και της δημιουργίας μιας
υπερεθνικής-διεθνικής κατεξουσιαστικής τεχνόσφαιρας που απλά
καιροφυλαχτούσε να έλθει η στιγμή της. Απερίφραστα πλέον ένα μίγμα
τεχνοκρατών και «πολιτικών» εντολοδόχων (τους) κατάλαβε τους
διοικητικούς μηχανισμούς που μετατρέπονται σε μηχανισμούς καταλήστευσης
του πλούτου των κοινωνιών των οποίων τα μέλη με κόπο και μόχθο
απέκτησαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Πριν εκδοθούν υπουργικά φιρμάνια των εντολοδόχων της Τρόικας που
διατάζουν τους πολίτες να αυτό-εκποιηθούν, επί μακρόν ακούγαμε
ιδεολογικά παραμύθια κάθε είδους και κάθε απόχρωσης: Έμμεση
αντιπροσώπευση (δήθεν έμμεση δημοκρατία), φιλελευθερισμοί (και
κατασκευαστικά ελιτιστικά ιδεολογικά δόγματα περί δικαιοσύνης),
κομμουνισμοί (και κατασκευαστικά ιδεολογικά δόγματα περί ισότητας και
δικαιοσύνης), ενδιάμεσες τραβεστί αποχρώσεις (περήφανα γερατειά, τρίτος
δρόμος, κτλ), αεροβατούντα ιδεολογικά δόγματα περί παγκοσμιοποίησης
(συνομάδωση και δημιουργία ακταρμά ιδεολογικών δογμάτων που ροκάνισαν
την πολιτειακή δημοκρατία), και τα λοιπά.
Θα προσέξατε ότι την λέξη ΕΕ δεν την ανέφερα μέχρι στιγμής.
Χωρίς πλέον δυνατότητα αντιστροφής η ΕΕ κατάντησε ένας ανορθολογικός
πύργος της Βαβέλ. Αντιφάσεις, αντιθέσεις, άγρια σύγκρουση εθνικών
συμφερόντων, θηριώδεις αξιώσεις ισχύος από όλους εναντίον όλων,
κυριαρχία μιας αυτονομημένης τεχνόσφαιρας, αρπαγή του πλούτου των
αδυνάμων από τους ισχυρούς, στυγνή κοινωνική καταστολή και δημιουργία
τεχνοκρατικών μηχανισμών των οποίων ο ρόλος πλέον είναι εξώθηση στην
βαρβαρότητα όπως την ορίσαμε πιο πάνω. Οι εγχώριες εξουσίες των αδύναμων
κρατών είναι πλέον εντολοδόχοι αυτών των τροχονόμων της
κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτης τεχνόσφαιρας. Πόσο θα αντέξει αυτός ο
ανορθολογισμός, αυτή η θηριωδία και αυτή βαρβαρότητα! Λογικά όχι πολύ.
Τα ψέματα των ωραιοποιημένων εξουσιών και των κούφιων υποσχέσεων έκαναν τον κύκλο τους. Αφού
μας οδήγησαν στο τέλμα οι αδιάντροποι τώρα ομολογούν: «μαζί τα φάγαμε»
(μεταξύ τους δηλαδή οι συντελεστές των κομματικών εξουσιών). Για
τους δράστες της ημέτερης ελληνικής συνομοταξίας όπως γνωρίζουμε
ισχύει ότι φρόντισαν εγκαίρως να υπάρχει νομική … ασυλία». Ασυλία για
τα πολιτικά δικαιώματα των μελών της κοινωνίας, όμως, δεν υπάρχει.
Χάος βέβαια και η Ευρώπη, όπως προαναφέραμε.
Κοινωνίες όπως η Γερμανική που διαθέτουν ισχυρούς
κρατικούς-διοικητικούς μηχανισμούς οι ασκούντες την διακυβέρνηση
αρπάζουν ότι μπορούν από τις άλλες λιγότερο ισχυρές κοινωνίες για να
πλουτίσει ακόμη περισσότερο το δικό τους κράτος. Σε αδύναμες και
εξαθλιωμένες πλέον κοινωνίες όπως η δική μας οι εγχώριοι εξουσιαστές
χωρίς να σκεφτούν καν τα αίτια που προκάλεσαν την εξαθλίωση των
νοικοκυριών τα διατάζουν τώρα να εκποιηθούν.
Να αυτό-εκποιηθούν τα νοικοκυριά μας προστάζουν τώρα τα ξένα και εγχώρια πολιτικά τρωκτικά.
Ξεχνούν, μεταξύ άλλων ποιοι και γιατί έκαναν την ΟΝΕ. Ξεχνούν ότι οι
ίδιοι οι πρωτεργάτες ομολογούσαν πως η ΟΝΕ τάχιστα εξελίχθηκε σε ένα
εξωπολιτικό ανορθολογικό μηχανισμό που θα προκαλούσε μια κρίση που συχνά
προανήγγελλαν. Ότι έβαλαν κράτη όπως η Ελλάδα στον μηχανισμό ενώ
γνώριζαν πως δεν μπορούσε να αντέξει στον ανταγωνισμό. Ότι επέτρεψαν
στην διεθνή χρηματοοικονομική ιδιωτεία να ασκεί διανεμητική εξουσία. Ότι
συγκροτήθηκαν εξωπολιτικές «διεθνικές συμμορίες» που τις αποτελούσαν
μεταξύ άλλων τεχνοκράτες, χρηματοοικονομικοί ιδιώτες, χρηματοοικονομικοί
κλέφτες («σόροι, σοράκια και κοράκια» που χρηματοδοτούν μάλιστα και
εξωπολιτικά «ιδρύματα» «προτάσεων πολιτικής» με επιρροή στα «κράτη
θύματα» - επιρροή που συνεχίζεται). Ότι την πρωτοβουλία στο
χρηματοοικονομικό πεδίο την είχαν «οίκοι εκτιμητών» που ευλογούν τα
γένια τους, αναδεικνύουν όποιον θέλουν και καταποντίζουν όποιον θέλουν
εάν και όταν αυτό τους συμφέρει. Ότι σε κράτη-θύματα το πολιτικό πεδίο
«καταλήφθηκε» από σπιθαμιαίου αναστήματος «δικά τους» πολιτικά υποχείρια
οι οποίοι αντί στήριξης της κρατικής κυριαρχίας αναζητούσαν μια …
παγκόσμια κυβέρνηση ή κήρυτταν ότι προτεραιότητά τους ήταν να … σώσουν
το Ευρώ. Ότι κυριάρχησαν «δικοί τους» πολιτικάντηδες οι οποίοι αντί
χρηστής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης συζητούσαν εν κρυπτώ με
υπαλλήλους διεθνών οργανισμών αναγγέλλοντας ταυτόχρονα την βύθιση του
Τιτανικού. Ότι έτσι όλοι μαζί λειτουργώντας πυροδοτούσαν ανεξέλεγκτα
κερδοσκοπικά ενεργήματα που προκαλούσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια
ζημιές. Ότι «δικοί τους» τεχνοκράτες που στην συνέχεια άσκησαν
επιτελικό ρόλο προπαγάνδιζαν την μνημονιακή πειθαρχία πριν καλά-καλά
υπάρξει μνημόνιο. Ότι οι ίδιοι κινδυνολογούσαν καλώντας τις κοινωνίες να
πειθαρχήσουν στις μεταφυσικές αναγκαιότητες (δηλαδή την ιδιωτεία που
κυριάρχησε πάνω στην Πολιτική σε όλα τα επίπεδα).
Τα πιο πάνω αίτια, μεταξύ άλλων, παρακάμφτηκαν, αποσιωπήθηκαν, εκλογικεύτηκαν για να κτυπηθεί ο νοικοκύρης πολίτης. Για να
υποδουλωθούν οι κοινωνίες και να αρπαχτεί ο πλούτος των λιγότερο
ισχυρών κρατών. Ακόμη, τα παπαγαλάκια τους στα διεθνή και εγχώρια «μέσα
μαζικής παραπληροφόρησης» επισκιάζουν τα πιο πάνω και άλλα αληθή αίτια
και επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της ενοχοποίησης των πολιτών ως
δήθεν ενόχων της κρίσης.
Νομίζω η εγκύκλιος ενός από υπουργούς της εντολοδόχου διακυβέρνησης
της τρόικας με την οποία εξωθεί τα νοικοκυριά να αυτό-εκποιηθούν,
συμβολίζει το γεγονός ότι ο το χτένι έφτασε στον κόμπο. Είτε τα μέλη των
κοινωνιών θα δεχθούν να υποδουλωθούν είτε θα βρουν τρόπο να
αντιστρέψουν την βαρβαρότητα διαφυλάττοντας συνάμα τον πλούτο τους, την
ασφάλεια της οικογένειάς τους και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια
της πατρίδας τους.
Για όσα κράτη βρίσκονται ήδη σε θέση αδυναμίας αυτό που κρίνεται είναι η εθνική τους ανεξαρτησία. Εάν δεν αποκατασταθεί η εθνική ανεξαρτησία ο φαύλος κύκλος της συμφοράς θα συνεχίσει να τα πλήττει μέχρι ολικής διάλυσης.
Εθνική ανεξαρτησία σημαίνει, μεταξύ άλλων, να περιέλθει η διακυβέρνηση στους εντολείς πολίτες
και να αξιωθεί απαράβατα η διακρατική ισοτιμία, η μη επέμβαση και η
ισορροπία συναλλαγών και συμφερόντων. Διεθνής συνεργασία μπορεί να
υπάρξει μόνο εάν μεταξύ των κυρίαρχων κρατών υπάρχει μια τέτοια
ισορροπία που διαφυλάττει τα ζωτικά συμφέροντα των κοινωνιών τους.
Δημοκρατία μεταξύ των κρατών, εξάλλου, ιδιαίτερα στην ΕΕ, μπορεί να
σημαίνει μόνο ισοτιμία, ισότητα και ισορροπία συναλλαγών.
Η ΕΕ, ολοφάνερα έκανε τον κύκλο της. Τα
μεγάλα κράτη ήδη εισήλθαν στις συμπληγάδες των στρατηγικών
αντιπαραθέσεων. Το πρόβλημα των λιγότερο ισχυρών κρατών της Ευρώπης
είναι να μην συνθλιβούν στις συμπληγάδες των επερχόμενων ηγεμονικών
ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Κόστος θα υπάρξει. Το ζήτημα είναι πόσο θα
είναι αυτό το κόστος και κατά πόσο εάν το υποστούμε θα
αποκαταστήσουμε, τουλάχιστον, την εθνική μας ανεξαρτησία.
«Πουλήστε
το σπίτι σας όσο-όσο και ελάτε να πληρώστε την Εφορία» λέει ο
υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγανης σε όσους έχουν ληξιπρόθεσμα
χρέη από το Δημόσιο! Σε μια περίοδο όπου η αγορά ακίνητων ψυχορραγεί
λόγω της κρίσης, το υπουργείο Οικονομικών περιμένει από τους πολίτες να
πουλήσουν τα σπίτια τους και να δώσουν, υποχρεωτικά, ζεστό χρήμα στα
κρατικά ταμεία... Και μάλιστα να τα πουλήσουν για ένα κομμάτι ψωμί, υπό
την πίεση της Εφορίας, που πάει να πάρει κυριολεκτικά ό,τι προλάβει. Ο
κ. Μαυραγάνης γνωρίζει καλά ότι το Δημόσιο θα κερδίσει ελάχιστα, αν
βγάλει στο σφυρί τα ακίνητα των οφειλετών του Δημοσίου. Ετσι λοιπόν
εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία ζητά από τους φορολογουμένους που χρωστούν
στην Εφορία να τρέξουν οι ίδιοι να πουλήσουν την κύρια κατοικία τους ή
το κατάστημα τους ή κάποιο πατρικό σπίτι που μπορεί να έχουν κ.λπ.
Εννοείται ότι το τίμημα από την πώληση του ακινήτου θα πάει κατά
προτεραιότητα στην πληρωμή των ληξιπροθέσμων οφειλών προς το Δημόσιο. Οι
οδηγίες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου προς τις εφορίες είναι
σαφείς. Σε περιπτώσεις ληξιπρόθεσμων οφειλών οι εφοριακοί θα παρέχουν
φορολογική ενημερότητα και βεβαίωση οφειλής στους φορολογουμένους,
εφόσον δεχτούν να πουλήσουν τα ακίνητά τους. Ακόμα και αν αναγκαστούν να
τα «σκοτώσουν» για να τα πουλήσουν, το Δημόσιο θα εισπράξει, κατά
προτεραιότητα, τα χρήματα που αντιστοιχούν στην οφειλή. Τα
επισυμβαίνοντα μετά την πώληση είναι δύο: 1.Το τίμημα από την πώληση του
ακινήτου να είναι μικρότερο από την οφειλή. Στην περίπτωση αυτή η
Εφορία παίρνει από τον φορολογούμενο όσα εισέπραξε από την πώληση Οι
εναπομείνασες οφειλές θα διασφαλίζονται είτε από λοιπά περιουσιακά
στοιχεία είτε από εγγυήσεις τρίτων. 2.Το τίμημα από την πώληση του
ακινήτου να μεγαλύτερο από την οφειλή. Στην περίπτωση αυτή το Δημόσιο
εισπράττει εφάπαξ το ποσοστό που χρωστά ο οφειλέτης και ό,τι χρήματα
απομείνουν τα κράτα ο φορολογούμενος. Πρόκειται για ακόμη μία τακτική
εκβιασμού των φορολογουμένων από την πολιτική ηγεσία του υπουργείο
Οικονομικών, που σχεδιάζει νέα ρύθμιση για τα ληξιπρόθεσμα, η οποία
όμως, από ό,τι φαίνεται, είναι «για τα μάτια του κόσμου». Στην
πραγματικότητα αυτό που θέλει το κράτος είναι να εισπράξει -εδώ και
τώρα- όσα περισσότερα μπορεί. Υπενθυμίζεται ότι στο τέλος του 2012
περίπου 2.500.000 φυσικά πρόσωπα και 148.500 επιχειρήσεις χρωστούσαν στο
Δημόσιο 55,7 δισ. ευρώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου