Γιωργάκη Bουλιάζουμε!

Του Ντασιώτη Γεωργίου

Ο Γιωργάκης ήταν καλός,ήσυχος και εργατικός.Ψηλός και ευθυτενής με καταγωγή αριστοκρατική.Ηταν υπάκουος και τα αφεντικά του περηφανεύονταν γιαυτόν.Είχαν να το λένε.΄Ηταν εκπαιδεύσιμος -τά παιρνε ρε παιδί μου -και σε συνδυασμό με το ότι ήταν αγαπητός στον κόσμο,ήταν κεφάλαιο για τα αφεντικά του.

Δεν ήταν πολυέξοδος,λίγο φαγητό και τα αυστηρά ατομικά του έξοδα,χαράς ευαγγέλια για τα αφεντικά.Η δουλειά του ήταν να υπηρετεί τον κόσμο,να προσφέρει νοσταλγία και υποσχέσεις για μια ζωή καλύτερη,χωρίς άγχος ,με ηρεμία και χαρά.Ειδικά στα παιδιά ,αλλά και στους ρομαντικούς τους έπαιρνε το μυαλό........

Δεν έλεγε ψέματα ποτέ,αυτό που ήταν να κάνει το έκανε πάντα.Ο κόσμος που τον επέλεγε,μεταξύ πολλών άλλων,ήξερε ότι είναι αξιόπιστος και δεν θα εξαπατηθεί,γι αυτό ο Γιωργάκης στην πιάτσα είχε μεγάλο και βαρύ όνομα.

Ο βηματισμός του ήταν γρήγορος αλλά σταθερός,ήξερε που πάταγε,δεν κούραζε τον κόσμο με άτσαλες ή βίαιες κινήσεις,εξάλλου όταν όλη σου η ζωή είναι ταγμένη να σέρνεις το κάρο για τους άλλους,προσαρμόζεσαι κατάλληλα.

Πολλές φορές τα αφεντικά τον πίκραναν,μαστιγώνοντάς τον,αλλά αυτός δεν το βαζε κάτω.΄Ηθελε στην πιάτσα να είναι σημαντικός και γιαυτό θα πλήρωνε κάθε κόστος.

Από τότε που ενηλικιώθηκε είχε τον ρόλο του.Βέβαια παλιότερα πρωταγωνιστής ήταν ο πατέρας του ,καθαρόαιμο και δυνατό ον που δεν άφηνε κανέναν αδιάφορο στο πέρασμά του,όπως και άλλοι προγονοί του που κάναν την ίδια δουλειά .

Την άμαξα την έσερνε πάντα ,ο Γιωργάκης,είτε ως πρωταγωνιστής τα τελευταία χρόνια είτε επικουρικά παλιότερα και δεν φοβόταν τίποτα!Τίποτα;μάλλον όχι,φοβόταν κάτι.Παρόλο που όλη του η ζωή ήταν μια διαδρομή δίπλα στο κύμα και η θάλασσα του άρεσε πολύ,αυτό το ξέραν όλοι,ο ενδόμυχος φόβος του ήταν ότι κάποια μέρα θα βουλιάξει στο βυθό,παίρνοντας μαζί του και την άμαξα.Γι αυτό κιόλας αυτοί που τον ήξεραν καλά έβλεπαν ορισμένες φορές τον φόβο του μπροστά στο κύμα.

Ο Γιωργάκης όπως κάθε μέρα,έτσι και χθές,έκανε το ίδιο.Το πρωί του έζεψαν την άμαξα,τον φόρτωσαν τους πελάτες και ξεκίνησε την γνωστή διαδρομή στην παραλία της Θεσσαλονίκης,ώσπου για κάποιο λόγο, ίσως από φόβο ή λάθος βηματισμό ή βίαιη κίνηση του αφεντικού-τα αφεντικά δεν τα εμπιστεύεσαι και πάντα- βρέθηκε στα θολά νερά του Θερμαϊκού,μαζί με την άμαξα και τους επιβάτες.Μια φωνή πανικού ακούστηκε από όλους «Γιωργάκη Βουλιάζουμε».

Όσοι είχαν ελεύθερα τα χέρια ,με λίγο μπάνιο και λίγη εξωτερική βοήθεια σωθήκαν.Ο Γιωργάκης όμως δεν ήταν ίδια περίπτωση.Κοίταξε πίσω του και είδε την άμαξα να βυθίζεται και να τον παρασύρει μαζί της και παρόλο που ήταν καλός κολυμβητής κατάλαβε πως η μοίρα του είναι ίδια μ’αυτήν της άμαξας που έσερνε.Να πάνε μαζί στον πάτο.

Έκανε κινήσεις απεγνωσμένες,που όμως επιδείνωναν την κατάσταση.Είδε και το βλέμα του αφεντικού στην προκυμαία,που του φάνηκε πως έλεγε «Λυπάμαι για σένα,ήσουν πιστός και η άμαξα καλή, θα με βάλεις σε κάποια φασαρία, αλλά θα βρω άλλον Γιωργάκη και άλλη άμαξα» και εκεί κατάλαβε ότι όλη του η ζωή ήταν λάθος.Μετά χάθηκε.

ΥΓ.Το ευθυμογράφημα αυτό γράφτηκε με αφορμή την πτώση μιας άμαξας στην προκυμαία της Θεσσαλονίκης με επιβάτες μια οικογένεια (δείτε εδώ και εδώ ).Ευτυχώς όλοι οι επιβάτες σώθηκαν ,το άλογο όμως που ο ιδιοκτήτης το αποκαλούσε ΓΙΩΡΓΑΚΗ, πνίγηκε γιατί παρασύρθηκε στον βυθό από την άμαξα.



φωτογραφία από την ανάσυρση του "Γιωργάκη"
πηγη