« Πατρίδα… σερβιτόρα;»

Του Δημήτρη Τσιμούρα

 Είναι γεγονός ότι σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει, όσο ποτέ άλλοτε, για το πού οδηγούμαστε. Αυτήν τη στιγμή οι «αντλίες» της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της, σε πλήρη λειτουργία, μεταγγίζουν με ταχείς ρυθμούς πλούτο προς τα θησαυροφυλάκιά  τους. Μεταγγίζουν το δημόσιο πλούτο, κρατικό ή δημοτικό αλλά και τον  ατομικό της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ό,τι δηλαδή με αίμα και θυσίες κατάφερε να δημιουργήσει τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ηλίου φαεινότερον το πώς θα είναι το δικό μας αύριο, αν ολοκληρωθεί αυτή η μετάγγιση.

 Παρ’  όλα αυτά υπάρχει ένα  ικανό  ποσοστό εργαζόμενων  που ελπίζει ότι, όταν περάσει η κρίση  -αν όχι εξ ολοκλήρου αλλά οπωσδήποτε σε μεγάλο βαθμό- τα πράγματα για τους εργαζόμενους και το λαό  θα αποκατασταθούν!  Όμως δυστυχώς η κρίση δεν είναι κάποιο φυσικό φαινόμενο, που θα περάσει.  Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα είναι που οδήγησε  τα πράγματα ως εδώ.  Το ίδιο είναι που την εκμεταλλεύεται  και αφαιρεί κατακτήσεις των εργαζομένων τουλάχιστον ενός αιώνα,    γυρίζοντάς   μας οικονομικά πίσω στη δεκαετία του `50.   Όμως  υπάρχει και  ένα ακόμη  ικανό  ποσοστό πολιτών -κάτι  που   αποτυπώνεται ως ένα βαθμό και στα γκάλοπ, χωρίς να παρερμηνεύεται βέβαια ο ρόλος τους- που ήλπισε και ελπίζει στη… σωτηρία του από τη σημερινή κυβέρνηση και τα    κόμματα  που την στηρίζουν. Ελπίζει  στον τραπεζίτη πρωθυπουργό  Παπαδήμο, έναν από τους βασικούς αρχιτέκτονες που επινόησαν, υλοποίησαν και υλοποιούν αυτήν την πολιτική!

 Είναι βέβαια προφανές ότι,  όταν γίνεται αναφορά σε αυτούς που εναποθέτουν τις ελπίδες τους  στην εν λόγω κυβέρνηση, δεν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει    ανάμεσά τους τον κάθε παρατρεχάμενο, τον κάθε λογής οσφυοκάμπτη ή στημένο κλακαδόρο, που υποβάλλει καθημερινά τα διαπιστευτήριά  του στους κυβερνώντες ή στα γρανάζια του συστήματος. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πού  θα καταλήξει  αυτή η πορεία, εφόσον ολοκληρωθεί.  Απλώς, προσφέροντας τα πάντα στη σημερινή εξουσία, ζητούν και ελπίζουν να εξαιρεθεί το τομάρι τους από την τελική εξαθλίωση, στην οποία οδηγούμαστε και περιμένουν ότι θα τους ανατεθεί ο ρόλος του  επιστάτη στη… «νέα πατρίδα»!   

Το ερώτημα όμως είναι εύλογο. Υπάρχει η βάση, στην οποία να μπορεί να θεμελιωθεί μια τέτοια ελπίδα; Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, ώστε να επιστρέφει από μόνη της τα «κλεμμένα» στους εργαζόμενους η άρχουσα τάξη και να παραχωρεί σ’ αυτούς δικαιώματα που έχει πάρει πίσω; Η απάντηση φυσικά είναι γνωστή. Όμως οι κάθε είδους  μηχανισμοί της,  χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, εμφυτεύουν σε μερίδα των εργαζόμενων μια τέτοια ελπίδα. Στόχος τους είναι η αδρανοποίηση ενός όσο γίνεται μεγαλύτερου κομματιού των λαϊκών στρωμάτων, με αποτέλεσμα να αποτρέψουν τη δημιουργία εκείνης της «κρίσιμης μάζας» που θα αμφισβητήσει την εξουσία τους και θα τους ανατρέψει.

Είναι αυτονόητο ότι σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει να εξουδετερωθούν με κάθε μέσο και τρόπο   τα «πολεμικά εργαλεία» του εχθρού. Να αποκαλυφθούν  οι   δούρειοι  ίπποι που έχει ενσπείρει  στις τάξεις μας, να πειστούν οι  πάντες  για το ποια θα είναι η μοίρα μας αύριο σε αυτή την ρημαγμένη πατρίδα, που σήμερα, όπως  ισχυρίζονται… ξεπουλούν για το καλό μας!

Η αντίσταση στην τρομοκρατία της… «ενημέρωσης», ιδιωτικής και κρατικής είναι επιβεβλημένη. Ο όρος «παπαγαλάκια» -τα παπαγαλάκια είναι αθώα πουλιά και απλώς αναπαράγουν ό,τι ακούν-  είναι σαφές ότι δεν αποτυπώνει την αλήθεια για  τους ακριβοπληρωμένους γκεμπελίσκους της λεγόμενης «ενημέρωσης». Αυτοί συνεχώς δικαιολογούν, με τις εν λόγω υπηρεσίες που προσφέρουν στα αφεντικά τους, τους προκλητικά  ιλιγγιώδεις μισθούς τους, που προφανώς δεν δίνονται άνευ λόγου και αιτίας.  Κάποιοι δε από αυτούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας, προκαλώντας το πανελλήνιο. Βέβαια, όσοι αντιστέκονται και  υπερασπίζονται το  δημοσιογραφικό λειτούργημα και την αξιοπρέπειά τους ή είναι άνεργοι ή βρίσκονται σε διωγμό από το ίδιο το σύστημα και τους εκπροσώπους του.   

Υπάρχουν σήμερα επιχειρήματα, για να αποδειχθεί ο   ρόλος  όλων αυτών, που από το δικό του πόστο ο καθένας προσφέρει με το αζημίωτο  τις υπηρεσίες του στο σύστημα και στους εκφραστές του. Όπως υπάρχουν και ατράνταχτα επιχειρήματα, για να δειχθεί ο πραγματικός ρόλος του τραπεζίτη Παπαδήμου και των εφεδρειών, που ήδη έχουν έτοιμες. Άλλωστε  μόνο που δεν αγιοποιείται ο Σαμαράς, από κάποια λεγόμενα ΜΜΕ, που τον ετοιμάζουν να πάρει από τον Παπαδήμο -όταν και αυτός δεν θα μπορεί λόγω της έντονης λαϊκής  αγανάκτησης να «προχωρήσει» άλλο-   την καταστροφική σκυτάλη,   για να συνεχίσει στην ίδια ρότα.   Δηλαδή μπορούμε τώρα να διαπιστώσουμε ότι  η απαίτηση από μόνη της να φύγει ο Γιώργος, όχι μόνο δεν βοήθησε αλλά έδωσε λάθος προσανατολισμό και ευνούχισε  κινητοποιήσεις.  Άφησε δε ανέπαφη   την πολιτική, που τώρα εφαρμόζεται,  με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση από τον σημερινό διάδοχο και η οποία   θα εφαρμοστεί  αύριο  από τον Σαμαρά και πάει λέγοντας, μέχρι την τελική μας εξαθλίωση. Μέχρι που οι αμοιβές μας να  περιοριστούν μόνο στις ανάγκες της επιβίωσής μας. Όσο για τις συντάξεις, την  υγεία, την παιδεία, την ψυχαγωγία, κατακτήσεις αγώνων των εργαζόμενων -έστω και αν αυτές δεν κάλυπταν εξ ολοκλήρου τις λαϊκές ανάγκες-  θα αποτελέσουν ανάμνηση μακρινού παρελθόντος.

Προχθές, στο υπουργικό συμβούλιο,  ο τραπεζίτης Παπαδήμος, πολύ ευδιάθετος και χαμογελαστός, ανερυθρίαστα  δήλωσε  ότι κόκκινη γραμμή γι αυτόν είναι… η σωτηρία της πατρίδας! Μόνο που δεν διευκρίνισε και όχι τυχαία,  τι εννοεί πατρίδα.  Προφανώς  για τον εν λόγω κύριο πατρίδα είναι τα κέρδη των ομογάλακτών του τραπεζιτών και των συνεταίρων τους μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοεργολάβων, εφοπλιστών κλπ, που η κόκκινη γραμμή γι αυτούς έχει χαραχτεί στο όριο της πλήρους εξαθλίωσής μας.

Αυτοί που σήμερα βαρύνονται με την ευθύνη αυτής της πορείας και αυτής της κατάστασης για την πατρίδα μας,  αυτοί που σήμερα καλύπτουν με μανδύα «νομιμότητας»  μια κυβέρνηση που είναι μισητή στο λαό και που τα μέλη της  τρομάζουν να εμφανιστούν μπροστά του, φοβούνται και τρέμουν την καθολική αντίδραση όλων όσων σήμερα οδηγούμαστε σαν πρόβατα στη σφαγή. Τρέμουν μη δημιουργηθεί στους  εργαζόμενους εκείνη η «κρίσιμη μάζα»,*  η οποία και θα αναστρέψει τις αντλίες μετάγγισης του πλούτου και θα ανατρέψει τη δική τους «νομιμότητα». Τρέμουν, γιατί   είναι υπόλογοι  στον  Ελληνικό Λαό. Τα εγκλήματά  τους δεν παραγράφονται  και μια μέρα θα κληθούν να λογοδοτήσουν ενώπιόν του. Τρέμουν  τη λαϊκή οργή, γιατί γνωρίζουν ότι είναι οι αρχιτέκτονες  μιας «πατρίδας σερβιτόρας», ξεπουλημένης,  πεινασμένης,  δυστυχισμένης, αμόρφωτης, άρρωστης, με  τον λαό  υπηρέτη  τους, στη δική τους πατρίδα του πλούτου και της χλιδής!

«πες μου τι θα κάνεις τώρα, έτσι που σε καταντήσαν πατρίδα σερβιτόρα»

Υ.Γ  Ο τίτλος «Πατρίδα… σερβιτόρα» ανήκει στους προφητικούς στίχους του   τραγουδιού του Αντώνη Βαρδή  «στην Ελλάς του 2000», που γράφτηκαν από τον Σαράντη Αλεβιζάτο,  με ερμηνευτές τον Αντώνη Βαρδή, Στέλιο Καζαντζίδη, Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα.

 Και, για να κρατούμε ζωντανή τη μνήμη μας, να θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ, μετά το Μάαστριχτ και τις λοιπές επαίσχυντες συμφωνίες, που ακολούθησαν και τις υπέγραφαν τότε όλες  οι  άλλες πολιτικές δυνάμεις,   πρόβλεψε και προειδοποίησε έγκαιρα το λαό για   όλη την μέχρι σήμερα πορεία της χώρας, καταγγέλλοντας  ότι μας προορίζουν για…  «γκαρσόνια της Ευρώπης»!  

* Με τον όρο «κρίσιμη μάζα» στη  Φυσική εννοούμε την ελάχιστη  δυνατή   ποσότητα ενός ραδιενεργού υλικού, που πρέπει να υπάρχει  σε ένα ραδιενεργό μίγμα, ώστε να μπορεί να συντηρηθεί από μόνη της  μία ελεγχόμενη αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση ή να προκληθεί μια πυρηνική έκρηξη.  

 7/1/12