ΕΞΕΓΕΡΣΗ..Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ..Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ..ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ

'Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)

1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων...

2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Το email μας tolimeri@gmail.com

ΓΑΠ & ΑΝΔΡΕΑ Co .Η Ελβετκή εταιρεία του ,αδελφού του πρωθυπουργού.που θα κάνει το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΤΙ

5.1.13

Όταν η “υποτέλεια” και ο “δοσιλογισμός” βαφτίζονται “ευθύνη” και “διεθνισμός”


Η κυβερνητική τρόικα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις- βρισκόμενη σε διατεταγμένη υπηρεσία, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών παρά του λαού της χώρας. Η παράδοση της οικονομικής πολιτικής στους δανειστές, συνοδεύτηκε από απροκάλυπτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και από καλλιέργεια κλίματος τρομοκράτησης και ηττοπάθειας του ελληνικού λαού, ενώ σταδιακά αποκαλύπτεται ότι η μεθοδευμένη υπαγωγή της χώρας σε μη νομιμοποιημένα δημοκρατικά όργανα όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, συντελέστηκε σε αγαστή συνεργασία με δυνάμεις που επιβουλεύονται την αρπαγή του εθνικού πλούτου. Είναι προφανές ότι η κρίση χρέους υπήρξε η αφορμή για την επιβολή των βάρβαρων πολιτικών και την μπανανοποίηση της χώρας, κάτι που επανειλημμένα έχουν καταγγείλει τα περιοδικά Der Spiegel και Focus, με την επισήμανση ότι η τρόικα εξυπηρετεί πολιτικά συμφέροντα. Η εξυπηρέτηση όμως πολιτικών συμφερόντων ξένων δυνάμεων, που επιπρόσθετα επιφέρουν την εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων, επισύρει κατά των κυβερνόντων την κατηγορία του δωσιλογισμού.
Στην υπηρεσία του νέου «Άξονος»
Πολλοί από τους υποστηρικτές των μνημονίων έχουν ανακρούσει πρύμναν μετά την ολοφάνερα επερχόμενη οικονομική τους εξόντωση από τις υφεσιακές πολιτικές και τον έλεγχο των τραπεζών από τους δανειστές. Σε αυτούς συγκαταλέγονται αφενός οι πάσης φύσεως πιστοί υπάλληλοι των ντόπιων επιχειρηματικών συμφερόντων που στήριξαν το μνημόνιο και στη πορεία βλέπουν την εξόντωσή τους, και αφετέρου, μια μερίδα ιδεολόγων του «εκσυγχρονισμού» που ανεπίγνωστα λειτούργησαν ως φερέφωνα των δανειστών, έχοντας αλλοτριωθεί από την προτεσταντικού τύπου ηθική προπαγάνδα περί της ανάγκης ηθικής διαπλάσεως του έθνους των νεοελλήνων.
Αμετανόητο παραμένει το πολιτικό προσωπικό της εγχώριας τρόικας, όπως και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που το στηρίζουν, υποστηρίζοντας εν πολλοίς ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές αποβλέπουν στη σωτηρία της χώρας και στη παραμονή πάση θυσία στο ευρώ, παρά το γεγονός ότι στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις το 80, 4% του ελληνικού λαού δεν επιθυμεί την πάση θυσία παραμονή. Το πολιτικό προσωπικό δεν χάνει ευκαιρία να διατυμπανίζει τις υμνολογίες του για τους δανειστές που σώζουν τη χώρα και το λαό από την χρεοκοπία, μολονότι τα δάνεια επιστρέφονται πάραυτα στους ίδιους τους δανειστές ως τοκοχρεολύσια.
Κατά ανάλογο τρόπο ο δωσίλογος πρωθυπουργός της κατοχής Ράλλης, έγραφε:
«Υπενθυμίζω εις υμάς ότι αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι έχουσαι να αντιμετωπίσουν όλας τας συνεπείας και τας βαρείας υποχρεώσεις του πρωτοφανούς εις έκτασιν πολέμου επέδειξαν εις πάσαν ευκαιρίαν την προς τον ελληνικόν λαόν συμπάθειάν των.
Μη λησμονείτε ότι διά γενναίας χειρονομίας των ηγετών της Γερμανίας και Ιταλίας ο ελληνικός στρατός αφέθη ελεύθερος, μη θεωρηθείς αιχμάλωτος πολέμου.
Μη λησμονείτε ότι ο ελληνικός λαός τελείως εγκαταλελειμμένος και αποκεκλεισμένος πανταχόθεν, θα κατεδικάζετο εις ομαδικόν εξ ασιτίας θάνατον, αν μη, παρ’ όλας τας τρομακτικάς δυσχερείας και παρ’ όλα τα εγκληματικά σαμποτάζ, επεσιτίζετο η χώρα μας, εκ του υστερήματός των, υπό των Δυνάμεων του Αξονος…(… )
Μη λησμονείτε ότι δεν εδίστασαν αύται και εμπειρογνώμονας ακόμη να στείλουν εις τη χωράν μας, διά να σώσουν τον ελληνικόν λαόν από τον εκφυλισμόν εκ της πείνης…
Εν Αθήναις τη 5 Μαΐου 1943.
ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ».
Το επιχείρημα των καθεστωτικών βουλευτών που υπερψήφισαν τα μνημόνια, ως απολογία έναντι των ψηφοφόρων τους, τους οποίους τάχα αντιπροσωπεύουν, είναι γνωστό: «ψηφίζουμε για την διάσωση της χώρας. Είναι μια πράξη εθνικής ευθύνης που αντιβαίνει μεν στη συνείδησή μας, αλλά είναι αναγκαία για τη σωτηρία του έθνους»
Με τα ίδια επιχειρήματα, ο έτερος δωσίλογος πρωθυπουργός της κατοχής Τσολάκογλου, υπεραμύνθηκε του γεγονότος ότι συνθηκολόγησε με τους κατακτητές, ενόσω ο ελληνικός στρατός βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη:
«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν’ αφήσω να συνεχισθη ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατου ν’ αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως… “Τολμήσας” δεν υπελόγισα ευθύνας… Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»
Γ. ΤΣολάκογλου Απομνημονεύματα, Έκδοσις «Ακροπόλεως», ΑΗΝΑΙ, 1959.
Η ταυτότητα του ρητορικού λόγου των κατοχικών δοσίλογων και του σημερινού πολιτικού προσωπικού μπορεί να φαίνεται τυχαία, εντούτοις, εκκινεί από τις ίδιες εκλογικευτικές νοητικές διεργασίες αλλά και από τα ίδια αίτια που τις παράγουν.
Οι τρεις πρωθυπουργοί της κατοχικής περιόδου-Λογοθετόπουλος, Τσολάκογλου, Ράλλης- με την Συντακτική Πράξη αρ. 6/20-1-1945 («Νόμος Περί Δωσιλόγων»), καταδικάστηκαν ως δωσίλογοι, με βάση την κατηγορία ότι «ανέλαβαν τον σχηματισμόν κυβερνήσεως τη συγκαταθέσει των εχθρών της Πατρίδος», ενώ παράλληλα προέβησαν σε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, διασπορά ηττοπάθειας στον ελληνικό λαό και συνεργασία με τον κατακτητή, αναφορικά με τη διάπραξη εγκλημάτων κατά του ελληνικού λαού.
Το κατηγορητήριο του 1945 ταιριάζει γάντι με τις πράξεις του σημερινού πολιτικού προσωπικού, αν ο όρος «έγκλημα κατά του λαού» συμπεριλάβει και τον εξαναγκασμό σε αυτοκτονία ή μετανάστευση με μεθόδους εξοντωτικής οικονομικής και θεσμικής βίας
Εθνική ελίτ και δωσιλογισμός
Η έρευνα αναφορικά με τον δωσιλογισμό της κατοχής έχει δείξει ότι οι δωσίλογοι, αφενός δεν τιμωρήθηκαν, λόγω των θεσμικών και εξωθεσμικών παρεμβάσεων στο έργο της δικαιοσύνης και αφετέρου, ότι είναι αυτοί που συγκρότησαν τη «νέα μεταπολεμική πολιτικοκοινωνική-και οικονομική- ελίτ του τόπου». Η ίδια ελίτ είναι υπεύθυνη για την πολιτική εξάρτηση της χώρας από τις δυτικές δυνάμεις, όσο και για την απουσία ενός σχεδίου εθνικής οικονομικής ανάκαμψης. Η δημιουργία μιας παρασιτικής οικονομικής τάξης που κύριο στόχο είχε την εκμετάλλευση των εθνικών πόρων σε αγαστή συνεργασία με τα ξένα συμφέροντα, θα ήταν αδύνατη αν δεν υπήρχε μια πολιτική ελίτ που έθετε τα ξένα συμφέροντα υπεράνω των «εθνικών», από την ανάγκη της να διατηρεί την κυριαρχία.
Το πρόβλημα του δωσιλογισμού είναι κατά κύριο λόγο το πρόβλημα της εξουσίας. Η θέση που υποστηρίζει ότι ο κατοχικός δωσιλογισμός υπήρξε μια μορφή διεθνισμού της εξουσίας, φαίνεται να ευσταθεί για πολλούς λόγους, λαμβάνοντας υπόψη το πολιτικό κλίμα της εποχής, στο οποίο, πολιτικά κόμματα όσο και κοινωνικά στρώματα, δημιουργούσαν συλλογικές ταυτότητες σε μια ταύτιση με τις ισχυρές δυνάμεις της εποχής, των οποίων οικειοποιούταν ακόμη και τη κουλτούρα καθώς ζούσαν σε καθεστώς ανασφάλειας.
Οι αναλογίες με την Ελλάδα της μεταπολίτευσης είναι ευδιάκριτες. Με το τέλος του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και παράλληλα με τις ευρωπαϊκές ζυμώσεις που ξεκινούν από την ΕΕΠ (Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, 1986) και που οδηγούνται στη Συνθήκη του Μάαστριχ (1992), η πολιτικο-οικονομική ελίτ της χώρας μπαίνει σε μια φάση διεθνοποίησης. Έτσι όπως ορίζεται από την Συνθήκη του Μάαστριχ: 
«Η καθιέρωση της ευρωπαϊκής ιθαγένειας αποβλέπει στην ενίσχυση και στην προώθηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας…».
Η γραφειοκρατική γένεση της «ευρωπαϊκής ιθαγένειας», παρότι δεν έχει ουδεμία επίπτωση στα λαϊκά στρώματα, προσέφερε στις ευρωπαϊκές ελίτ των χωρών της περιφέρειας το άλλοθι, ώστε να τεθούν στη υπηρεσία των κρατών του ευρωπαϊκού κέντρου. Όχι βέβαια για ιδεολογικούς λόγους, αλλά για λόγους συμφέροντος. Η εθνική πολιτική και οικονομική εξουσία, στα πλαίσια της ευρωπαϊκής επικράτειας αποκτά μια φαντασιακή διάσταση ισχύος που συμπαρασύρει τα υποκείμενα-όπως έχει διαφανεί από τους πρωτεργάτες των μνημονίων-, σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Η «ευρωπαϊκή ιθαγένεια» βέβαια, είναι προσφορά στους ιθαγενείς του νότου, δεδομένου ο ευρωπαϊκός πυρήνας λειτουργεί de facto ως ευρωπαϊκός και με γνώμονα το εθνικό του συμφέρον. Οι ελίτ του νότου, προκειμένου να αυξηθεί η κερδοφορία μέσω της μείωσης του μισθολογικού κόστους, της αρπαγής των κερδοφόρων τομέων του κράτους πρόνοιας και των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας, αλλά και υποκύπτοντας στην εγγενή πολιτισμική τους μειονεξία, εξαναγκάστηκαν τελικά να λειτουργήσουν ως όργανα του ευρωπαϊκού πυρήνα και κυρίως της Γερμανίας.
Έτσι γεννιέται ένα νέο είδος μεταμοντέρνου δωσιλογισμού. Η παράδοση της χώρας στους δανειστές, η συνεργασία με τον εχθρό που αγιοποιείται με τον τρόπο που το έκανε ο Ράλλης και τα εγκλήματα κατά του λαού μέσω του οικονομικού πολέμου, εκλογικεύονται ως «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», «παραμονή στη ζώνη του ευρώ», και «παραμονή στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ».
Εθνικότητα και υπερεθνική ελίτ
Ο Benjamin Disraeli, ήδη από τον 17ο αιώνα έγραφε αναφορικά με τα δύο έθνη της Αγγλίας:
“Two nations; between whom there is no intercourse and no sympathy; who are as ignorant of each other’s habits, thoughts, and feelings, as if they were dwellers in different zones, or inhabitants of different planets; who are formed by a different breeding, are fed by a different food, are ordered by different manners, and are not governed by the same laws.” “You speak of — ”said Egremont, hesitantly. “ THE RICH AND THE POOR.”

Η διάκριση του Disraeli μεταξύ των δύο εθνών – πλουσίψν και φτωχών-, αν και έγινε με πρόθεση να υποστηριχθεί η αρχή της μοναρχίας ως σύμβολο της ενότητας του έθνους, που είχε διαρραγεί από την καπιταλιστική ανάπτυξη, πάραυτα, εμπεριέχει μια αλήθεια. Η συνείδηση του έθνους, αν η έννοια έθνος εκληφθεί με το πολιτισμικό περιεχόμενό της, δεν είναι ταυτόσημη για την αστική και τη λαϊκή τάξη. Η αστική τάξη εκλαμβάνει την έννοια με όρους κυριαρχίας, αντίθετα από την λαϊκή, που την νοηματοδοτεί με κοινοτικούς όρους, όπως ακριβώς το εκφράζει η έννοια της πατρίδας.
Στα πλαίσια του έθνους-κράτους, η έκβαση των ταξικών συγκρούσεων διαμορφώνει και την γενικότερη φυσιογνωμία της εθνικής πολιτικής, που λογικά θα όφειλε να εκφράζει την γενικότερη ισορροπία δυνάμεων. Όταν όμως υφίσταται πολιτική ηγεμονία της αστικής τάξης-η συνήθης συνθήκη με το σύστημα του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος-, τότε «θεμέλιο του πολιτεύματος» είναι η αστική τάξη και «όλες οι εξουσίες πηγάζουν» από αυτή και υπέρ αυτής και του έθνους, έτσι όπως αυτή το ορίζει. Κατ’ αυτό τον τρόπο το έθνος γίνεται ένα ιδεολόγημα κυριαρχίας της αστικής τάξης, το οποίο και χρησιμοποιείται για την υποταγή της λαϊκής, ενώ η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με βάση την οποία νομιμοποιείται το πολίτευμα ηχεί ως ανέκδοτο.
Έτσι όμως η πολιτική εξουσία-όσο και η οικονομική που την στηρίζει- βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση νομιμοποίησης και όσο εντείνεται η απονομιμοποίηση, τόσο το σύστημα επικαλείται την έννοια του έθνους για να διατηρήσει τον έλεγχο, ενώ παράλληλα καταγγέλλει ως εχθρούς του έθνους όσους αμφισβητούν την ταύτιση του με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Η συνθήκη αυτή εξαναγκάζει την αστική τάξη να αναζητήσει συμμαχίες με τις όμορες τάξεις των ισχυρών κρατών, συμμαχίες που εκλαμβάνουν πολιτικό και οικονομικό χαρακτήρα.
Για την Ελλάδα, μια χώρα της περιφέρειας, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται δομικά σε εξάρτηση στα πλαίσια του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος, η υπαγωγή της αστικής της τάξης υπό την κηδεμονία μιας ισχυρότερης, εκλαμβάνει τον χαρακτήρα υποταγής. Δεν είναι μόνο η σχέση μητρόπολης-δορυφόρου που δημιουργεί την άνιση ανάπτυξη και την μεταφορά πλεονάσματος, αλλά επιπλέον η άμεση διείσδυση μιας άλλης εθνικής τάξης στην δορυφορική κρατική δομή.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο γερμανικός καπιταλισμός διείσδυσε μεθοδικά και με αφανή τρόπο στο κράτος της μεταπολίτευσης όπως το έχει κάνει επανελεγμένα στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Ουσιαστικά ήταν αυτός που ενορχήστρωσε την εξαρτημένη οικονομία, που συντηρούσε τον παρασιτικό ελληνικό καπιταλισμό αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και χρηματοδοτούσε την παραπαίουσα πολιτική τάξη της χώρας. Και ακόμη λιγότερο τυχαίο, το γεγονός ότι με το ξέσπασμα της κρίσης, το γερμανικό κεφάλαιο και η γερμανική πολιτική τάξη, αντιμετωπίζουν το ελληνικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα ως υπηρεσιακό προσωπικό αποικίας, ενώ η ιθαγενής αστική τάξη συμπληρώνει πιστοποιητικά υποταγής. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός νομιμοποιείται βέβαια από την ντόπια αστική τάξη, που δηλώνει ευθέως πια ότι επιβιώνει χάριν της ελεημοσύνης της γερμανικής καγκελαρίας.
Ο κατοχικός δωσιλογισμός μπορεί να ειδωθεί στα πλαίσια της εξάρτησης από τις ιμπεριαλιστικές δυτικές δυνάμεις και πιο ειδικά σε συνάρτηση με τις διαταξικές σχέσεις της αστικής τάξης σε υπερεθνική κλίμακα. Ο Άξονας φάνταζε ανίκητος και ένα τμήμα της αστικής τάξης προσδοκούσε την διασφάλιση της κυριαρχίας του μέσα από αυτόν.
Στο χώρο κυρίως της δεξιάς είναι γνωστό ότι από πολύ νωρίς-ήδη από τη δεκαετία του ’50- είχε ξεκινήσει ο διάλογος σχετικά με το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, με κυρίαρχη θέση την αμφισβήτηση της διατήρησης της και την ανάγκη υπέρβασής της στα πλαίσια της ΕΟΚ. Είναι φανερό ότι η ΕΟΚ φάνταζε ως το μέσο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει εσαεί την κυριαρχία επί των χαμηλών τάξεων, σε μια περίοδο που το μέλλον φάνταζε ζοφερό για τα προνόμια της αστικής τάξης. 
Στο λόγο του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, κατά την κύρωση της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΟΚ (1961), διακρίνεται ότι οι λόγοι αυτής της επιλογής είναι κυρίως πολιτικοί:
«Εις την συνείδησιν των Ελλήνων, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης δεν συνιστά απλώς μίαν οικονομικήν κοινοπραξίαν, αλλά αποτελεί οντότητα με ευρυτέραν πολιτικήν αποστολήν και σημασίαν..(.). . η οικονομική ενοποίησης της Ευρώπης θα οδηγήση εις την ουσιαστικήν ευρωπαϊκήν ενότητα και δι’ αυτής εις την ενίσχυσιν της δημοκρατίας και της ειρήνης…..»
Μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (1981), ξεκινά μια περίοδο ταχείας διαδικασίας ενσωμάτωσης της ελληνικής ελίτ στην ευρωπαϊκή, κάτι που θα ενταθεί μετά την είσοδο στην ΟΝΕ και θα ιδεολογικοποιθηθεί από θεωρίες του συρμού όπως ο ευρωπαϊσμός, εκσυγχρονισμός, κοσμοπολίτισμός, διεθνισμός και αριστερός ανανεωτισμός. Σε αυτό έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο η μαζικοποίηση των κυβερνητικών κομμάτων που επέτρεψε τον μετασχηματισμό τους σε κόμματα καρτέλ και επέτρεψε την αυτονόμηση των ηγετικών τους ομάδων, ταυτόχρονα με τον ιστορικό συμβιβασμό, που μεταμφίεσε τις ενδοεθνικές ταξικές συγκρούσεις του παρελθόντος σε εθνικούς αγώνες.
Το κυρίαρχο στοιχείο που συντελείται τη περίοδο αυτή είναι η σύμφυση της ελληνικής ελίτ με την ευρωπαϊκή, κάτι που είναι πιο ευδιάκριτο στο πολιτικό πεδίο, όσο και σε εκείνο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η σύμφυση αυτή σημαίνει (όπως έχει περιηραφεί από τους W. ROBINSON και J. HARRIS στο «Towards A Global Ruling Class? Globalization and the Transnational Capitalist Class»), ότι έχει σχηματισθεί μια υπερεθνική τάξη που λειτουργεί ιεραρχικά και διεισδύει με ποικίλους τρόπους στους εθνικούς κρατικούς μηχανισμούς, καθορίζοντας το σύνολο της εθνικής πολιτικής.
Τόσο το υπερεθνικό ευρωπαϊκό κεφάλαιο όσο και η υπερεθνική πολιτική τάξη, λειτουργούν με γνώμονα την εξυπηρέτηση των υπερεθνικών τους συμφερόντων, παρότι είναι αναγκασμένες να βρίσκονται εδαφικά στα εθνικά όρια.
Η διολίσθηση του έθνους-κράτους σε ένα νεκρό τυπικό μόρφωμα είναι ορατή, εφόσον έννοιες όπως εθνικό συμφέρον, δημοκρατικές διαδικασίες και νομιμοποίηση, καθώς και οι ταξικές συγκρούσεις, παύουν να έχουν περιεχόμενο. Όλη αυτή η διαδικασία εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτεται το γεγονός ότι επιφέρει γεωπολιτικές ανακατατάξεις με την αναζωπύρωση του ιμπεριαλισμού. Στην ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, η γερμανική οικονομική και πολιτική ελίτ είναι φανερό ότι επαναπροσδιορίζει τον γεωπολιτικό και γεωοικονομικό χάρτη της Ευρώπης με την συναίνεση των περιφερειακών αστικών τάξεων, καθώς αυτές, με αυτό τον τρόπο προσδοκούν την επιβίωσή τους.
Ομνύοντας στο νέο «έθνος» των κουκουλοφόρων της Αγοράς
«Από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάσαμε στο σημείο ολόκληροι λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απρόσωπων ομάδων, ανωνύμων εμπόρων του χρήματος πού ρυθμίζουν βασικά τις οικονομίες των λαών, οι οποίοι είναι γνωστοί ως αγορές. (…) Οι αποφάσεις των αγνώστων αυτών παραγόντων που δρουν με καλυμμένα πρόσωπα, μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία σε εξαθλίωση». (Αναστάσιος Αλβανίας)
Ένα από τα αποτελέσματα της –σχεδιασμένης-διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς, είναι η αποσάθρωση του κράτους-έθνους, που συμπαρασύρει όλα τα κεκτημένα εντός του. Η διεθνοποίηση της ίδιας της παραγωγής, το ότι οι παραγωγικές μονάδες βρίσκονται διασπαρμένες σε χώρους ανεξέλεγκτους από τα ίδια τα κράτη-και πολύ περισσότερο τα κεφάλαια-, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν ένα παγκόσμιο σύστημα καταμερισμού εργασίας, ουσιαστικά ακυρώνουν την παρεμβατική ικανότητα του κράτους. Στα πλαίσια της ΕΕ, είναι η πιστή εφαρμογή του oliberalismus, -της «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς»-, με βάση τον οποίο, ο ρόλος του κράτους έγκειται στη διασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς και στην καπιταλιστική αναπαραγωγή εν γένει.
Η οικονομία της αγοράς-ένα υποτίθεται αυτορυθμιζόμενο πεδίο διαπλοκής ποικίλλων συμφερόντων-καθίσταται πια νομιμοποιητική αρχή και πηγή δικαίου. Γίνεται τελικά ένα νέο «έθνος» χωρίς εδαφικότητα, που ασκεί τον έλεγχο σε όλα τα παραδοσιακά θεσμικά μορφώματα, όπως πολύ αποτελεσματικά το επιτυγχάνει το διευθυντήριο της ΕΕ. Η Αγορά, η ιδεολογική μεταμφίεση του καπιταλισμού, καθίσταται πια φετίχ, το νέο σύγχρονο τοτέμ στο οποίο ομνύουν τεχνοκράτες, πολιτικοί και επιχειρηματίες, παρά το γεγονός ότι μια σύμπραξη κεφαλαιοκρατών, ολιγοπωλίων και μονοπωλίων κατασκευάζουν αυτό τον νέο μύθο βάση ενός σχεδίου που αυτονομείται, αποκτά αντικειμενική υπόσταση και τελικά εξουσιάζει τους δημιουργούς του. Η καθολική αλλοτρίωση, η παρανοϊκή υποκατάσταση των αξιών από τα αντικείμενα, της κοινωνίας από το «έθνος» της αγοράς, μετασχηματίζει την συνείδηση των ελίτ και οδηγεί στον νέο δωσιλογισμό.
Η ελληνική ελίτ δεν κάνει κάτι περισσότερο από το να εξυπηρετεί αυτό το νέο «έθνος», ενάντια στο εθνικό συμφέρον. Η εκποίηση του κράτους, της πατρίδας, συνοδεύει την εκποίηση του έθνους. Εν ολίγοις πρόκειται για τον νέο δωσιλογισμό, που νομιμοποιείται πια από την Αγορά και την υπερεθνική ελίτ που την αναπαράγει. Η επιβίωση της ελληνικής ελίτ περνάει μέσα από την εξαθλίωση του λαού και την καταστροφή όλου του πολιτισμού που έχει παραχθεί στα πλαίσια του έθνους-κράτους.
Σουλτάνης Γρ.







ΒΟΜΒΑ ΤΣΙΠΡΑ! Και ο βασικός μέτοχος του MEGA στη λίστα Λάγκαρντ;


Μετωπική σύγκρουση με την διαπλοκή αποφάσισε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του, αλλά ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ότι στην λίστα Λάγκαρντ ήταν και ο «βασικός μέτοχος» του ΜΕGA!!!
Αν ισχύει η πληροφορία, ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ τι μπορεί να  γίνει από εδώ και μπρος… Η επικείμενη φυλάκιση του Παπακωνσταντίνου, του Γιάννου, του Σπήλιου και του Βουλγαράκη, φαντάζει κυμματάκι μπροστά στο τσουνάμι που έρχεται…
Κοσμογονικές αλλαγές στην πολιτική και την κοινωνική ζωή του τόπου…
city-press.gr

Δεν υπάρχει κατηγορία κερδοσκόπων που να μην κάνει Πάσχα στην υγεία των Ελλήνων.



ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ;

Ρεζίλι έχει γίνει διεθνώς η Ελλάδα ως η χώρα-κορόιδο που δανείζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια μετατρεπόμενη οικιοθελώς σε υπόδουλο προτεκτοράτο, προκειμένου να πληρώνει ηλιθίως τους κάθε είδους κερδοσκόπους που θησαυρίζουν ξεπουπουλιάζοντάς την! 
Έχουμε φτάσει ως κράτος στο πρωτοφανές σημείο ξεφτίλας να αποκομίζει κέρδη της τάξης του 40% ή 80% εμπορευόμενη ελληνικά ομόλογα ακόμα και η Ευρωπαϊκή ΚεντρικήΤράπεζα
Η κυβέρνηση «Κουίσλινγκ» ΣαμαράΒενιζέλου,Κουβέλη ικετεύει τώρα τους Ευρωπαίους να της...
δώσουν ως βοήθεια τα κέρδη (!) που έχει βγάλει η ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα.
Δεν υπάρχει κατηγορία κερδοσκόπων που να μην κάνει Πάσχα στην υγεία των Ελλήνων. 
Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ πλήρωσε «στη ζούλα»,αθόρυβα, χωρίς κανένας να το πάρει χαμπάρι, στο ακέραιο της τιμής του ένα ομόλογο αξίας 250 εκατομμυρίων ευρώ σε κερδοσκοπικό οίκο – «γύπα» που είχε αρνηθεί να μπει στο «κούρεμα» του Βενιζέλου κι έτσι αποκόμισε κέρδος αστρονομικό. 
Άλλος οίκος – «γύπας» περιμένει να εισπράξει 240 εκατομμύρια στις 26 Μαρτίου, ενώ ακολουθούν τρεις ακόμη τον Απρίλιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, που θα κάνουν πολύ πιο γερή μπάζα, εισπράττοντας 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ
Και η ΕΚΤ πάντως θα κάνει πάλι το δικό της πάρτι εις υγείαν των κορόιδων
Στις 20 Φεβρουαρίου θα πάρει ένα πολύ διακριτικό «ορντέβρ» 140 εκατομμυρίων, αλλά και τα δύο κύρια πιάτα θα έρθουν το Μάιο και τονΑύγουστο, οπότε η εθελόδουλη κυβέρνηση της Αθήνας θα πρέπει να πληρώσει στην ΕΚΤ 4,1 και 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ αντιστοίχως – δηλαδή 6 δισ. συνολικά! 
Δεν θα μείνουν παραπονεμένοι φυσικά και οι υπόλοιποι δανειστές. 
Μέσα στο πρώτο τρίμηνο της νέας χρονιάς, η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει περίπου 2 δισ. ευρώ σε τόκους και το υπόλοιπο του έτους άλλα 4,6 δισεκατομμύρια – δηλαδή πάνω από 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά για τόκους μέσα στο 2013.
Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη. 
Στις 11 Ιανουαρίου η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει έντοκα γραμμάτια ύψους 3,4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Θα τα αποπληρώσει ή θα αναγκάσει τις ανακεφαλαιοποιημένες ελληνικές τράπεζες να δεχθούν να τα αντικαταστήσουν με νέα έντοκα γραμμάτια. Θα το μάθουμε σε πέντε μέρες, αν και ο αρχικός προγραμματισμός είναι αυτή τη φορά να πληρωθούν τα έντοκα γραμμάτια ώστε να μπορούν να εκδοθούν άλλα μετά από μερικούς μήνες, όταν η κατάσταση γίνει ακόμα πιο ασφυκτική από πλευράς ρευστότητας του Δημοσίου
Δεν ξεχνάμε φυσικά ότι για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, έχουν ήδη εκταμιευτεί 16 δισ. ευρώ και αναμένεται να τους δοθούν μέσα στον Ιανουάριο άλλα 7,2 δισ., ανεβάζοντας το συνολικό ποσό για τις τράπεζες στα 23,2 δισ. ευρώ, τα οποία χρεώνεται ο ελληνικός λαός. 
Δεν έχουμε επίσης καθαρή εικόνα αυτή τη στιγμή αν τα 11,3 δισ. ευρώ της επαναγοράς των ομολόγων θα υπολογιστούν στις εισροές των δανειακών δόσεων συνολικού ύψους 52,4 δισ., ευρώ που έχει ανακοινωθεί ότι θα λάβει η κυβέρνηση Σαμαρά μέχρι τα τέλη Μαρτίου. 
Η ουσία πάντως είναι ότι όλα τα δάνεια πέφτουν καταβόθρα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, όπως το διαμόρφωσαν τα «δίδυμα της συμφοράς» Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμου – Βενιζέλου και Σαμαρά – Στουρνάρα, οι οποίοι πρέπει να πληρώσουν τα δεινά που συσσώρευσαν στον ελληνικό λαό.
Το οικονομικό έγκλημα που έχουν διαπράξει είναι ασύλληπτο
Από το Μάιο του 2010 που ο κατάπτυστος Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε την Ελλάδα στο καθεστώς εσχάτης υποτέλειας του Μνημονίου μέχρι και το Δεκέμβριου του 2012, δηλαδή μέσα σε μόλις δυόμισι χρόνια, οι αχρείοι αυτοί πολιτικοί εγκληματίες «φέσωσαν» τη χώρα με νέα δάνεια ύψους 182,9 δισ. ευρώ
Πρόκειται για ποσό ασύλληπτο, καθώς σε δυόμισι δανείστηκαν ποσό ίσο …με το ΑΕΠ της Ελλάδας το 2013, το οποίο εκτιμάται στον προϋπολογισμό από την κυβέρνηση ότι θα είναι 183 δισ. ευρώ και πιθανότατα θα είναι μικρότερο! 
Δανείστηκαν το ΑΕΠ της χώρας σε δύομισι χρόνια υποδουλώνοντας οικονομικά και πολιτικά την Ελλάδαεξαθλίωσαν τους Έλληνες στερώντας τους μεσοσταθμικά το ένα τρίτο του εισοδήματός τους, κατέλυσαν όλες τις εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα και ως απόρροια αυτής της πολιτικής τους, έχουν φέρει τη χώρα σε κατάσταση ουσιαστικής χρεωκοπίας, κάνοντας ταυτόχροναπιο πλούσιους τους δανειστές και όλους τους κερδοσκόπους του πλανήτη. 
Δεν πρόκειται για ανικανότητα εκ μέρους των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. 
Πρόκειται για ανελέητη εντολή και απαίτηση των Γερμανών καπιταλιστών να φτωχύνει δραματικά όλος ο πληθυσμός της Ελλάδας, αλλά και της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κλπ. και εν συνεχεία για συνειδητή επιλογή του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Παπανδρέου και όλης αυτής της αισχρής συνομοταξίας πολιτικών να υλοποιήσουν το γερμανικό στόχο, φορτώνοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο οικονομικό βάρος στα λαϊκά στρώματα, εκπληρώνοντας έτσι το ταξικό μέρος της αποστολής τους.
Όσο ο λαός τους ανέχεται και δεν εξεγείρεται νομίζοντας ότι κάποιο θαύμα θα γίνει και η κατάσταση θα βελτιωθεί με μαγικό τρόπο, οι Γερμανοί και οι ντόπιοι γερμανοτσολιάδες θα λιώνουν αδίστακτα και ανελέητα τους εργαζόμενους, τους νέους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους. 
Ή αυτοί ή εμείς – και για την ώρα αυτοί έχουν το πάνω χέρι.

Γ.Δελαστικ

Ενιαίο ΦΠΑ 19% ή 21% απαιτεί η τρόικα


Ενιαίο ΦΠΑ 19% ή 21% απαιτεί η τρόικα
Η Τρόικα ζητά άμεσες αλλαγές στους συντελεστές του ΦΠΑ και ζητά από την κυβέρνηση να καθιερώσει έναν ενιαίου συντελεστή, ο οποίος θα κυμαίνεται στα επίπεδα του 19% ή του 21%.
Ο χρονικός ορίζοντας που έχει στη διάθεση της η κυβέρνηση για να προχωρήσει στις αλλαγές στους ισχύοντες συντελεστές Φόρου Προστιθέμενης Αξίας είναι μέχρι το καλοκαίρι.
Σύμφωνα με την «Κυριακάτικη δημοκρατία» η κίνηση αυτή θα προκαλέσει την αύξηση της επιβάρυνσης σε ό,τι φορολογείται σήμερα με τον χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ της τάξεως του 13%, δηλαδή στα μη παρασκευασμένα είδη διατροφής, στους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, ύδρευσης και φυσικού αερίου, στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς, στα κόμιστρα των ταξί, στην ιατρική και τη νοσοκομειακή περίθαλψη.


dailynews24

Προβόπουλος, Αντρίκος Παπανδρέου κι ο συνδετικός κρίκος της “Lazard” Read



Προβόπουλος, Αντρίκος Παπανδρέου κι ο συνδετικός κρίκος της “Lazard”
Αποκάλυψη συμπτωματικών παράλληλων ενεργειών από την Τράπεζα της Ελλάδος και τη διαχειρίστρια Private Equities Unigestion” 
Ποιος είναι ο Γάλλος τραπεζίτης που συνεργάζεται στενά με τον Α. Παπανδρέου και διατηρεί φιλία με τον Χάρη Παμπούκη
Πώς εμπλέκεται ο Γιώργος Παπανδρέου και πότε έτυχε να κάνει ανεπίσημα ταξίδια για να δει το φίλο του Θοδωρή Μαργέλλo
Πριν από 48 ώρες το “Newsbomb.gr” απέδειξε με ντοκουμέντα τι σημαίνουν οι διαρροές πληροφοριών από τον Κορυδαλλό ότι «ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης σκέφτεται να μιλήσει». Με ΦΕΚ και με νόμους δείξαμε ποιες είναι οι πολιτικές ευθύνες τόσο του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, όσο και του κ. Γιώργου Προβόπουλου.
Εκτενές δημοσίευμα από το έγκυρο “Olympia.gr” δίνει μια νέα πτυχή στις ενέργειες, τις πρωτοβουλίες και πιθανώς τις οδηγίες που έχει εκτελέσει ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο κ. Γιώργος Προβόπουλος. Παράλληλα μπαίνει στη συζήτηση πλέον και το όνομα της οικογένειας Παπανδρέου, παρά την επίμονη προσπάθεια των τριών κυβερνητικών εταίρων να την προστατεύσουν.
Η ιστορία ξεκινά μερικούς μήνες πριν πέσει η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή. Στις 28 Ιανουαρίου 2009 η εταιρεία “Unigestion ανακοίνωσε στο «επενδυτικό κοινό» ότι προχώρησε στην ίδρυση δύο επενδυτικών σχημάτων για να διαχειριστεί “Private Equities” (δηλαδή Ιδιωτικά Επενδυτικά Κεφάλαια). Δείτε παρακάτω το ντοκουμέντο 1.
Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης ήρθε στη δημοσιότητα από την έγκυρη αποκαλυπτική ιστοσελίδα. Σ’ αυτήν εμφανίζονται δύο πρόσωπα ως τα ισχυρά πρόσωπα που θα εγγυηθούν το πέρας οποιασδήποτε επενδυτικής προτάσεως. Ο ένας είναι ο κ. Μπερνάρ Πικάρ και ο άλλος είναι ο αδελφός του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου!
Πώς συνδέονται Πικάρ – Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου
Πάμε να συνθέσουμε λοιπόν το παζλ με τα δικά μας στοιχεία:
Για τις υπηρεσίες του κ. Παπανδρέου προς τη “Unigestion” και για τη στενή συνεργασία του με τον Γάλλο τραπεζίτη κ. Πικάρ έχει αναφερθεί εκτενώς το Newsbomb.gr” σε ρεπορτάζ του Βελισσάριου Δραγάτση που δημοσιεύθηκε σχεδόν πριν από ένα χρόνο.
Ο κ. Πικάρ παίζει ισχυρό ρόλο στην επενδυτική τράπεζα «Λαζάρ» (“Lazard”) την οποία είχε προσλάβει το πρόσωπο των ημερών, ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου έναντι 31 εκατ. ευρώ για να εποπτεύει την εφαρμογή του Μνημονίου στην Ελλάδα. Όλως τυχαίως η συνάδελφος του κ. Πικάρ στη «Λαζάρ», η οικονομολόγος κ. Μισέλ Λαμάρς δήλωσε σε συνέντευξή της προς την «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε» ότι κάποιοι κερδίζουν από την οικονομική κρίση στη χώρα μας.
Εκτός από συνεργάτης του κ. Αντρίκου Παπανδρέου, ο τραπεζίτης κ. Πικάρ διατηρεί προσωπική φιλία με τον στενό συνεργάτη του ΓΑΠ και πρώην υπουργό κ. Χάρη Παμπούκη. Πριν από μερικούς μήνες μάλιστα βρέθηκε στην Αθήνα ο Γάλλος τραπεζίτης και απόλαυσε σούσι με τον κ. Παμπούκη στο «Αμπρεβουάρ» του Κολωνακίου.
Δεν είναι τυχαίο ότι η γνωριμία και η συνεργασία των κ.κ. Παπανδρέου και Πικάρ είναι τόσο στενή ώστε ο διευθύνων σύμβουλος της “Unigestion” κ. Χανσπέτερ Μπάντερ (Hanspeter Bader) δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του επειδή οι δύο φίλοι θα συνεργάζονταν για να προωθήσουν “Private equities” που σχετίζονται με την αειφόρο ανάπτυξη και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Στην ανακοίνωση, ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου φαίνεται να είναι ήδη μέλος στην κυβερνητική Επιτροπή Αειφόρου Ανάπτυξης (σ.σ. “… and a member of the Greek Government Committee for Sustainable Development…”).
Η «πράσινη πρόταση», η ΤτΕ και η Επιτροπή
Δύο μήνες μετά, τον Μάρτιο 2009, η “Unigestion” κυκλοφόρησε σειρά διαφανειών με την «πράσινη» επενδυτική πρόταση που υπέβαλε ο κ. Κριστόφ ντε Νταρντέλ (Cristophe de Dardel) ως επικεφαλής κάποιου “private equity”. Ως μέλη της Επιτροπής Στρατηγικού Σχεδιασμού εμφανίζονται ο κ. Μπερνάν Πικάρ (Bertrand Piccard) κι ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου.
Την ίδια εποχή, η Τράπεζα της Ελλάδος ίδρυσε την ΕΜΕΚΑ (δηλ. Επιτροπή Μελέτης Επιπτώσεων Κλιματικής Αλλαγής). Στην ανακοίνωση που εκδόθηκε αναφέρεται επί λέξει:
«Με πρωτοβουλία του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γεωργίου Α. Προβόπουλουτο Μάρτιο του 2009, συστήθηκε Επιτροπή από διακεκριμένους επιστήμονες, στην οποία ανατέθηκε το έργο της εκπόνησης μελέτης σχετικά με τις οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην Ελλάδα.
»Μετά από μελέτες και έρευνες 26 μηνών, σε Έκθεση που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2011, η Επιτροπή αποτίμησε το κόστος της κλιματικής αλλαγής για την ελληνική οικονομία, το κόστος της τυχόν αδράνειας καθώς και το κόστος των μέτρων άμβλυνσης των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής τα οποία θα ληφθούν στο πλαίσιο των σχετικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Ας μην επαναλάβουμε ποιος ανεφώνησε με ικανοποίηση: «Λεφτά υπάρχουν».
Τα μέλη της επιτροπής και τα βιογραφικά τους υπάρχουν στη διαδικτυακή σελίδα της ΤτΕ. Στο βιογραφικό του κ. Αντρίκου Α. Παπανδρέου δεν γίνεται αναφορά στη συνεργασία του με τη “Unigestion” αλλά και στην κυβερνητική επιτροπή που αναφέρεται στην ανακοίνωση της εταιρείας. Περίεργο δεν είναι; Προσέξτε τι λέει ο ανεξάρτητος βουλευτής κ. Νίκος Νικολόπουλος σε πρόσφατη δήλωσή του, αναρτημένη στο YouTube.
Ερωτήματα για Γιώργο, Αντρίκο και Προβόπουλο
Μεταφέρουμε χρήσιμα ερωτήματα που προκύπτουν:
  • Ήταν γνωστή η πρόθεση του κ. Προβόπουλου να τοποθετήσει τον κ. Παπανδρέου σε επιτροπή που έχει αρμοδιότητα ανάλογη των καθηκόντων του στη “Unigestion”;
  • Μήπως η “Unigestion” εξαπατούσε το επενδυτικό κοινό λέγοντας ψεύδη για να δείξει ότι «ελέγχει πολιτικά και νομικά ρίσκα» έχοντας στον στρατηγικό σχεδιασμό μέλος «Κυβερνητικής επιτροπής» στο αντικείμενο”; Γιατί τότε ο κύριος Παπανδρέου ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε σε αυτή την αήθη χρήση του ονόματός του από κερδοσκόπους;
  • Πώς και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου ενώ σε άλλες περιπτώσεις απάντησε με αγωγές όταν ξέσπασε θόρυβος για τα περίφημα CDS με την εμπλοκή της “Unigestion”, της αμαρτωλής “Dexia” (που πρωτοστάτησε στη χρεωκοπία της “Lehman Brothers”) και τις επαφές του με στελέχη της που μεταπήδησαν στην “Informed Judgement Partners” επικεφαλής της οποίας είναι ο στενός φίλος του πρώην πρωθυπουργού κ. Ντόρης Μαργέλλος;
Η δεύτερη ανακοίνωση της “Unigestion
Εννιά ημέρες πριν από τον ανασχηματισμό που αναγκάσθηκε να κάνει ο τότε πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου τον Ιούνιο του 2011 υπό την πίεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδα του ΠΑΣΟΚ (που ζητούσε εξηγήσεις από τον τότε υπουργό Οικονομικών για εκείνους που έβγαλαν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό) εκδόθηκε μία ακόμα ενδιαφέρουσα ανακοίνωση από τη “Unigestion”. Σε εκείνο τον ανασχηματισμό ο κ. Παπακωνσταντίνου μετακινήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών στο Περιβάλλοντος όπου μόνιμη επωδός ήταν η «πράσινη ανάπτυξη».
Ταυτοχρόνως, η ΤτΕ ανακοίνωσε τα αποτελέσματα της μελέτης από την ΕΜΕΚΑ. Πόσες συμπτώσεις τελικά!
Στην ανακοίνωση για το κλείσιμο του Secondary Opportunity Fund II, στις σημειώσεις προς τους ενδιαφερομένους για την κοινοπραξία της «δεύτερης ευκαιρίας» εμφανίζεται ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου στην πρώτη θέση των ειδικών που μπορούν να εγγυηθούν κέρδη σε επενδυτέςΔείτε παρακάτω το ντοκουμέντο 2.
Ο στόχος της “Unigestion” φθάνει στο φιλόδοξο ποσό των 150 εκατομμυρίων ευρώ.
Για να μην ξεχνιόμαστε, η συγκεκριμένη εταιρεία εδρεύει στη Γενεύη όπου όλως τυχαίως ήταν εγκατεστημένη και η Μη Κυβερνητική Οργάνωση “I4Cense” του κ. Αντρίκου Παπανδρέου για την οποία γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν περισσότερα. Ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός είχε αναγκασθεί να δώσει εξηγήσεις για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του μικρού αδελφού του στην ελβετική εφημερίδα “La Liberte”
Με την ευκαιρία αναμοχλεύουμε ένα ακόμα ενδιαφέρον ρεπορτάζ του “Newsbomb.gr το οποίο αποκαλύπτει τι σήμαινε αιχμή του «Βήματος» -που αποδόθηκε στον κ. Σταύρο Ψυχάρη- για τον κ. Γιώργο Παπανδρέου.
Τον Ιούνιο του 2011, την ίδια εποχή που εκδόθηκε από το Λονδίνο η δεύτερη ανακοίνωση της “Unigestion”, έτυχε να βρίσκεται εκεί ινκόγνιτο ο τότε πρωθυπουργός. Μεταξύ των όλων όσων άλλων έκανε, πήγε στο γνωστό εστιατόριο «Ζούμα» για σούσι με ενδιαφέρουσα παρέα μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν ο κ. Μαργέλλος της “Informed Judgement Partners”.
Το όνομα του κ. Μαργέλλου έχει ακουστεί πολύ στην υπόθεση των CDS. Στο ίδιο ρεπορτάζ περιγράφεται η ένταση στην τότε Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ για τις εξωθεσμικές δραστηριότητες τόσο του Αντρίκου, όσο και του Νίκου Παπανδρέου.
Μετά το σχόλιο του «Βήματος» περί του “Knightbridge” ακολούθησε άλλο κυριακάτικο δημοσίευμα που ανέφερε ότι ο πρώην πρωθυπουργός χρησιμοποιεί ως ησυχαστήριο το σπίτι του κ. Ντόρη Μαργέλλου στο Παρίσι. Εκεί τυχαίνει να υπάρχει ένα πλήρως εξοπλισμένο γραφείο της “Unigestion”, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές.
Αυτά για να δώσουμε περισσότερα στοιχεία σε όσους αναζητούν την αλήθεια με στοιχεία για τη διακυβέρνηση της εποχής Παπανδρέου, την υπαγωγή στο Μνημόνιο, τη διεθνή κηδεμονία και το μυστήριο με τη λίστα Λαγκάρντ.
Κι έπεται συνέχεια, όσο κάποιοι δεν αποκαλύπτουν τι έχει συμβεί με τον πρέσβυ κ. Ηλία Κλη, με ποιου εντολές ενέργησε και τι ρόλο είχε όταν παρέλαβε την αρχική λίστα Λαγκάρντ με βάση το σχετικό δημοσίευμά μας