Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης
Εδώ και αρκετό καιρό, στο παρασκήνιο της πολιτικής και επιχειρηματικής ζωής της χώρας, “πολεμούν” μεταξύ τους για την προσπάθεια επιβολής τους στην επόμενη μέρα, δύο βασικά, ανεξάρτητα μεταξύ τους, σενάρια – ομάδες συμφερόντων
Το πρώτο έχει να κάνει με την πεποίθηση ότι μία Ομόσπονδη Ενωμένη Ευρώπη, μπορεί να διαδεχθεί στην οικονομική πρωτοκαθεδρία του κόσμου την, εδώ και αρκετό καιρό με τεράστια οικονομικά προβλήματα, χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Οι θιασώτες αυτού του σεναρίου, με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που έχουν τη βάση τους τόσο στο City του Λονδίνου, όσο και στο Παρίσι και το κεντρικό Γερμανικό τραπεζικό σύστημα, έχοντας ως δεδομένο εδώ και καιρό το οικονομικό πρόβλημα των ΗΠΑ, το οποίο έδωσε τα πρώτα σημάδια του από το 2007 με τις πρώτες ενδείξεις των συσσωρευμένων μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων, το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers, και συνεχίσθηκε με τις πάνω από 1.000 πτωχεύσεις αμερικανικών τραπεζών, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο «κατάκτησης» της οικονομίας της Ευρώπης, επινοώντας την οικονομική κρίση, πρώτα στην Ελλάδα,ως χώρα με, εμφανή στους επαΐοντες, οικονομικά και δομικά δημοσιονομικά προβλήματα, και στη συνέχεια των άλλων χωρών του Νότου (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία).
Ο λόγος του σχεδιασμού είναι περισσότερο από εμφανής, εάν αναλογισθεί κανείς ότι για να κυριαρχήσει κάποιος στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, δεν μπορεί να επαφίεται στις αποφάσεις ενός κατακερματισμένου και χωρίς δομικό και ενιαίο οικονομικό και πολιτικό σχηματισμό οργάνου όπως η Ε.Ε., όπου το κάθε κράτος μέλος έχει το δικαίωμα να μπλοκάρει οποιεσδήποτε αποφάσεις του.
Η παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία, δεν ανέχεται και δεν περιμένει τις όποιες κωλυσιεργίες και καθυστερήσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Η προσπάθεια λοιπόν της Γερμανίας να επιβληθεί ως ηγέτιδα δύναμη, οικονομική και πολιτική, στην σχεδιαζόμενη Ομόσπονδη Ευρώπη, βασίζεται σε αυτό ακριβώς το σενάριο, της αδυναμίας κατ’ αρχήν των ΗΠΑ να αντισταθούν έμπρακτα, και όχι μέσω ανακοινώσεων, στην προσπάθεια οικονομικής κυριαρχίας της χώρας της κας Μέρκελ, λόγω των δικών τους τεράστιων οικονομικών δυσκολιών (το έλλειμμα των ΗΠΑ στις 31/12/12 θα ξεπεράσει το νόμιμο όριό του), αλλά και στη γνώση της ότι μόνο αυτή, παρουσιαζόμενη ως ισχυρή οικονομικά και πολιτικά χώρα, μπορεί να θέσει σε ενέργεια ή να απορρίψει μηχανισμούς η οποίοι θα την βοηθούσαν να πραγματοποιήσει το σχέδιό της (όπως πχ οι EFSF & ESM που προώθησε και στήριξε και ο ενιαίος μηχανισμός κεντρικού ελέγχου των Ευρωπαϊκών τραπεζών, τον οποίο μπορεί να στήριξε, καθυστερεί όμως να προωθήσει λόγω και των δικών της, μη εμφανών ακόμη, τραπεζικών οικονομικών προβλημάτων)
Παράλληλα δε, υποστηρίζει σε ανοιχτές πλέον συζητήσεις και το μηχανισμό δημιουργίας Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ των ΗΠΑ και της Ενωμένης Ευρώπης. Ένας μηχανισμός που εάν ευοδωθούν οι προσπάθειες δημιουργίας και εφαρμογής του, θα ανοίξει την, προστατευόμενη μέσω δασμών σε αρκετά προϊόντα, Αμερικανική
αγορά στα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά, τα οποία φυσικά και προσπαθεί να ελέγξει ακόμη και από το στάδιο παραγωγής τους.
Οι ενδείξεις για τα ανωτέρω, ουκ ολίγες
Από την προτροπή του προέδρου των ΗΠΑ Μ. Ομπάμα προς το ΔΝΤ και την διευθύντριά του, ώστε ο οργανισμός να γίνει πιο φειδωλός στις απαιτήσεις του από τη χώρα μας ώστε να δυσκολέψει όσο μπορεί τα σχέδια της Γερμανίας, την υποστήριξή του σε όσους (πολιτικούς ή μη) επιμένουν ότι ακολουθείται η λάθος συνταγή για την επίλυση της οικονομικής κρίσης της Ελλάδος, έως το γεγονός ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ την τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Ευρώπη, (πριν τρία χρόνια και έξι μήνες !), άφησε την εντύπωση ότι «ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου «δεν αγαπά, στ’ αλήθεια, τη Γερμανία (δεν πήγε -τη φορά αυτή- στο Βερολίνο, με την καγκελάριο Μέρκελ προσκύνησαν στο ναζιστικό στρατόπεδο στο Μπούχενβαλντ ) και τη Γαλλία» όπως έγραφε η «Καθημερινή» τότε.
Έως ότου λοιπόν οι ΗΠΑ δεν αντιμετωπίσουν έμπρακτα το δικό τους οικονομικό πρόβλημα, η σχεδιαζόμενη Γερμανική οικονομική πολιτική θα κυριαρχεί στην Γηραιά Ήπειρο, με σκοπό να αναλάβει και τα ηνία της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας, με μόνους αντιπάλους, τις αναδυόμενες οικονομίες των χωρών που αποτελούν τον πυρήνα των (λεγόμενων) BRICS από τα αρχικά γράμματα των Βραζιλία,Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική.
Άλλωστε, ήταν αυτές ακριβώς οι χώρες, που αντέδρασαν έντονα στην απόφαση του ΔΝΤ να στηρίξει το σχέδιο για την βιωσιμότητα του Ελληνικού Δημοσίου χρέους, που έλαβε πρόσφατα το Eurogroup, ανακοινώνοντας τη δημιουργία ενός παράλληλου οργανισμού, με αρχικό κεφάλαιο 250 δις δολάρια, ο οποίος θα έχει τους ίδιους ακριβώς σκοπούς με αυτούς του ΔΝΤ !
Ο αφανής οικονομικός πόλεμος μεταξύ Ευρώπης (Γερμανίας) και Αμερικής (ΗΠΑ), γίνεται φυσικά υπό τις ευλογίες του διεθνούς κεφαλαίου και των (γνωστών και μη) διαχειριστών του.
Τα τεράστια οικονομικά κέρδη που έχουν καταγράψει τα τελευταία χρόνια οι εταιρίες διαχείρισης κεφαλαίων, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα.
Η παραδοσιακή οικονομία της παραγωγής, έχει δώσει τη θέση της στην οικονομία της παροχής υπηρεσίας και της δημιουργίας χρήματος εκ του μηδενός !
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισαν (και αντιμετωπίζουν ακόμη), κραταιές άλλοτε Αμερικανικές εταιρίες, όπως η General Motors, η American Airlines κ.α.
Σ’ αυτό το σημείο, και προς επίρρωση ίσως των ανωτέρω, θα μπορούσε πιθανόν κανείς να αναφερθεί στον νομισματικό «πόλεμο» μεταξύ ευρώ και δολαρίου αλλά και στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή και τις εστίες έντασης που δημιουργούνται.
Αυτά όμως θα απαιτούσαν τόσο ενδελεχή ανάλυση που θα κάλυπταν άνετα τη συγγραφή (ενός ακόμη
βιβλίου, και δεν αποτελούν αντικείμενο του παρόντος κειμένου
Σε δεύτερο επίπεδο, Ελληνική κυβέρνηση, είτε καταλαβαίνοντας τον εν λόγω σχεδιασμό σταθμίζοντας τα δεδομένα, είτε όχι, έχει πάρει την απόφαση της πρόσδεσής της στο «άρμα» της Γερμανίας, προσδοκώντας φυσικά να έχει δίκιο, και αναμένοντας τα όποια (πρόσκαιρα ή μη) πολιτικά οφέλη.
Ο όλος σχεδιασμός δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστα και τα Ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και ειδικότερα αυτά που ο Κ.Μητσοτάκης είχε αποκαλέσει κάποτε «διαπλεκόμενα» και ο Κ.Καραμανλής αρκετά αργότερα «νταβατζήδες» της οικονομίας.
Τα επιχειρηματικά αυτά συμφέροντα, επέλεξαν κατ’ αρχήν την συμπόρευση με τον σχεδιασμό της Γερμανίας, ευελπιστώντας στην παγίωση των κεκτημένων τους και φυσικά στην περαιτέρω διεύρυνση των δραστηριοτήτων τους, σε Ευρωπαϊκό πλέον επίπεδο.
Άλλωστε, το πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, περνούσε κυρίως μέσα από την Γερμανική πολιτική σκηνή. Τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που εισέρρεαν προς την Ελληνική οικονομία, αποτελούσε μέγιστο δέλεαρ, έστω κι αν αυτά κατ’ αρχήν κατευθύνονταν προς το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα, στο οποίο θα απευθύνονταν στη συνέχεια για τη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων τους.
Όταν όμως πρόσφατα κατάλαβαν ότι «έπαιζαν» σε ένα παιχνίδι το οποίο δεν τους λάμβανε τελικά υπ’ όψιν, λόγω κυρίως των δεσμέυσεών τους από το ήδη υπάρχον φθαρμένο πολιτικό σκηνικό της χώρας, αποφάσισαν να αντιδράσουν.
Οργανωμένα πλέον στο παρασκήνιο, πήραν την απόφαση να άρουν την εμπιστοσύνη τους στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς που κυβέρνησαν τη χώρα, φέρνοντάς την στο χείλος της καταστροφής.
Πρώτο «θύμα» και σχετικά εύκολος στόχος των προσπαθειών τους, αποτελεί το παλιό ΠΑΣΟΚ, το οποίο κυβέρνησε, και συνεχίζει –εν μέρει- να κυβερνά τη χώρα, ενώ εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια, έχει παρεκκλίνει, ουσιαστικά και τυπικά, από τις βασικές ιδεολογικές του αρχές.
Αν πριν λίγα χρόνια, γνωστά στελέχη του κατάφερναν να ξεφεύγουν εύκολα από τη βάσανο της δικαστικής διερεύνησης των πεπραγμένων τους, τον τελευταίο καιρό οι πολύ σοβαρές περιπτώσεις οικονομικών ή άλλων σκανδάλων στα οποία πιθανόν να ενέχονται, βλέπουν (και θα συνεχίσουν να βλέπουν) το φως της δημοσιότητας.
Σειρά θα έχουν όλοι οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί της μεταπολίτευσης, οι οποίοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στήριξαν και στηρίχθηκαν από αυτούς
Παράλληλα, στοχοποιούν όσους μιλούν για ολική ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου, όπως το κίνημα «Ανεξάρτητοι Έλληνες», του οποίου ηγείται ο απρόβλεπτος, εκτός επιχειρηματικών ή άλλων δεσμεύσεων, με άμεσο και επώνυμο καταγγελτικό λόγο, Π.Καμμένος.
Η πρόσφατη, ανεπιτυχής προσπάθεια διάλυσης του κινήματος με τις αποχωρήσεις επώνυμων στελεχών του, έγκειται ακριβώς στον σχεδιασμό δημιουργίας στο άμεσο μέλλον, ενός πολιτικού σχηματισμού που θα κινείται δεξιότερα της σημερινής ΝΔ, με κεντροδεξιά όμως ταμπέλα, με εμφανή πατριωτικό λόγο, του οποίου ο βασικός κορμός θα αποτελείται από γνωστά ονόματα της πολιτικής, επιχειρηματικής και (πιθανόν) της πρώην ένστολης ζωής της χώρας.
Ενός «νέου» δηλαδή πολιτικού σχηματισμού, δομημένου με παλιά υλικά, πιθανόν με δανεικές «βιτρίνες», ο οποίος στην ουσία θα αποτελεί τον πολιτικό εκφραστή, όσων είχαν την αφανή πρωτοβουλία της σύστασής του.
Η προσπάθειά τους αυτή, βρίσκει φυσικά αντίθετο το ήδη υπάρχον πολιτικό κατεστημένο και τους εναπομείναντες υποστηρικτές του, το οποίο, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις τους, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, θα ζητήσει την έμπρακτη στήριξη του Γερμανικού παράγοντα, όπως αυτός εκφράζεται μέσω, τόσο των μηχανισμών της ΕΕ όσο και των επιχειρηματικών του συμφερόντων.
Πρόσφατο παράδειγμα και πρώτο δείγμα αυτής της αντίδρασης, αποτελούν τα δημοσιεύματα σε διεθνή πρακτορεία ειδήσεων αλλά και ξένα περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, για την διαπλοκή στην Ελλάδα, με αναφορές μάλιστα σε ονόματα επιχειρηματιών !
Ο «πρόσφατα ανακαλυφθείς» ορυκτός πλούτος της χώρας, αποτελεί έναν ακόμη σοβαρότατο λόγο, ώστε ο αφανής αυτός οικονομικός πόλεμος, τόσο μεταξύ της Ευρώπης (Γερμανία) και της Αμερικής (ΗΠΑ), όσο και μεταξύ των ντόπιων συμφερόντων και των εκάστοτε εκφραστών τους, και του πολιτικού κατεστημένου, να λάβει έντονες διαστάσεις εντός του 2013.
Η χρονιά που έρχεται θα είναι καθοριστική, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για την παγκόσμια οικονομία και το ποιος θα διαχειρισθεί των πλούτο που αυτή παράγει.
Μόνο απρόβλεπτες καταστάσεις μπορούν να διακόψουν κάθε σχεδιασμό, απ’ όποιον κι αν εκπορεύεται.
Απρόβλεπτες καταστάσεις, από ανεπηρέαστους ηγέτες, μακριά από οποιεσδήποτε δεσμεύσεις, που δεν θα διστάσουν να δώσουν τη «γροθιά στο μαχαίρι», απαιτώντας ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα, για τον πολύπαθο λαό της, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας
Σ’ εμάς έγκειται το αν θα ακολουθήσουμε το παλιό, διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πολιτικά και επιχειρηματικά παρελθόν, ή θα αντισταθούμε, προβάλλοντας πάνω και πέρ’ απ’ όλα, την εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνειά μας, στέλνοντας όλους όσους οδήγησαν τη χώρα και τους πολίτες της στην οικονομική εξαθλίωση, στο σκαμνί του κατηγορουμένου, απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία τους.
Του Απόστολου Παπαπαρίση
Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012, ώρα 17:44
