ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Κατηγόρησαν το κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ότι δεν έχει ιδεολογία, ότι είμαστε ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων ανθρώπων, χωρίς σταθερή βάση, χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό

Και δεν τους πέρασε στιγμή από το μυαλό, ότι αυτές ακριβώς οι μομφές τους, είναι εκείνες που μας ενώνουν, που ένωναν ανέκαθεν σε ένα κοινό σκοπό, όλους τους Έλληνες και όλες τις Ελληνίδες, όπου κι αν ζουν

Δανείζομαι φράσεις από την Παρουσίαση του κινήματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων :

Είναι κοινή παραδοχή ανάμεσα σε όλους μας, ότι χρειαζόμαστε ένα Κράτος Ισχυρό, Επιτελικό και Σύγχρονο

“Η ιστορία διδάσκει ότι το Κράτος είναι απαραίτητο για να δημιουργηθεί πολιτισμός.

Το Κράτος δεν μπορεί, και δεν πρέπει να πάψει να λειτουργεί.

Η Ιστορία διδάσκει επίσης ότι το Κράτος δεν μπορεί να είναι ουδέτερο στην αέναη και διαχρονική πάλη, μεταξύ των αδικημένων, των αποκλεισμένων και των οικονομικά ισχυρών.

Αντλώντας το συμπέρασμα από την Ιστορική εμπειρία, πιστεύουμε σε ένα Κράτος που θα παρεμβαίνει αποφασιστικά, προκειμένου να προστατεύεται το ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, η ελεύθερη πρόσβαση στα βασικά αγαθά, ή άμυνα της χώρας, η ασφάλεια των πολιτών, η απρόσκοπτη πρόσβαση στις πηγές της γνώσης και της μόρφωσης και η στοιχειώδης ασφαλιστική, ιατρική και κοινωνική περίθαλψη.”

Και αυτές, ανάμεσα σε άλλες μας θέσεις, παράγουν ιδεολογία

Μια ιδεολογία πέρα από κάθε σύγχρονη ή όχι διατύπωση περί δεξιών, κεντροδεξιών, αριστερών, φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων, σοσιαλιστικών, και πρόσφατα, χριστιανοδημοκρατικών, ή όποιων άλλων επικεφαλίδων βάζει ο κάθε στεγασμένος ή άστεγος πολιτικός στο δικό του “ποιμνιοστάσιο”.

 Κι όλα αυτά, ενώ έχουμε στα χέρια, στο νου και την καρδιά μας, την μία και μόνη, αέναη, άσβεστη κι αμόλυντη από τους αιώνες ιδεολογική αναφορά όλων μας … στον Ελληνισμό.

Και προσέξτε, της ιδέας του Ελληνισμού, που σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνει την έννοια ενός άκρατου Εθνικισμού, όπως αυτός προβάλλεται σήμερα, ακόμη και μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στα «Δημόσια και Ιδιωτικά» του :

«Να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής, που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες ; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σε ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας, πολίτευμα;»

Κανείς.

Κανείς, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, δεν πρόκειται ποτέ να “καπακώσει”, να εξαλείψει την ιδεολογική αναφορά μας στον Ελληνισμό

Έναν Ελληνισμό που ως Σύστημα Αξιών παράγει μια κοσμοθεωρία, η οποία βασίζεται, όπως κάθε ιδεολογία, σε θεμελιακά αυτονόητα, περιλαμβάνει συγκεκριμένα πρότυπα ζωής, ανθρώπινων σχέσεων και προτείνει συγκεκριμένη “αντίληψη” του κόσμου και συγκεκριμένο τρόπο παρέμβασης σ’ αυτόν, όπως αναφέρει και η καθηγήτρια και συγγραφέας Μαρία Τζάνη στο “Ιδεολογικό Μήνυμα του Ελληνισμού στην Αγωγή του Ανθρώπου”

Στη σημερινή, διχασμένη από κάθε λογής ιδεολογική αναφορά κοινωνία, αντιπροτείνουμε τη σκέψη του αείμνηστου δικηγόρου και λογοτέχνη Γιώργου Θεοτοκά:

“Ο Ελληνισμός ζει, άρα αλλάζει ολοένα σύσταση και μορφή, ανανεώνεται, αναπροσαρμόζεται σε καινούργιες περιστάσεις, αφομοιώνει καινούργιες επιδράσεις, ανακαλύπτει δρόμους που δεν περίμενε, φτιάνει έργα πρωτότυπα, διαμορφώνει αντιπροσωπευτικούς τύπους αλλιώτικους από εκείνους που ήξερε. Δεν υπάρχει λοιπόν, ούτε θα υπάρξει όσο ο Ελληνισμός είναι ζωντανός, σύστημα κανόνων που θα ρυθμίζει οριστικά πότε ένα έργο είναι Ελληνικό και πότε δεν είναι. Ο μόνος κανόνας της ελληνικότητας που σηκώνει η δική μου τουλάχιστο συνείδηση είναι τούτος: Ελληνικό είναι κάθε έργο που βγαίνει με ειλικρίνεια από τη ζωή, την καρδιά και τη σκέψη των ανθρώπων του έθνους μας”.

Πάνω και γύρω από αυτή την ιδεολογία του Ελληνισμού και του πανανθρώπινου μηνύματός του, χτίζουμε τις βασικές κατευθυντήριες αρχές και θέσεις μας.

Έναν Ελληνισμό που βασίζεται στο Δελφικό “Μηδέν Άγαν”, και το Λαϊκό “Φωνή Λαού, Οργή Θεού”