Όλοι έχουν πλέον καταλάβει ότι τα βασικά θύματα του νέου φορολογικού ―που αναγγέλθηκε ως αναπτυξιακό για να αποδειχθεί το ακριβώς αντίθετο― είναι οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροεπιχειρήσεις, και θέλω να μιλήσω λίγο γι’ αυτούς. Εκείνους που καταφέρνουν να βγάζουν το ψωμί τους χωρίς να βάζουν χέρι μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει στο κρατικό ταμείο. Εκείνους που δεν απειλούν να κατεβάσουν διακόπτες, που δεν ζητούν επιδόματα και επιδοτήσεις, που είναι μονίμως, είτε στη λήθη είτε στο στόχαστρο, αλλά ποτέ στο κέντρο του ενδιαφέροντος των εθνοπατεράδων. Όλους αυτούς τους κατασυκοφαντημένους επαγγελματίες και μαγαζάτορες, που σε λίγο θα πληρώνουν φόρο 26% από το πρώτο ευρώ, 80% προκαταβολή και αυξημένο τέλος επιτηδεύματος, χωρίς φοροαπαλλαγές, χωρίς σιγουριά, χωρίς αναγνώριση, χωρίς ασφάλεια.
“Μα τι μας λες τώρα;” θα μου πείτε. “Αυτοί κλέβουν, αυτοί δεν δηλώνουν, αυτοί δεν κόβουν αποδείξεις, αυτοί δεν πληρώνουν φόρους! Κοίτα τους μεγαλογιατρούς, κοίτα τους υδραυλικούς, τους ηλεκτρολόγους, τους δικηγόρους, τους ταξιτζήδες”. Είμαι ο τελευταίος που θα διαφωνήσει ότι πολλοί απ’ αυτούς όντως κλέβουν το κράτος: δεν δηλώνουν εισοδήματα, δεν αποδίδουν ΦΠΑ – όλα αυτά ισχύουν. Όπως ισχύει και ότι πολλές κατηγορίες δημοσίων λειτουργών χρηματίζονται συστηματικά, ότι μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών έχει μαύρα εισοδήματα από ιδιαίτερα, και ότι δεκάδες χιλιάδες αργόμισθων και πλεοναζόντων διορίστηκαν εδώ κι εκεί με μέσο και παρασιτούν στα κρατικά ταμεία. Αυτή είναι η Ελλάδα…
Όλα αυτά ισχύουν, αλλά για κάποιους, όχι για όλους. Όπως υπάρχουν έντιμοι εφοριακοί, έτσι υπάρχουν και έντιμοι επαγγελματίες και αυτοί με ενδιαφέρουν. Αυτοί που είναι έντιμοι ― κι αυτοί που θα ήθελαν να είναι έντιμοι.
Πρώτον, κανένας αυτοαπασχολούμενος δεν μπορεί να κλέψει χωρίς τη συναίνεση του πελάτη του. Κάθε φορά που δεν κόβεται απόδειξη, ένας πελάτης συμφωνεί, είτε επειδή νομίζει ότι τον συμφέρει, είτε επειδή κάνει τον χουβαρντά. Δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσει ο πελάτης απόδειξη και να μην την πάρει, κι αυτό ισχύει ακόμη και για το δίδυμο ασθενούς και χρηματιζόμενου γιατρού. Αν λοιπόν τα φαινόμενα αυτά είναι τόσο διαδεδομένα, ώστε πολλοί αυτοαπασχολούμενοι να δηλώνουν ετήσιο εισόδημα χίλια και δυο χιλιάδες ευρώ, φανταστείτε πόσο διαδεδομένη είναι η συναίνεση της κοινωνίας προς τις κατάπτυστες αυτές πρακτικές.
Δεύτερον, δεν είναι όλοι οι αυτοαπασχολούμενοι τέτοιοι. Κι όμως, το κράτος αποφασίζει να αγνοήσει τους έντιμους και επιλέγει να τσουβαλιάσει εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών επειδή είναι το ίδιο ανίκανο ή απρόθυμο να στριμώξει εκείνους που παρανομούν. Αλλά ούτε αυτό το κάνει έντιμα ― κάνει ζαβολιές ακόμα και στην ατιμία, εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά ακόμη και σ’ αυτό: για πρώτη φορά χρησιμοποιείται το στατιστικό μέτρο της φοροδιαφυγής ως αιτιολογική βάση ενός άδικου οριζόντιου μέτρου. Οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων περικόπηκαν επειδή το κράτος δεν είχε χρήματα, όχι επειδή υπήρχε ―που όντως υπήρχε― στατιστικά διαπιστωμένη διαφθορά και μαύρα εισοδήματα. Βλέπετε, για το κράτος μας οι καθηγητές και οι δάσκαλοι που κάνουν ιδιαίτερα, όχι απλώς δεν είναι παράνομοι και φοροφυγάδες, αλλά ούτε καν υπάρχουν!
Τρίτον, το Σύνταγμά μας λέει να συνεισφέρει κάθε πολίτης σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ποια διεστραμμένη λογική επιτρέπει λοιπόν στο κράτος να ζητάει από έναν πολίτη τα διπλά από ό,τι από έναν άλλον που δηλώνει τα ίδια εισοδήματα; Έχει υποψίες ότι κάποιος κλέβει; Να τον πιάσει και να τον φορολογήσει ανηλεώς! Δεν μπορεί όμως να ξεφτιλίζει και να εξουθενώνει πολίτες με βάση στατιστικά δεδομένα και αυθαίρετες ομαδοποιήσεις που καθιστούν ολόκληρες ομάδες πολιτών Εβραίους στη Γερμανία του ’30.
Κοντολογίς, το Ελληνικό κράτος σχεδιάζει να πετάξει έξω από τη ζωή χιλιάδες πολιτών που καταφέρνουν να επιβιώνουν ακόμα, προφασιζόμενο το στατιστικό επιχείρημα της φοροδιαφυγής. Μακάρι να ήταν αλήθεια. Δεν υπάρχει όμως από πίσω τίποτε άλλο, παρά η πρεμούρα να βρεθούν λεφτά όπως-όπως, προκειμένου να συνεχίσει να συντηρείται το υδροκέφαλο δημόσιο, να τρώνε τα κόμματα και οι κομματικοί στρατοί, και να πληρώνονται εξωφρενικοί μισθοί σε εκλεκτούς ημετέρους ακόμη και
σήμερα. Θυμηθείτε ότι, ακόμη και μετά τρία χρόνια αιματηρής κρίσης και πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργων, ούτε ένας κηφήνας δεν έχει απολυθεί από το Δημόσιο, ούτε καν οι αποδεδειγμένα κλέφτες, παράνομοι και λουφαδόροι!
Λένε και ξαναλένε (με προεξάρχοντες αυτούς που τα θεσπίζουν) πόσο άδικα είναι τα οριζόντια μέτρα. Αμέσως μετά σπεύδουν να οριζοντιώσουν τα πάντα: επειδή κλέβουν οι τεχνίτες, τα εστιατόρια και οι μεγαλογιατροί, εξομοιώνονται οι συντελεστές φορολογίας όλων των επαγγελματιών και των επιχειρήσεων. Πείτε μου εσείς τι κοινό έχουν οι παρανομούντες αυτοαπασχολούμενοι στη συγκεκριμένη παροχή υπηρεσιών με τους εξαγωγείς και τις βιομηχανίες. Ή μήπως κλέβουν κι αυτοί;
Στο Μπαχαλιστάν τα τερτίπια δεν έχουν τελειωμό. Αυξάνεται και το τέλος επιτηδεύματος! Τι θα πει “τέλος επιτηδεύματος”; Τι αντιπροσωπεύει; Πώς αιτιολογείται; Γιατί πρέπει να πληρώνει έξτρα όποιος δεν θέλει να είναι υπάλληλος, αλλά έχει τα κότσια να δοκιμάσει την τύχη του; Για το προνόμιο του να αντιμετωπίζεται από το κράτος σαν κλέφτης εξ ορισμού; Ή για την ειδική μεταχείριση που του επιφυλάσσεται κάθε τρεις και λίγο μέσω έκτακτων εισφορών, αλλοπρόσαλλων διατάξεων, συναφειών, περαιώσεων, και εκβιαστικών συνεισφορών στα τυχερά των “επιόρκων”;
Αντί για ορθολογικά χειρουργικά μέτρα, νομοθετούν οριζόντια μέτρα και εξαιρέσεις: ψάχνουν τώρα τρόπο να εξαιρέσουν τα μπλοκάκια από τα οριζόντια μέτρα που σκέφτηκαν για τους αυτοαπασχολούμενους. Γιατί; Φυσικά και είναι υπερβολική και πέρα ως πέρα άδικη η επιβάρυνσή τους, αλλά αυτό οφείλεται στην ανοησία του όλου μέτρου. Αντί να προβληματιστούν τι ωθεί έναν υπάλληλο να παριστάνει τον αυτοαπασχολούμενο ―που είναι η εσκεμμένα ατελής εργατική νομοθεσία και οι υπέρογκες εισφορές―, αντί να καθήσουν και να σκεφτούν ένα σωστό συνολικό μέτρο με ορθογώνια λογική και συνέπεια, εισάγουν τσαπατσούλικες εξαιρέσεις. Αλλά εξαιρώντας τους, δεν επιβραβεύεται τελικά το μπλοκάκι ως υποκατάστατο της υπαλληλικής σχέσης; Δεν ενθαρρύνονται οι εργοδότες να συνεχίσουν να απαιτούν αυτό το καταχρηστικό πλαίσιο απασχόλησης;
Όσοι δουλεύουν ως εταίροι σε προσωπικές εταιρίες δεν θεωρούνται εργαζόμενοι. Προφανώς, ο μαγαζάτορας, ο γκαραζιέρης, ο τεχνίτης, αλλά και ο μηχανικός, ο δικηγόρος και ο γιατρός είναι πλαδαροί κι αδούλευτοι λεφτάδες που ανάβουν τα πούρα με τα χιλιάρικα και όχι εργαζόμενοι που ιδρώνουν ―συχνά για φραγκοδίφραγκα― μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας και διαφθοράς. Μισθωτοί δεν μπορούν να είναι, αφού θα έπρεπε να πληρώνουν και ΙΚΑ και ΤΕΒΕ (άλλη ιστορία αυτή). Δεν παύουν όμως να είναι σκληρά εργαζόμενοι και μάλιστα χωρίς υπερωρίες και λούφες, διαρκώς εκτεθειμένοι σε απηνή ανταγωνισμό, ανηλεή αξιολόγηση και όλο και συχνότερα φέσια, τόσο από τους πελάτες τους, όσο και από το κράτος. Ε λοιπόν, για αυτούς τους ανθρώπους ούτε ένας στοιχειώδης μισθός δεν είναι σίγουρος, ακόμη κι όταν τον βγάζουν με το σπαθί τους! Έρχεται το κράτος των επίορκων, των διεφθαρμένων, των νταβατζήδων και τους τα παίρνει με το έτσι θέλω επειδή γενικά και αόριστα ο κλάδος κλέβει! Θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι, από εδώ και πέρα, ακόμη κι εκείνοι που δεν έκλεβαν, δεν θα έχουν πια άλλη διέξοδο;
Το μπατιρημένο κράτος μας όντως δεν έχει περιθώρια παροχών. Όντως χρειάζεται χρήματα και θα μπορούσε να τα βρει αν φρόντιζε να εμπνεύσει στοιχειώδη εμπιστοσύνη σε όσους είναι διατεθειμένοι και ικανοί να βγάλουν έντιμα χρήματα, να κινήσουν τους τροχούς της ανάπτυξης και να απασχολήσουν ανέργους. Ναι, όσο κι αν κανείς δεν το πιστεύει, υπάρχουν και τέτοιοι. Είναι εκείνοι ―όλο και λιγότεροι πλέον―, που παρουσιάζονται από τα κανάλια ανάμεσα σε τούρκικα σήριαλ σαν σπάνια ζώα υπό εξαφάνιση, με τον γλυκανάλατο τίτλο «η άλλη Ελλάδα». Είναι εκείνοι που φτιάχνουν πράγματα με το μυαλό τους και τα χέρια τους, με μεράκι και αξία, προϊόντα που όλος ο κόσμος θα ήθελε να αγοράσει. Η κοινή λογική λέει ότι αυτοί, οι λίγοι, θα έπρεπε να βοηθηθούν ώστε να γίνουν περισσότεροι. Για να παραχθεί πλούτος, για να βρει δουλειά ο άνεργος, που όλοι δήθεν τον ψυχοπονούν, αλλά κανείς δεν έχει γι’ αυτόν παρά υποτιμητικό οίκτο και ψεύτικα λόγια.
Το νέο φορολογικό, πέραν του να δίνει τη χαριστική βολή στον ήδη ισχνό παραγωγικό ιστό της χώρας και να υπονομεύει τις όποιες πιθανότητες ανάκαμψης, αποκαλύπτει με τρόπο δραματικό την απίστευτη ανικανότητα, ασχετοσύνη, αλλά και απροκάλυπτη ανηθικότητα των ανθρώπων που βάλαμε να μας κυβερνούν. Φοβάμαι ότι η επόμενη μέρα θα βρει την ημιθανή χώρα μας με χιλιάδες νέα λουκέτα, χιλιάδες νέους ανέργους, με επιδείνωση της χρόνιας κρίσης εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς του κράτους, με εκατομμύρια πολιτών σε απόγνωση, με παιδιά που θα αποτελούν για τους γονείς τους τεκμήριο πλούτου, με επιχειρήσεις που θα εξωθούνται εκβιαστικά να κλείσουν ή να φύγουν από την χώρα. Ακόμη κι αν αυτά τα ανήθικα, βλακώδη, αρπακολατζήδικα και μυωπικά φορολογικά μέτρα αποφέρουν φέτος τα νούμερα που οι εμπνευστές τους προσδοκούν, τι θα γίνει την επόμενη χρονιά; Τι θα γίνει τη μεθεπόμενη;
Αυτό που θα γίνει μετά από όλα αυτά θα είναι ότι θα έχει ανοίξει πια διάπλατα ο δρόμος για την εκμετάλλευση των πετρελαίων, του φυσικού αερίου, και των άλλων πηγών πλούτου, που τα καρτάλια του διεθνούς συστήματος τα έχουν ήδη μετρημένα και μοιρασμένα. Εμείς δεν θα είμαστε βέβαια εκεί, ούτε τα παιδιά μας θα έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά η σύμπραξη ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι τότε στην κυβέρνηση θα περνάει ζάχαρη με την Ελληνική Αυγή βολεμένη στην αξιωματική αντιπολίτευση…
* Ο Χρίστος Πιστοφίδης είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και συνεταίρος σε μια μικρή εξαγωγική εταιρία κατασκευής λογισμικών.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου