Die Zeit: Μας συγκρίνουν με του Ναζί. Ε, και;

Η ιταλική εφημερίδα Il Giornale έγραψε πρόσφατα: A noi Schettino, a voi Auschwitz!

Δηλαδή, εμείς έχουμε το Schettino, και εσείς έχετε το Auschwitz… αντιδρώντας σε μια κριτική του Spiegel Online, που αναφερόμενο στην δειλία του πλοιάρχου του Costa Concordia, τον χαρακτήρισε «τυπικό Ιταλό».

Αυτό που ήθελε να πει η ιταλική εφημερίδα είναι «καλά θα κάνετε εσείς οι Γερμανοί να το βουλώσετε, αφού έχετε πίσω σας το ολοκαύτωμα».

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα είναι λαϊκίστικη, ακροδεξιά, ανήκει στην αυτοκρατορία του Μπερλουσκόνι, και συνεπώς δεν χρειάζεται να την παίρνουμε στα σοβαρά.

Κάποιοι άλλοι θα υπενθυμίσουν ότι οι... συγκρίσεις των Γερμανών με το ναζιστικό τους παρελθόν εμφανίζονται συχνά εδώ και δεκαετίες.

Σήμερα όμως, αυτού του είδους οι κατηγορίες γίνονται όλο και πιο τακτικές, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, και κάθε φορά είναι όλο και πιο δηλητηριώδεις.

Στην Πορτογαλία, ο μετριοπαθής Γερμανός συγγραφέας Ingo Schulze ρωτήθηκε αν οι συμπατριώτες του σκοπεύουν να πάρουν μέσω του ευρώ, αυτά που οι παλαιότεροι δεν μπόρεσαν μέσω των τανκς. Να κυριεύσουν δηλαδή την Ευρώπη. Κάτι που ακούμε σχεδόν καθημερινά και στην Ελλάδα, και μάλιστα με πολύ πιο δραματικό τόνο.

Και αλλού ακούγονται όλα αυτά, πλην όμως πιο χαμηλόφωνα.

Η πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας της Μέρκελ, πολύ συχνά συγκρίνεται με αυτή του καγκελάριου Brüning, προκατόχου του Χίτλερ. Κάθε φορά που η Μέρκελ αρνείται να τυπώσει χρήμα, όπως απαιτούν κάποιοι, ακούμε τα ίδια. Με κατάληξη πάντα το Auschwitz. Εκεί που κλείνει ο κύκλος.

Δεν θα πρέπει όμως να εκνευριζόμαστε.

Είναι εύκολο να αντιληφθούμε το γιατί μας συγκρίνουν συνεχώς με τους Ναζί.

Επειδή, για πρώτη φορά μετά το 1945, η Γερμανία έχει και πάλι πλήρη και απόλυτη ισχύ, όχι επειδή το επιδιώκει, αλλά επειδή η ευρωπαϊκή κρίση χρέους την έχει καταστήσει ως την πιο οικονομικά και πολιτικά ισχυρή χώρα της Ευρώπης.

Τα γερμανικά συμφέρονται υπεισέρχονται πλέον στα εσωτερικά ζητήματα των υπόλοιπων κρατών μελών της ΕΕ. Αργά, αλλά σταθερά, η Γερμανία αναλαμβάνει έναν ρόλο στην Ευρώπη, παρόμοιο με αυτόν της Αμερικής στον κόσμο. Και ως μια δύναμη που ασκώντας ισχύ έκανε και καταχρήσεις, η Αμερική έφταιγε για τα πάντα, έπρεπε να σώσει τους πάντες, και έπρεπε να ανεχτεί κάθε είδους προσβολές για αυτά που έκανε.

Κανένας όμως δεν μπορούσε να κατηγορήσει την Αμερική ότι δολοφόνησε έξι εκατομμύρια Εβραίους, φέρνοντας τον πόλεμο στην μισή υφήλιο. Έτσι, όταν αναφέρονται στους Γερμανούς, υπάρχει μια ανθρώπινα κατανοητή, και εν πολλοίς δικαιολογημένη οργή, που διαφέρει από την κριτική που ασκείται κατά των ΗΠΑ.

Πως μπορούμε να χειριστούμε, ως Γερμανοί, αυτού του είδους την κριτική;

Ο Ingo Schulze παραδέχτηκε ότι εξοργίστηκε, και ότι αισθάνθηκε προσβεβλημένος. Αυτή του η αντίδραση ήταν λάθος, επειδή αυτό ακριβώς ήθελε να δει το ακροατήριό του.

Λάθος είναι επίσης το να αντιδρούμε με γερμανική αλαζονεία, όπως έκανε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών Volker Kauder, λέγοντας πως «η Ευρώπη μιλάει γερμανικά». Η μόνη λέξη που έλειπε ήταν το «πάλι».

Τρίτον, δεν πρέπει να θυμώνουμε όταν μας συγκρίνουν με τους Ναζί. Η κυβέρνηση μας δεν θα πρέπει ούτε να ενδίδει, ούτε να επιμένει στα δικά της, ειδικά τώρα, που κάποιοι συνεχώς εμπλέκουν το ηθικό ζήτημα του Auschwitz. Και το χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης στις πολιτικές συγκρούσεις.

Μια φιλική αντίδραση, και μια αντιλογία χωρίς θυμό, σε τέτοιου είδους κατηγορίες, αρκούν. Και στη συνέχεια μπορούμε να συνεχίσουμε με τα ουσιώδη ζητήματα, που είναι η νομισματική ή η στρατιωτική παρέμβαση.

Ο νέος ρόλος που ανέλαβε η Γερμανία, θα συνεχίσει για καιρό να προσελκύει ναζιστικές συγκρίσεις. Θα πρέπει να τις ανεχτούμε με στωικότητα, και να αντέξουμε.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να παρακαλέσουμε να κόψουν αυτού τους είδους τα ναζιστικά σκουπίδια στη κριτική τους, και αν θέλουν ας μας κατηγορούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο; Αυτό μπορεί να γίνει.

Παράλληλα, θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι και εμείς θέλουμε να μας αγαπάνε, όπως οι Γάλλοι και οι Βρετανοί, που ήδη αγαπούν πολύ τους εαυτούς τους. Όμως δεν μπορούμε να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας, επειδή χρειαζόμαστε αγάπη. Τότε είναι που θα μας μισούν περισσότερο.

Τέλος, χρειάζεται μια ψυχραιμία σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν εντός της Γερμανίας: Αντισημιτισμός, νεοναζιστικός τρόμος, ιστορική αμνησία, κλπ. Αυτοί είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι και πειρασμοί που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Και για αυτό θα πρέπει να φανούμε ιδιαίτερα γενναίοι, και ευαισθητοποιημένοι.

από το presseurop το διαβάσαμε στο antinews οι φωτό από το Γρέκι