Του Δημήτρη Κακογιάννη
Η συγνώμη είναι μια λέξη που κρύβει μέσα της ένα μεγαλείο. Τη λέει αυτός που προσέβαλε, που αδίκησε, που έβλαψε, που με τον τρόπο ή το λόγο του μείωσε ένα συνάνθρωπο του, φίλο, συνάδελφο ή και άγνωστο ακόμα, αναγνωρίζοντας το «ατόπημα» του.
Το να ζητά κάποιος συγνώμη σημαίνει παράλληλα ότι θα ακολουθήσει και μια διαδικασία αποκατάστασης της «ζημιάς» που προήλθε από την αιτία που προκάλεσε την αίτηση της συγνώμης, για να μειωθεί ο αντίκτυπος της όποιας αδικίας.
Άπειρες είναι οι φορές που έχει ζητηθεί αυτή η έρμη η συγνώμη από λαούς και για διάφορες αιτίες.
Συγνώμη έχει ζητήσει η
κυβέρνηση της Αυστραλίας για κακομεταχείριση των Αβοριγίνων, συγνώμη έχει
ζητήσει ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ από το Θεό και...
από τα θύματα που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από καθολικούς παιδόφιλους ιερείς, αλλά και από το μουσουλμανικό κόσμο για δηλώσεις του προς το Μωάμεθ, όταν επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη προσκεκλημένος του Πατριάρχη.
Επίσης συγνώμη έχει ζητήσει σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC ο πρώην πρόεδρος Μπους από τον αμερικανικό λαό διότι ξεκίνησε χωρίς λόγο πόλεμο στο Ιράκ όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 4000 αμερικανοί στρατιώτες, εκατοντάδες στρατιώτες των συμμάχων του, εκατοντάδες χιλιάδες ιρακινοί και άμαχοι, εκτός των τραυματιών. Ζήτησε δε συγνώμη, επειδή συνειδητοποίησε ότι στο Ιράκ δεν βρισκόταν τρομοκράτες και ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν διέθετε πυρηνικά όπλα όπως τον είχαν ενημερώσει οι «υπηρεσίες» του.
Βέβαια με ο «συγνώμη» του αποτυχημένου σε όλα και ηλίθιου προέδρου δεν επέστρεψαν στη ζωή οι χιλιάδες στρατιώτες και άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους. ...
Στο ίδιο με τα παραπάνω μοτίβο ακούσαμε τον Ε. Βενιζέλο στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ την περασμένη Κυριακή να ζητά συγνώμη από τον ελληνικό λαό «για τα λάθη και τις παραλήψεις του ΠΑΣΟΚ αλλά και όσων άσκησαν εξουσία για τα λάθη που έκαναν» και παρακάτω είπε «οφείλαμε να σηκώσουμε το βάρος γιατί όλες οι πολιτικές δυνάμεις κρύφτηκαν πίσω από την πολιτική υπευθυνότητα του ΠΑΣΟΚ».
Κατά πως φαίνεται η εξουσία είναι ένα αφροδισιακό ερεθιστικό λειτούργημα και όποιος το έχει δοκιμάσει – απολαύσει δύσκολα απεξαρτάται από αυτό. Κάνει τα πάντα προκειμένου να κατοχυρώσει τη καρέκλα του, αποποιούμενος τις ευθύνες του ή και αν τις παραδέχεται δεν εμφανίζει την ελάχιστη μεταμέλεια.
Ο Βενιζέλος το μόνο που βλέπει αυτή τη στιγμή μπροστά του είναι η αρχηγία του κόμματος. Η πρώτη του αποτυχία δεν πρέπει να διπλώσει. Κατάφερε να μείνει μόνος διεκδικητής του θρόνου και προσπαθεί τώρα να ωραιοποιήσει το «εγώ» του. Ζητά «συγνώμη» από το λαό για να κερδίσει συμπάθεια και να το παίξει «καλός χωροφύλακας», όμως δεν αφήνει κανένα περιθώριο για βελτίωση των συνθηκών.
Αντί να δηλώσει με θάρρος και παρρησία την παραίτηση του από την πολιτική σκηνή τόσο αυτός όσο και όλοι οι ομοτράπεζοί του για την τεράστια ζημιά που προξένησαν στη χώρα με την έκθεση της σε χρεοκοπία εξ αιτίας της ανικανότητας τους, βγήκαν και πανηγύριζαν την αύξηση του χρέους και το ξεπούλημα της κυριαρχίας προβάλλοντας το σαν «σώσιμο».
Απευθύνει «πρόσκληση συστράτευσης» για μια νέα κοινωνική συμμαχία με συνταξιούχους, βιοτέχνες, τους ανέργους, τους νέους επιστήμονες, για να κάνει τη νέα κοινωνική συμμαχία με αυτούς που πικράνανε, δηλαδή με όλους όσου έχουν οδηγήσει σε εξαθλίωση.
Με λίγα λόγια το δούλεμα πάει σύννεφο.
Τι σόι συμμαχία θέλει να κάνει ο μέγας συνταγματολόγος; Να μετατρέψει το κόμμα του σε κόμμα δυστυχισμένων; Να το μετονομάσει σε «κόμμα εξαθλιωμένων πολιτών»; Άραγε πιστεύει σε όσα λέει;; ή μάλλον ξέρει τι λέει;;
Είναι γνωστός για του φανφαρονισμούς του, για τις πολυλογίες και λογοδιάρροιές του, τα περιπεπλεγμένα του νοήματα και έτσι τα όσα λέει να περνάνε στο «ντούκου», όμως τώρα το πράγμα αλλάζει. Ο κόσμος άλλα περιμένει να ακούσει. Ενέργειες και πρόγραμμα διαχείρισης και εξόδου από την κρίση. Από τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα του πάντως δεν εμπνέει καμία μα καμία εμπιστοσύνη και ελπίζω αυτό να το λάβουν υπόψη τους όσοι συμμετάσχουν στην ψηφοφορία του κόμματος, τόσο τώρα για τον αρχηγό, όσο και αργότερα στις βουλευτικές εκλογές.
Με το «συγνώμη» δεν ανοίγουν τα μαγαζιά που έβαλαν λουκέτο, δεν αποκτούν μισθούς οι άνεργοι, δεν επιστρέφονται οι μειώσεις των συντάξεων, δεν χορταίνουν οι μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, δεν επανέρχονται στη ζωή οι αυτόχειρες που οδηγήθηκαν στο απονενοημένο από την οικονομική τους καταστροφή.
Αυτού του είδους η συγνώμη αποτελεί συγκαλυμμένη μορφή αναίδειας. Γιατί είναι αναίδεια να κάνεις κάτι που δεν έπρεπε να το κάνεις και μετά να ζητάς συγνώμη, να συνεχίζεις τα ίδια και να νίπτεις τας χείρας σου.
Είναι αναίδεια να φέρεις τον τίτλο του πανεπιστημιακού καθηγητού συνταγματικού δικαίου και εμπράκτως να έχεις κατεξευτελίσει το σύνταγμα, να παραβιάζεις κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας με νόμους που έρχονται σε αντίθεση με το σύνταγμα του οποίου τις αρετές οφείλεις και καλείσαι να διδάξεις σε φοιτητές στα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα.
Ξεκινώντας την διακυβέρνηση της χώρας η χούντα το 1967, είχε τουλάχιστον την ευαισθησία να αναστείλει βασικά άρθρα του Συντάγματος, δηλ. τα έθετε ανενεργά, ευαισθησία που εσείς οι «δημοκράτες» και «σοσιαλ-ληστές» δεν καταδεχτήκατε να επιδείξετε.
Λυπάμαι, δεν θα σε ήθελα με τίποτα να σε αισθάνομαι πολιτικό μου ηγέτη και μακαρίζω την τύχη μου που δε σε είχα και καθηγητή.
Εύχομαι να νοιώσουν έτσι και όλοι οι έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου