Όταν στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το παλλαϊκό συλλαλητήριο των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος, οδήγησε στην άτακτη υποχώρηση των σιδηρόφρακτων στρατευμάτων της Βέρμαχτ από την Ελλάδα, ελάχιστοι θα πίστευαν ότι μπορούσε πραγματικά ένας άοπλος λαός να πάρει στο φαλάγγι τις χιτλερικές μεραρχίες.
Ελάχιστοι θα το πίστευαν, γιατί, ουδέποτε βέβαια συνέβη κάτι τέτοιο. Και μόνο σαν ανέκδοτο θα ακουγόταν στους μαυροσκούφιδες του Άρη, η ιδέα μιας ειρηνικής επανάστασης, ενάντια στους πάνοπλους κατακτητές. Η επανάσταση, έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα –δυστυχώς- τραγικά βίαιη και αιματοβαμμένη. Ένας απάνθρωπος αχταρμάς από αίμα και σκατά. Δηλαδή, καθόλα ανθρώπινος.
Σήμερα, σε συνθήκες ανάλογες, οι ναζιστικές ορδές έχουν απλά αντικατασταθεί από κουστουμαρισμένους τεχνικούς συμβούλους και ειδικούς, ο Τσολάκογλου από τους εγκάθετους τραπεζίτες και τους «εκλεγμένους» μνημονιακούς «φρονημίτες», ο Λαμπράκης και τα «Νέα» από τον Ψυχάρη και τα «Νέα» και οι μαυραγορίτες από τα δεκάδες buy gold που ξεφυτρώνουν στις γειτονιές της ρημαγμένης χώρας. Οι γερμανοτσολιάδες είναι στις θέσεις τους με τα ατσαλάκωτα γερμανικής ραφής κοστούμια τους, πουλώντας τρόμο απ’ τα κανάλια. Οι καταστολείς μπουραντάδες όπως πάντα στο ρόλο τους, με μόνη αλλαγή τα σύγχρονα γκλομπς και τα χημικά, που αντικατέστησαν τις απαρχαιωμένες μαγκούρες. Ακόμη και ο αείμνηστος Κατράκης, νεκραναστήθηκε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση του Αλαφούζου για να υποστηρίξει ότι «η Γερμανία είναι αήττητος», ενώ στο διπλανό στούντιο, ο νέος Αρτέμης Μάτσας γρυλίζει ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»!
Μονάχα ο ελληνικός χρυσός δεν θα φυγαδευτεί ποτέ από τη χώρα –έχει παραδοθεί από καιρό- και κανένας Εύελπις δεν θα σκοτωθεί για να τον υπερασπιστεί στα βουνά της Κρήτης. Κανένας υπάλληλος δεν θα καταστρέψει τα στατιστικά στοιχεία του ελληνικού πληθυσμού, εκεί στο παλιό Υπουργείο Εμπορίου και κανένας Γλέζος δεν θα τολμήσει την έπαρση –αυτή τη φορά- της γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη της πεθαμένης χώρας.
«Είναι όλα ίδια παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν» όπως λέει ο ποιητής. Στο γύρισμα αυτού του κύκλου, μοιάζει, το τόσο αίμα που προσφέρθηκε αφειδώλευτα στο χώμα, να κατάφερε να κάνει το γιο του δωσίλογου Χριστοφοράκου, ακριβοπληρωμένο manager της πιο πετυχημένης ελληνογερμανικής συνεργασίας στην αφαίμαξη των εσόδων του κράτους.
Η αστική τάξη του τόπου –γεμάτη επαρχιώτικη μειονεξία απέναντι στους πολιτισμένους της εσπερίας αλλά και βαθιά απέχθεια για το ίδιο το Είναι της- συμπράττει σταθερά εδώ και δεκάδες χρόνια στην αποικιακή λεηλασία του κοινωνικού πλούτου.
Είναι αυτοί που δείχνουν στις ακρίδες τα κατάλληλα μονοπάτια του ελληνικού χωραφιού. Κι επειδή το χωράφι είναι ελληνικό και η προδοσία αστική, η αντίσταση δεν μπορεί παρά να είναι πατριωτική και ταξική, αξεδιάλυτα και ταυτόχρονα. Κι επειδή οι ακρίδες δεν φεύγουν ούτε με μυγοσκοτώστρες ούτε με μούντζες και φωνές, ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι βίαιος και λυσσαλέος. Με ένα μόνο πρόταγμα. Θέλουμε πίσω το χώμα μας και το θέλουμε τώρα. Γιατί αυτό το χώμα είναι μονάχα δικό μας και καθόλου δικό τους, σε πλήρη αντίθεση με το ρηθέν από τον ποιητή του Στάλιν.
Άλλωστε ο Έλληνας άνθρωπος–αν και όταν υπήρξε ποτέ σαν τέτοιος- ήταν τρία πράγματα. Πρώτα Δημιουργός, ύστερα Πολίτης -καθώς έβγαζε την πραμάτεια της δημιουργίας του στην Αγορά- και στο τέλος Οπλίτης, αν λάχαινε και ήτανε ανάγκη να υπερασπιστεί τα έργα και τις ημέρες του. Σήμερα που η Δημιουργία του εξαντλήθηκε στο «στήσιμο» της καλύτερης αρπαχτής, μοιάζει α-νόητη και η προσφυγή του στην Αγορά του Δήμου. Για ποιό Δημιούργημά του να παινευτεί; Ποιό κατόρθωμα να ερωτευτεί; Ποιόν έρωτα να υπερασπιστεί; Στην καλύτερη να κινήσει γη και ουρανό, για να πάρει φτηνές πατάτες. Για το ίδιο το χώμα, κουβέντα!
Αλλά από κει πρέπει να ξαναπιάσουμε το ξεχασμένο νήμα. Απ’ τις πεζούλες των χωριών μας που στέκουν ακόμη όρθιες, χάρη στα γδαρμένα χέρια των παππούδων μας. Αν αυτό σημαίνει πως κι εμείς θα γδαρθούμε, ε και τι έγινε;
Όπως λέει και ο Ε. Μαλατέστα « Είναι αλήθεια ότι θα προτιμούσαμε να μην πειράξουμε ούτε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά κανενός. Θα θέλαμε να σταματήσουμε όλα τα δάκρυα και να μην προκαλέσουμε ούτε ένα καινούργιο δάκρυ. Είναι, όμως, γεγονός ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στον κόσμο όπως είναι, γιατί αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε αναποτελεσματικοί ονειροπόλοι».
Δεν ξοδέψαμε ήδη αρκετό αίμα στις ονειροπολήσεις των εθνικιστών και στην αναποτελεσματικότητα των διεθνιστών;
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
11.03.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου