Η τελευταία οριζόντια περικοπή

Ιστορική η χθεσινή συνεδρίαση στη Βουλή. Μες τις ανούσιες φωνές κι εντάσεις, μες τα ψέμματα και τις τροπολογίες που έπεφταν βροχή την τελευταία ώρα, σε ανύποπτο χρόνο βγήκε η είδηση. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, ήταν μόνο μια –πλην αυτής, μισθοί, χατήρια, εκχωρήσεις, ανατροπές, όλα τους τα διάφορα άλλα γνωστά. Σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο.

Η είδηση κρύβεται σε φράση που εκστόμισε ο Βενιζέλος: «Η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα.» Θα μου πείτε: Μήπως κι αυτό δεν ήταν γνωστό; Ναι, πιθανόν, αλλά είναι η πρώτη φορά που γίνεται επισήμως...

μια τέτοια παραδοχή: «Η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα»… Το επαναλαμβάνω και θα το επαναλαμβάνω, για να το εμπεδώσουμε.

Μέχρι χθες γνωρίζαμε επισήμως διάφορα, αλλά όχι ότι η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα. Γνωρίζαμε ότι ή ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε, αλλά και ότι κάποια στιγμή θα φανεί. Γνωρίζαμε ότι «να μωρέ, μόνο να πάρουμε τη δόση, και βλέπουμε». Γνωρίζαμε ότι «αρκεί να τη βγάλουμε μέχρι τον Ιούνιο». Γνωρίζαμε ότι «πρέπει η κυβέρνηση να αντέξει μέχρι τις γερμανικές εκλογές». Ακόμη-ακόμη, οι πιο ψαγμένοι είχαν φτάσει μέχρι του σημείου να πληροφορούνται μέχρι και ότι «το κυβερνητικό στοίχημα συνδέεται με την ανάληψη της Ελληνικής Προεδρίας στην Ε.Ε.». Γνωρίζαμε για το τούνελ, για το φως κ.τ.λ. κ.τ.λ. Το καθένα από αυτά με το ιδιαίτερο νόημα του, και το σύνολό τους με κοινό αποδέκτη τον κόσμο, σαν ένα ιδιότυπο «σώπα-σώπα θα περάσει»…

Όλα τους όμως μέχρι χθες. Από χθες η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα. Στραβοί εμείς ή όχι, στραβός ο γιαλός ή όχι, πάντως αυτός θα είναι μετακινούμενος –αυτό μετράει. Και θα πληροφορούμεθα κάθε φορά αν ο ορίζοντας μετακινήθηκε και προς τα πού, ανάλογα με τη διόπτευση όσων βρίσκονται στη Γέφυρα. Εμείς δεν θα το γνωρίζουμε. Εμείς δεν θα έχουμε ιδέα. Διότι εμείς είμαστε κλεισμένοι στο αμπάρι.

Δεν θα έχει πια σημασία αν βυθιζόμαστε, αν πέφτουμε ή αν πέσαμε στα βράχια. Δεν θα έχει πια καν σημασία, αν από κάποιο ανέλπιστο θαύμα συνέβαινε να πλεύσουμε έστω όπως-όπως –ακόμα και κανονικά, ως μυθιστόρημα. Και δεν θα έχει σημασία, διότι η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα. Καθώς το καράβι θα πλέει προς αυτόν, η ζωή στο αμπάρι θα γίνεται όλο και πιο μαύρη, όλο και πιο ανυπόφορη, την ώρα που η ζωή στη Γέφυρα και τα σαλόνια θα γίνεται όλο και πιο διασκεδαστική.

Αυτά τα ολίγα, για να μην μείνει καμιά απορία σε κανέναν από όσους παρακολούθησαν τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, κι ενοχλήθηκαν από τα γελάκια και τις αγκαλίτσες που ακολούθησαν την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας.

Όσοι ψήφισαν «ναι» απλώς εξασφάλισαν το εισητήριό τους στην απόλαυση –έξω από το αμπάρι. Κάθε τόσο θα κάνουν ένα κόπο να κατέβουν, αλλά μόνον από καθαρό σαδισμό: για να εποπτεύσουν προς τα πού θα ξεφορτώνει το καράβι τη σαβούρα. Το πόση σαβούρα, από ποια μεριά, ποια ώρα της ημέρας, αυτά όλα θα κρίνονται πάντοτε ανάλογα με το πού θα βρίσκεται κάθε φορά ο ορίζοντας… Θα είμαστε από εδώ και πέρα εξαρτημένοι από την κάθε κουβέντα της Γέφυρας, όσο ποτέ. Διπλή ποινή: και στο αμπάρι και να κρεμόμαστε από τα χείλη τους!

Τι ετυμολογική ειρωνία… Ο μετακινούμενος ορίζοντας αποτελεί την τελευταία οριζόντια περικοπή. Την τελευταία, αλλά και την πιο αποτελεσματική. Δεν θα χρειαστεί άλλη. Καμμία!

Από sotosblog μέσω paganeli