Η δημοκρατία εξετράπη, και τι έγινε!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Για υποβάθμιση του κοινοβουλίου και δημοκρατική εκτροπή κατηγορεί δικαίως την Συγκυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις διαδικασίες-εξπρές, με τις οποίες συζητείται και ψηφίζεται το πολυνομοσχέδιο, καθώς για την βήμα-βήμα διαδικασία φτωχοποίησης, ευρωπροτεκτορατοποίησης  και εκποίησης, που περιλαμβάνει η συμφωνία της με την Τρόικα. Στο ίδιο πνεύμα μοιάζει να κινούνται και οι δεξιές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ορθότατα επίσης το ΚΚΕ επισημαίνει πως «το πολυνομοσχέδιο-λαιμητόμος κλιμακώνει την……..
αντιλαϊκή επίθεση …. μονιμοποιεί το χαράτσι στα ακίνητα, εξοντώνει τα λαϊκά νοικοκυριά με κατασχέσεις μισθών και συντάξεων και με προσαυξήσεις στις ληξιπρόθεσμες «οφειλές» και σπρώχνει στην απόγνωση τους αυτοαπασχολούμενους, με μέτρα υπέρ των μονοπωλίων και οδηγεί στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο».
Με μια κουβέντα η διάλυση του συστήματος ευημερίας στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να επισυμβεί αν δεν συνοδευόταν από την σοβαρή υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και των κοινοβουλευτικών θεσμών που ορίζουν την νομιμότητα στη βάση μιας αναμφισβήτητης και γνήσιας πολιτικής νομιμοποίησης, δίχως πολιτικά τεχνάσματα και καραγκιοζλίκια. Η ευημερία στον καπιταλισμό προϋποθέτει την δημοκρατική λειτουργία του κοινοβουλευτισμού. Μπορεί η αστική δημοκρατία να μην διασφαλίζει την ευημερία, η δεύτερη όμως σε κάθε περίπτωση προϋποθέτει την πρώτη ως ένα βασικ ό πυλώνα δόμησής της. Αν αποσκοπείς στην διάλυση του καθεστώτος ευημερίας της χώρας και όχι στην προοδευτική του μεταρρύθμιση με αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω, τότε ασφαλώς βάλλεις εναντίον των δημοκρατικών θεσμών και χρησιμοποιείς το κοινοβούλιο για να μασκαρεύεις νομιμοφανώς τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα της διακυβερνήσεως που υπηρετείς. Αυτό κάνει η Συγκυβέρνηση στην Ελλάδα… αναγκαστικά! Για να εφαρμόσεις την στρατηγική των μνημονίων και τις πρόνοιες της Δανειακής Συμβάσεως θα πρέπει αναποδράστως να ευνουχίσεις την λειτουργία της αστικής δ μοκρατίας και να οδηγήσεις ένα ούτως ή άλλως προβληματικό και άκρως υποκριτικό πολιτικό καθεστώς στον απόλυτο εξευτελισμό του. «Κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τη διαδικασία, όμως δεν πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός, πως οι ρυθμίσεις αυτές αποτελούν εφαρμογή του ν. 4127 που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, αλλά κυρίως εφαρμογή των τελευταίων διαπραγματεύσεων κυβέρνησης και Τρόικας και αποτυπώνουν τις ρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης, κοινωνικής πολιτικής, ασφάλισης, που πολλές είναι θετικές», είπε η Ασημίνα Ξυροτήρη από την ΔΗΜΑΡ, η οποία α και γυναίκα, δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα από τον ευνουχισμό των δημοκρατικών θεσμών που διαπράττεται μέσω ενός διαρκούς εγκλήματος: τον βιασμό του πυρήνα της  δημοκρατικής πολιτικοποίησης των κοινωνικών σχέσεων και των σχέσεων κοινωνίας και κράτους.  
Αυτό κάνει η Συγκυβέρνηση και δεν τους νοιάζει. Ευνουχίζουν αυτό που βιάζουν καθημερινά, άλλοι με ιδιαίτερη ικανοποίηση, άλλοι με αδιαφορία ψυχρού εκτελεστή και άλλοι με δήθεν πόνο ψυχής.    Δεν ξέρω αν πράγματι νοιάζονται πολλοί στην χώρα μας γι’ αυτή την κατάντια. Δεν γνωρίζω πόσοι πράγματι καταλαβαίνουν τις συνέπειες από αυτή την ελεεινή πρακτική απόλυτου διασυρμού του κοινοβουλευτισμού. Η δημοκρατία εξετράπη, και τι έγινε! Αυτό μοιάζει να χαρακτηρίζει την συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού. Άλλοι δεν γούσταραν την αστι κή δημοκρατία για ιδεολογικούς λόγους, άλλοι για συμπλεγματικούς, άλλοι επειδή «δεν ήταν δημοκρατία αυτή που είχαμε», άλλοι επειδή είναι κρυφοναζιστές, άλλοι επειδή γοητεύονται από την παντοδυναμία της εξουσίας (χουντικοί, «αυτοκρατορικοί» και οπαδοί κάθε είδους ολοκληρωτισμού) με την μορφή της τάξης και ασφάλειας, που στην πραγματικότητα σημαίνει καταναγκασμός στην τάξη δια της απόλυτης ανασφάλειας. Αυτή είναι και η παραδοξότητα της αστικής δημοκρατίας, εκεί όπου αυτή δεν αποτελεί συνειδητοποιημένο βίωμα για την αποφυγή της τελικής ρήξης μεταξύ κέ ρδους και εργατικής δύναμης, με την μορφή κάρπωσης του πλεονάσματος που αυτή παράγει: δεν την επιθυμεί ερωτικώς σχεδόν κανείς, αλλά όλοι θέλουν να την βιάσουν!
Το κέρδος, ή αν προτιμάτε το συμφέρον από την ιδιοποίηση του δημοσίου χωροχρόνου που παράγει χρήμα για κάποιες τσέπες και όχι για το σύνολο της κοινωνίας, δεν συμβαδίζει με τον έρωτα για την δημοκρατία. Είναι έκφραση βιασμού της, τάση βιασμού της, ικανοποίηση από τον βιασμό της, με την έννοια power as beauty! Αθλιότητες, κατάντια, βαρβαρότητα, διαστροφή που δεν μπορεί να συλλάβει την (κοινωνική) δύναμη από την ίδια την ομορφιά του δημοκρατικού πολιτικού αγωνισμού, ο οποίος παραπέμπει στον έρωτα και την δημιουργική σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτείας. Έρωτα μ την δημοκρατία, με το Κράτος Δικαίου των ήπιων πολιτικών;  Τι ανώμαλα πράγματα είναι αυτά που γράφει σήμερα ο Γιαννακόπουλος, θα σκέφτεται, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ο απανθρωποιημένος πολίτης των  δυναμικών πολιτικών, των τελικών λύσεων, των ξεκαθαρισμάτων λογαριασμών, της εκδίκησης! Τι είδους ιδεαλισμός είναι αυτός από έναν, υποτίθεται, αριστερό άνθρωπο; Τι μανία έχεις Γιαννακόπουλε με τον σεβασμό της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας; Τι είδους φετιχισμός είναι αυτός, από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος αποδέχεσαι και αναπαράγεις την μαρξισ τική προσέγγιση, που βλέπει το αστικό φαινόμενο ως φορέα των καπιταλιστικών σχέσεων, οι οποίες προκαλούν ασφαλώς την τάση για dehumanization ; Γιατί τόσο  πάθος για τον δημοκρατικό, γνήσια αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτισμό, εμπλουτισμένο με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και αποκεντρωμένες πολιτικές, αφού ξέρεις πως το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός; Γίνεται να υπάρχει ισότητα και ελευθερία με καπιταλισμό; Ε, αφού δεν γίνεται, τί κουβεντιάζουμε τώρα;  Σύμφωνοι, η δημοκρατία στην ευρωπροτεκτορατοποιημένη Ελλάδα εξετράπη, και τι έγινε!
«Της πουτάνας έγινε» και γίνεται και έπονται τα χειρότερα, όπως έχω ήδη επισημάνει σε προηγούμενα σημειώματα: ή θα έχουμε εκλογές αμέσως μετά τις γερμανικές, δίχως τον κ. Σαμαρά πρωθυπουργό, ή εκλογές πριν από τις Γερμανικές, που θα προκαλέσει εμμέσως ασφαλώς ο κ. Σαμαράς, ή χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα για την εισαγωγή διπλού νομισματικού και επιβολή ενός νέου καθεστώτος στην σχέση μας με την τρόικα. Αν πεις πάλι «ε, και τι έγινε» προφανώς ή ανήκεις στους βρικόλακες της «καπιταλιστικής ελευθερίας», ή στους συμπλεγματικούς μηδενιστές, ή στους διεσ τραμμένους οπαδούς της αυταρχικής κρατικής ισχύος πάνω στην κοινωνία. Κοιτάξτε, καθώς η βαθιά ελληνική κρίση σε συνδυασμό με την δημοκρατική ψευδοσυνείδηση της προηγούμενης περιόδου της αντιπαραγωγικής ευημερίας φαίνεται να έχουν προκαλέσει δραματική σύγχυση τόσο στους πολίτες, όσο και στους πολιτικούς φορείς: η αστική δημοκρατία και η προοδευτική εξέλιξή της ούτε ιδεαλισμός είν αι (και δεν πρέπει να είναι), ούτε φετιχισμός, ούτε σε καμιά περίπτωση θα πρέπει να δομείται πίσω από ένα πέπλο άγνοιας των καπιταλιστικών σχέσεων που την ορίζουν, ούτε ασφαλώς ο τελικός σκοπός της ανθρωπότητας που δήθεν συμφιλιώνει αντίπαλα ταξικά συμφέροντα, ή το υποκείμενο άνθρωπος με το αντικείμενο στην παραγωγική διαδικασία, εργαζόμενος, με την μορφή της εργατικής δύναμης που χρησιμοποιείται για την παραγωγή πλεονάσματος και αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων.
Η αστική δημοκρατία συνεχίζει σε κάθε περίπτωση να είναι ένα καθεστώς βαρβαρότητας και γι’ αυτό ακριβώς είναι αφάνταστα χρήσιμες στον δημόσιο διάλογο και την πολιτική πρακτική οι ιδέες και ιδεολογίες σοσιαλιστικού, κομμουνιστικού, αναρχικού, ή ακόμα, αν θέλετε, βιο-οικονομικού χαρακτήρα, που έρχονται να διαμορφώσουν συνείδηση για την μετάβαση σε ένα νέο κοινωνικό καθεστώς που θα υπερβαίνει την ίδια την πολιτική, θα εναρμονίζει με έναν φυσιολογικό παραγωγικά τρόπο τις κοινωνικές σχέσεις, ενώ θα αναπτύσσει την ισότητα παράλληλα με την ελευθερία, έτ σι ώστε να ολοκληρωθεί ο άνθρωπος ως άτομο. Για να αποκτήσει επιτέλους ολοκληρωμένη ατομική οντότητα ο πολίτης των σύγχρονων δημοκρατιών του ώριμου καπιταλισμού. Χρήσιμες, λοιπόν, οι ιδέες περί εναρμονισμού ισότητας και ελευθερίας, ακόμα και τα δόγματα που τις υπηρετούν, αλλά απολύτως εσφαλμένη, αν όχι παραπλανητική και χυδαία, η τρέχουσα, ανεύθυνη πολιτική πρακτική που θεμελιώνεται στο όνομά τους. Αυτός που είτε από δεξιά, είτε από αριστερά, είτε από το νεοφιλελεύθερο κέντρο ροκανίζει τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας για να προσφέρει μία ολοκληρωτι ού χαρακτήρα καπιταλιστική, σοσιαλιστική, ή εθνικοσοσιαλιστική λύση, είναι άθλιος. Αν διαθέτεις επαναστατική μεθοδολογία (συμπεριλαμβάνεται η τεχνολογική επανάσταση) για να ανατρέψεις το δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό αστικό καθεστώς με σύγχρονους ασφαλώς όρους και όχι ως «ιστορική φάρσα», όρισέ την με σαφήνεια, διαχώρισε την θέση σου από τον κοινοβουλευτισμό και ανέλαβε τις κοινωνικοπολιτικές ευθύνες σου για την ανατροπή του. Εάν δεν διαθέτεις τέτοια μεθοδολογία, ή δεν πιστεύεις πως οι αντικειμενικές κοινωνικές και παραγωγικές συνθήκες στην Ελλάδα ευνοούν ένα οποιοδήποτε επαναστατικού χαρακτήρα εγχείρημα για τους σκοπούς που προανέφερα, πάψε να καταστρέφεις αυτό που στο κάτω-κάτω δομεί κι εσένα τον ίδιο πολιτικά με την μορφή που έχει σήμερα! Εάν αγνοείς πω και η δική σου ιδεολογικοποιημένη ύπαρξη είναι προϊόν της εμπέδωσης και εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας και όχι αμέσως των καπιταλιστικών σχέσεων, προφανώς είναι αδύνατον να συνεννοηθεί κανείς μαζί σου στα σοβαρά: είσαι φαιδρός!
Η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα – που έχει ήδη πολύ σοβαρά υπονομευτεί από την σχέση του παλαιού καθεστώτος της μεταπολίτευσης με το καινούριο (μεταβατικό) της πτώχευσης, φτωχοποίησης και ευρωπροτεκτορατοποίησης, το οποίο παραδόξως εκπροσωπείται και διακονείται από τις ίδιες ακριβώς πολιτικές δυνάμεις – δεν είναι «ιερή αγελάδα», δεν αποτελεί ιδανικό με καμία απολύτως ιδεολογική προσέγγιση και δεν δίνει αυτομάτως λύσεις στην ιδιόμορφη καπιταλιστική κρίση που διέρχεται η χώρα, ως τμήμα της γενικότερης κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος διε θνώς και ιδιαίτερα στην ευρωζώνη. Είναι ωστόσο η μοναδική λύση που δεν απαιτεί τραγική κοινωνική καταστροφή, απόλυτη κοινωνική διάλυση, ή δραματικό κοινωνικό καταναγκασμό. Είναι η μόνη λύση που θα μπορούσε και θα έπρεπε να εμπεριέχει εκείνα τα εθνικά και κοινωνικά στοιχεία που θα προσέδιδαν στην διακυβέρνηση της χώρας πολιτική ισχύ για διαπραγμάτευση στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο, για την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης υπέρ του εθνικού και λαϊκού συμφέροντος.
Η ενδυνάμωση και όχι πρόστυχη υποβάθμιση της αστικής δημοκρατίας με την πολιτική και κοινωνική συμμαχία των λαϊκών και προοδευτικών μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού θα αποτελούσε υπό τις σημερινές συνθήκες την ιδανικότερη λύση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η οποία, θα έπρεπε ήδη να έχει συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός δεν περιέχει στο εσωτερικό της διαδικασία αυτοθεραπείας της. Και αυτό δεν αποτελεί προσωπικό μου ισχυρισμό, αλλά ιστορικό δεδομένο. Εάν αφήσεις τα οικονομικά του καπιταλισμού να δώσουν «λύση» στην κρίση, με την έννο α «όλα είναι οικονομία», που υπερασπίζονται οι Συγκυβερνώντες, θα υπονομεύσεις σε σημείο εξευτελισμού την αστική δημοκρατία στην Ελλάδα. Στο τέλος αυτή στην συνείδηση των πολιτών θα παριστάται ως πουτάνα, για τον βιασμό της οποίας δεν θα ενδιαφέρεται κανείς πάτρωνας και πελάτης. Τούτο θα έχει ως αποτέλεσμα τον παράλληλο εξευτελισμό όλων των οικονομικών και πολιτισμικών αξιών που συνθέτουν την Ελλάδα ως εθνική κοινωνία. Και μετά από αυτό όλα τα πολιτικά και γεωπολιτικά ενδεχόμενα θα πρέπει να θεωρούνται ανοιχτά.
Η οικονομ ική κρίση έχει ήδη μεταβληθεί στην Ελλάδα, όχι απλώς σε κρίση διακυβέρνησης, αλλά σε κρίση του αστικού φαινομένου. Εάν αμέσως τώρα δεν συνειδητοποιήσει ο λαός πως μόνον μέσω της δικής του κινητοποίησης, ήρεμης και οργανωμένης κινητοποίησης υπέρ της προστασίας του Κράτους Δικαίου και διεύρυνσης των δημοκρατικών θεσμών, είναι δυνατόν να προστατευτεί από περεταίρω εξευτελισμό της ευημερίας του και της κοινωνικής συνύπαρξης δίχως την σπάθη του πλέον αυταρχικού καπιταλιστή, οι εξελίξεις θα είναι τραγικές. Η δημοκρατία είναι μία υπόθεση πολύ σοβαρή για να την αφήνει ο λαός στα χέρια των αντιπροσώπων του και στην εν λευκώ διαχείριση του τραπεζίτη ή γραφειοκρατιών. Όταν μάλιστα η δημοκρατία σε μια χώρα υπονομεύεται από μία σοβαρή και μακρά κρίση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δεν υπάρχει καμία άλλη λύση για την αντιστροφή του φαινομένου, που οδηγεί σε γενικευμένη καταστροφή αξιών, πέραν από τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς που οφείλουν να αποκρυσταλλώσουν τον πλέον ισχυρό πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας. Η δημοκρατία από μόνη της δεν εγγυάται την ευημερία, όπως ασφαλώς δεν συμβαίνει και το αντίθετο. Η δ ημοκρατία με το αστικό της περιεχόμενο, εγγυάται, όμως, το μέλλον για τον αγώνα επίτευξης της κοινωνικής ευημερίας με όσο η τεχνολογία και η εξέλιξη της κοινωνικής οργάνωσης καλύτερο τρόπο επιτρέπουν στο πλαίσιο εναρμονισμού της ισότητας με την ελευθερία. Και αυτό δεν είναι … ε, και τί έγινε!