Ανατροπή της κατοχής

Του Δημήτρη Καζάκη

Οικονομολόγου – Αναλυτή

Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά επιχει­ρεί να στρέψει την προσοχή αλλού. Εν μέσω άγριου παζαριού στο παρασκήνιο για τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, όπου όλα είναι ανοιχτά, από την ανοιχτή πτώχευ­ση της χώρας μέχρι τον επίσημο διαμελισμό της, προκειμένου πάνω στα ερείπιά της να οικοδομηθεί η νέα αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και της Ε.Ε., η κοινωνία και ο λαός δεν πρέπει να πάρει χαμπάρι. Άλλωστε ο πρωθυπουργός έδωσε γραμμή: «Επι­τρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι: ακόμα και αν η Ελ­λάδα είχε μηδενικό χρέος, θα έπρεπε να προβού­με σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Διότι το σύστημά μας δεν ήταν βιώσιμο και ανταγω­νιστικό. Δεν γινόταν καλή διαχείριση των δημοσιο­νομικών μας» («Die Presse», 29.1.2011). Φυσικά οι πρώτοι και οι μόνοι που τον πίστεψαν ήταν οι ηγε­σίες της Αριστεράς, που ανακάλυψαν ότι όλα όσα γίνονται δεν έχουν να κάνουν με το χρέος, αλλά με μια ακόμη αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου.

Το τι θα γίνει με τη χώρα και τον λαό της, τι θα γίνει μπροστά στην επικείμενη «τελική λύση» που μελετούν εν κρυπτώ ΔΝΤ και Ε.Ε., δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Το μόνο που πρέπει να μας νοιά­ζει είναι να καταδείξουμε πόσο κακός είναι ο καπι­ταλισμός και το κεφάλαιο. Για όλα τα άλλα στάχτη και μπούρμπερη. Τι μας νοιάζει αν τα γεράκια της διεθνούς πολιτικής και αγοράς ορέγονται τμήματα του εθνικού χώρου; Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 26.1 έγινε «εθιμοτυπική επίσκεψη» της γενικής προξένου των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη Catherine Kay στον γ.γ. της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μα­κεδονίας - Θράκης κ. Θύμιο Σώκο. Στο πλαίσιο της συνάντησης ο κ. Σώκος, εκτός των άλλων, ανέδει­ξε τις μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Μακεδονίας και της Θράκης εστιάζοντας στη στρατηγική σημασία του λιμανιού της Θεσσαλονίκης για την περιοχή των Βαλκανίων και στον σημαντικό ρόλο των λιμα­νιών Καβάλας και Αλεξανδρούπολης. Αναφέρθηκε και στην ανάγκη αξιοποίησης των πλούσιων ορυ­κτών κοιτασμάτων που βρίσκονται στην περιοχή. Από τη μεριά της, η κ. Catherine Kay ενδιαφέρθηκε για τους νέους θεσμούς αποκέντρωσης και τις σχέ­σεις που τους διέπουν. Ο κ. Σώκος εξήγησε στη γενική πρόξενο τη νέα δομή και τη σημασία των νέ­ων αυτοδιοικητικών οργανισμών σημειώνοντας ότι από αυτές τις αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους θα ωφεληθεί ο πολίτης αλλά και θα επιτα­χυνθεί η περιφερειακή ανάπτυξη.

Στο σφυρί

Αυτά επίσημα. Ανεπίσημα η κ. Kay εκδήλωσε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη μετατροπή της περι­οχής Μακεδονίας - Θράκης σε προνομιακό πεδίο επιχειρήσεων της Ουάσιγκτον όχι μόνο οικονομι­κών, αλλά και γεωπολιτικών. Γι’ αυτό πήγε να επι­θεωρήσει την περιοχή και να ελέγξει την ταχύτητα εφαρμογής των πολιτικών Καλλικράτη, ώστε σύ­ντομα η Μακεδονία - Θράκη να αποτελέσει ημι­αυτόνομη περιφέρεια στον απόλυτο έλεγχο του ΝΑΤΟ και των πολυεθνικών που έχουν σχέδια για την περιοχή. Με απλά λόγια, η Μακεδονία - Θρά­κη έχει ήδη βγει στο σφυρί και οι ΗΠΑ έτρεξαν όχι μόνο να εκδηλώσουν ενδιαφέρον, αλλά και να ξε­καθαρίσουν ότι θα έχουν τον πρώτο λόγο. Έτσι πο­λύ σύντομα θα δούμε την περιοχή να «διεθνοποι­είται», ώστε να χρησιμεύσει ως διεθνής πρόσβαση για την ενδοχώρα των Βαλκανίων και όχι μόνο.

Όμως τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά; Έτσι κι αλλιώς, τόσο η συμπολίτευση του μνημονίου όσο και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έχουν απο­δεχτεί την κατάλυση του ελληνικού κράτους, της εσωτερικής έννομης τάξης προς όφελος των δα­νειστών της χώρας μέσα από τη δανειακή σύμβα­ση. Γι’ αυτό άλλωστε Δεξιά και Αριστερά ωρύονται για τις πολιτικές των επικαιροποιημένων μνημονί­ων, αλλά τσιμουδιά για τη δανειακή σύμβαση που συνιστά κάτι το πρωτοφανές στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Ανατρέπει κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας υπήρχε μέχρι σήμερα στις διεθνείς σχέσεις, θεσμοθετώντας ένα καθεστώς δουλοπα­ροικίας του χρέους για ολόκληρη τη χώρα και τον λαό της. Κατά τα άλλα, όλα αυτά που γίνονται, θα γίνονταν ακόμη και με μηδενικό χρέος!

Εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά. Έχει στηθεί μια εγκληματική συμπαιγνία σε βάρος του ελληνι­κού λαού, με τη συμμετοχή και της Αριστεράς. Ο Έλληνας εργαζόμενος πρέπει να ασχολείται απο­κλειστικά με το μεροκάματο, με το μεροδούλι - μεροφάι, και να μην τον ενδιαφέρει το τι πρόκειται να γίνει με τη χώρα του. Τον περασμένο χρόνο ολό­κληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνω­ρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος θεσμοθε­τημένης κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοι­νοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζει να ασκεί αντιπολίτευση όπως και πριν, νομιμοποι­ώντας με την πρακτική της το πραξικόπημα του πε­ρασμένου Μαΐου και την επιβολή της καταστροφι­κής δανειακής σύμβασης.

Οικονομική διακυβέρνηση

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Νομιμοποιούν κι αυτό που έρχεται. Προσέξτε ποιοι είναι οι κύρι­οι άξονες της «οικονομικής διακυβέρνησης» που ζητούν Μέρκελ - Σαρκοζί (4.2) και συζητούν στα διαβούλια της Ε.Ε., μακριά από τους λαούς της Ευ­ρώπης:

1 Κατάργηση κάθε έννοιας τιμαριθμικής προ­σαρμογής των μισθών. Αυτό σημαίνει ότι πρέ­πει να πάψει να λαμβάνεται υπόψη στον καθορι­σμό των μισθών το κόστος ζωής. Κι αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι οι μισθοί θα προσδιορίζονται κάθε φορά αποκλειστικά από τις ανάγκες ανταγω­νιστικότητας της επιχείρησης.

2 Κατάργηση κάθε εμποδίου στην ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων εντός της Ε.Ε.. Αυτό σημαίνει, αφενός, κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακής προστασίας που εγγράφεται στο εργατικό δίκαιο κάθε χώρας και, αφετέρου, την ελεύθερη µετακίνηση των εργατών ευκαιρίας που φέρνουν οι πολυεθνικές από τρίτες χώρες.

3 Ενιαία βάση φόρου εισοδήματος για τις επι-χειρήσεις του χρηµατιστηρίου. Με άλλα λόγια, εξασφάλιση για τις πολυεθνικές που δρουν εντός της Ε.Ε. ενιαίου τρόπου φορολόγησης ή, καλύτε­ρα, νόµιµης φοροαποφυγής και απαλλαγής.

4 Προσαρμογή των συνταξιοδοτικών συστηµά­των στη δηµογραφική εξέλιξη. Πράγµα που σηµαίνει ότι, ανάλογα µε το πόσο αυξάνει ο µέσος όρος ζωής, θα αυξάνεται αντίστοιχα και η ηλικία συνταξιοδότησης.

5 Υποχρέωση όλων των µελών να εντάξουν στο Σύνταγμά τους όρους της δηµοσιονοµικής πει­θαρχίας και της οικονοµικής διακυβέρνησης. Το Σύνταγµα κάθε χώρας παύει και τυπικά να συνδέ­εται µε τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, για να µετα­τραπεί σε θεµελιώδη νόµο υποδούλωσης στα γε­ράκια της Ε. Ε..

6 Εγκαθίδρυση ενός µηχανισµού σε εθνικό επί­πεδο διαχείρισης των κρίσεων µε σκοπό τη στήριξη των τραπεζών. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η δηµοσιονοµική πολιτική πρέπει να προσανατολι­στεί στην εξασφάλιση της αναγκαίας ρευστότητας και των κεφαλαίων που χρειάζονται οι τράπεζες. Το κράτος µετατρέπεται επίσηµα σε υποχείριο των τραπεζών.

Πρόκειται για την επιβολή του πιο ολοκληρω­τικού µοντέλου εξωοικονοµικού και οικονοµικού καταναγκασµού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών που έχει προταθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την εποχή της νέας τάξης του ναζι­σµού. Όµως, αυτός ακριβώς ο µηχανισµός ολοκλη­ρωτικής απαλλοτρίωσης οικονοµιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ισχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι µία και µόνη: να σφίξουν ακόµη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόµη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο ολοκληρωτική την απαλλοτρίωση. Μπορεί να επι­βιώσει µια χώρα που της έχουν στερήσει τα µέσα και τον τρόπο επιβίωσης; Οι κυβερνώντες θέλουν να µας πείσουν ότι αυτό που πρέπει να µας νοιάζει πρωτίστως είναι η επιβίωση του ευρώ και της Ε.Ε.. Έστω κι αν η επιβίωση αυτή µπορεί να στοιχίσει την ίδια την επιβίωση της χώρας και του λαού της.

Η οικονομία πεθαίνει

Μην ξεχνάµε ότι τα δεδοµένα παρουσιάζουν την οικονοµία της Ελλάδας να βρίσκεται όχι απλώς σε κατάσταση βαθιάς κρίσης ή χρόνιας ύφεσης. Στην ουσία, η ελληνική οικονοµία πνέει τα λοίσθια. Ο Γενικός Δείκτης, π.χ., του λιανικού εµπορίου, κοινώς ο τζίρος της αγοράς, παρουσί­ασε σε δωδεκάµηνη βάση για το 2010 µια πτώση της τάξης του 12%, έναντι µείωσης 6,3% το 2009.

Αυτό σηµαίνει πως η εσωτερική αγορά δεν συρρι­κνώνεται απλώς, πεθαίνει. Και µαζί της θα πεθά­νει και η µεγάλη πλειονότητα των µικροµεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζονται σ’ αυτήν. Το χειρό­τερο απ’ όλα είναι το επίπεδο των επενδύσεων, όπου µε βάση τον τριµηνιαίο δείκτη ακαθάριστου σχηµατισµού παγίου κεφαλαίου η υποχώρησή τους µέσα στο 2010 υπερβαίνει το 20%, έναντι µείωσης 11% του 2009. Αυτή τη στιγµή το επίπε­δο των επενδύσεων στην Ελλάδα βρίσκεται 12,5% χαµηλότερα από το πρώτο τρίµηνο του 2000. Με άλλα λόγια, µέσα σε δυο χρόνια έχει εξανεµιστεί το σύνολο των επενδύσεων που έγιναν την τελευ­ταία δεκαετία και βάλε.

Κι αυτό είναι η απαρχή ενός φαύλου κύκλου που εξοβελίζει στο µακρινό µέλλον, αν δεν απο­κλείει, την όποια πιθανότητα ανάκαµψης. Η διαρ­κής συρρίκνωση των εισοδηµάτων εξασφαλίζει ότι η εσωτερική αγορά αδυνατεί να ανακάµψει. Κι όσο η εσωτερική αγορά δεν ανακάµπτει, δεν υπάρχει κανενός είδους περιθώριο για την ανάκαµψη των επενδύσεων στην οικονοµία. Ιδίως από τη στιγµή που η ελληνική οικονοµία εν µέσω χρεοκοπίας και χρόνιας ύφεσης δέχεται µια τροµακτική επίθεση κερδοσκοπίας από τα ποικίλα µονοπωλιακά κυ­κλώµατα, καρτέλ και τραστ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τιµές παραγωγού στη βιοµηχανία αυξήθηκαν σε δωδεκάµηνη βάση το 2010 κατά 6,7%, όταν το 2009 είχαν µειωθεί κατά 5,8%. Η αύξηση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην άνοδο των τιµών των εισαγωγών, που ανήλθε περίπου στο 10% το τελευταίο δωδεκάµηνο, όταν κατά µέσο όρο στην ευρωζώνη οι τιµές των εισαγωγών το ίδιο διάστη­µα ανήλθαν κατά 4,6%. Ακόµη και στα καύσιµα η Ελλάδα πληρώνει προσαυξηµένες τιµές εισαγω­γής έναντι των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης κατά 15% τουλάχιστον.

Με άλλα λόγια, τα μονοπωλιακά κυκλώματα της αγοράς βρήκαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν την ελληνική οικονοµία µε µονοπωλιακά υψηλές τιµές. Η ελευθερία των αγορών και των ανοιχτών συνόρων στις πολυεθνικές και τους µεταπράτες τους δίνει τη χαριστική βολή στη χρεοκοπηµένη Ελλάδα. Μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα υπό τέτοι­ες συνθήκες; Μόνο ως προσαρτηµένη οικονοµία υπό καθεστώς δουλείας.

Και τι σηµαίνει αυτό; Ποιον ενδιαφέρει; Εκτός από τον κόσµο της δουλειάς, βλέπετε κανέναν άλ­λο από το πολιτικό σύστηµα να το συζητά έστω; Όλοι τους, δεξιοί και αριστεροί, έχουν προσαρ­µοστεί τόσο καλά στα πολιτικά πάρε - δώσε του κυρίαρχου συστήµατος εξουσίας, ώστε ούτε που διανοούνται να το αµφισβητήσουν στην πράξη και να βγουν από τα όριά του για να διεκδικήσουν την ανατροπή του. Οι προφάσεις πολλές. Ο λαός δεν είναι έτοιµος, δεν υπάρχει νέα κατοχή, το όλο πρό­βληµα είναι στο µίγµα πολιτικής, το χρέος δεν εί­ναι πρωτεύον κ.ο. κ.

Το μέτωπο αντίστασης και το... τσουβάλι!

Ο λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Επομένως, όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός. Όπως ακριβώς συνέβη με την παλιά κατοχή, με όσους, αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραι­ότητα την ανατροπή της από τον λαό. Δεν έχει άδικο λοιπόν η μεγάλη πλειονότητα του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, εκεί ανήκουν όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής;

Σημαίνει ότι ο λαός συγκροτημένος σε παλλαϊ­κό μέτωπο ανατρέπει και καταγγέλλει τη δανεια­κή σύμβαση, που όχι μόνο δεν έχει ούτε καν την τυπική νομιμοποίηση, αλλά είναι κατάφορα πα­ράνομη από κάθε άποψη εθνικού και διεθνούς δικαίου. Η ανατροπή της μπορεί γίνει και με την επίκληση της καταπάτησης βασικών αρχών της συνθήκης της Βιέννης του 1966, με βάση την οποία ο οικονομικός εξαναγκασμός μιας χώρας σαν αυτόν που υπέστη η Ελλάδα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέµου εναντίον της, κατάκτηση και υποδούλωσή της.

Ολική επαναφορά

Εποµένως η χώρα και ο λαός της όχι µόνο δι­καιούνται να την καταγγείλουν στη διεθνή κοι­νότητα, αλλά και να ζητήσουν αποζηµιώσεις από όλα τα κράτη που έχουν εµπλακεί στη δανεια­κή σύµβαση και κερδοσκόπησαν σε βάρος της Ελλάδας. Ανατροπή της δανειακής σύμβασης σηµαίνει αυτόµατα δυο πράγµατα: Αφενός την ακύρωση του συνόλου των µέτρων, πολιτικών και παρεµβάσεων που έγιναν στο όνοµά της και συνεχίζουν να γίνονται. Με τον τρόπο αυτό επανερχόµαστε στην κατάσταση πριν από την επιβο­λή του καθεστώτος επιτήρησης και κηδεµονίας, ώστε να εκτιµήσουµε µε νηφαλιότητα την πραγ­µατική κατάσταση του λαού και της χώρας.

Αφετέρου, τη δίωξη των ενόχων και των δωσί­λογων που συνέργησαν στην επιβολή της δανει­ακής σύµβασης µε ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Εξολόθρευση της ανομίας

Αν αυτός ο τόπος δεν ξεπλυθεί από τα ανομήματα των κυβερνώντων του, δεν μπορεί πάει μπροστά. Κι αυτό σημαίνει δυο κυρίως πράγμα­τα:

1 Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, κα­τάργηση κάθε έννοιας δημοσιονομι­κού απορρήτου και στεγανού, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, πώς και γιατί δημιουργήθηκαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.

2 Κατάργηση κάθε έννοιας παρα­γραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα. Με αναδρομική ισχύ. Όποιος, νομικό ή φυσικό πρόσωπο, έβαλε χέρι ή συ­νέργησε στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου και της περιουσίας του Δη­μοσίου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.

Ζήτημα δικαίου

Τα μέτρα αυτά δεν είναι μόνο απαραίτητα για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και για να πείσεις ακόμη και τους πιο δύσπιστους ότι δεν είσαι σαν τους προηγούμενους, ότι δεν είσαι μια από τα ίδια. Κι επο­μένως όταν λες ότι δεν αναγνωρίζεις το δημόσιο χρέος δεν είναι μια πα­ρόλα που θα ξεχαστεί την επομένη. Και δεν το αναγνωρίζεις όχι μόνο γι­ατί είναι αδύνατον να το πληρώσεις, υπό οποιοδήποτε καθεστώς, ούτε γιατί το έχεις πληρώσει ήδη δεκάδες φορές και αρνείσαι πλέον να συνεχί­σεις να πληρώνεις πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Δεν το αναγνωρίζεις ασκώντας το έννομο δικαίωμα ενός κυρίαρχου λαού να μην αναγνωρί­σει και να μην πληρώσει το χρέος που δημιούργησαν οι τύραννοι και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του. Κι αυτή αποτελεί βασική αρχή του διεθνούς δικαίου.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με το ευρώ και την Ε.Ε.; Εδώ είναι ζήτημα αν μπορεί να επιβιώσει πια η Ελλάδα ως ακέραιο και συγκροτημένο κράτος μέσα στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. υπό το νέο καθεστώς «οικονο­μικής διακυβέρνησης». Στη θέση της εγκληματικής διαστροφής του λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά τη μόνη εναλλακτική που έχουμε ως χώρα και ως λαός. Κι αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.
Το Ποντικι