Το Βέλγιο «πανηγυρίζει» με… κλεμμένο ρεκόρ!

Υπήρχε, λοιπόν, και τέτοιο ρεκόρ. Ρεκόρ ακυβερνησίας. Μέχρι τώρα, λέει, το κατείχε το Ιράκ, αλλά πλέον πρωταθλητής κόσμου είναι το Βέλγιο, που έσπασε το ρεκόρ χθες, όταν συμπλήρωσε 249 ημέρες χωρίς κυβέρνηση από τις εκλογές της 13ης Ιουνίου 2010.

«Επιτέλους πρωταθλητές κόσμου!» και «Κατερρίφθη το ρεκόρ!», ήσαν μερικοί από τους χθεσινούς (χιουμοριστικούς, πλην πικρούς) τίτλους των εφημερίδων μιας χώρας που παραμένει βαθιά διχασμένη, μοιρασμένη ανάμεσα σε Φλαμανδούς (60%) και Βαλλόνους (40%).

Παρά το θλιβερό ρεκόρ, όμως, και παρά τις επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας, καθώς η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης προκαλεί τις νευρικές αντιδράσεις των (μονίμως εκνευρισμένων) αγορών, με αρνητικές επιπτώσεις στο spread των βελγικών δεκαετών ομολόγων, το κράτος στο Βέλγιο ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.

Στην πράξη μάλιστα, η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα ακυβερνησίας από τον Δεκέμβριο του 2007, όταν – μετά από μια κρίση που τότε είχε κρατήσει έξι μήνες - άρχισαν να παρελαύνουν οι υπηρεσιακοί πρωθυπουργοί. Κι’ αυτό, διότι ενώ τον Ιούλιο του 2007 είχαν κερδίσει οι Χριστιανοδημοκράτες του Φλαμανδού Ιβ Λετέρμ, οι συνομιλίες του με τα γαλλόφωνα κόμματα είχαν αποτύχει και ο βασιλιάς για να ξεπεραστεί η κρίση, ανέθεσε στον Γκι Φέρχοφσταντ την εντολή για σχηματισμό έκτακτης ανάγκης.

Μιλάμε, λοιπόν, για τέσσερα χρόνια χωρίς κυβέρνηση, αλλά όχι ακυβερνησίας (με την κυριολεκτική έννοια). Για τους Βέλγους έχει απλώς εξελιχθεί σε ένα είδος στοιχήματος, πείσματος. Σε σημείο που, πριν από λίγες μέρες, η βουλευτής των Φλαμανδών σοσιαλιστών Μαρλέν Τέμερμαν είχε ζητήσει από τις γυναίκες να μεταμορφωθούν σε σύγχρονες Λυσιστράτες, τιμωρώντας τους άνδρες με αποχή από το σεξ, έως ότου σχηματιστεί κυβέρνηση.

Η διαφορά της Ελλάδας και του Βελγίου είναι ότι η χώρα μας δεν αντιμετώπισε μεν ποτέ τέτοιο πρόβλημα (καλομελέτα κι’ έρχεται), αλλά και δεν κυβερνήθηκε ποτέ. Δεν ευτύχησε δηλαδή ποτέ η χώρα μας να αποκτήσει μια κυβέρνηση που θα έβαζε το κράτος να λειτουργήσει, θα δημιουργούσε θεσμούς και μια οικονομική σταθερότητα.

Παρά τα σοβαρά αποσχιστικά του προβλήματα, το Βέλγιο αντέχει επειδή ακριβώς οι πολιτικοί του, ακόμη και αυτοί των υπηρεσιακών κυβερνήσεων, φρόντιζαν να κάνουν κάτι για τη χώρα. Τώρα, έχει λίπος και καίει. Το spread του δεν ξεπερνά ποτέ (αν και θεωρείται υψηλό για τα δεδομένα του) τις 150 μονάδες βάσης και η αγοραστική δύναμη των πολιτών του εμφανίζει αύξηση.

Οι μισθοί εκεί ποτέ δεν είχαν τα χάλια των δικών μας – ο κατώτερος μηνιαίος μισθός της Ελλάδας βρισκόταν τον Σεπτέμβριο του 2009 στο 60% του βελγικού. Προσέξτε, τον Σεπτέμβριο του 2009, δηλαδή όταν «λεφτά υπήρχαν», όχι τώρα που όλα έχουν περικοπεί.

Τα προβλήματα δεν εμπόδισαν το Βέλγιο να κρατά τα ηνία της ΕΕ (πολλοί πιστεύουν πως το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες έγιναν η έδρα της ΕΕ υπήρξε και η σωτηρία της χώρας), αλλά και να παρουσιάζει συνεχή τουριστική άνοδο.

Παρ’ όλα αυτά οι Βέλγοι θεωρούν εξοργιστικό και προσβλητικό το γεγονός ότι οι πολιτικοί τους δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Τον Νοέμβριο του 2007, η 45χρονη μπλόγκερ Μαρί-Κλαιρ Ουάρ έστειλε από το μπλογκ της ένα μήνυμα προς τους πολιτικούς. Ήταν μια μόνο λέξη: «Λογικευτείτε!». Την άλλη μέρα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας την οργή τους.

Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν μέχρι τον Μάρτιο του 2008, οπότε σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Ιβ Λετέρμ.

Ακούστε τώρα και το άλλο: Στο Βέλγιο, αν και η χώρα έχει ταλαιπωρηθεί από την συνεχή αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, δεν γίνονται εκπτώσεις. Ούτε γίνονται αποδεκτοί εκβιασμοί του τύπου «αν πέσει η κυβέρνηση κινδυνεύει η οικονομία», «αν δεν έχουμε ισχυρή κυβέρνηση δεν θα βγούμε από την κρίση», «αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία θα πέσουμε σε ακυβερνησία».

Ίδρωσαν οι Βέλγοι ώσπου να αποκτήσουν κυβέρνηση (μετά από εννιά μήνες) τον Μάρτιο του 2008, αλλά όταν τον Δεκέμβριο του 2008 αποκαλύφθηκε σχέση του τότε πρωθυπουργού Ιβ Λετέρμ με τον τραπεζικό όμιλο Φόρτις, εκείνος παραιτήθηκε αμέσως. Ο Λετέρμ είχε κατηγορηθεί (προσέξτε, απλώς κατηγορηθεί) για απόπειρα επηρεασμού της Δικαιοσύνης κατά την διαδικασία διάλυσης της τράπεζας. Παραδέχθηκε ότι συνεργάτης του είχε έλθει αρκετές φορές σε επαφή με μία εκ των δικαστών, μέσω του συζύγου της.

Υπάρχει περίπτωση στην Ελλάδα να μάθουμε ποτέ ποιος μιλάει με ποιον; Υπήρχε περίπτωση στο Βέλγιο της ακυβερνησίας να στηθούν τόσες εξεταστικές επιτροπές και να γίνει αποδεκτό ότι δεν καταλήγουν πουθενά;

Υπήρχε περίπτωση στο Βέλγιο που παραμένει χωρίς κυβέρνηση επί 250 μέρες να συμβεί το χθεσινό αλαλούμ με τους ημιυπαίθριους που είδαμε χθες στην Ελλάδα;

Υπήρχε περίπτωση στο Βέλγιο να εκδοθεί εγκύκλιος που ακυρώνει νόμο και αυτή να ανακληθεί με πρωθυπουργική παρέμβαση λόγω του σάλου που προκλήθηκε;

Έκπληκτοι παρακολουθήσαμε το χθεσινό επεισόδιο. Είναι προφανές ότι το υπουργείο των Εσωτερικών ήθελε να εξυπηρετήσει τους «πελάτες» του, δηλαδή τους δημάρχους, και να προσφέρει έσοδα στους πολυδιαφημισμένους «καλλικρατικούς» δήμους.

Εξέδωσε, λοιπόν, στα μουλωχτά μια εγκύκλιο που επέβαλε – άκουσον, άκουσον! – αναδρομική είσπραξη δημοτικών τελών για τους ημιυπαίθριους που δεν επρόκειτο να «τακτοποιηθούν», αλλά τελικά… «τακτοποιήθηκαν»!

Μα αν το ίδιο το υπουργείο των Εσωτερικών εκδίδει παράνομες εγκυκλίους και αν χρειάζεται να παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός (που προετοιμάζει σοβαρά ταξίδια στο εσωτερικό) για να ανακληθεί η εγκύκλιος, τότε σε καλύτερη μοίρα βρίσκεται το Βέλγιο, που δεν διαθέτει κυβέρνηση.

Αν δεν κάνω λάθος, το πρωθυπουργείο έχει από τον περασμένο Σεπτέμβριο, εν πομπαίς και οργάνοις, εγκατασταθεί στο υπουργείο των Εσωτερικών. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αναθέσει στον υπουργό των Εσωτερικών (από κοντά και άλλοι παραδυναστεύοντες) ρόλο πρωθυπουργού, όταν απουσιάζει.

Ποια είναι, λοιπόν, η διευκόλυνση που του προσφέρεται, αν πρέπει να παίρνει πίσω εγκυκλίους που εκδίδει το «πρωθυπουργείο»;

Λάθος δεν ήταν. Η εγκύκλιος έλεγε σαφώς ότι οι δήμοι έχουν την δυνατότητα να επιβάλουν αναδρομικά τέλη για «τακτοποιημένους» χώρους που μέχρι σήμερα το εμβαδόν τους δεν είχε συνυπολογιστεί στον υπολογισμό των δημοτικών τελών.

Το χειρότερο – διότι υπάρχει και χειρότερο – είναι ότι αυτό δεν έγινε τυχαία. Η λογική ήταν «αν περάσει, πέρασε». Και πού βρίσκεται το χειρότερο; Μα στο γεγονός ότι φαίνεται ότι οι αιρετοί μας (κεντρικοί και περιφερειακοί) δεν έχουν καταλάβει τίποτε. Δεν έχουν δηλαδή καταλάβει ότι ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΙΠΟΤΕ. Οι δε δημοτικοί άρχοντες που λύσσαξαν για να εκλεγούν, να πάνε να βρούνε πόρους. Διαφορετικά να σηκωθούν  να φύγουν από τις θέσεις τους – κεντρικοί και περιφερειακοί.

Τέλος, υπογραμμίζω ότι ο νόμος για την «τακτοποίηση» ήταν του υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Κλιματικής Αλλαγής και η εγκύκλιος βγήκε από το υπουργείο των Εσωτερικών.

Επίσης, πληροφορηθήκαμε ότι ο υπουργός οργίστηκε με τον υφυπουργό του, που έλαβε αυτήν την πρωτοβουλία. Αυτό σημαίνει ότι δεν όχι μόνο δεν συνεννοούνται μεταξύ τους μέσα στην ίδια  κυβέρνηση, αλλά ούτε και μέσα στο ίδιο υπουργείο.

Το Βέλγιο που δεν έχει καθόλου κυβέρνηση (αλλά ούτε και ημιυπαίθριους), βρίσκεται οπωσδήποτε σε καλύτερη μοίρα. Οπότε, μήπως μας έχει… κλέψει το ρεκόρ;