Το μόνο βέβαιο στο άγνωστο μας, ακόμη, ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ είναι ότι δεν θα μοιάζει σχεδόν σε τίποτα με το γνωστό μας αμερικάνικο σχέδιο Μάρσαλ. Κορυφαία διαφορά θα είναι (ευτυχώς) ότι δεν πρόκειται να βάλουν χέρι για να το διαχειρισθούν... ελληνικές κυβερνήσεις. Την ευθύνη για την εφαρμογή του θα έχουν απ΄ ευθείας τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το δικό μας κέρδος θα προκύψει μόνο αν σχεδιάσουμε σωστές κατευθύνσεις κατανομής των πόρων για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη και να ενεργοποιηθούν δυνάμεις μήπως και επαναφέρουμε κάποιους ρυθμούς ανάπτυξης. Με άλλα λόγια ας μην περιμένουν πολιτικοί, κομματικοί παράγοντες, δημόσιοι «λειτουργοί», μεσάζοντες και φίλοι κομμάτων, παρατάξεων, κυκλώματα της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλα τρωκτικά ότι οι «κουτόφραγκοι» θα μας χαρίσουν λεφτά (όπως τα γνωστά ΜΟΠ και οι επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών περιφερειακών Ταμείων) για να τα σκορπίσουμε εξαγοράζοντας ψήφους και χτίζοντας πελατειακές σχέσεις με επιχειρηματικούς... και άλλους... κύκλους. Γιατί η Ελλάδα μπορεί να διατηρήθηκε (με αναπνευστήρα) στην οικονομική ζωή της ευρωζώνης για άλλα 30 χρόνια, αλλά όχι για να κάνει τη ζωή που ήξερε ούτε για να συνεχίσει να είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους που ζουν (κυρίως) με δανεικά και κλοπιμαία κάθε μορφής. Αυτός είναι και λόγος που από σήμερα και για τα επόμενα 30 χρόνια οι μεταρρυθμιστικές οικονομικές αποφάσεις, η διαχείριση πόρων, και οι κάθε μορφής παροχές, θα περάσουν στα χέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διευθυντηρίων των τεχνοκρατών των δανειστών που θα εγκατασταθούν στην Αθήνα για να ελέγχουν το πώς θα δαπανάται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ευρώ των δανεικών. Εάν εμείς θελήσουμε να ωφεληθούμε πραγματικά από την οικονομική συγκυρία που οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση στις πραγματικά ιστορικές αποφάσεις της περασμένης Πέμπτης είναι μόνο να μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη. Συνεπώς το θέμα για την Ελλάδα δεν είναι οικονομικό πλέον αφού λεφτά μας έδωσαν και θα μας δίνουν. Είναι καθαρά πολιτικό και έχει να κάνει μόνο με την πολιτική μας συμπεριφορά, και τις προτεραιότητές μας στην οικονομία. Και στόχοι άμεσης προτεραιότητας δεν μπορεί να είναι άλλοι από τη δημιουργία 1.500.000 θέσεων εργασίας για να απασχολήσουμε τους μέχρι σήμερα άνεργους και όσους βγουν στην ανεργία μέχρι το τέλος του 2012. Πρόκειται, κατά την γνώμη μου, για εθνικής σημασίας υποχρέωση απέναντι στις επόμενες γενιές που τους παραδίδουμε μια κατεστραμμένη οικονομικά και αναξιόπιστη χώρα, καταχρεωμένη για μια 30ετία. Θεμελιακή κίνηση για την ανατροπή της σημερινής εικόνας της χώρας είναι, πιστεύω, η αλλαγή της παλαιοκομματικής και λαϊκίστικης ξεπερασμένης πολιτικής νοοτροπίας. Αυτή είναι και η πρώτη μεγάλη ορατή παγίδα για το νέο σχέδιο Μάρσαλ. Τα μικροκομματικά συμφέροντα με τους διορισμούς των ημετέρων, το βόλεμα των αφισοκολλητών και η εξυπηρέτηση των κομματόσκυλων είτε στο δημόσιο τομέα, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση είτε στον ιδιωτικό τομέα με παρεμβάσεις βουλευτών. Διαφορετικά οι τυχόν επενδυτές που ίσως φέρει από την Γερμανία ο κ. Μιχ. Χρυσοχοϊδης είτε έλθουν από την υπόλοιπη Ευρώπη για να αξιοποιήσουν τους πόρους του σχεδίου Μάρσαλ θα προσκρούσουν στο γνωστό μέγα κομματικό τείχος. Κατά αρχήν της τοπικής αυτοδιοίκησης που για προσωπικά συμφέροντα δεν θα δέχεται επενδύσεις στην περιοχή της. Στις αντιδράσεις των αυτόκλητων περιβαλλοντολόγων πίσω από τους οποίους κρύβονται συμμορίες οικοπεδοφάγων και καταπατητών ακινήτων. Στην καλλιεργημένη για χρόνια νοοτροπία ότι στην αριστερή Ελλάδα (γιατί μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό) οι επενδυτές είναι ένας είδος κατακτητών που έρχονται με το προσωπείο του επενδυτή... Δεύτερη κίνηση για την μεταβολή του κλίματος στην χώρα και την (έστω και περιορισμένη) προσέλκυση επενδύσεων είναι το κλείσιμο και των αόρατων ακόμη στους επενδυτές παγίδων. Κορυφαία παγίδα είναι ότι κανείς στην Ελλάδα δεν ξέρει να σου πει που επιτρέπεται να γίνει μια βιομηχανική, ή βιοτεχνική ή και Τουριστική επένδυση. Γιατί δεν υπάρχει ούτε χωροταξικό σχέδιο στην χώρα. Ούτε πλήρες πολεοδομικό. Ούτε σχέδιο εγκατάστασης μεταποιητικών και άλλων επιχειρηματικών μονάδων. Όλα είναι στον αέρα και όλα μελετώνται εδώ και 30 χρόνια. Δεύτερη επενδυτική παγίδα είναι ότι ακόμη και τώρα για την άδεια μιας μεταποιητικής μονάδας είτε εκτός Αττικής είτε στα σύνορα θέλεις τουλάχιστον 2-3 χρόνια γιατί κανείς δεν ξέρει να εξετάσει τις αιτήσεις και τις μελέτες που σου ζητάει να υποβάλλεις!!! Αυτά τα περί φαστ-τρακ και άλλα θαυμαστά... ξεχάστε τα. Αφήνω στο τέλος την φορολογική πολιτική και το σταθερό θεσμικό επενδυτικό περιβάλλον γιατί είναι αυτονόητο ότι με τους σημερινούς συντελεστές του 40% και την ανυπαρξία πραγματικών κινήτρων δεν έρχεται στην Ελλάδα σοβαρός επενδυτής. Και αν έλθει απλώς δεν θα είναι σοβαρός. Είναι λοιπόν στο χέρι μας να κλείσουμε τις παγίδες και να κερδίσουμε από αυτά που θα μας προσφέρουν οι δανειστές για να κάνουμε προκοπή και ασφαλώς να πάρουν (όσα πάρουν) τα δανεικά τους.
george.kraloglou@capital.gr
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου