«Αφοπλίστε με την ψήφο σας τους γκάνγκστερ»!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Καθώς βρισκόμαστε στην τελική ευθεία προς την κάλπη, ας δοκιμάσουμε κάτι που δεν θα άρεσε ίσως στον Καζαντζάκης και σε σύγχρονους Γερμανούς και Γάλλους στοχαστές, που γενικά θα μπορούσε κανείς να κατατάξει στο φάσμα στρουκτουραλισμού - «μετα-στρουκτουραλισμού», εντός του οποίου κινούμαι, αλλά μάλλον θα γούσταρε ο Noam Chomsky και μερικοί ακόμη αγγλόφωνοι και Ιταλοί αριστεροί. Θα προσπαθήσω να αρθρώσω το «θετικό μήνυμα» αυτών των εκλογών με το σλόγκαν: Κάτω οι γκάνγκστερ!   

«Θετικό» είναι το μήνυμα που καλλιεργεί την προσδοκία στον αποδέκτη, ότι υπάρχει πράξη, κίνηση που θα του προσδώσει ισχύ για την βελτίωση της θέσης του στη κοινωνία, για την καλύτερη εξυπηρέτηση του συμφέροντός του, για την υπέρβαση κάποιας προβληματικής κατάστασης, για την πρόοδο, για την αλλαγή, για την θεραπεία κλπ. Το κακό με το «θετικό μήνυμα» είναι ότι εμπεριέχει σημαντική ποσότητα ιδεαλισμού και αφαίρεσης, ενώ τοποθετεί την αφήγηση σε ένα κανονιστικό πλαίσιο διανθισμένο με αναλογίες που δεν είναι πάντοτε επιτυχείς. Αρκετές φορές είναι άστοχες, μεθοδολογικά προβληματικές και ζημιώνουν την ακεραιότητα του λόγου αυτού που προστρέχει στην άρθρωσή του.

Αφού προειδοποίησα τον αναγνώστη να μην χτίσει την ελπίδα του πάνω σε «θετικά» εκλογικά μηνύματα - ούτε ασφαλώς πάνω στο δικό μου -  ας προχωρήσω στο «κολάσιμο», χρησιμοποιώντας στοιχεία λαϊκισμού που με ανατριχιάζουν: Αφοπλίστε με την ψήφο σας τους γκάνγκστερ! – και μετά συγχωρήστε την παρασπονδία μου…

Ποιοι είναι οι γκάνγκστερ; Μα, εκείνοι που θεωρούν ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και καθυπόταξης πολύ μεγάλο για να αποτύχει και εσένα πολύ μικρό και ανεπαρκή για να αντισταθείς στα συμφέροντά τους. Ο γκάνγκστερ δεν είναι γενικά και αφηρημένα κάποιος καπιταλιστής, όπως ίσως νομίζεις, είναι ο κεφαλαιοκράτης που δομεί συμμορίες για να καλύψει το επενδυτικό ρίσκο του. Άμα το οικονομικό (καπιταλιστικό) σύστημα μετατραπεί σε γκανγκστερικό καθεστώς, τότε τράπεζες και παγκοσμιοποιημένος χρηματοπιστωτικός μηχανισμός, διασφαλίζουν μια ομάδα μεγάλων επενδυτών που ουσιαστικά είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου (οι περισσότεροι από αυτούς άγνωστοι στο ευρύ κοινό). Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι τα άμεσα θύματα αυτών των κεντρικών μεγαλομετόχων είναι οι μικρομέτοχοι, οι οποίοι ναρκωμένοι από το χρηματιστηριακό μάρκετινγκ ζουν έναν απατηλό μύθο που τους διαλύει ως προσωπικότητες και τους κλείνει τα σπίτια, ενώ έμμεσα θύματα είναι τα λαϊκά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, στο σύνολο τους. .

Πραγματικοί γκάνγκστερ όμως, δίχως πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Εδώ δεν μιλάμε για απλούς ληστές και απατεώνες, αναφερόμαστε σε ένα μαφιόζικο καθεστώς  που παρέχει ευημερία και εξασφάλιση στα μέλη του, στο βαθμό που η πολιτική ηγεμονία υπηρετείται μέσω του πολιτικού-οικονομικού ελέγχου, που εθνικοί και διεθνείς θεσμοί θεμελιώνουν υπέρ αυτού. Μην ακούτε τα περί πλουτοκρατίας και τα υπόλοιπα. Δεν πρόκειται περί αυτού σήμερα. Οι άνθρωποι του έξυπνου χρήματος δεν είναι πλουτοκράτες, είναι μαφιόζοι τεχνοκράτες. Αναπτύσσουν μια συγκεκριμένη οικονομική τεχνολογία που δομεί μια επίπεδη πολιτική (μονόδρομοι, μια είναι η αλήθεια των αριθμών), ικανή να υποδουλώσει ολόκληρους λαούς με την «βούλησή τους». Το τεχνολογικό αυτό σύστημα μαθαίνει του πολίτες να υποτάσσονται στην μεταφυσική των αριθμητικών προσεγγίσεων της χρηματαγοράς. Είναι σαν το πολιτικό πλαίσιο δράσης των επιμέρους κοινωνιών να ρυθμίζεται από κάποια απαράβατα οικονομικά όρια και κάποιους αυτονόητους οικονομικούς κανόνες, που παράγονται έξω από τις σχέσεις εξουσίας και το ιδιαίτερο πλαίσιο ηγεμονίας, τα οποία ορίζουν ρεαλιστικά την κάθε μία από αυτές τις κοινωνίες, την μεταξύ τους σχέση και την θεσμοθετημένη ιεραρχία που δομείται στο πλαίσιο άσκησης των παγκόσμιων πολιτικών. Όταν ακούω να μιλούν για ρεαλισμό οι τραπεζίτες και οι χαζούληδες του νεοφιλελευθερισμού ξεκαρδίζομαι στα γέλια, καθώς η αριθμητική γλώσσα τους παπαγαλίζει ένα συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα, που κτίζει κλειστό πληροφορικό σύστημα. Οι μαθηματικοί, μηχανικοί και φυσικοί καταλαβαίνεται καλύτερα τι εννοώ, όσο για τους υπόλοιπους κρατήστε ότι με τα μαθηματικά μπορώ να αφηγηθώ ότι ιστορία επιθυμώ αποδεικνύοντας την ταυτόχρονα ρεαλιστικά. Μόνον που αυτό δεν είναι ρεαλισμός είναι πολιτική απάτη.  

Το όπιον του λαού δεν είναι πλέον η θρησκεία, όπως έλεγε κατά την βιομηχανική εποχή ο πανέξυπνος Μαρξ, αλλά η θεοποίηση του κόσμου της αγοράς, κυρίως μέσω της τηλεόρασης και των Νέων ΜΜΕ. Αυτό εισαγάγει την ανθρωπότητα στην μετα-νεωτερικότητα, που δεν θα ολοκληρωθεί ως μεταμοντέρνο σύστημα ηγεμονίας αν δεν επιβληθεί και θεσμικά παγκόσμια διακυβέρνηση (:η διακυβέρνηση των μεταμοντέρνων γκάνγκστερ). Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια μετα-φονταμενταλιστική αφήγηση για να σε εξαπατήσει και να πάψεις να ρωτάς για τις πολιτικές σχέσεις που διαμορφώνουν τον αυτοματισμό στις αγορές και την «δικαιοσύνη τους». Ο νεοφιλελευθερισμός, πριν από όλα, είναι πολιτισμικό σύστημα για την κατασκευή αφελών καταναλωτών (όλων των επιπέδων, και εκλογέων βεβαίως-βεβαίως) και δομών ανοχής στις γκανγκστερικές συμπεριφορές για το καλό της «ελευθερίας επιλογής» (πρόσεξε την καταναλωτική αφήγηση!).

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι το μέσο επίτευξης πολιτικής ηγεμονίας μιας κάστας μαφιόζων, οι οποίοι μετά την κατάρρευση του διπολικού συστήματος, επιχειρούν να συγκεντρώσουν ολόκληρη την παγκόσμια πολιτική ισχύ στα χέρια τους για να αποφύγουν ρίσκα από την πιθανή «αναρχοποίηση» του κόσμου. Εδώ δεν πρόκειται για ρύθμιση των καπιταλιστικών κρίσεων με τον παλαιό τρόπο, αλλά για μια νέα αντίληψη της ρύθμισης της υπερσυσσώρευσης, του πολέμου και της ειρήνης, έτσι ώστε να μειώνεται η πιθανότητα διάλυσης του παγκόσμιου συστήματος κυριαρχίας, εξαιτίας της ουσιαστικής, πέραν της θεσμικής, αποδυνάμωσης των κρατών. Οι γκάνγκστερ της μετανεωτερικότητας φοβούνται την αναρχία που προκαλεί η εξέλιξη του καπιταλισμού και επιχειρούν να δαμάσουν πολιτικά τον ίδιο τον καπιταλισμό με κρατικές και υπερεθνικές παρεμβάσεις, ικανές να τρελάνουν κάθε σοβαρό μύστη του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Ο μεταμοντέρνος γκάνγκστερ αποστρέφεται στην πραγματικότητα τον ίδιο τον καπιταλισμό, όπως ο παλαιότερος την κρατικά οργανωμένη αγορά, επαναφέροντας την αντίληψη των μαφιόζικων διεθνών ελέγχων επί των θεσμών που ορίζουν την κυκλοφορία χρήματος και αγαθών, την αξία, την αναδιανομή, την παραγωγή πλεονάσματος, τον μηχανισμό δημιουργίας κερδών και την παραγωγή υπεραξίας σε κάθε χώρα.

Αυτός είναι σήμερα ο βασικός ρόλος του ΔΝΤ, καθαρά πολιτικός και πλέον συντονιστικός, με προοπτικές να μεταβληθεί σε πυρήνα μιας παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να προσαρμοστούν και εναρμονιστούν οι περιφερειακές οικονομικές διακυβερνήσεις και κυρίως η ευρωζώνη, που υπό την ηγεσία της φιλόδοξης γερμανικής-εθνικής ελίτ, έτεινε να αυτονομηθεί. Με την κρίση που έσκασε στο εσωτερικό της, η ευρωζώνη παρέλυσε και η ΕΕ θίγεται ως πρότυπος μεταμοντέρνος θεσμός. Πλέον, η ρύθμιση της πολιτικής ισχύος διεθνώς, έρχεται ξανά σε μεγάλο βαθμό στα χέρια του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και οι κίνδυνοι διάλυσης των γκανγκστερικών συμμοριών των ανθρώπων του έξυπνου χρήματος φαίνεται να διασκεδάζονται προς το παρόν. 

Αν επιθυμείς να αντιδράσεις στην στρατηγική του ΔΝΤ, που χρεοκόπησε την Ελλάδα, σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι ή διαισθάνεσαι τον πολιτικό ρόλο της μαφίας που χρησιμοποιεί το όχημα αυτό για να ορίσει τις πολιτικές σχέσεις ηγεμονίας τοπικώς και παγκοσμίως ασφαλώς. Και τούτο δεν αποτελεί φαντασίωση, είναι κοινός ή, αν θέλετε, κυνικός ρεαλισμός. Λάβε δε υπόψιν ότι το διεθνές γκανγκστερικό σύστημα δεν αντλεί νομιμοποίηση από τις παραδοσιακές δομές της αστικής δημοκρατίας, αλλά αποκλειστικά από την λαϊκή ανοχή στο καθεστώς λειτουργίας των αγορών. Έτσι και οι γενικές εκλογές στις δημοκρατίες δυτικού τύπου, παύουν να συναρτώνται με κάποιου είδους «συμβολαίου με τον λαό» και αναπαριστούν αποκλειστικά την ανοχή του εκλογικού σώματος στο συμβόλαιο που υπογράφουν οι τοπικές ελίτ (επίσης γκανγκστερικού χαρακτήρα) με την θεσμική έκφραση της βούλησης των παγκόσμιων γκάνγκστερ που ελέγχουν τις πιστωτικές ροές. Η πίστωση είναι κυριολεκτικά μηχανισμός πολιτικού ελέγχου, πέραν από μηχανισμός οικονομικής ανάπτυξης προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, που ορίζει ασφαλώς το διεθνές γκανγκστερικό καθεστώς. Το πιστωτικό καθεστώς που διαμορφώνεται σε μία χώρα προδηλώνει και την πολιτική υπόσταση αυτής. Και αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό με τα σημερινά δεδομένα της διάστασης της χρεοκοπίας για την Ελλάδα!

Άρα, για να αφοπλίσουμε με την ψήφο μας τους γκάνγκστερ (ξένους και ντόπιους) πρέπει μέσω της κάλπης κατ’ αρχήν να δείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε το πιστωτικό καθεστώς, όπως διαμορφώθηκε με μία σειρά αντισυνταγματικών μνημονίων και την δανειακή σύμβαση. Καταψηφίζοντας τα κόμματα και ευρύτερα τις πολιτικές δυνάμεις που συνυπέγραψαν το σύμφωνο (μνημόνιο) με την διεθνή των γκάνγκστερ, υποδηλώνουμε ότι δεν ανεχόμαστε τις πολιτικές σχέσεις που ορίζουν την Ελλάδα ως μεταμοντέρνο υποτελές κρατίδιο της ΕΕ. Οι σχέσεις αυτές αντανακλώνται αμέσως και στις εσωτερικές πολιτικές σχέσεις, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον αυξημένων ανισοτήτων και δραματικού αποκλεισμού σε πολλά επίπεδα, με πλέον τραγική, ίσως, διάσταση, την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και το αδιέξοδο μιας σημαντικής ομάδας μικρών επιχειρήσεων.

Έτσι δουλεύουν οι γκάνγκστερ. Χτυπάνε τους πλέον ασθενείς (η Ελλάδα εκτός από αφάνταστα προβληματική οικονομία, αποτελούνταν/συγκροτείται και από μία μεταπρατική, διεθνοπολιτικά αδύναμη και εύκολα χειραγωγήσιμη ελίτ) για να προκαλέσουν κρίση σε ένα σύστημα που παρουσιάζει τάσεις «αναρχικές», αυτονόμησης. Η ΕΕ μετά την παρούσα κρίση, είτε θα υπαχθεί εξολοκλήρου σε ένα σύστημα παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου, που ήδη σχεδιάζεται με μία μορφή απείρως ευρύτερη από το ΔΝΤ, ή θα διαλυθεί, θίγοντας ασφαλώς τα συμφέροντα μίας νεοπαγούς γαλλογερμανικής συντηρητικής ελίτ, τα οποία έδειξαν «θρασείς» τάσεις αυτονόμησης. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι σε μία σκακιέρα διεθνούς πολιτικής. Η εκλογική απόρριψη του δικομματισμού και των δυνάμεων που άκριτα ομνύουν σε μια ήδη υπό αναδιάρθρωση ή διάλυση, ευρωζώνη, θα δείξει σε όλο τον κόσμο ότι οι Έλληνες συνειδητοποιούν την πραγματική διάσταση της τραγωδίας τους και ότι αρνούνται να συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο του πιονιού. Αν, μάλιστα, η ψήφος λάβει αριστερή κατεύθυνση, τότε ολόκληρη η υπόθεση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το διεθνές παίγνιο των παγκόσμιων γκάνγκστερ θα τιναχθεί στον αέρα. Αν οι εκλογές δείξουν ότι δεν εξασφαλίζεται η ανοχή του λαού στο πλαίσιο των οικονομικών απειλών που αρθρώνονται για την χειραγώγησή του, τότε ίσως βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των μεγάλων γκανγκστερικών συμμοριών (κυρίως σε διεθνές επίπεδο, αλλά και τοπικά στην Ελλάδα). Πράγματι, σε λίγους λαούς δίνεται ιστορικά η ευκαιρία να χαλάσουν διεθνή σχέδια και να ακυρώσουν ηγεμονικές υποθέσεις που βασίζονται στην άσκηση υπέρμετρης ψυχολογικής βίας για συμμόρφωση σε καταστροφικές για την κοινωνία τους, στρατηγικές!  Αχρηστέψετε με την ψήφο σας την θεωρία των γκανγκστερικών παιγνίων. Έτσι κερδίζεται η ελπίδα σήμερα…

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ακτιβιστης