Libido Vs Todestrieb (Η ψυχολογική διάσταση των Ελλ. εκλογών 2012)

                                                                      του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

                  

           

             Το έχουμε ξαναγράψει αυτό: ζούμε σε μια εποχή μονοειδότητας, δηλαδή της επικράτησης στη γη του ενός μόνο είδους (άνθρωπος), και από την επικράτηση αυτή θα προκύψει να άρχει ένα υποείδος με τις ίδιες ιδέες πρακτικότητας. Δεν υπάρχει Μαρξισμός με την έννοια της κρατικής οικονομίας ή ελεύθερη οικονομία τύπου σχολής Σικάγου, παρά μόνο «Επιβίωση». Ο Μαρξ αυτό που έκανε ήταν ότι θέσπισε τον πολύ λαό ως διεκδικητή της εξουσίας. Αυτή είναι η αξία του.

            Η ζωή είναι σκληρή και όσο ο πληθυσμός αυξάνει τόσο θα γίνεται σκληρότερη, πίσω από την ψευδαίσθηση της πολιτισμικής ευδαιμονίας. H εξελικτική πορεία είναι μια διαδρομή αύξησης της πολυπλοκότητας και μείωσης της εντροπίας, αντίδραση επί του επερχόμενου θανάτου. Ως εκ τούτου, στην πολιτική της ανθρώπινης συμπεριφοράς θα δομείται ευρύτερα η επενέργεια των δυο πόλων του γίγνεσθαι, οι οποίοι κατά βάση είναι ένας, που προσδιορίζεται με τη λίμπιντο, το πάθος της ζωής (θεωρητικά) από τη μια, ενάντια στη φοβερή τόντεστριμπ, το ρεύμα του θανάτου από την άλλη, με κουβαλητή στη δεύτερη τον έρωτα. Πάθος για ηδονή που σταδιακά θα χάνεται ενάντια στο ρεύμα του αθάνατου θανάτου είναι η ζωή, κατά πως είπε στα γεροντικά του χρόνια ο ιχνηλάτης των ψυχών, νεανίας Φρόυντ.

            Ο Φρόυντ, είναι από τους πρώτους τη σύγχρονη εποχή που αποκήρυξε το πολιτισμό, ως πηγή δυστυχίας. Και ο Σπένγκλερ, επιβεβαίωσε μέσα από τον ιστορικό κορμό της ανθοφορίας των λαών, ότι, αυτό που δομεί την «ψυχή» ενός πολιτισμού, στη Δύση βρίσκεται στην παρακμή του. Παλαιότερα, οι Έλληνες υπήρξαν από τους πρώτους που επισήμαναν το πρόσκαιρο της ζήσης και την αξία της πλέριας ηδονής, δημιουργώντας ένα μαυσωλείο λεπτών λιτών γραμμών σε λευκό μάρμαρο φτιαγμένων. Η Ακρόπολη έγινε από τον Περικλή για να είναι μαυσωλείο της ψυχής ενός πολιτισμού που έφτανε στη Δύση του. Ακριβώς όπως και η Δύση τώρα φτάνει στη Δύση της, χωρίς να έχει ισάξιες ακροπόλεις. Εμφανής τάση ευτελισμού, υπάρχει, δηλαδή.   

            Οι εκλογές του 2012 στην Ελλάδα, μπορούν να θεωρηθούν ως οι πιο σημαντικές σε καιρό «ειρήνης» από πλευράς ψυχολογίας, καθώς εκφράζουν την τάση απεγκλωβισμού ενός ευαίσθητου λαού που επενεργούσε πάντα διαισθητικά - τον οποίον είπαν «αδύναμο κρίκο», ενώ είναι ένα ευαίσθητο biofeed back και ευρύς σπερματοθέτης. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η Ελλάδα είναι ο κόσμος υπό κλίμακα μικρή, σε ποιότητα και πλουραλισμό μεγάλη, κάνοντας οι Έλληνες μεταξύ τους αυτό που κάνουν τα κράτη αναμεταξύ τους, ύπουλα, κρυφά. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι άλλο παρά μια δοκιμιογραφία του συστήματος.  Αν ο θεός ήταν χωρίς πείρα, ά-πειρος, και έκανε πειράματα, τη μέση γη (Μεσόγειο) θα διάλεγε για να τα εφαρμόσει.

            Τις εκλογές στην Ελλάδα του 2012 θα τις παρακολουθούν όλοι οι σκεπτόμενοι τον πολιτισμό, ως σημείο αναφοράς ενός συστήματος που έφτασε με την επέκταση και τη μικρότερη ποιότητα, σε κρίσιμη καμπή. Ό,τι γίνει σε μικρογραφία στην Ελλάδα, μετά τις εκλογές, θα μεταφερθεί σε μεγαλύτερη κλίμακα στη Δύση. Έχει ήδη εμφανιστεί η λίμπιντος υποβαθμισμένη ενάντια στην τόντεστριμ που έχει κι άλλο πλησιάσει. Τι θα γίνει στην Ελλάδα, τι θα γίνει στην Ευρώπη, ο κάθε έμφρων άνθρωπος πρέπει να αναρωτιέται. Θα απεγκλωβιστούμε; Και πώς;  

            Ο απεγκλωβισμός δεν θα είναι άλλο παρά η αναστολή της εξέλιξης επί του επερχόμενου θανάτου. Πολιτικά, η αντίδραση στη Χαξλεϊκή - Οργουελική κοινωνία θα εμφανιστεί με ένα πισωγύρισμα στην αξία της μονάδας ως αρχή μιας ομάδας που θα γίνει το επίκεντρο μιας άλλης κοινωνίας. Η ελεύθερη οικονομία θα έχει να αντιπαλέψει για άλλη μια φορά με την κρατισμό, και ο προμηθεϊκός άνθρωπος με τους υπηρέτες του Δυισμού, το Κράτος και τη Βία. Το μέλλον μας γράφεται στο παρελθόν, το έχουμε ξαναπεί αυτό, σε σημείο που ουδέν νεώτερον από Ελληνικό μέτωπο, υπάρχει, στην κυριολεξία.

            Τις εκλογές του 2012 στην Ελλάδα οφείλει να τις παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα η Ευρώπη. Η ΕΕ, θα διαλυθεί στα εξόν συντέθηκε όπου ο κάθε λαός θα πάρει το δρόμο του ή θα ξεπεράσει το Ρουβίκωνα πηγαίνοντας προς Ρώμη;

Δημοκρατία δεν υπάρχει παρά μόνο επιβίωση, μνημόνιο δεν υπάρχει παρά μόνο κρίση ανθρώπινων θεσμών, σοφία δεν υπάρχει παρά μόνο ανοησία, φόβος και απληστία ενώ απαλύνεται η ηδονή. Ζωή δεν υπάρχει παρά μόνο μια γάτα στο κλουβί του Σρέντινγκερ, που είναι τόσο ζωντανή όσο δεν περνά ο χρόνος.

            Επί του προκειμένου, στις εκλογές η φράση «καλό βόλι» που πρόσφατα συνηθίζεται, σημαίνει να ξέρεις ποιόν σημαδεύεις και να τον πετύχεις, εφόσον είναι φυσικά θνητός, πριν σε καθαρίσει εκείνος, αλλά αν γίνει το δεύτερο να είναι μια και κάτω. Σταυρός σημαίνει ακινησία, στατικό σύμβολο θανάτου, και κάλπη σήμαινε και τεφροδόχος. Δεν θα ήθελα να ήμουν πολιτικός την εποχή αυτή στην οποία θα ενταθεί το στοιχείο που πάντα βρίσκεται καταπιεσμένο στον πολιτισμένο άνθρωπο: η επιθετικότητα της todestrieb, όσο κι αν αυτή λόγω της εξέλιξης έχει καταπέσει.  

            Επί του πρακτέου των εκλογών, τι κάποιος πρέπει να ψηφίσει δεν έχει σημασία όση σημασία έχει η συνεργασία των κομμάτων κάτω από το πλέγμα της Οδυσσειακής συμπεριφοράς. Οδυσσέας τώρα είναι η Ελλάδα, που βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης που μπορεί να είναι η Μέρκελ και οι Τράπεζες ή η ωφελιμότητα και οι ιδέες. Το πλήρωμα πρέπει να επιλέξει ως κυβερνήτη τον πονηρότερο, γνωρίζοντας, τώρα από πριν, πως στην Ιθάκη θα φτάσει μόνο ένας, η επιβιωτική μονάδα. Για να πεθάνει σε κατάθλιψη, τελικά κι αυτή, κοιτώντας τα καράβια, στην αγκαλιά μιας Πηνελόπης.

            Η τραγωδία είναι ότι πάμε να περάσουμε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη ψάχνοντας ηγέτη.