Αντίσταση και ανυπακοή

Στην υπέροχη πανίδα των ελληνικών νόμων ζει ένα ξωτικό που φωνάζει ότι ο πελάτης  δύναται να μην πληρώσει έτσι και δεν πάρει απόδειξη. Φαντάσου τώρα να το πιστέψεις και να είσαι σε  μαγαζί που έχει μπουζούκι στην πίστα και φουσκωτό στην πόρτα. Σαμπάνια θα μυρίζουν τα γαρύφαλλα στο στεφάνι σου-είχα διαβάσει ρεπορτάζ για ένα παλικάρι που έφαγε τόσο ξύλο ώστε μετά αποδείξεις μάζευε μόνο το εγκληματολογικό, από εκείνες που θέλουν τα δικαστήρια. Μπορείς, βέβαια, να τους πεις ότι είσαι πρόθυμος να πληρώσεις, να αφήσεις και φιλοδώρημα, αρκεί να πάρεις πίσω μία........ νόμιμη απόδειξη. Δεν ξέρω κατά πόσο είσαι σε θέση να κάνεις αυτήν την κουβέντα στις 06.00 το πρωί με το ουίσκι να προκαλεί εκρήξεις στο κεφάλι σου. Άσε που υπάρχουν και τεχνικές δυσκολίες-ας πούμε πώς θα τα βρεις για τα λουλούδια; Υπάρχει προϊόν «πανέρι»; Εδώ είναι και το πρόβλημα. Στην κουβέντα που κάνουμε. Σε ένα κράτος του πολιτισμένου κόσμου δεν υφίσταται λόγος για απορίες και συζητήσεις. Τα πράγματα δουλεύουν νομίμως. Και αν δεν δουλεύουν, υπάρχουν όργανα και θεσμοί για να τα διορθώσουν. Και αν δεν διορθώνονται, θάβονται κάτω από πρόστιμα και θανατηφόρες διαδικασίες. Εδώ δεν ισχύει αυτό. Εδώ μία από τις μεγαλύτερες μάχες που πρέπει να δοθούν είναι εκείνη για το αυτονόητο. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ότι «η αντίσταση και η ανυπακοή απέναντι σε αυτούς που μας έφεραν εδώ» δεν έχει να κάνει μόνο με τους πολιτικούς και τους κεντρικούς μηχανισμούς; Μπορείς να το πάρεις και να το βάλεις κάτω από τη μαρκίζα του κέντρου. Γιατί το να πάρεις απόδειξη θέλει, πλέον, αντίσταση, τόλμη και ανυπακοή. Είναι χιλιάδες αυτοί που έχουν παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ διεκδικώντας την αλλαγή μίας πολιτικής. Δεν υπάρχει κανένας να κάνει το ίδιο για μια απόδειξη.