Ελπίδα (οι νέοι) και (δέος) οι κουκουλοφόροι

Υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, η εξέγερση των νέων και οι βανδαλισμοί των κουκουλοφόρων. Η πρώτη είναι ελπιδοφόρα. Οι δεύτεροι, απεχθείς και καταστροφικοί, εμποιούν φόβο και αποστροφή. Έχουν εκδηλωθεί ταυτόχρονα. Και οι τραμπούκοι της βίας προσπαθούν να καταστούν αλληλοτεμνόμενοι κύκλοι με τους νέους, ενώ πράγματι δεν έχουν καμιά σχέση με τα όνειρα και το ξέσπασμά τους.

Το αυγό του φιδιού των καταστροφέων επωάζεται στο περιβόητο «άσυλο» όπου οι νόμοι αργούν. Τελικά στο θερμοκήπιο της αδράνειας της πανεπιστημιακής κοινότητας και της δημόσιας αρχής. Κάποιοι του Πανεπιστημίου τόλμησαν προχθές να πουν μιαν αλήθεια και ζήτησαν «προστασία του δικαιώματος του συνέρχεσθαι με την ποινική δίωξη της χρήσης μεταμφιέσεων που επιτρέπουν τη διείσδυση ξένων στοιχείων στις συγκεντρώσεις και πορείες». Δεν πρόλαβαν να το διανείμουν στο τύπο και έσπευσαν να το ανακαλέσουν αντικαθιστώντας το με το γλυκανάλατο: «προστασία των συγκεντρώσεων από κουκουλοφόρους». Κοντολογίς σκορδαλιά χωρίς σκόρδο! Ενώ ενός εστί χρεία. Το επαναλαμβάνουμε μονότονα της ποινικοποίησης της κουκούλας… «Πας ο φαύλα πράσσων μισεί το φως» λέει το Ευαγγέλιο. Κρύβει τη φάτσα του και την ταυτότητα αυτός που προτίθεται να αδικοπραγήσει. Βεβαίως αυτοί που εγκαλούν την αστυνομία για τυφλή βία την εγκαλούν ταυτόχρονα για αδράνεια και αποχή από τα καθήκοντά της.

Η ΕΛΑΣ διαθέτει έμπειρα στελέχη, ικανά να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας σύγχρονης ασφάλειας με αποτελεσματικότητα και ανθρώπινο πρόσωπο. Ελλοχεύει όμως συχνά ο κομματισμός και η αναξιοκρατία. Ο διοικητικός εκσυγχρονισμός της είναι μέσο αδιάκοπης ανασυγκρότησης και ανανέωσής της. Την προσήλωση όμως στην αποστολή της και την μετά φόβου Θεού και αγάπης επιτέλεση του καθήκοντός της πρέπει να την εμπνέει πειστικά η ηγεσία της. Αλλά για να εμπνεύσει πρέπει να είναι εμπνευσμένη.

Άλλη διάσταση συνιστά η νεανική δυνάμει εξέγερση. Οι 16άρηδες δεν έχουν βιώσει ακόμη αυτοπροσώπως την απόγνωση όπως την βιώνουν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και οι άνεργοι, ή φτωχοί - εργαζόμενοι γονείς τους. Εν τούτοις την οσφραίνονται ισχυρά. Το πολιτικό σύστημα δεξιό, αριστερό ή ανάμικτο, με τις συντεχνίες τις πελατειακές του σχέσεις και τους αδυσώπητους κομματικούς μηχανισμούς τους επιβάλλει ένα παρόν με βάναυσες κοινωνικές αδικίες και τους δείχνει ένα αδιέξοδο μέλλον. Πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί διαψεύδουν κατ' εξακολούθηση τις προσδοκίες του λαού για μια δίκαιη κοινωνία.

Τα παιδιά των δρόμων δεν ακούνε τους πολιτικούς γιατί ξεγελούν κι' αυτά και τους γονείς τους.

Ένας ακόμη προϋπολογισμός λιτότητας (για τους πολλούς) και αδιατάρακτου πλουτισμού (για τους έχοντες και κατέχοντες) πέρασε από το Κοινοβούλιο. Καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε. Εισάγουμε περισσότερα απ' όσα εξάγουμε. Δαπανούμε περισσότερα απ' όσα εισπράττουμε. Ζούμε με δανεικά και όχι με ιδανικά. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ελέγχουν την αγορά και χρησιμοποιούν την έκρηξη της χρηματιστηριακής φούσκας ως νέο μέσο μεγιστοποίησης του κέρδους τους.

Τα παιδιά έχουν μάτια αθώα και τίμια. Βλέπουν χωρίς παρωπίδες. Ο ξεσηκωμός τους δείχνει ότι δεν είναι οι αδιάφοροι θαμώνες των «καφέ» που σκοτώνουν το χρόνο τους. Και η αφύπνισή τους παράγει αφύπνιση. Θέλουν παιδεία που δεν θα ετοιμάζει ανειδίκευτους εργάτες ή πολυπτυχιούχους κομπιουτεράδες αμειβόμενους αντί πινακίου φακής. Αηδιάζουν «κόλπα» που ελαστικοποιούν το άλλοτε τίμιο σύστημα ΑΣΕΠ, όπως η προχθεσινή πριμοδότηση 50% όλων που παρακολουθούν τα προγράμματα μαθητείας (Stages).

Ρωμαλέο το κείμενο του Αρχιεπισκόπου. Σκληρές αλήθειες προς πάσαν κατεύθυνση και γενναία αυτοκριτική στην Ποιμαίνουσα Εκκλησία.

Οι εξεγερμένες συνειδήσεις θα σώσουν τον κόσμο.

Ίσως «ήγγικεν η ώρα» για μια πλανητική κοινωνία των πολιτών. Τα παιδιά δεν θέλουν να βοηθήσουν απλά τους φτωχούς, θέλουν να ξερριζωθεί η φτώχεια (Ουγκώ).

Η κατακλείδα από το Κάντο Χενεράλ:

«Μπορεί να κόψουν όλα τα λουλούδια,

αλλά δεν θα γίνουν ποτέ αφέντες της Άνοιξης»!

Στέλιος Παπαθεμελής