1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων...
2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Το email μας tolimeri@gmail.com
ΕΛΑΤΕ
Τα ψέμματα ΤΕΛΟΣ!Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του!
...«είναι η περιουσία μου!».... hggiken
4 σχόλια:
Η πολιτική δύναμη του ΚΚΕ στη σύγχρονη Ελλάδα πιστεύουμε ότι είναι ανύπαρκτη. Ακόμα και το ποσοστό που παίρνει στις εκλογές δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα και προπάντων στην ελληνική πραγματικότητα. Πραγματικοί ΚΚΕδες είναι μόνον αυτοί οι οποίοι με τον άλφα ή βήτα τρόπο ζούνε από αυτό που υποτίθεται πιστεύουν. Μόνον αυτοί οι οποίοι έχουν μετατρέψει την ιδεολογία τους σε βιοποριστικό μέσον.Άνθρωποι, που έχουν σπουδάσει "φτηνά", εξαιτίας της ιδεολογίας τους. Άνθρωποι, που έχουν "βολευτεί" εύκολα στο δημόσιο, εξαιτίας της ιδεολογίας τους. Γενικά, άνθρωποι, για τους οποίους ο Περισσός είναι το σπίτι του Άγιου Βασίλη με τα δώρα. Το σπίτι που θα τους εξασφαλίσει ένα τζάμπα δωμάτιο σε μια φοιτητική εστία. Το σπίτι που θα τους εξασφαλίσει μια υποτροφία σε ξένο κράτος. Το σπίτι που θα τους εξασφαλίσει δουλειά. Το σπίτι που θα τους εξασφαλίσει "καριέρα" πολιτικού.Από εκεί και πέρα υπάρχει το χάος. Μέσα σ' αυτό το αιώνιο κι ασήμαντο 5% οι περισσότεροι δεν είναι κομμουνιστές, αλλά άνθρωποι που μισούν κάποιους άλλους περισσότερο κι απ' τους κομμουνιστές. Αυτό είναι και το ζητούμενο από την όλη πολιτική λειτουργία του κόμματος, εφόσον δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε παραπάνω, ώστε να διεκδικήσει την εξουσία. Το ΚΚΕ με την όλη δραστηριότητά του μπορεί και λειτουργεί ως μια λεκάνη απορροής κοινωνικής προβληματικότητας. Δεν μπορεί να εισπράξει πολιτική δυσαρέσκεια, αλλά μπορεί να εισπράξει κοινωνική προβληματικότητα.Άνθρωποι, οι οποίοι για παράδειγμα αδικήθηκαν κατάφορα —για τον οποιονδήποτε λόγο και όχι απαραίτητα για λόγους ιδεολογίας— από το αστικό κράτος, υποστηρίζουν το ΚΚΕ μόνον και μόνον για λόγους παρηγοριάς. Μόνον και μόνον επειδή εκεί μπορούν να βρουν ομοιοπαθείς. Άνθρωποι, οι οποίοι σιχαίνονται το αστικό κράτος και τους γόνους τού δικομματισμού, ψηφίζουν ΚΚΕ μόνον και μόνον για να το "ανησυχήσουν". Μόνον και μόνον γιατί θέλουν να παίζουν με τους "συναγερμούς" του. Αυτό είναι που λέμε κοινωνική προβληματικότητα.Όλοι όσοι θέλουν να "πουν" κάτι στο άδικο και άθλιο αστικό κράτος, ψηφίζουν ΚΚΕ. Όλοι όσοι θέλουν να χτυπήσουν το γαϊδούρι και δεν μπορούν να το κάνουν, χτυπάνε το σαμάρι. Αυτοί όμως δεν είναι ΚΚΕδες. Ψηφίζουν ΚΚΕ για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, γνωρίζοντας ότι αυτή η ψήφος δεν απειλεί τη δημοκρατία. Γνωρίζοντας ότι αυτή η ψήφος δεν θ' αποτελέσει "διαβατήριο" εξουσίας για τις Αλέκες του σταλινισμού. Γνωρίζοντας ότι αυτή η ψήφος δεν θα δημιουργήσει νέους Τσαουσέσκου.Αυτά συμβαίνουν παντού κι αυτά συμβαίνουν και στην Ελλάδα. Άλλωστε το είχε πει και σε ανύποπτο χρόνο ο ίδιος ο Λένιν. Επί 100 κομμουνιστών οι 40 είναι αγύρτες οι 59 αφελείς και ΕΝΑΣ πραγματικός μπολσεβίκος. Αυτός είναι —δια στόματος Λένιν— ο στελεχιακός πυρήνας του ΚΚΕ. Γύρω από αυτούς, αν προσθέσει κάποιος και την κοινωνική προβληματικότητα, η οποία θέλει να εκφράσει την αντίδρασή της και δεν βρίσκει άλλο τρόπο και βγήκε το ποσοστό του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία. Απλά πράγματα.Μετά από έναν αιώνα υποτίθεται κοινωνικών αγώνων του ΚΚΕ, στην πρώτη ανησυχία της ελληνικής κοινωνίας ένας Καρατζαφέρης μόνος του συγκεντρώνει ένα ανάλογο ποσοστό.
Διαταραγμένα μυαλά
καλούν στην ισοπέδωση
Το κείμενο που ακολουθεί, αναρτήθηκε στο Indymedia και προδίδει την πλήρη εγκεφαλική αταραξία (μηδενική εγκεφαλική λειτουργία) του συγγραφέα του. Δεν θα το σχολιάσω, και αφήνω στους αναγνώστες του ιστολογίου να σκεφθούν τα επερχόμενα αλλά και τα μέχρι τώρα διαδραματιζόμενα.
Η προτροπή σε ενέργειες υπερβατικές του μέχρι τώρα μηδενιστικού μηνύματος για την παραγωγή πολιτικού λόγου και η βεβαιότητα πως η καταστροφή μπορεί να συνεργαστεί με την δημιουργία καταδεικνύουν την μηδενική μελέτη της ιστορίας και των τραγικών γεγονότων που συναντάμε σε αυτήν οποτεδήποτε υπήρξαν παρόμοιες "λογικές".
Σκεφθείτε το κείμενο που ακολουθεί και σκεφθείτε τι πραγματικά συνέβη και που πραγματικά αποσκοπούν οι άνθρωποι που βγήκαν από τις σκιές και τα σκοτάδια. Η επίθεση κατά της πολιτείας, του πολιτεύματος και των πολιτών είναι εν εξελίξει και απλά βρισκόμαστε μπροστά σε μία αναδίπλωση και ανασύνταξη πριν την επανάληψη των γεγονότων που ντρόπιασαν την πατρίδα μας παγκοσμίως.
Ακολουθεί το κείμενο του Indymedia:
"Μια νέα μέρα χαράζει. Ο καπιταλισμός θα πέσει μέσα από τη συνεργασία του καταστροφικού και του δημιουργικού
Στις εσχατιές της ετερονομίας η σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα ακρωτηριάζει το δημιουργικό φαντασιακό συμπαρασύροντας μαζί της την πιο οργισμένη της άρνηση. Tο πλέον ανατρεπτικό στοιχείο, κάτω από την αδήριτη ισχύ ενός άναρθρου θεσμισμένου, εσωτερικεύει το μεταμοντέρνο φετιχοποιώντας το κενό. Σε μια επιδερμική επίγνωση του θανάτου που αδυνατεί να μετουσιωθεί σε λόγο, η δημιουργική διάσταση του κοινωνικού εξαντλείται στο λογοπαίγνιο.
Tα τελευταία γεγονότα γέννησαν ελπίδες και όνειρα. Οι συγκυρίες όμως απαιτούν να επιταχύνουμε τη διέλευση του εφηβικού σταδίου προς μια "πρόωρη ενηλικίωση" ικανή να υπερβεί το συμβολισμό, να συλλάβει το σημαινόμενο και να θέσει τους αντισυστημικούς της στόχους. Στόχους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, αμέσους και απώτερους των οποίων η επίτευξη θα κριθεί στην αξιοποίηση της δυνατότητας σύνθεσης και συστράτευσης όλωv των καταπιεσμένων κοινωνικών τάσεων. Από το μισθωτό εργαζόμενο μέχρι τον περιθωριοποιημένο απόκληρο, από τον ταλαίπωρο ηλικιωμένο μέχρι τον αγριεμένο νεολαίο. Η πολιτική της ανατροπής πρέπει να γίνει η ανατροπή της πολιτικής της ετερονομίας. Να γίνει πολιτική της αυτονομίας, της δημιουργίας, της χαράς και της σύνθεσης. Προς το παρόν ετεροκαθοριζόμαστε μονοσήμαντα από το θεσμισμένο εξαντλώντας το όποιο αυτεξούσιο στο μηδενισμό. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και η εξέγερση πάγωσε. Τις τράπεζες τις κάψαμε αλλά φως δεν είδαμε. Κατατμηστήκαμε σε 3 κέντρα αγώνα, διαιρεμένοι κάτω από τη σκέπη των ιδεολογικών μας αυτισμών με το καθεστώς να βασιλεύει.
Κρίνω πως θέλει δουλειά. Αυτό δεν πρέπει να σβήσει. Η καταστροφή των κατασταλτικών, οικονομικών και πολεοδομικών δομών πρέπει να συνοδευτεί από μια δημιουργική-θετική πολιτική πρακτική. Το αμεσοδημοκρατικό να διευρυνθεί. Η παράδοση να διαρραγεί. Να γαμήσουμε τους Χριστούς και τις Παναγίες και κάθε υπερβατικό μόρφωμα μέσα από τη θέαση του ατομικού και κοινωνικού Απύθμενου.
Μια νέα μέρα χαράζει. Ο καπιταλισμός θα πέσει μέσα από τη συνεργασία του καταστροφικού και του δημιουργικού. Μπορούμε."
Μετά από όλα αυτά, τα σχόλια δικά σας...
«Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει»
Την έλευση το Λυτρωτού στον κόσμο, την ενσάρκωση του Θείου Λόγου, την ένωση ανθρωπίνης και θείας φύσεως γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Στο ξεκίνημα της ιστορίας της ανθρωπότητος δόθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον Δημιουργό η λαχτάρα να προσεγγίσει τον Θεό, να μοιάσει με Αυτόν, να ενωθεί μαζί Του. Και όπως διηγείται από τις πρώτες σελίδες η Αγία Γραφή, αυτό τον πόθο εκμεταλλεύθηκε ο διάβολος για να παραπλανήσει τους πρωτοπλάστους. Παρακούσετε τον Θεό, αναζητήσετε την αυτοτέλειά σας και τότε «διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί» (θα ανοίξουν τα μάτια σας) «και έσεσθε ως θεοί» (Γεν. 3:4). Ακολουθώντας όμως οι πρωτόπλαστοι την πονηρή αυτή συμβουλή δεν έγιναν «ως θεοί», αλλά «διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί των δύο και έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν (στ. 7). Κατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί, αδύνατοι και απροστάτευτοι. Και οι απόγονοί τους έζησαν σε μια περιπέτεια γεμάτη πόνο, συγκρούσεις, αποτυχίες και οδύνη.
Σε αυτήν την παρανοϊκή πορεία της ανθρωπότητος επεμβαίνει η αγάπη του Θεού. Ο Υπερούσιος με τη θέλησή Του σαρκούται προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, για να οδηγήσει το ανθρώπινο γένος προς την ποθητή θέωση. Από την οδό όμως της ταπεινώσεως, της απαρνήσεως και της αγάπης, που θα φωτισθεί τελικά με τον ζωηφόρο Σταυρό και το υπέρλαμπρο φως της Αναστάσεως του Θεανθρώπου. Τη συγκλονιστική αυτή αλήθεια ψάλλει ο υμνογράφος με τρόπο περιεκτικό, απευθυνόμενος στην Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία συνήργησε στην ενανθρώπιση του Θείου Λόγου. «Ισωθήναι πόθον μοι ενθείς όφις ο παμπόνηρος τω Πλαστουργώ, ως αιχμάλωτον ήρπασε• διά σου δε, Πάναγνε, ανακέκλειμαι θεωθείς αληθέστατα συ γαρ, Θεομήτωρ, τον εμέ θεώσαντα γεγέννηκας». («Πόθο μου φύτεψε το παμπόνηρο φίδι, να γίνω ίσος με τον Πλαστουργό• και με έπιασε αιχμάλωτο. Με τη δική σου όμως συνέργεια, Πάναγνε, κλήθηκα ξανά (στην πρώτη δόξα) και αληθινά θεώθηκα»). (Κανών Αγίου Νικολάου, α΄ ωδή).
Η πρώτη πλάνη, στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, συνεχίσθηκε με διάφορες μορφές. Παρόμοιες διαβολικές προτροπές οδήγησαν την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Κάθε είδους αλαζόνες ηγέτες πρότειναν κατά καιρούς τις δικές τους ιδέες και θεωρίες για να γίνουν οι άνθρωποι «ως θεοί». Συχνά διεκδίκησαν οι ίδιοι θεϊκές εξουσίες και ζήτησαν να κατευθύνουν την ανθρωπότητα στην ευδαιμονία με την ίδια βασική διάθεση: Μακριά από τον Θεό. Χωρίς Θεό. Το παλαιό αυτό σύνθημα πολύ συχνά ακούγεται και σήμερα με ποικίλες παραλλαγές. Με αποτέλεσμα την αιχμαλωσία στην αυτοκαταστροφή, τον ευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου, τη θεοποίηση παθών και υποδούλωση σε άνομα συμφέροντα.
Στην επικίνδυνη αυτή περιπέτεια, η Εκκλησία –το «Σώμα του Χριστού»– οφείλει να κινηθεί με τη σοφία, τη δύναμη και τις αρχές του Θεανθρώπου Χριστού ο οποίος είναι στο διηνεκές η Κεφαλή της. Να τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου – ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, καταγωγής, μορφώσεως. Να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους αδικουμένους, τους φτωχούς και θλιβομένους. Να καλλιεργεί τον ειλικρινή σεβασμό στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου ως «εικόνος Θεού», που έχει κληθεί να πορευθεί προς το «καθʼ ομοίωσιν», αξιοποιώντας την ελευθερία του με την αγάπη• για την ανύψωση ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.
«Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει»
Η ευαγγελική αφήγηση του γεγονότος της Γεννήσεως μάς καλεί να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ένα ακόμη σημείο. Ο υπερούσιος, ο υιός του Θεού, ερχόμενος στον κόσμο αρνήθηκε ανέσεις, κατοικία, πλούτη και πολλά από όσα οι άνθρωποι θεωρούν απαραίτητα. Διάλεξε, όμως, ως αναγκαίο και επαρκές τη στοργή της Παναγίας μητέρας Του. Αυτός, ο οποίος ως Θεός είναι ενυπόστατη αγάπη, αποδέχεται τη μητρική αγάπη ως τον πιο αυθεντικό ανθρώπινο χαιρετισμό. Με τρυφερότητα η Παναγία «εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. 2:7). Στις βυζαντινές εικόνες το βρέφος Ιησούς δεν φαίνεται απλώς να δέχεται τις στοργικές φροντίδες της μητέρας Του, αλλά και να της ανταποδίδει τη θεϊκή του αγάπη. Υπάρχει αμοιβαιότητα.
Τη μητρική θαλπωρή στηρίζει και ενισχύει σιωπηλά, με σύνεση και καλοσύνη, «ο δίκαιος Ιωσήφ» προσφέροντας την ανθρώπινη προστασία στον νεογέννητο Χριστό και την Πανάχραντη Μητέρα Του. Αναλαμβάνει να διαφυλάξει το Θείο Βρέφος, καθώς το περιβάλλον Του από αδιάφορο και αφιλόξενο εξελίσσεται σε επιθετικό και επικίνδυνο. Στους κατατρεγμούς και τις διώξεις ασφαλίζουν το ανυπεράσπιστο Θείο Νήπιο δύο αγιασμένοι εκπρόσωποι του ανθρωπίνου γένους.
Η Παναγία και ο Ιωσήφ Τον σώζουν, ξενιτευόμενοι στην Αίγυπτο• αυτοί στον κατάλληλο χρόνο τον επαναφέρουν στην αγία γη, τον οδηγούν δωδεκαετή σε προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ. Σʼ αυτούς υποτάσσεται ο Χριστός ως παιδί• «και ην υποτασσόμενος αυτοίς» (Λουκ. 2:51). Ο αρχικός λοιπόν ανθρώπινος πυρήνας, στον οποίο αναπτύσσεται ο Θεάνθρωπος κατά τήν πρώτη φάση τής επίγειας ζωής Του, είναι το οικογενειακό περιβάλλον. Την οικογένεια στη συνέχεια ευλογεί στην αρχή της δημόσιας δράσεώς Του ο Χριστός με το πρώτο Του θαύμα στην Κανά της Γαλιλαίας. Αυτή γίνεται το κύτταρο της κοινωνίας που εμπνέει η χριστιανική πίστη.
Ωστόσο, η γενικότερη ιδεολογική και πνευματική σύγχυση στις ημέρες μας, περιφρονώντας τις θεόσδοτες αξίες ζωής, έχει οδηγήσει και την οικογένεια σε πολύπλευρη κρίση. Πώς να υπάρξει οικογενειακή αρμονία χωρίς αμοιβαία πιστότητα, κατανόηση, συγχωρητικότητα, αφοσίωση και αυταπάρνηση. Αλλες ιδέες και τάσεις δηλητηριάζουν τις οικογενειακές σχέσεις, ακόμα και τις πιο φυσικές και ιερές, παιδιών και γονέων. Ολο και συχνότερα ακούμε για συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια, ακόμα και για οικογενειακή βία, που δυναμιτίζουν τη συνοχή και την ειρήνη της και τραυματιζουν ψυχικά μεγάλους και μικρούς. Οταν όμως διαταράσσεται ο βασικός αυτός κοινωνικός πυρήνας –ο οικείος οίκος– που θωρακίζει τον άνθρωπο και εξασφαλίζει την ανάπτυξή του, τότε πληγώνεται βαθιά ο ίδιος ο άνθρωπος ως προσωπικότητα• και ακολουθεί μία ευρύτερη κοινωνική παρακμή.
«Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει»
Ας γεμίσει, αδελφοί μου, η καρδιά μας δοξολογία και ευγνωμοσύνη για την έλευση του Θείου Λόγου στην ανθρωπότητα. Και ο νους μας ας μην παύσει να αναλογίζεται τις λυτρωτικές συνέπειες του γεγονότος.
Παράλληλα, ας αναλογισθούμε σοβαρότερα την ιερότητα της οικογένειας. Η τόνωση της οικογενειακής αλληλεγγύης και στοργής αποτελεί ουσιαστική έκφραση της πίστεως και ευγνωμοσύνης μας προς τον Κύριό μας. Ας ζητήσουμε από τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του να μας χαρίζουν κάτι από τη δική τους αυθεντική αγάπη• και ας την ανταποδώσουμε προσφέροντάς την, στη διάρκεια του νέου έτους, τόσο στο οικογενειακό μας περιβάλλον όσο και στην ευρύτερη κοινωνία στην οποία ζούμε. Ευλογημένα Χριστούγεννα!
του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου.
afoy den exei kanenas tin dinami na toys stamatisei kala kanoyn
Δημοσίευση σχολίου