Πρώτος προϋπολογισμός του «νέου» ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Παύλος Πέππας, Γεν. Γραμ. Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Δ. Κορινθίων,
μέλος Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Κορινθίας


Αν δει κανείς τους απολογισμούς και τους
ισολογισμούς από την αρχή της τρίτης ελληνικής
Δημοκρατίας μπορεί να διαπιστώσει ότι 100 δις ευρώ,
απολογιστικά, δεν έχουν περάσει από το ελληνικό
Κοινοβούλιο.

Δηλαδή, οι πάσης φύσεως δαπάνες ξεπέρασαν
αθροιστικά κατά 100 δις ευρώ τις προβλεπόμενες
(όπως αναγράφονται στους προϋπολογισμούς),
χωρίς να γίνεται καν ετήσιος απολογισμός.

Η διαφορά παρουσιάζεται μόνο στον κάθε φορά
επόμενο προϋπολογισμό όπου φαίνονται διογκωμένοι
οι λογαριασμοί των συσσωρευμένων δημοσίων χρεών.

Η μεγάλη αυτή αναίτια σπατάλη παρουσιάζεται κυρίως στα έτη που γίνονται
εθνικές εκλογές και οφείλεται σε δύο βασικές αιτίες: Πρώτον, στο γεγονός ότι η
εκάστοτε κυβέρνηση «μοιράζει» λεφτά με σκοπό να επανεκλεγεί και δεύτερον, στο
ότι η επόμενη κυβέρνηση φροντίζει να διογκώσει λογιστικά τα χρέη της προηγούμενης,
για να παρουσιάσει βελτίωση των οικονομικών δεικτών κατά τη δική της τετραετία.

Μετά από κάθε εκλογές προστίθενται περίπου 20 δις ευρώ στο κρυφό χρέος και
στον Κρατικό Προϋπολογισμό.

Γνώμη μου είναι ότι το πολιτικό σύστημα χάνει την αξιοπιστία του επειδή οι πολιτικοί
δεν δέχονται να σηκώσουν το βάρος της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας που
τους ανέθεσαν οι πολίτες. Σήμερα, για πρώτη φορά φτάσαμε στο σημείο να χρωστάμε
σχεδόν μιάμιση φορά το εθνικό μας εισόδημα. Και ταυτόχρονα, να μην ελπίζουμε στη
λύση του από επενδύσεις από το εξωτερικό, ή μεγέθυνση του «εσωτερικού» μας
πλούτου, αλλά από μείωση κρατικών δαπανών, το 95% των οποίων είναι ανελαστικές
(αφορούν μισθούς, συντάξεις και τόκους).

Σήμερα πληρώνουμε την οικονομική πολιτική που κάποτε γέμιζε τις πλατείες των
προεκλογικών συγκεντρώσεων. Και παρατηρούμε, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία,
να υπάρχουν (μέχρι πρόσφατα) 153 ασφαλιστικά ταμεία, το 30% σχεδόν του
εργαζόμενου πληθυσμού να λαμβάνει βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα (και να
παραπονιούνται άλλοι τόσοι που δεν τα έχουν) και να πληρώνουμε το 20% των
συνταξιούχων με σύνταξη αντιστασιακού, 60 χρόνια μετά τον πόλεμο.

Με τον τελευταίο προϋπολογισμό, επιβαρύνουμε τα δημόσια οικονομικά με 81 εκ.
ευρώ για την εθελούσια έξοδο των υπαλλήλων του ΟΛΠ, οι οποίοι έχουν μέση ετήσια
αμοιβή 80.000 έως 150.000 ευρώ. Είναι το τίμημα του ισχυρού συνδικαλιστικού
σωματείου που δημιουργεί το φαινόμενο να πληρώνονται ακόμα οι υπάλληλοι των
λιμανιών με το νόμο του 1930, ανάλογα, δηλαδή, με τα κιλά που μεταφέρουν.

Μόνο που τότε τα μετέφεραν στους ώμους και σήμερα (ασφαλώς πολλαπλάσια κιλά)
με γερανούς. Αυτή φαίνεται ήταν η απαίτηση όσων δάκρυζαν μαζί με τον κο
Παπανδρέου πέρσι έξω από το λιμάνι του Πειραιά, διαμαρτυρόμενοι για αντεργατικούς
νόμους και ασύμφορες κρατικές συμφωνίες με ιδιωτικές εταιρείες για το λιμάνι.

Σήμερα πληρώνουμε παχυλούς μισθούς, ακριβή εθελούσια έξοδο και συνέχιση της
συμφωνίας με την ιδιωτική εταιρεία. Ίσως είναι τα λεφτά που λείπουν για να πληρωθεί
«η γενιά των stage». Σοσιαλισμός.

Ο φετινός προϋπολογισμός μας δείχνει ότι πέρα από καλές προθέσεις χρειάζεται και
έλεγχος. Στην Ελλάδα, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, ο προϋπολογισμός δεν δείχνει
το ανώτατο ποσό δαπανών που επιτρέπεται να γίνουν ανά κατηγορία εξόδου, αλλά
την επιθυμητή τιμή στόχο που «ευχόμαστε» ή τουλάχιστον προσπαθούμε να πιάσουμε.

Η υπέρβασή του δεν γίνεται ποτέ με συμπληρωματικό προϋπολογισμό, όπως στην
υπόλοιπη Ευρώπη. Δηλαδή, δεν εγκρίνεται από την νομοθετική και εκτελεστική
εξουσία και κυρίως δεν ελέγχεται από πουθενά. Απλώς επιβεβαιώνεται ως «τρύπα»
την επόμενη χρονιά. Η Κυβέρνηση δεν δεσμεύεται για την υλοποίηση του και είναι
ταυτόχρονα ελέγχουσα και ελεγχόμενη για τη συνέπεια της τήρησης του. Ποτέ δεν
γίνεται απολογισμός. Το Κοινοβούλιο, απλός παρατηρητής των τεκταινομένων.

Γι' αυτό υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας. Υπάρχει θεσμικό έλλειμμα και στο Κοινοβούλιο
για τον τρόπο σύνταξης και για τον τρόπο παρακολούθησης και εκτέλεσης του
Προϋπολογισμού.

Σήμερα γεννάται ευθέως η ανάγκη σημαντικών τομών στη διαδικασία κατάρτισης,
ψήφισης και ελέγχου τήρησης του προϋπολογισμού, μα κυρίως γεννάται ένα βασικό
ερώτημα. Που θα βρεθούν τα απαιτούμενα χρήματα για να κλείσουμε τις τρύπες;

Εκτός από τα πολλάκις ειπωμένα (τιτλοποίηση απαιτήσεων, έκδοση ομολόγων,
αποκρατικοποιήσεις, lease back ακινήτων δημοσίου) ακούστηκε και μία ακόμα
ενδιαφέρουσα πρόταση: Η δημιουργία E-Shops – (employees top working plan).
Δηλαδή η παροχή δωρεάν μετοχών (ή φτηνών μετοχών με φορολογικές απαλλαγές
και χρηματοδοτικά κίνητρα) των κρατικών εταιρειών στους εργαζομένους τους.

Είναι η λογική που θέλει όλους τους εμπλεκόμενους να γίνονται συμμέτοχοι και
κοινωνοί των οικονομικών αποτελεσμάτων κάθε κρατικής επιχείρησης. Να αυξάνουν
οι εργαζόμενοι τα έσοδα τους όταν πραγματικά συμβάλλουν στην εξυγίανση ενός
κρατικού οργανισμού.

Σήμερα διαφαίνεται η αδυναμία μας να λύσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα
με … διπλά βιβλία και λογιστικά «μαγειρέματα». Δεν απαιτούνται μονάχα τολμηρές
θεσμικές αλλαγές. Απαιτείται τόνωση της επιχειρηματικότητας, δραστική και άμεση
σμίκρυνση του δημόσιου τομέα, ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών και
εξορθολογισμός των δαπανών.

Όσοι έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν» σήμερα κάνουν σαν να το ξέχασαν. Ωστόσο, η
επιτυχία της κυβέρνησης είναι προς όφελος όλων. Γι αυτό όλοι πρέπει να συμβάλλουμε
προς αυτή την κατεύθυνση.