Μερική μίμηση και σχέσεις εξάρτησης..

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο κ. Σαμαράς έχει σχέσεις εξάρτησης. Η προοπτική του στη Προεδρεία όπως φαίνεται ήτο καιρό πριν κανονισμένη και η υπαρξιακή του πολιτικά διατήρηση εντός της Νέας Δημοκρατίας χρεώνεται εξ ολοκλήρου πια στον απελθόντα Καραμανλή. Ο νέος Πρόεδρος όμως, κάνει ένα λάθος που θα του στοιχίσει. Πιστεύει ότι οφείλει στους αυλικούς του Καραμανλή και πρέπει να ξεχρεώσει. Θεωρεί ότι εξαιτίας της βοήθειάς των εξελέγη Πρόεδρος της Συντηρητικής –Συντηρητικότατης πια- Παράταξης. Το ευτυχές για τους καραμανλικούς είναι ότι ο νέος Πρόεδρος δεν επιδεικνύει αχαριστία προς τους ευεργετούντες και τους βολεύει όλους στη «νέα» Νέα Δημοκρατία. Τελευταίος διασωθείς αυτών, ο κ. Πάνος Λειβαδάς, στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Ρουσόπουλου, ο οποίος ορίστηκε Αναπληρωτής Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού. Σημειώνω ότι θα έχει ενδιαφέρον η συνύπαρξή του με τον Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού, Μάξιμο Χαρακόπουλο, ο οποίος κατεγράφη ως πολέμιος των πολιτικών του πάλαι ποτέ κραταιού Εκπροσώπου Τύπου. Μια ειρηνική συνύπαρξη θα έχει αποτέλεσμα την παραγωγή της ποθητής ιδεολογικής πλατφόρμας και των ζητούμενων καινοτόμων προτάσεων και δι’ αυτό επιβάλλεται η ισορροπία σε μια θέση που συνήθως αδικείται με τις επιλογές προσώπων γι’ αυτή και εκ τούτου εκφυλίζεται ο ρόλος της.

Λανθάνει λοιπόν, ο κ. Σαμαράς και αδικεί την λαϊκή ετυμηγορία των ψηφοφόρων που προσήλθαν κατά την εσωκομματική εκλογική διαδικασία, όταν θεωρεί ότι είναι υπόχρεος στους πρώην –αλλά όπως φαίνεται και νυν- «ράφτες του γυμνού βασιλιά». Εξάλλου, οι πλείστοι έμπιστοι και συνεργάτες του Καραμανλή κράτησαν, για τα μάτια αυτού του κόσμου, μια ουδέτερη στάση. Μια στάση που υποτίθεται θα έδινε τη δυνατότητα στο νέο Πρόεδρο της ΝΔούλας να απαγκίστρωθεί από ένα παρηκμασμένο σύστημα μιας χαμένης εξουσίας. Είμαι σίγουρος δε, ότι αν εμφανώς στήριζαν την υποψηφιότητά του θα την έκαιγαν εκ ρίζας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ορθώς υποστηρίζουν ότι μια καταλυτική αιτία της ήττας της κ. Μπακογιάννη ήταν η ταύτισή της με την εποχή και τα έργα Καραμανλή. Ποιος λοιπόν ο λόγος να διατηρούν υψηλή αξία στο πολιτικό «χρηματιστήριο» οι άνθρωποί του;

Απάντηση δε νομίζω να έχει ούτε ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, ο οποίος στη προσπάθειά του να μιμηθεί την επιτυχημένη επικοινωνιακή συνταγή Παπανδρέου περιπίπτει και σε άλλο μεγάλο λάθος. Χρησιμοποιεί κατά κόρον τη λέξη «ελπίδα», όπως έπραττε ο ΓΑΠ κατά την περίοδο που ευρίσκετο στην αντιπολίτευση και επιπρόσθετα, κρατά έναν σημαντικό τομέα για τον ίδιο, όπως και ο νυν Πρωθυπουργός είχε πράξει. Μόνο που ο κ. Παπανδρέου απογαλακτίστηκε τόσο από συφιλιδικές παρουσίες συνδεδεμένες με τον πατέρα του, όσο και από ανεπιθύμητα πρόσωπα των «εκσυγχρονιστών». Ο Γιώργος Παπανδρέου το είπε, το εννοούσε και εν μέρει ίσχυε : «Δεν χρωστάω σε κανέναν». Ο Αντώνης Σαμαράς δεν το είπε, αν το πει δεν θα το εννοεί, αδιαπραγμάτευτα δεν θα ισχύει, αλλά σίγουρα θα το πληρώσει...