Στη γιάφκα του Μαξίμου επικρατούσε θετικός αναβρασμός. Ένας «σύνδεσμος» είχε μόλις φέρει την πληροφορία ότι όλες οι δολιοφθορές της προηγούμενης μέρας είχαν στεφθεί από καραμπινάτη επιτυχία. Το βάζο με τις ελιές Καλαμών (πεσκέσι τάχα φουλ στα αντιοξειδωτικά) είχε απασφαλίσει την κατάλληλη στιγμή στην καρδιά της βαλίτσας με τα κοστούμια του Τόμσεν, η χρονοκαθυστερημένη δράση της φτερνιζόσκονης, με την οποία είχε διαποτιστεί το σημειωματάριο του Ντερούζ, βρισκόταν στην κορύφωσή της κι ο Τράα είχε μόλις αρχίσει να πηγαινοέρχεται στην τουαλέτα μετά τα γιαπράκια σαλμονέλας που του είχαν σερβίρει στο ξενοδοχείο. (Και να σκεφτεί κανείς ότι τα παράγγειλε οικειοθελώς νομίζοντας ότι το σαλμονέλα είναι όνομα θελκτικής Ελληνίδας ιθαγενούς. Πού να ήξερε ότι τα σε -έλα τα ακούμε εμείς μόνο στην «Πάτι…»).
Ο καπετάν-Γαπουχιώτης, καθισμένος σε μιαν άκρια, χωμένος μες στο μεσάτο αμπέχονό του, είχε κατεβάσει το δίκοχο ίσαμε τη μύτη και χάζευε μασουλώντας την μπάρα των δημητριακών του. Πού και πού έφτυνε αηδιασμένος στο χαλί τις μπιλίτσες σοκολάτας που αποτελούσαν καθαρό θερμιδικό οπορτουνισμό κι έκανε άθελά του τις συντρόφισσές του στην Οργάνωση να ανατριχιάζουν από πόθο.
Για κείνον ήταν μια στιγμή χαλάρωσης. Το μόνο πράγμα που τον έκοφτε ήταν οι μπουτιαίες τριχίτσες του, που μετά τη χαλάουα της Πρωτοχρονιάς είχαν αρχίσει να ξαναφυτρώνουν τσαμπουκαλεμένες σαν γιατροί του ΕΣΥ και να περνάνε μέσα από τη lycra του κολάν προκαλώντας ελαφρύ κνησμό. Αρνιόταν ωστόσο να το γυρίσει στο κλασικό χακί παντελόνι, γιατί έβρισκε ότι αυτό το ντεπιές (αμπέχονο - κολάν) ήταν ό,τι πιο πρακτικό και σικ είχε φορέσει ποτέ κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του ζωής, δηλαδή από την Παρασκευή της περασμένης εβδομάδας και δώθε… Αρνιόταν επίσης να ξυστεί ενώπιον του εκλεκτού καστ της οργάνωσης.
Ύστερα από λίγο ωστόσο η ανοχή του έγινε μηδενική κι άρχισαν να του φταίνε ευθέως οι τρίχες, όπως συμβαίνει με κάθε στραβή τσουτσού. Ο καπετάνιος συφιλιάστηκε, πετάχτηκε από τη θέση του σαν ελατήριο κι άρχισε να περπατάει υποβλητικά πάνω - κάτω, θέτοντας σε κίνηση τις μασαζοΐνες του κολάν που επιτελούσαν έτσι καμουφλαρισμένο έργο ξυστριού. Τα λόγια ξεπήδησαν από τα χείλη του φορτισμένα: «Αδέλφια, όπως όλοι γνωρίζετε, τις περασμένες μέρες συνέβη στη χώρα κάτι ανεπίτρεπτο… Οι παρορμητικοί κατακτητές μας, χωρίς τη συναίνεσή μας και ενώ γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι εμείς δεν τα συνηθίζουμε στα μέρη μας αυτά τα πράματα, βγήκαν και είπαν, φόρα παρτίδα, αέρα πατέρα, χύμα στο κύμα, τα γεγονότα όπως έχουν. Πού πας να πεις την πάσα αλήθεια, κύριος; Ξεχνάς πού βρίσκεσαι; Εδώ δα, η τελευταία επιβεβαιωμένη ατάκα που ακούστηκε ήταν το “η Πόλις εάλω”, κι αυτός που την είπε μαρμάρωσε. Οι κατακτητές μάς στέρησαν εν προκειμένω τη δυνατότητα να εκφραστούμε με δικά μας λόγια και να διανείμουμε και τα σχετικά φυλλάδια οδηγιών στα κανάλια. Ως εκ τούτου, είμαστε κι εμείς υποχρεωμένοι να περάσουμε από το στάδιο του casus μέλι, στο στάδιο του casus belli»…
«Ούουουρα!» αναφώνησαν πανηγυρικά όλοι μαζί οι ομορφάντρες της Επαναστατικής Οργάνωσης. Τον λόγο πήρε τότε ο μειλίχιος Μπελογιάννης Ραγκούσης: «Συμφωνώ με τον προλαλημένο» είπε. «Αδυνατώ κι εγώ να πιστέψω ότι μπουμπούνισαν γυμνά νούμερα και κακόηχες λέξεις πριν προλάβουμε να τα περάσουμε μέσα από τα φίλτρα της πλούσιας ελληνικής γλώσσας και των statistics του συντρόφου μας επί των οικονομικών του καπτάν-Γιώπη (παρατσούκλι του Γιώρ-γου Παπακωνσταντίνου). Είναι επίσης αδιανόητο ότι κατέλυσαν το εθιμικό δίκαιο της κυβερνητικής μαρκίζας και άφησαν να φανεί ότι τα πρώτα ονόματα είναι εκείνοι εντός της έδρας μας. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, το μόνο που μένει είναι να διαχωρίσουμε τη θέση μας και να επαναπροσδιορίσου-με τους στόχους και τις προοπτικές μας…».
«Θα τους δώσουμε το μνημόνιο να το φάνε»;
«Βασικά πρέπει να τους δώσουμε πρώτα αυτά που προβλέπει το μνημόνιο. Αυτά που ξεράσανε…».
«Τότε πώς θα πολεμήσουμε»;
«Με ψυχροπολεμικές κλανίτσες. Και κυρίως με τα γνωστά άσφαιρα. Πολυβόλα Πρετεντέρωφ, βλήματα ΝΕΤ - ΣΚΑΪ (εδάφους - αέρος), νάρκες Πεταλωτή κ.λπ. To know how το έχουμε. Κι όπως όλοι γνωρίζετε… ο άντρας της γυναίκας του Καίσαρα… δεν χρειάζεται να έχει το πάνω χέρι. Φτάνει να φαίνεται ότι το έχει…».
«Ούουουρααα!»
Το Ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου