Είμαστε έθνος αλήτικο;

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Λέω να σας πω τα κάλαντα με τον δικό μου τρόπο: απομυθοποιητικά. Έτσι, για να μην έχουμε αυταπάτες τη νέα χρονιά! Είναι κατά τη γνώμη μου η πιο χρήσιμη υπηρεσία αυτή την ώρα προς την κοινωνική αναπαράσταση του ελληνικού λαού, ο οποίος εμφανίζεται σοκαρισμένος, ζαλισμένος και σε μεγάλο βαθμό ηθικά εξασθενημένος. Φυσιολογικά πράγματα που έχουν συμβεί και αλλού, όταν η τύχη μιας χώρας περνά στα χέρια υπερεθνικών παραγόντων, όπως είναι για παράδειγμα το ΔΝΤ, η τρόικα, κλπ.

Αν και πολύ εξυπηρετεί μία μερίδα τουλάχιστον εκ των εθνικιστών, να εμφανίζουν τους Έλληνες ως έθνος ανάδελφο, στην ουσία αυτοί μαζί με όλους τους άλλους που πολιτεύονται με κανόνα είτε τον εθνικισμό, είτε την παγκόσμια διακυβέρνηση, αντιλαμβάνονται την χώρα ως πυρήνα ενός έθνους αλήτικου. Είναι αλητεία με έντονα στοιχεία εκπόρνευσης, να θεωρεί κανείς ότι η ελληνική κοινωνία οφείλει να παραδώσει εθνικό πλούτο και κοινωνικό κεφάλαιο σε αλλοδαπά συμφέροντα, τα οποία ως αντάλλαγμα θα προσφέρουν στην χώρα τούτα που γνώρισαν όλες οι περιοχές του κόσμου υπό καθεστώς αποικιοκρατίας. Δηλαδή, στήριξη μιας τάξης μεταπρατών, πολιτικών και στρατιωτικών  για να λειτουργήσουν τους μηχανισμούς επιβολής και νομιμοποίησης εξευτελιστικών καθεστώτων εκμετάλλευσης ανθρώπων και φυσικών πόρων από μονοπωλιακούς παράγοντες.

Είναι να ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας παρακολουθώντας παράγοντες της ελεεινής ξενόδουλης δεξιάς είτε να αβαντάρουν ρωσικά συμφέροντα στην χώρα μας, είτε ισραηλινά, στο αμυντικό και ενεργειακό κυρίως πεδίο, φέρνοντας τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας δεκάδες χρόνια πίσω: με την λογική εκμετάλλευσης που διέπει κάποιες πλούσιες σε ενεργειακές πηγές ή άλλης μορφής φυσικών ή παραγωγικών πόρων, αλλά απολύτως φτωχές και ταπεινές χώρες της Αφρικής και μερικές της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Όπως είναι απολύτως καταθλιπτικό να παρατηρείς παράγοντες της λεγόμενης κεντροαριστεράς και φιλελεύθερης δεξιάς να πολιτεύονται με γνώμονα το χρεοστάσιο, τις «δόσεις» από την ΕΕ και το ΔΝΤ και μία μοναδική στον κόσμο ερμαφρόδιτη και παραπλανητική διαδικασία αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε να αναδιοργανωθεί δήθεν το κράτος και να εναρμονισθεί οικονομία και διοίκηση με ένα ανύπαρκτο στην ουσία, ευρωπαϊκό πρότυπο.

Αν θελήσεις να εμβαθύνεις στον κυρίαρχο πολιτικό λόγο που συστηματοποιείται στην χώρα μας αναφορικά με την κρίση, θα διαπιστώσεις ότι η έννοια της πολιτικής κοινότητας που χαρακτηρίζει εθνικές αναπαραστάσεις, συνδέεται με μορφές εκμετάλλευσης και όχι χειραφέτησης (να χειραφετηθούμε από τους μεν για να παραδοθούμε προς αποικιοκρατική εκμετάλλευση στους δε) . Η μορφή του εκμεταλλευτή μόνον διαφέρει, όπως ασφαλώς και η επιχείρηση νομιμοποίησής του ως ζωτικού παράγοντα για την ύπαρξη και ευημερία έθνους και λαού. Τελευταία μάλιστα και καθόλου τυχαία, ακροδεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί αγωνίζονται, προβάλλοντας την απειλή της Τουρκίας, να  παραδώσουν την χώρα σε συμφέροντα που υπηρετεί το αμερικανοεβραϊκό λόμπι με αιχμή του δόρατος την μιλιταριστική δομή του Ισραήλ, που αποτελεί έναν μόνιμο παράγοντα αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αφού πρώτα το διαπλεκόμενο καθεστώς εξασθένησε και χρεοκόπησε την χώρα μέσω του πελατειακού κράτους που ενδυνάμωσε την αποβιομηχάνιση την οποία προκάλεσε και την δραματική υποβάθμιση του πρωτογενούς τομέα που επέφερε, καθώς και με την ένταξή μας στην ζώνη του ισχυρού ευρώ η οποία διέστρεψε απολύτως το αναπτυξιακό μοντέλο που όφειλε να ακολουθήσει μία αναπτυσσόμενη χώρα, τώρα διαμορφώνει κλίμα για να βγάλει πλουτοπαραγωγικές πηγές στο σφυρί, να θεσπιστούν ειδικές ζώνες εκμετάλλευσης και να κινεζοποιηθεί το εργατικό δυναμικό. Το ερώτημα δεν είναι πώς η χώρα θα αποκτήσει πραγματική αυτοκυβέρνηση, δημοκρατία και σχέσεις αμοιβαίου και ισορροπημένου συμφέροντος με τους διεθνείς παράγοντες, αλλά το πώς θα γύρει υπέρ του ενός ή του άλλου, συνομολογώντας συμβάσεις αποικιακού χαρακτήρα ή αποδεχόμενη την ένταξή της σε μηχανισμούς νεοαποικιακού χαρακτήρα. Δηλαδή, για να το εκφράσω σχηματικά – κατά τη γνώμη τους -  η Ελλάδα του 21^ου αιώνα είτε θα πρέπει να μετατραπεί σε Νιγηρία (με ρωσικές και ισραηλινές εταιρίες στο ρόλο δυτικών), είτε σε κάτι χειρότερο από αυτό που οραματίστηκαν κάποτε Γερμανοί ναζί, ή Αμερικανοί μετά τον εμφύλιο. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή φαντάζει σε απερίγραπτους συμπατριώτες μας που προωθούν την αλήτικη εκδοχή του έθνους, εμφανιζόμενοι ως υπερεθνικιστές ή σύγχρονοι οραματιστές της παγκοσμιοποίησης, κάτι που θα μοιάζει με το καθεστώς της Β. Κορέας!!

Πρόκειται ασφαλώς για αγοραία αντίληψη και χυδαιότητα που κάνει πολιτική, εκμεταλλευόμενη την κρίση για να παραδώσει την χώρα και την κοινωνία σε φιλόδοξους επιβήτορες του διεθνούς καπιταλισμού. Μόνον που τούτο επιχειρείται πλέον απροσχημάτιστα. Εμφανίζονται και προβάλλονται ζωτικού χαρακτήρα για τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία, απειλές και «εκδίδονται» τελεσιγραφικού χαρακτήρα «προσφορές» σχεδόν από τους πάντες (Γερμανούς, επιτρόπους, χρηματιστές, Ρώσους, Ισραηλινούς και σε λίγο … Κινέζους). Ενώ από δίπλα και οι Τούρκοι αβαντάρουν διαρκώς με τον τρόπο τους αυτά τα συμφέροντα, τα οποία οι ημεδαποί ντίλερ προμοτάρουν για να σωθούμε δήθεν εκτός από την φτώχια και από τους διεκδικητικούς, άπιστους γείτονες! Μέσα σε αυτό το περιβάλλον μόνον αν ήταν ηλίθια η σημερινή ηγεσία της Τουρκίας δεν θα έμπαινε στο παιχνίδι. Χρυσή ευκαιρία διαφαίνεται και για την τουρκική ελίτ να μπει στο ανατολίτικο παζάρι που ξεκίνησε με τα απίθανα καμώματα της δικής μας ηγεσίας.     

Είναι προφανές ότι οι διαπλεκόμενες ελίτ της Ελλάδας, χάνοντας την μεταπολεμική ισορροπία που εναρμόνιζε τα συμφέροντά τους, βάλθηκαν, κάνοντας πολιτικό στριπτίζ, να επιδείξουν την ελεεινή ταυτότητα εξάρτησης προς διάφορους και διαφορετικούς διεθνείς παράγοντες μέσω, είτε μιας νέας εθνικιστικής μυθοπλασίας που προφασίζεται ότι δήθεν κάνει γεωπολιτική, είτε ενός ψευδομεταμοντέρνου μύθου περί ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης και παγκόσμιας διακυβέρνησης που δήθεν κάνει γεωοικονομική. Σε επίπεδο δομής, πολιτικών σχέσεων δηλαδή, και οι δύο αυτοί μύθοι καταστρέφουν την μεταπολιτευτική διάσταση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και εκχυδαΐζουν το εθνικό συμφέρον, προσδίδοντάς του εμποροκρατικές, αποικιοκρατικές ορίζουσες.

Ο μόνος τρόπος για να πάψουμε να αυτοπαρουσιαζόμαστε ως «έθνος αλήτικο» είναι να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτές τις ντόπιες σαπισμένες ελίτ και στους προπαγανδιστές τους και να ενδιαφερθούμε στα σοβαρά για τον εκδημοκρατισμό της χώρας και την οικονομική και πολιτική αυτοκυβέρνησή της. Αν θέλαμε όμως να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, θα καταλαβαίναμε ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού είναι ενταγμένη σε μηχανισμούς διαπλοκής και εξυπηρετεί τελικά τα συμφέροντα των ντίλερ του «εθνικού συμφέροντος», το οποίο εκλαμβάνεται ως οικονομικό συμφέρον με την στενή έννοια για την τσέπη τους και ως μορφή δοτής ηγεμονίας. Δυστυχώς στην Ελλάδα οι κυρίαρχες πολιτικές τάξεις συνθέτουν ένα ηγεμονικό μοντέλο πάντα σε απόλυτη εξάρτηση από αλλοδαπά συμφέροντα. Η ένταξή  μας στην ΕΟΚ και αργότερα στην ΕΕ ουδετεροποίησε κάπως αυτά τα συμφέροντα, όπως και την διαδικασία χρηματισμού ή αρπαχτής της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της χώρας. Η σημερινή περιθωριοποίησή μας στην Ένωση, η εξευτελιστική αποδυνάμωση του κράτους και η εμφανής παράλυση της ελληνικής κοινωνίας οδηγούν στην όξυνση του λόγου της εξάρτησης, όπως και στην τριβή ελληνικών παραγόντων που εκπροσωπούν διαφορετικά ξένα συμφέροντα.

Το τελευταίο τροφοδοτεί με νέα καύσιμη ύλη την διαπάλη των κυρίαρχων πολιτικοοικονομικών τάξεων, αλλά και την διαμάχη αλλοδαπών οικονομικών συμφερόντων για την επανατοποθέτησή τους στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή της. Η απορρύθμιση, με άλλα λόγια, της οικονομίας και της διεθνούς πολιτικής της χώρας υποδαυλίζει τον συγκρουσιακό χαρακτήρα διαφορετικών κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων με εστία την χώρα μας. Αυτό είναι πράγματι ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο, το οποίο επιτέλους πρέπει να  απασχολήσει την προοδευτική κοινωνία των πολιτών, τους σκεπτόμενους πατριώτες και τις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων, που δεν μοιάζει να έχουν αντιληφθεί πού θα μπορούσε να καταλήξει αυτό το πραγματικό «κενό ασφαλείας» που προκαλείται αυτή την περίοδο στην περιοχή μας με επίκεντρο την Ελλάδα. Την σύμπραξη όλων των προοδευτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην χώρα για την διαμόρφωση συνθηκών μιας εναλλακτικής ηγεμονίας μέσω μιας νέας (αριστερής) διακυβέρνησης, προτείνω πεισματικά τόσο καιρό, έχοντας στο μυαλό μου και αυτό το «κενό», το οποίο παρατηρώ διαρκώς να διευρύνεται.

Ο εκδημοκρατισμός σε συνδυασμό με το σύντομο ξεκαθάρισμα της θέσης της χώρας σε ένα πλαίσιο αυτοκυβέρνησης και απεξάρτησης από το νομισματικό μηχανισμό του ευρώ, είναι ο μοναδικός κανόνας ασφαλείας που θα πρέπει να  διέπει τους πολιτικούς ορίζοντες οποιουδήποτε πολίτη και πολιτικού φορέα δεν είναι ενταγμένος σε αποικιοκρατικές, νεοαποικιοκρατικές, ή πελατειακές δομές. Τούτο προϋποθέτει μία στρατηγική της ευρύτερης αριστεράς σε συνεργασία με δημοκράτες πατριώτες από όλους τους πιθανούς και απίθανους πολιτικούς χώρους, έτσι ώστε η πολιτική πρωτοβουλία να ξεφύγει από το πλαίσιο της καθεστωτικής διαπάλης των μεταπρατικών, ξενόδουλων ελληνικών ελίτ.

Για να πάψουμε τη νέα χρονιά να εμφανιζόμαστε ως έθνος αλήτικο, θα πρέπει να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε ως λαός διεφθαρμένος και ως πολιτεία έτοιμη να ανταλλάξει την ευημερία μίας ελίτ με το ανθρώπινο κεφάλαιο και τον υπόλοιπο πλούτο της πατρίδας μας. Όσο υπάρχουν και κυριαρχούν πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να διατηρήσουν την ηγεμονία εξευτελίζοντας και ξεπουλώντας ότι υπάγεται ευρύτερα στην λαϊκή κυριαρχία και στα εθνικά συμφέροντα, ενώ οι αντικειμενικά ευαισθητοποιημένοι αριστεροί όλων των αποχρώσεων αδυνατούν να παρέμβουν συλλογικά σε αυτή την διαδικασία, η γενικότερη ασφάλεια της χώρας θα διακυβεύεται και μάλιστα ολοένα και περισσότερο.