Λέμε όχι στους επίσημους εφιάλτες!...

Ο αρχαίος Εφιάλτης δεν ανήκε στους «επίσημους»!

Αλλά κι όταν ακόμη κάποιοι εφιάλτες και οι τύραννοι ήταν επίσημοι οι αρχαίοι Έλληνες δεν δίσταζαν να τους επιβάλλουν τις ανάλογες τιμωρίες.

Κι από το άλλο μέρος δεν παρέλειπαν να απονέμουν τιμές σ’ αυτούς οι οποίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απάλλασσαν το λαό από την παρουσία εκείνων, που υπονόμευαν τη δημοκρατία και την ελευθερία τους.

Όπως στην περίπτωση του αρμόδιου και του Αριστογείτονα. Που τους έστησαν χάλκινους ανδριάντες, επειδή απάλλαξαν την Αθήνα από τον τύραννο Ίππαρχο.

Δεν δίσταζαν ακόμη και όταν είχαν να κάμουν με πρόσωπα, τα οποία είχαν προσφέρει ύψιστες υπηρεσίες για τη σωτηρία της πατρίδας:

Όπως, στην περίπτωση του Παυσανία, ο οποίος συνέτριψε στις Πλαταιές (479 π. Χ.) τον περσικό στρατό. Ή στην περίπτωση του Θεμιστοκλή, ο οποίος κατέστρεψε στη Σαλαμίνα (480 π. Χ.) το στόλο των Περσών.

Εκ των οποίων, τον πρώτο οι Σπαρτιάτες τον έχτισαν μέσα στο ναό της Αθηνάς, όπου πήγε να βρει άσυλο, με αποτέλεσμα να πεθάνει από ασιτία, ενώ το δεύτερο οι Αθηναίοι τον εξόρισαν.

Έστω και με την απλή υπόνοια ότι βρίσκονταν σε συνεννόηση με το βασιλιά της Περσίας.

Τι γίνεται όμως με τους τωρινούς εφιάλτες;

Για τους οποίους δεν υπάρχουν απλές υπόνοιες, αλλά, όπως φαίνεται, ατράνταχτες βεβαιότητες, σχετικά με τις προσχεδιασμένες, χείριστες και καταστροφικές, σε βάρος της πατρίδας, που πρόδωσαν και υποδούλωσαν και του λαού της, που εξαθλίωσαν, ενέργειες.

Γεγονός το οποίο παίρνει διαστάσεις τραγικής ειρωνείας, κατά τις εθνικές επετείους: Όπως η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου.

Καθώς οι δοσίλογοι, με την παρουσία τους, θέλουν να «τιμήσουν», τους ήρωες, που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας και την προκοπή των Ελλήνων.

Με τους οποίους έχουν τόση σχέση, όση τα άγρια μεσάνυχτα χειμωνιάτικης νύχτας με το καλοκαιριάτικο καταμεσήμερο.

Κι από το άλλο μέρος θέλουν να τιμηθούν και οι ίδιοι απ’ τα στρατευμένα νιάτα και την μαθητιώσα νεολαία. Των οποίων, όχι απλώς έκαμαν αβέβαιο και εφιαλτικό το μέλλον, αλλά κυριολεκτικά το αμαύρωσαν.

Αυτή η υπόθεση, μου έλεγε ο φίλος μου ο Μανώλης Σμυρνάκης από τη Σαλαμίνα μοιάζει σάμπως οι δολοφόνοι του πατέρα σου να θέλουν να τιμήσουν με την παρουσία τους την κηδεία του ή το μνημόσυνό του.
Είναι χαρακτηριστική, εξάλλου, και εύγλωττη η σχετική ανακοίνωση των αναπήρων πολέμου:

«Εμείς, λένε οι ανάπηροι, οι μαχητές αυτών των τελευταίων πολέμων, συνεχιστές των προγόνων μας του 1821, αποφασίσαμε μέσω της Συνομοσπονδίας Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδας –ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ- να μην παρελάσουμε. Αντιδρώντας και εμείς στα σκληρά μέτρα που έχει πάρει η Κυβέρνηση εναντίον του Λαού μας και ειδικότερα των Συμπολεμιστών μας!!!»…

Αλλά, αν οι ανάπηροι αισθάνονται την ανάγκη να απέχουν από τις παρελάσεις, η συντριπτική πλειονότητα του λαού αισθάνεται την ανάγκη να αποδοκιμάσει ποικιλοτρόπως αυτούς, που θέλουν να καπηλευτούν τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων.

Τη στιγμή, ακριβώς, κατά την οποία, όπως προαναφέραμε, ο βίος τους και η πολιτεία τους αποτελούν άρνηση και ανατροπή του έργου και του μόχθου εκείνων.

Κάτι, βέβαια, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν όσοι έχουν κάμει την προδοσία και το δοσιλογισμό επίσημη και κυρίαρχη ιδεολογία, δική τους και των ευάριθμων πια οπαδών τους.

Και σκέφτονται, όπως λέγεται, να πάρουν, σε βάρος του λαού, μέτρα ανάλογα με αυτά, που πήραν και σε ανάλογες προηγούμενες περιπτώσεις.

Επιβεβαιώνοντας, έτσι, στο ρόλο τους, ως εκπροσώπων, όχι του λαού, αλλά ξενοκίνητης και ξενόδουλης κατοχικής κυβέρνησης.

Παπα-Ηλίας 

πηγη