H ψυχολογική διάσταση του Ζεϊμπέκικου (για τη μνήμη του Δημήτρη Μητροπάνου) αναζητώντας σε στη Σαλονίκη, ξημερώματα…

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Λένε πως το ζεϊμπέκικο είναι χορός της λεβεντιάς. Λάθος, είναι χορός του Έρωτα και του Θανάτου. Έρωτας και Θάνατος είναι αδέλφια, και εφιστώ την προσοχή σας σε αυτή τη σειρά που πρέπει να καταγράφονται. Πρώτα είναι ο Έρωτας και μετά ο Θάνατος.

            Το ζεϊμπέκικο είναι χορός κατ’ εξοχήν του άντρα. Αυτός είναι αναλώσιμος, όπως είναι όλο το αρσενικό είδος στη φύση. Το θηλυκό έχει χορό την αναπαραγωγή, το χορό της κοιλιάς. Ως εκ τούτων, θυμηδία προκαλεί στους έντονα ζεϊμπέκηδες το να χορεύει η γυναίκα το χορό του έρωτα και του θανάτου. Για ένα και μόνο λόγο, γιατί ο χορός αυτός, το ζεϊμπέκικο, είναι καθαρά αντρική υπόθεση.

            Ο Μητροπάνος έδωσε μια τέτοια διάσταση στο ζεϊμπέκικο, ως καθαρά αρσενικό, αντρίκειο χορό. Προχώρησε μάλιστα πέραν από τα 9/8 που είναι ο κλασικός ρυθμός, πηγαίνοντας το ζεϊμπέκικο στα άκρα, βάζοντας έναν επιπλέον χρόνο ως αρρυθμία της ψυχής. Γιατί το ζεϊμπέκικο είναι χορός της ψυχής που είναι δίπλα  στην καρδιά και την αναπαράγει.  

            Για αυτό το λόγο λέμε αντίο στο φίλο Δημήτρη Μητροπάνο, διότι έδωσε μια γνήσια υπόσταση στο ζεϊμπέκικο, την υπόσταση της αρρυθμίας της ψυχής του άντρα που επηρεάζει την καρδιά με τρόπο ιδιαίτερο, με τον τρόπο που αναμετράται ο κάθε Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια.

            Πολέμησε και άφησες το στίγμα σου, φίλε Δημήτρη Μητροπάνο, πολεμώντας μαζί και τραγουδώντας, σαν άντρας που ήσουν κι έφυγες, και άφησες το βαθύ μπλε να είναι πιο γαλάζιο. 

Πιο ξαχνισμένη θα είναι η ζωή μας, τώρα πια, θα ρίξω ένα χορό για πάρτη σου, αναζητώντας σε στη Σαλονίκη, ξημερώματα…