Συνειδητή επιλογή..ή αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο

..και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.Η αναγκαιότητα μιας στροφής του Λαϊκού κινήματος κατά του Καπιταλισμού και τις απ’ αυτόν απορρέουσες κοινωνικές συνθήκες, φαντάζει για μια ακόμα φορά επιτακτική. Άλλωστε ποτέ δεν έπαψε να είναι τέτοια, απλώς για κάποια χρονικά διαστήματα η εγκαθίδρυση..

ενός πιο δήθεν φιλολαϊκού κράτους πρόνοιας, συνήθως υπό την εποπτεία της Σοσιαλδημοκρατίας, λειτούργησε σαν παραπέτασμα καπνού, αποκρύβοντας την εφιαλτική πραγματικότητα από τα μάτια της εργατικής τάξης.

Το «ιδεολογικό» φρένο για αυτή τη στροφή, είναι κοινό σε όλους τους «αριστερούς» χώρους, με διαφορετική ανάλυση όμως. Πάντα, σε όλες τις προσπάθειες ουσιαστικής ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος, ακούς το απόλυτο ιδεολόγημα: Η ανατροπή είναι δυνατή μόνο όταν η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού, έχει συνειδητά επιλέξει να την τολμήσει. Αλλιώς διατυπωμένο είναι κάπως έτσι: Ο Λαός δεν είναι έτοιμος.


     Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν. (Δεν κατηγορώ αυτούς που θέλουν να κυβερνούν αλλά εκείνους που είναι έτοιμοι να τους υπακούσουν)

Θουκυδίδης

Στο ΚΚΕ, αυτό το ιδεολόγημα μεταφράζεται στο γνωστό «δεν θέλω να κυβερνήσω, όταν θα είναι έτοιμος ο Λαός, θα πάρω την εξουσία με τα όπλα». Στο ΣΥΡΙΖΑ πάλι μεταφράζεται στο « αφού δεν υπάρχει μαζική εξεγερσιακή συνείδηση, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να διαχειριστούμε πολιτικά τον καπιταλισμό ώστε να γίνει λίγο πιο ανθρώπινος».
Στο εξωκοινοβουλευτικό στρατόπεδο της αριστεράς το παραπάνω ιδεολόγημα βάζει φρένο σε κάθε διάθεση για ουσιαστική αντιπαράθεση με το σύστημα, μιας και κυριαρχεί το συναίσθημα της κοινωνικής απομόνωσης. Είμαστε λίγοι, χρειάζεται και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μόνο ενωμένοι θα έχουμε αποτέλεσμα.

Ο φαύλος κύκλος της ατέρμονης αναμονής για ένα θαύμα, καλά κρατεί.

Σίγουρα, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. Δεν έχει κατακτήσει ακόμα εκείνη την απαραίτητη συνειδησιακή κατάσταση που θα τον οδηγούσε στη ρήξη και στην άρνηση του Καπιταλισμού. Και ακόμα πιο σίγουρα, ποτέ δεν θα είναι. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες και περισσότερο ας μην τις μεταλαμπαδεύουμε σε άλλους που θέλουν πράγματι να αλλάξει ο κόσμος.

Τώρα θα μου πεις, αφού σαφώς ο κόσμος είναι ανέτοιμος, και αφού οι μειοψηφικές εξεγέρσεις αποτυγχάνουν, γιατί μας παρουσιάζεις ως «φρένο» και «ιδεολόγημα» αυτό που προτάσσουν όλοι οι «αριστεροί» όταν μιλάμε για εξέγερση; Μα ακριβώς γιατί το προτάσσουν «αριστεροί», και μάλιστα για τον ίδιο λόγο κάνω χρήση των εισαγωγικών στη λέξη αριστεροί.


        Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη.

Μ. Γκάντι

Για μένα, είτε κομουνιστής είσαι, είτε αναρχικός, δεν πρέπει ποτέ να χάνεις τη θέρμη σου για την Επανάσταση. Δεν δικαιούσαι να συμβιβάζεις τις ιδέες σου για μια πιο «ρεαλιστική» ανάλυση των συγκυριών. Δεν προσπαθείς να «κερδίσεις» χρόνο και υποστηρικτές, κάνοντας αστική πολιτική και χρήση των αστικών θεσμών. Δεν υπηρετείς το σκοπό σου αν τον μεταθέτεις συνεχώς σε ένα αόριστο μέλλον, προσπαθώντας να κρατηθείς στην επιφάνεια του πολιτικού συστήματος.

Δεν είναι δουλειά της αριστεράς να «εξασφαλίζει» καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, να διαπραγματεύεται με τους αστούς περισσότερα δικαιώματα για τον εργάτη, να πιέζει για περισσότερο κοινωνικό κράτος. Τουλάχιστον δεν εξαντλείται εκεί ή δουλειά μιας πραγματικής αριστεράς. Η ανατροπή του Καπιταλισμού είναι η δουλειά της. Η αποκατάσταση της ισότητας και της ελευθερίας. Η Επανάσταση.

Ο αγωνιστής, οφείλει να έχει κύρια του προτεραιότητα την προτροπή στην εξέγερση, να μεταλαμπαδεύει την τόλμη του και το ασυμβίβαστο των ιδεών του και των πράξεων του όσο μπορεί σε περισσότερο κόσμο. Να μοιράζεται το όραμα της ανθρώπινης και δίκαιας κοινωνίας με όποιον συναντά, χωρίς να φοβάται μην τυχόν και τον τρομάξει. Ο αγωνιστής δεν παζαρεύει, δεν υπαναχωρεί. Παλεύει για το αύριο σαν αν μην υπάρχει αύριο, δοσμένος ολόψυχα στον αγώνα και έτοιμος για κάθε ρήξη και θυσία ανά πάσα στιγμή.


     Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα. (Η σύνεση είναι το πρόσχημα του άνανδρου)

Θουκυδίδης

Ιστορικά, όλες οι μεγάλες επαναστάσεις, ανατροπές, αλλαγές ξεκίνησαν από μια μικρή σχετικά μερίδα των κοινωνιών. Είτε στη παρισινή κομμούνα, είτε στη Οκτωβριανή Επανάσταση ακόμα και στον Ισπανικό Εμφύλιο, δεν ήταν οι πλειοψηφίες που «σήκωσαν» κεφάλι, αλλά μικρά σχετικά κομμάτια του Λαού που ένιωθαν την ανάγκη για ριζική αλλαγή των κοινωνικών δομών. Όλες μα όλες, απέτυχαν ως προς τους στόχους τους, αλλά μας άφησαν ανεκτίμητη κληρονομιά εμπειριών και έκαναν τον κόσμο «λίγο» καλύτερο, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο.

Πόσοι ήταν κομουνιστές στα βουνά με τον ΕΛΑΣ; Πόσοι ήταν μπολσεβίκοι τον Οκτώβρη του 1917; Πόσοι ήταν οι σύντροφοι του Κάστρο και του Τσε; Κι αν στο παρελθόν απέτυχαν ή μεταλλάχτηκαν οι επαναστάσεις, αυτό έγινε γιατί δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να μεταβιβάσουν όλη την εξουσία στο λαό. Όχι γιατί δεν ήταν έτοιμος ο λαός αλλά γιατί κάποιοι τον εξαπάτησαν ή απλά δεν του είχαν εμπιστοσύνη. Και σήμερα αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό να διαχειριστεί τη ζωή του, διαφαίνεται σ’ όλη σχεδόν την αριστερά. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μια παθογένεια της αριστεράς. Είναι ο ίδιος σκοπός ύπαρξης της «αριστεράς» στο αστικό πολιτικό τοπίο. Είναι ο θεσμός που εξασφαλίζει στους αστούς την υποταγή μέσω των συμβιβασμών της εργατικής τάξης.


     Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;

Ν. Καζαντζάκης

Αν ή όποια αριστερά σήμερα θέλει ακόμα να αποκαλείται έτσι, πρέπει τώρα, όχι αύριο, τώρα να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο. Να απαιτήσει και να παλέψει για την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό ώστε ο ίδιος να αποφασίσει για τη ζωή που θέλει. Αν κατέβει στο δρόμο ένας ικανός αριθμός συνειδητοποιημένων αρκετά ώστε να αντέξουν αρκετά την καταστολή, οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν και θα αλλάξουν μαζί μας, μέσα από τη συμμετοχή στη δράση. Το να αποτύχουμε, είναι καλύτερο από το να μην προσπαθήσουμε.

Οι συνειδήσεις ψήνονται στον αγώνα έλεγε κάποιο παλιό σύνθημα, και είχε δίκιο. Όταν τα χαρακτηριστικά του αγώνα είναι δίκαια και ανθρώπινα, εύκολα αλλάζουν τις συνειδήσεις ανθρώπων που μπορεί να ξεκίνησαν από την απογοήτευση για τα οικονομικά και το ξεβόλεμα της μέχρι τώρα ζωής τους, αλλά αν «ψηθούν» αρκετά μέσα στο «φούρνο» των κινητοποιήσεων θα παραταχθούν μαζί μας για μια κοινωνία διαφορετική και καλύτερη απ’ τη σημερινή. Θέλω μ’ αυτό να πω πως η συνεχής και έντονη αντιπαράθεση με το σύστημα και τον κατασταλτικό του μηχανισμό, μπορεί να οδηγήσει όλο και μεγαλύτερες μάζες στην συνειδητοποίηση της ανάγκης συμμετοχής σε μια αντισυστημική εξέγερση.


    Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται (αυτό που εναντιώνεται στο δυνάστη λέγεται λαός)

Θουκυδίδης

Αν είδα ένα θετικό στις πλατείες των συνελεύσεων, είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη για τακτικισμούς και υπαναχωρήσεις. Είδα πολλούς ανθρώπους, που ως τότε ήταν αμέτοχοι και καθόλου συνειδητοποιημένοι να αλλάζουν σταδιακά από το μην μιλάτε κομματικά, μην ασκείτε βία, μην αμφισβητείτε το σύστημα, πλέον να είναι έτοιμοι για όλα, πρώτοι πολλές φορές σε κάθε συλλογική δράση και με ξεκάθαρο αντισυστημικό πρόταγμα. Δεν ισχυρίζομαι πως απέκτησαν την απόλυτη επαναστατική συνείδηση, αλλά πως είναι πλέον έτοιμοι να δεχτούν μια τέτοια προοπτική και ακόμα να συμμετέχουν σ’ αυτή. Κύριο χαρακτηριστικό της μεταβολής αυτής δεν ήταν η ιδεολογική τους στρατολόγηση αλλά η αυθόρμητη αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών και η μέθεξη που σε κυριεύει όταν νιώθεις πως γίνεσαι μέρος μιας συλλογικής ανθρώπινης προσπάθειας. Η ιδεολογική τους προσέγγιση έρχεται μετά, μέσα από την συνεχή επαφή με τους υπόλοιπους αγωνιστές, μέσα από την ταξική τους συνειδητοποίηση. Μια συνειδητοποίηση που είναι πιο εύκολη να επιτευχθεί όταν είσαι δίπλα στους δικούς σου στο δρόμο απ’ ότι όταν κάθεσαι στον τηλεοπτικό σου μικρόκοσμο ή στην απομόνωση του εκλογικού παραβάν.

Κι αν έχουν δίκιο όσοι κατηγορούν τη θεσμική αριστερά για αστικό ανάχωμα στους εργατικούς αγώνες, όπως εγώ, δεν παύει η βάση των αγωνιστών των αριστερών κομμάτων να είναι άνθρωποι της εργατικής τάξης, άνθρωποι που υποφέρουν από τον Καπιταλισμό. Ελπίζω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να πάρουν σύντομα τη μοίρα τους στα χέρια τους, να αφήσουν τις ηγεσίες τους στο κόσμο τους και να συμπαραταχθούν μαζί μας, εκεί που θα κάνουν τη διαφορά. Στο δρόμο και την αντίσταση. Γιατί όπως έλεγε και ο Τσε:
η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει.


πηγη  aristeriantepithesi.blogspot.com

stopcartel