Τηλεκάνθαροι και μαϊντανοί

 

 

 

Στο κοντρόλ

“ Ανερμάτιστοι και ψοφοδεείς, φωνασκούντες ασύστολα και υλακτούντες, υποχωρούν, όπως τα φοβισμένα σκυλιά, μπροστά στην πρόκληση της αλήθειας, πνίγοντας τις κραυγές τους στην προοπτική της ιδιοτέλειας.  ”

 

 

 

 

 

Του Σπύρου Μπεκιάρη

Θησαυρός η Ελλάδα! Θησαυρός και η ελληνική γη! Καταπληκτική ποικιλία και ποσότητα. Από τη μία η πανδαισία της ελληνικής χλωρίδας, θαύμα της φύσης, κι από την άλλη οι κήνσορες της ελληνικής πραγματικότητας οι πλείστοι των παρουσιαστών – συντονιστών και οι μαϊδανοί των τηλεπαραθύρων, που υπνωτισμένοι απ την ομοιογένεια της προσφοράς υποθάλπουν φαινόμενα μόνιμης αμνησίας.

Από τα πιο γνωστά φυτικά είδη ο μαϊντανός  χρήσιμος κι αναγκαίος. Πιο γνωστοί όμως οι μαϊντανοί της τηλεόρασης, ενίοτε και του ραδιοφώνου, οι πολυπράγμονες και πολυμαθείς τιμητές των πάντων. Τι κοινό όμως έχουν οι μαϊντανοί των κήπων με τους μαϊντανούς της τηλεόρασης. Και οι δύο είναι φυτά και μάλιστα ποώδη…

Κατά τα άλλα ο πλούτος της ελληνικής χλωρίδας και η ποιότητά της συνδέονται με το ζωογόνο ελληνικό φως, ενώ ο θεσμός των τηλεκανθάρων και των ναρκισσευόμενων γλαστροειδών με την ολική παραίτηση των Ελλήνων, τη σκοτισμένη σκέψη τους και τα συμπτώματα της λαθροβίωσής τους.

Οι συγκεκριμένοι πρωταγωνιστές των μέσων πληροφόρησης, με την ειδωλοποίησή τους, μέσω των δεκτών, αυτοχρηζόμενοι ως τιμητές των συμβαινόντων, δίκην μαυλίδος, μαυλίζουν τις μάζες κατευθύνοντας τες στις ατραπούς που κάθε φορά επιβάλλει η ετυμηγορία της αγοράς. Θύματα της οσφυοκαμψίας τους, αδυνατούν να ορθώσουν το ανάστημά τους, να λειτουργήσουν όρθιοι, να υπερβούν τον ορίζοντα του υστερόβουλου αριβισμού και να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους. Όμως η αξιοπρέπεια του καθένα συναρτάται με την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του άλλου κι αυτόν τον άλλο οι «λειτουργοί» της πληροφόρησης τον αγνοούν, παγιδευμένοι στο προσδοκώμενο της προτεραιότητας και στη σκοταδιστική ομοιογένεια της προσφοράς.

Ο ανταγωνισμός, η δημιουργικότερη παράμετρος και συνιστώσα μια ζωής μας, αποτελεί νομοτελειακό στοιχείο για την παραγωγική πολιτική και την κοινωνική πρόοδο. Δεν υπάρχει κακός ανταγωνισμός. Υπάρχουν κακοί σκοποί και αθέμιτα μέσα. Ετσι η τακτική που ακολουθούν οι αυτόκλητοι Δον Κιχώτες της ενημέρωσης και οι σύγχρονοι Ρομπέν της οθόνης, οι «εκλεκτοί» υποτελείς δηλαδή του συστήματος, δεν συσχετίζεται με αγωνιστικές διαθέσεις ούτε με τον αγώνα για την αλήθεια. Αντίθετα, οι διάτρητες συνειδήσεις τους σπρώχνουν στην ανούσια πολυλογία και τη δημαγωγική υπεραπλούστευση.

Επιπλέον προβάλλουν το ιδανικό της πολιτικής και κοινωνικής υγείας, που όλο και περισσότερο γίνεται φασματικό, και σαγηνεύονται με τη λάγνα εικόνα της πλασματικής εναλλαγής απόψεων, παράγοντας τη χαλκευμένη σύγκρουση σε βάρος της παραγωγής θέσεων. Χρέος όμως του δημοσιογράφου είναι να οδηγήσει τον πολίτη στη συνειδητοποίηση της ύπαρξης αληθειών και όχι στην άκριτη αποδοχή της επιβαλλόμενης αλήθειας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου ότι η έννοια δημοσιογράφος συναρτάται, σε μεγάλο βαθμό, με την ικανότητα και τη δυνατότητα του «γράφειν». Στο πλαίσιο της τρέχουσας πολιτικής πραγματικότητας, οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, καρικατούρες του γυαλιού, με περισσή σπουδή και κυρίως με θορυβώδη παρουσία, εξαργυρώνουν σε καθημερινή βάση την «προσφορά» τους με υλακτές και αμετροέπειες.

Ανερμάτιστοι και ψοφοδεείς, φωνασκούντες ασύστολα και υλακτούντες, υποχωρούν, όπως τα φοβισμένα σκυλιά, μπροστά στην πρόκληση της αλήθειας, πνίγοντας τις κραυγές τους στην προοπτική της ιδιοτέλειας. Με απερίγραπτο ταρτουφισμό, μάλιστα, προβάλλουν το ψευδοσυγκρουσιακό σε βάρος της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, υπηρετώντας τον «ιερό» τους σκοπό, αυτόν του ελέγχου της συνειδήσεων και της μεταλλαγής του έλληνα πολίτη. Σήμερα, λοιπόν, οι οιονεί κέρβεροι της ενάργειας του βίου μας, υπνωτισμένοι, βαφτίζουν το αντιλαϊκό και άδικο σε αναγκαίο, αποκαλύπτουν σκάνδαλα μεγατόνων και αφθωρεί τα αποσιωπούν, δίνουν λύση σε προβλήματα με την πρακτική του διακανονισμού , και την ιδιότητα του οικονόμου της κοινωνίας, κινητοποιούν τις κρατικές υπηρεσίες, θυμούνται τους άστεγους, «δακρύζουν» για τους άνεργους, δικάζουν, καταδικάζουν και αθωώνουν, αποκαλούν κυρίους τους απατεώνες και συλλήβδην «υπηρετούν» το δίκαιο και το καλό, το οποίο διασφαλίζεται με τη στήριξη της εξουσίας.

Ωστόσο, η πουριτανική «φιλανθρωπία τους» υπερβαίνουσα κάθε όριο, καταδεικνύει τη συμβιωτική τους σχέση με την πολιτική –εκτελεστική εξουσία και γενικότερα συντηρεί τους αμφιτροφοδοτικούς μηχανισμούς του διδύμου μέσων και εξουσίας. Ταυτόχρονα η μαϊμουδίστικη αβρότητα, ο εμετικός καθωσπρεπισμός και η λαϊκίστικη εκδοχή του πολιτικού πολιτισμού, αγγίζουν τα όρια της ευτέλειας και της σιμωνίας. Που είναι οι εκπομπές παραγωγής πολιτικών θέσεων, οι δημιουργικές προτάσεις για την ανεργία, το εργασιακό; Που είναι οι αντιδράσεις τους για τους ιούς τερατογενέσεων που επωάζονται στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας; Δυστυχώς η δημοκρατία της πληροφορίας και η πλάνη της πολυφωνικής έκφρασης επιβάλλει και τους καδραριστούς, τους επαγγελματίες, τους μόνιμους θαμώνες των τηλεπαραθύρων, τους ειδήμονες κα επαΐοντες, τα τέρατα της «πολυμαθημοσύνης» από την οποία, όπως έλεγε ο Ίππων, δεν υπάρχει τίποτα πιο κενό.

Οι μαϊδανοί των παραθύρων, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ αξιολογότατους ανθρώπους κάθε χώρου, που διακριτικά κατά καιρούς καταθέτουν σοβαρές απόψεις, αυτοί δηλαδή, που εργολαβικά έχουν αναλάβει το «άγιο έργο» της φώτισή μας, σκοτίζουν τη σκέψη του άμοιρου πολίτη και ως άξιοι συνεργοί ανάξιων σε πολλές περιπτώσεις, διακόνων της πληροφόρησης, συμπληρώνουν τα πάνελ της απάτης. Παρόλο που η πολυμάθειά τους προκαλεί ταραχή Παρόλο που η Ελλάδα «των πάντα γνωριζόντων», βυθίζεται , αυτοί εμμένουν κι γι’ αυτό η ηδονή της ψευδοϋπεροχής τους μετατρέπεται σε οδύνη της συνειδητοποίησης του μηδαμινού. Ετσι επιβεβαιώνεται η θέση του Τεοντορ Αντόρνο: «Αποκρουστικό, μολοταύτα ως ένα βαθμό ορθολογικό είναι το πρόσθετο γόητρο εκείνου που μπορεί να παρουσιάζεται τόσο σπουδαίος άνθρωπος, ώστε να πρέπει να παρευρίσκεται παντού».

Έστω κι έτσι οι επαγγελματίες της μιντιακής κονίστρας, θύματα της δοκησισοφίας, της ματαιοδοξίας κα της υστεροβουλίας τους, υπηρετούν τις πρακτικές ελέγχου των συνειδήσεων, τις οποίες φροντίζουν να αποκοιμίζουν, μέσα από κανονιστικές λογικές. Τεράστια, όμως είναι και η ευθύνη των πολιτών. Αν αρκεστούμε στη λογική της δαιμονοποίησης των πάντων στο χώρο της καθημερινής ενημέρωσης και πληροφόρησης και αγνοήσουμε το τεράστιο χρέος μας, θα είμαστε οι μεγάλοι υπεύθυνοι. Η τροφός αυτών των κειτούκειτων στο συγκεκριμένο χώρο είναι η δική μας ανοχή και ακινησία.

Ετσι το μέγα χρέος μας είναι να απαξιώσουμε τους συγχρόνους Ιανούς, αποστρέφοντας το πρόσωπο μας από την αποκρουστική τους παρουσία και αδρανοποιώντας τους διακόπτες των δεκτών. Ένα απαιτητικό και αξιοπρεπές κοινό, απαξιώνει τους ανάξιους και επικίνδυνους και θέτει τις βάσεις της δημιουργικής παρουσίας στο χώρο των μέσων και κυρίως τις βάσεις παραγωγής πολιτικής, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.


 periodista.