Τα χρόνια και τα λόγια τα χαμένα.

37 χρόνια λόγια, τριάντα εφτά χρόνια χαμένα. Οι παππούδες μας εδίωξαν τον Βασιλιά μα εμείς οι ανόητοι αφήσαμε δύο οικογένειες με τους ανθρώπους τους και μας ρήμαξαν.

Οι γονείς μας πάλεψαν για μια μπουκιά ψωμί και μια καλύτερη ζωή και ο Γιώργος μας έφερε μια δράκα ανεύθυνων και Ξένων φίλων του να μας τα πάρει

Μα ήδη πήκαμε σε φάση κάθαρσης του πολιτικού σκηνικού. Το οφείλουμε στους προγόνους μας και στα παιδιά μας. Η οχλοκρατία στην χώρα ξεκίνησε και σύντομα θα εξελιχτεί σε τρομοκρατία και τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να σταματήσει την οργή μας. ΤΙΠΟΤΑ

Τίποτα απολύτως. Τα πάντα θα παραλύσουν και οι οσμές από το καμένο είναι ήδη εδώ. Διαδηλώσεις θα γίνονται κάθε ημέρα σε όλη την χώρα Κάθε πρωι και κάθε απόγευμα μετά την βάρδια και όλοι θα είμαστε εκεί. Γιατί αυτό τελικά επιβάλει το εθνικό συμφέρον, το συλογικό ή το ατομικό μας συμφερον.

Το μόνο που θα θελήσει να σταματήσει την οργή θα είναι το κομματικό συμφέρον και οι δυνάμεις της συντήρησης των προνομίων τους. Μα ποιος νοιάζεται για αυτούς τους έσχατους

Η ένταση θα γενικευτεί και δεν υπάρχει ένα άνθρωπος να σταματήσει αυτην την κοινωνική ομορφι’α. Μέχρι την κορύφωση και την εκτόνωση της. Μια κορύφωση και μια οργή που όπως και να το δεις μας χρειάζεται

Η κοινωνική εξέγερση ήδη έχει στόχο την βουλή και το πολιτικό σκηνικό γενικότερα. Κορύφωση όμως που δεν μπορεί να προβλεφτεί πια θα είναι.

Η θέση του blog είναι με τους πολίτες στο δρόμο όπως πάντα και Ξεκινάμε.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και μέλει να συνταντηθεί με του αληθινούς συντρόφους στο δρόμο.

Γιάννης Παπαϊωάννου