Δεν ξέρω καν τι αισθάνομαι… πίκρα….θυμός…απόγνωση…θυμός…φόβος…θυμός.
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι πω ένα ειρωνικό <<ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ>> στην περιβόητη γενιά του πολυτεχνείου, για ότι μας αφήνει… στην Παιδεία, την υγεία, την κουλτούρα, την περηφάνια ως πολίτες και ως έλληνες, την ασφάλιση, την εργασία… όσο για εμάς, έχουμε 30 χρόνια να προσπαθήσουμε να παραδώσουμε κάτι καλύτερο… το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε όπως έλεγε ένας πολιτικός που έφυγε πολύ νωρίς.. είναι 3 πράγματα.. 1ο ΑΓΩΝΑΣ 2ο ΑΓΩΝΑΣ 3ο Α Γ Ω Ν Α Σ (το άρθρο γράφτηκε 16 Νοεμβρίου 2009)
Ξεκινώντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να πω ότι τιμώ όλους τους αγωνιστές, επώνυμους και ανώνυμους για την αποφασιστικότητα, την μαχητικότητα, και πολλές φορές την αυτοθυσία τους για δημοκρατία, ελευθερία, πρόοδο και ευημερία...Ιδιαίτερα τιμώ αυτούς που ποτέ δεν μάθαμε το όνομα τους.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν είναι και θα είναι πάντα συνδεδεμένη με τους διαχρονικούς αγώνες της νεολαίας, τα αντιπολεμικά κινήματα, και τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας για μάθηση και γνώση ανταγωνιστική που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τις κάθε εποχής.
Επειδή όμως <Πολυτεχνείο> με την ευρεία έννοια σημαίνει διαρκείς αναζήτηση και αμφισβήτηση οφείλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις που κουβεντιάζουμε χρόνια τώρα μεταξύ μας εμείς οι λεγόμενοι <35αρηδες>, η αμέσως επόμενη γενιά (αν δεχτούμε ότι ορίζετε ανά 15ετία)...
Εμάς λοιπόν η <γενιά του Πολυτεχνείου> στη συνείδησης μας έχει περάσει από πολλές διακυμάνσεις.
Στην εφηβεία μας (στα μέσα της δεκαετίας του 80') θαυμασμός και ευθύνη για την συνέχιση αυτού του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90' προβληματισμός.... και σήμερα δυστυχώς τους θεωρούμε μέρος του συνολικού προβλήματος στην καλύτερη περίπτωση αν όχι την πηγή του...
Όλα αυτά τα λέω για τους εξής λόγους:
1. Είμαστε η γενιά που μας μεγάλωσαν λέγοντας μας ότι... εμείς τα έχουμε όλα..., ενώ σήμερα σε μεγάλο βαθμό δεν έχουμε ούτε εργασία, ούτε ασφάλιση, ούτε παιδεία, και σε κάποιες περιπτώσεις ούτε ελευθερία.
2.Πάντα μας έκαναν σκληρή κριτική. Γι αυτούς είμαστε η γενιά της coca-cola, ακόμα και στις μαζικότερες κινητοποιήσεις της νεολαίας μεταπολιτευτικά (1990-1991), αλλά και σε όλη αυτή την δεκαετία μιλούσαν για ...επαναστάτες χωρίς αιτία...
3.Σήμερα, προσπαθούν ακόμα γατζωμένοι στα πόστα που κατέκτησαν, να μείνουν στο προσκήνιο, με φοβικά σύνδρομα, και ανασφάλεια για την υστεροφημία. Είναι ισως η γενιά που απομύζησε 3 γενιές πίσω, και υποθήκευσε άλλες 3 μετά αποκτώντας καθεστωτική νοοτροπία σε όλους τους τομείς.
Ξέχασαν ότι όταν ήταν αυτοί 35άρηδες την δεκαετία του 80' βρήκαν διάπλατες πόρτες να δώσουν τη δική τους ορμή στη χώρα (και σε πολλές περιπτώσεις το έκαναν) να βάλουν την σφραγίδα τους... και αυτοί οχυρώθηκαν μέσα, έγιναν <ιδιοκτήτες>.... αναγκάζοντας μας πλέον να μην μιλάμε για την ανάγκη αποχώρησης τους, κυρίως από την <Δημόσια ζωή> αλλά για την ανατροπή τους, σε όλους τους χώρους, την πολιτική, τον πολιτισμό, την οικονομία, την παραγωγή την τοπική αυτοδιοίκηση...
Σε καμία περίπτωση τα παραπάνω δεν αφορούν απόλυτα το σύνολο. Ίσως
ούτε καν την σιωπηρή πλειοψηφία, αυτή είναι όμως η γενική αίσθηση που
υπάρχει, ακόμα και από τους ίδιους...
Δέν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην <πάλη των γενεών>, κάθε γενιά
κάνει τις δικές τις προσπάθειες μέσα στο πλαίσιο που της ορίζουν οι
προηγούμενες.
Ούτε ψάχνω να βρω <ενόχους>, για να καταδικάσω, απλά
κάνω διαπιστώσεις, παρατηρώ, διδάσκομαι, και ελπίζω όταν έρθει η ώρα
του απολογισμού της δικής μου γενιάς, να μην έχουμε κάνει τα ίδια λάθη,
να έχουμε πιάσει το νήμα απο εκεί που άφησαν εκείνοι τις νύχτες του
Νοέμβρη του 1973, και να το παραδώσουμε στους επόμενους με τα
λιγότερα δυνατά <ξέφτια>, μέχρι να βρεθεί η γενιά που θα δικαιώσει
τους αγώνες που δόθηκαν και δίνονται διαχρονικά όλους τους
Νοέμβρηδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου