Χρόνια πολλά, τα περισσότερα της ζωής μου, μέτραγα χιλιόμετρα πάνω σε πληκτρολόγια επί παραγγελία κι όταν κουραζόμουν και τίποτα πια δεν έφτανε για να συνεχίσω, άνοιγα το στόμα να ουρλιάξω, κάτι νύχτες αφόρητης μοναξιάς όταν τα φώτα του δρόμου έξω άναβαν μονάχα για τους άλλους. Φωνή δεν έβγαινε, γδαρμένος ήταν ο λαιμός μου από τις ενοχές, τα ψέματα, την υποκριτική δουλοπρέπεια, ναι αφεντικό ό,τι θέλεις! Εσύ μπορεί να πάθαινες φλεβίτιδα από την ορθοστασία καθώς περίμενες την επόμενη πελάτισσα να μπει στο μαγαζί, να φορέσει την καινούρια κολεξιόν, να σε κοιτάξει και συ να της κολακέψεις την ανόητη εικόνα που έχει για τον εαυτό της καθώς φαντάζεται ότι είναι η γκόμενα στο εξώφυλλο του γυναικείου περιοδικού. Και συ μάλλον να ουρλιάξεις ήθελες αλλά έσκυβες κι έλεγες, ναι κυρία μου μούρλια σας πάει.
Εγώ χρόνια πολλά, ψηνόμουν, κρύωνα, δε χωρούσα μες τ’αυτοκίνητο από τον ένα πελάτη στον άλλο, γραφείο το είχα κάνει, καφετέρια, χώρο διαλογισμού, το δεύτερο σπίτι μου, ταξιτζής έχω γίνει πια, όλους τους δρόμους της Αθήνας απέξω τους ξέρω, καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, πρώτη, δευτέρα, τρίτη, ουφ, πονάνε τα πόδια μου πια από τα πεντάλ κι αυτά τα τακούνια με πεθαίνουν καθώς εσύ πίσω από το γκισέ μέτραγες ξένα λεφτά, σου ούρλιαζαν στ’αυτί σου ανυπόμονοι πελάτες, άντε δεσποινίς αργούμε ένα έμβασμα θέλω να κάνω πόση ώρα πια, έγραφες αποδείξεις και σιχτίριζες την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκες τις πιέσεις της μάνας σου να μπεις στην τράπεζα, σίγουρη δουλειά σου λέω παιδί μου, ήρθε κι αυτή η μόδα με τα ψηλά σκαμπό, να υπάρχει αμεσότητα στην επικοινωνία με τον πελάτη, να και τα πρησμένα πόδια εκτός από τα πρησμένα μάτια.
Εγώ χρόνια πολλά λέρωνα τα χέρια μου με μαρκαδόρους που γράφουν σε λευκούς πίνακες και σβήνουν με σφουγγαράκι, αρχίδια σβήνουν σου λέω, οινόπνευμα, λεμόνι κι ακόμα να φύγει ο λεκές από το δέρμα μου, μπορεί να ξεφλουδίσει, κομμάτια να κοπεί αλλ’ αυτή η στάμπα δε φεύγει, τα μοντέλα επικοινωνίας είναι τούτα, για να δούμε λοιπόν ακούμε ή περιμένουμε τον άλλο στη γωνία να τελειώσει για να πούμε τα δικά μας, τα συμπεράσματα πάντα ίδια, τα πρόσωπα αλλάζουν, οι στάσεις ζωής ίδιες και συ κουρασμένος είσαι μέσα στο κουστούμι σου κι αυτή η γραβάτα πολύ σε στενεύει κι αυτό το μαχαίρι στην πλάτη δεν ταιριάζει με το χρώμα του πουκάμισου, πού να το φανταστείς, εσύ να πουλάς ήθελες, να γίνεις ισχυρός, ν’ ανέβεις στην ιεραρχία, να δείξεις στον πατέρα σου που σ’έλεγε άχρηστο κορμί όταν ήσουν πιτσιρικάς, πού να το φανταστείς ότι τον εαυτό σου θα πούλαγες αντί για τις κόλλες στιγμής.
Εγώ χρόνια πολλά, τα περισσότερα της ζωής μου σου λέω, έβλεπα την ψυχή μου καρφωμένη πάνω σε μια κεφαλή εκτυπωτή, γρούτσου γρούτσου γρούτσου να πηγαίνει πέρα δώθε και να κάνει θόρυβο πολύ, αυτόν τον συνεχή θόρυβο που μετά από λίγο δεν τον ακούς πια, ενοχλητικός είναι μόνο για λίγο, μετά τον συνηθίζεις, είναι σα να μην υπάρχει, τι είσαι συ πληκτρολόγιο ή άνθρωπος, χμ καλή ερώτηση, μάλλον το πρώτο είναι πιο εύκολο, το δεύτερο θέλει πολύ δύναμη που ίσως δεν έχω.
Χρόνια πολλά, τα περισσότερα της ζωής μου σου λέω, έβλεπα ίδιες οθόνες, άκουγα τις ίδιες ερωτήσεις, έδινα τις ίδιες απαντήσεις, στους ίδιους ανθρώπους κι αναρωτιόμουν, συνεχώς αναρωτιόμουν τι στραβό έχει πάει με το κεφάλι τους, τι μνήμη χρυσόψαρου είναι τούτη, πώς από μήνα σε μήνα ξεχνιούνται τα πάντα, άντε ξανά μανά, το εφ5 πατάς αγάπη μου όχι το εφ10 και μετά εσκέιπ όχι έντερ, ποιο είναι το εσκέιπ ε; έλα μου ντε!
Ποιο είναι το εσκέιπ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου