Θεωρείται πλέον βέβαιη η ελληνική χρεοκοπία

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε σχεδόν κατά 7% το πρώτο εξάμηνο του 2011. Και όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου δηλώνει ότι το μόνο μέτρο που θα πάρει είναι η αύξηση της φορολογίας, εις βάρος της ίδιας της ελληνικής οικονομίας.

Μόλις πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε ότι η κυβέρνηση θα εισαγάγει έναν "έκτακτο φόρο ακίνητης περιουσίας", υποχρεώνοντας τους φορολογούμενους να καταβάλουν στο κράτος 4 ευρώ για κάθε τετραγωνικό μέτρο της κάθε κατοικίας τους.

Δεν είναι, φυσικά, η πρώτη φορά που η κυβέρνηση αυτή επινοεί νέους φόρους, σε μια προσπάθεια να αναπληρώσει τα ποσά που συνεχώς απορροφούνται και εξανεμίζονται σε κάποια άλλη κατεύθυνση.

Ούτε φαίνεται να νοιάζεται η κυβέρνηση για το πού θα την οδηγήσει η τρέχουσα πορεία της. Το μόνο που κάνει συστηματικά και με συνέπεια είναι να προσπαθεί να αποπληρώσει τα δάνεια για τα οποία συμφώνησε. Πράγμα που μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε: ΓΙΑΤΙ;

Γιατί, άραγε, επιβάλλει αυτή η κυβέρνηση τόσο δρακόντεια μέτρα στον ελληνικό λαό;
Ο Παπανδρέου λέει ότι τα μέτρα είναι αναγκαία για να "σωθεί" η χώρα.
Να σωθεί η χώρα από τι; Από τη χρεοκοπία;
Πώς μπορεί μια χρεοκοπία να είναι χειρότερη από αυτό που η χώρα υφίσταται αυτή τη στιγμή;
Τουλάχιστον στην περίπτωση μιας χρεοκοπίας δίνεται σε μιά χώρα η ευκαιρία να μάθει πού είναι ο πάτος και έπειτα μπορεί να ξεκινήσει την ανοικοδόμησή της από το μηδέν.

Αντίθετα, τα ισχύοντα μέτρα οδηγούν την Ελλάδα σε ένα απύθμενο πηγάδι, από όπου δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι πρόκειται να βγει.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να ξεχνά ότι τα σημερινά "μέτρα" δεν είναι κάτι το βραχυπρόθεσμο. Κάθε άλλο. Τα μέτρα αυτά έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να είναι μόνιμα. Έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να μειώσουν το δημόσιο έλλειμμα "μόνιμα", πράγμα που σημαίνει ότι και τα ίδια τα μέτρα θα είναι μόνιμα.

Επομένως, αυτό που οι Έλληνες βιώνουν σήμερα είναι ένας ανεξέλεγκτος κατήφορος προς το ναδίρ, από όπου υποτίθεται ότι θα οδηγηθεί η χώρα σε μια νέα αφετηρία. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και κατευθύνεται προς κάτι ακαθόριστο, που από κάποιους παρουσιάζεται ως η νέα "νόρμα", η νέα φυσιολογική κατάσταση, ενώ ο Παπανδρέου έχει στρογγυλοκαθίσει στο χειριστήριο και λέει στους Έλληνες ότι όπου να 'ναι θα ανάψει τον μετακαυστήρα.

Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσο οι Έλληνες έχουν συνειδητοποιήσει ποιές ακριβώς συνέπειες θα έχει για αυτούς αυτή η ύφεση. Η ύφεση αυτή, λοιπόν, σημαίνει ότι ο λαός αυτός καλείται να προσαρμοστεί σε ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής από αυτό που είχε συνηθίσει, τουλάχιστον για το προβλέψιμο μέλλον.

Ίσως τα "μέτρα" αυτά να μην είχαν καταντήσει να είναι τελικά ανασταλτικός παράγοντας, αν ο ιδιωτικός τομέας είχε μείνει έξω από το πλαίσιο του προγράμματος λιτότητας. Δυστυχώς, όμως, ο ιδιωτικός τομέας έχει υποστεί όλες τις αρνητικές συνέπειες ενός νομοσχεδίου που κανονικά θα έπρεπε να αφορά αποκλειστικά τον δημόσιο τομέα.

Ας μη γελιόμαστε. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι απόρροια ενός και μοναδικού παράγοντα, που δεν είναι άλλος από το υδροκέφαλο κράτος.

Το θεμελιώδες λάθος που διέπραξε ο Παπανδρέου είναι, πρώτα απ' όλα, το ότι δεν μείωσε το εργατικό δυναμικό του δημοσίου τομέα έγκαιρα. Ουσιαστικά, από τότε που ξέσπασε η κρίση, ούτε ένας εργαζόμενος στο δημόσιο δεν έχει χάσει ακόμη τη θέση του. Μα είναι ποτέ δυνατόν;

Οι μόνοι που έχουν χάσει τη θέση τους στο δημόσιο είναι εκείνοι που είχαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Και για να είμαστε ειλικρινείς, μιλάμε εδώ για χιλιάδες άτομα, αλλά όπως προανέφερα, η κυβέρνηση έχει κάνει ένα θεμελιώδες λάθος με τα συγκεκριμένα μέτρα.

Έχει αναγκάσει τον ιδιωτικό τομέα να πληρώσει τον λογαριασμό του δημοσίου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να καταστεί ανίκανος να απορροφήσει τον κόσμο που απολύθηκε και θα απολυθεί από το δημόσιο.

Ο μόνη βραχυπρόθεσμη αλλά και η μόνη μακροπρόθεσμη λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας θα ήταν εφικτή μόνο εάν ο ιδιωτικός τομέας ήταν σε θέση να απορροφήσει όσους εργαζόμενους (θα) απολύονται από τον δημόσιο τομέα.

Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση αύξησε τους φόρους των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα επινόησε αρκετούς καινούργιους, τους οποίους καλούνται να πληρώσουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι εταιρείες.

Εάν υπήρχε ένας τρόπος να βγει η Ελλάδα από αυτό το απύθμενο πηγάδι, αυτός ήταν να αναλάβει ο δημόσιος τομέας το συνολικό βάρος της κρίσης. Αυτό δεν συνέβη, με αποτέλεσμα η χρεοκοπία να είναι αυτή τη στιγμή σχεδόν βέβαιη.
Μήπως ο Παπανδρέου έγινε αποδέκτης κακών συμβουλών;
Είναι, άραγε, ο Παπανδρέου τόσο ανίκανος όσο δείχνει; Ή μήπως όλο αυτό το "επεισόδιο" είναι μέρος ενός προσεκτικά οργανωμένου σχεδίου;

Δεδομένου του γεγονότος ότι η λύση που προτείνει η κυβέρνηση στο πρόβλημα της πτώσης των φορολογικών εσόδων είναι η αύξηση των φόρων και όχι η πάταξη της φοροδιαφυγής, έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε ότι η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, της οποίας γινόμαστε όλοι μάρτυριες, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου.

Ήδη συζητείται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αποποιηθεί της εθνικής κυριαρχίας της όσον αφορά τον τομέα της διαχείρισης των οικονομικών υποθέσεών της. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν υπάρχει Έλληνας που θα δεχόταν να συμβεί αυτό. Ποιός άλλος τρόπος, λοιπόν, θα ήταν εφικτός και αποτελεσματικός εκτός από μια μεθοδευμένη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας;

Όταν η χρεοκοπία θα είναι πλέον γεγονός, ο ελληνικός λαός θα προσδοκεί τόσο απεγνωσμένα μια λύση, που θα δεχθεί οποιουσδήποτε όρους του προσφερθούν. Και έχω ένα προαίσθημα ότι οι όροι που θα τεθούν στην Ελλάδα στο μετά τη χρεοκοπία διάστημα θα συνεπάγονται την ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας στις Βρυξέλλες.

Το ελληνικό δημόσιο έχει ήδη αναβάλει εν μέρει την καταβολή κάποιων συντάξεων και μισθών, όπως υποστηρίζεται, προκειμένου να παρουσιαστούν ως κάπως θετικότερα τα στατιστικά στοιχεία. Ανακοινώθηκε ότι η κυβέρνηση έχει ξεμείνει από μετρητά και τώρα εξαρτάται από την επόμενη δόση του δανείου, η οποία, ωστόσο, δεν είναι σε καμία περίπτωση βέβαιο ότι θα της δοθεί.

Το ζήτημα τώρα είναι τι πρόκειται να συμβεί όταν χρεοκοπήσει το ελληνικό κράτος.

Σίγουρα δεν θα είναι ούτε κατά διάνοια τόσο άσχημα τα πράγματα όσο τα παρουσιάζει ο ελληνικός Τύπος. Τα ελληνικά συμβατικά μέσα ενημέρωσης σκιαγραφούν τη χρεοκοπία με χρώματα μελανά, σαν το τέλος του κόσμου, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.

Ωστόσο, η Ελλάδα θα κληθεί να κάνει κάποιες βαθιές τομές στην περίοδο που θα αρχίσει αμέσως μετά τη χρεοκοπία. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα όχι μόνο του δημόσιου ελλείμματος, αλλά και του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου.

Χωρίς ισορροπημένο εμπορικό ισοζύγιο, η Ελλάδα θα είναι στο έλεος των διεθνών τραπεζιτών, από τώρα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Εφόσον το κόμμα που θα βρίσκεται στην εξουσία όταν η χώρα χρεοκοπήσει αντιληφθεί ότι το δημόσιο έλλειμμα και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου πρέπει να αντιμετωπιστούν παράλληλα και σε συνδυασμό, η Ελλάδα θα έχει ένα ευοίωνο μέλλον.

Προκειμένου να ισορροπήσει το εμπορικό της ισοζύγιο, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να μειώσει τους φόρους των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, ώστε η ελληνική οικονομία να μπορεί να ανταγωνίζεται αυτές άλλων χωρών, όπως είναι η Γερμανία.

Η μεγάλη ανησυχία των Ελλήνων αυτή τη στιγμή οφείλεται στο γεγονός ότι η χώρα τους οδεύει προς τη χρεοκοπία, και όμως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Εάν τελικά χρεοκοπήσει η χώρα, οι Έλληνες θα πρέπει να συνηθίσουν σε ένα πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. Εάν η κυβέρνηση που θα έχει αναλάβει την ηγεσία τότε αναγνωρίσει ότι οι φόροι και οι ρυθμίσεις θα πρέπει να μειωθούν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην μπορέσει η Ελλάδα να βγει από τη χρεοκοπία, και μάλιστα ισχυρότερη από κάθε άλλη φορά στη σύγχρονη ιστορία της.

Οι αλλαγές αυτές θα απαιτήσουν την παρουσία πολιτικών που θα διαθέτουν αρχές και σθένος. Ελπίζω μονάχα η Ελλάδα να διαθέτει αυτό το είδος του ηγέτη όταν θα συμβεί η αναπόφευκτη χρεοκοπία.

Πότε θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα;
Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει κάτι τέτοιο με βεβαιότητα.
Προσωπικά, θα εκπλαγώ αν η χρεοκοπία δεν αποτελέσει γεγονός πριν από το τέλος αυτού του χρόνου.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα η πιθανότητα του να εξακολουθήσει η ΕΕ να εφοδιάζει την Ελλάδα με μετρητά, αν και νομίζω ότι θα είναι όλο και πιο δύσκολο να συνάπτονται συμφωνίες για νέους μηχανισμούς στήριξης.
Αλλά τίποτε δεν αποκλείεται.

Πηγή