Από το Μαρικάκι
Σε αυτή τη νέα πολιτική φάση που διαμόρφωσε η ψήφιση της νέας δανειακή σύμβασης, γίνεται το έλα να δεις πρώην «αντιμνημονιακοί» έγιναν μνημονιακότεροι του βασιλέως, πρώην μνημονιακοί – συνηδειτοποιώντας ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο και επίσης, ότι το ελικόπτερο δεν φτάνει για όλους – μετάλαβαν στις πηγές του αντιμνημονίου. Τα κόμματα εξουσίας βγήκαν διαλυμένα από αυτή την ιστορία, ενώ τα εξαπτέρυγα βιώνουν κι αυτά τον μετασχηματισμό τους. Και μέσα σ’ όλα οι εκλογές κάνουν… τζιζ.
Την ίδια ώρα στην αντίπερα όχθη όσων συνεπώς μίλησαν από την αρχή κατά του μνημονίου και της πολιτικοοικονομικής αντίληψης που το υπαγόρευσε, διατηρούν σταθερή την άνοδό τους, ενώ στην κούρσα της δημοσκοπικής ανόδου έχουμε κι εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής ( αφού τελευταία στιγμή η ΔΗΜΑΡ «ξύπνησε» και είδε το φως το αληθινό, δηλαδή κατά που γέρνει η πλάστιγγα της κοινωνίας, όπως επίσης και ότι το μνημόνιο 1 δεν εισήγαγε «μεταρρυθμίσεις» αλλά έφερε καταστροφή).
Σε αυτή την όχθη έχουμε μέχρι στιγμής διάφορες εκκλήσεις για τη συγκρότηση αντιμνημονιακού μετώπου από τα αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ), από το Μίκη, ενώ αντιμνημονιακό μέτωπο φιλοδοξεί να φτιάξει και ο λαϊκοδεξιός Καμμένος, ενώ κυκλοφορούν και «αδέσποτες» αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπως η ΔΗΜΑΡ αλλά πλέον και οι διαγραφέντες του ΠΑΣΟΚ που καταψήφισαν το μνημόνιο 2 και πολλοί αναμένον μια πρωτοβουλία προς τη δημιουργία κόμματος ( ή … αποκόμματος) πό την πλευρά τους που θα αναζητήσει την ένωση με άλλες «συμβατές» δυνάμεις. Το ΚΚΕ, παρεμπιπτόντως, παίζει μόνο του αφού αντιτίθεται από "αντιμονοπωλιακή" σκοπιά.
Είναι ένα ερώτημα λοιπόν τι γίνεται και στην πλευρά των αντιμνημονιακών όπου απ’ ό,τι φαίνεται πολύς «συνωστισμός» έπεσε. Είναι δυνατό να ενωθούν όλοι αυτοί; Και θα ήταν εύλογο; Μπορούν να μπουν κάτω από την ίδια στέγη δυνάμεις που διαφωνούν από διαφορετική σκοπιά με το μνημόνιο; Υπάρχει κοινή συνισταμένη, ή μήπως θα ήταν επιβεβλημένες πολλές υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθεί;
Υπάρχει ο κίνδυνος εδώ, για να ιδωθεί το δέντρο να χαθεί το δάσος και να μείνει ως κοινός τόπος η αντίθεση στο μνημόνιο 2, άντε το πολύ και το αίτημα για εκλογές, αλλά από εκεί και πέρα; Πως απαντώνται τα βασικά, δηλαδή η διαμόρφωση μιας πρότασης για πολιτικοοικονομική διέξοδο;
Αν πάρουμε σαν σημείο αναφοράς τον ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, εκεί πάνω κάτω εκπροσωπούνται όλες οι απόψεις και θεωρήσεις: άλλοι δίνουν προτεραιότητα στη συμπαράταξη της αριστεράς και τις πιο ριζικές λύσεις (στάση πληρωμών, ρήξη με την ΕΕ), και άλλοι δίνουν προτεραιότητα στη διαμόρφωση του αντιμνημονιακού μετώπου και μέσω αυτού στη «συνεύρεση» με τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ και τη μεταρρύθμιση της ΕΕ (επανίδρυση) προτείνοντας απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ κι επαναδιαπραγμάτευση του χρέους (πρόταση με την οποία συμφωνεί και η ΔΗΜΑΡ)…
Από δίπλα θα εμφανιστούν κι εκείνοι που μέχρι πρότινος έλεγαν σε όλα «ναι» και τώρα αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση γιατί δεν παίρνει μέτρα για «ανάπτυξη» ή γιατί θα παραχωρήσει φανερά την εξουσία στους Γερμανούς, όταν είναι ζήτημα αν υπάρχει εθνική κυριαρχία, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια…
Τελικά, πόσοι και ποιοι χωράνε σε ένα φιλολαϊκό "αντιμνημονιακό μέτωπο";
Το Ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου