του
Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Ο καθένας
τις εκλογές τις ερμηνεύει από τη δική του οπτική γωνία. Ας τις ερμηνεύσουμε και
από μιαν άλλη θέση, από το αποτέλεσμα των ποσοστών και την αποχή.
Ξεκινάμε
από το πρώτο, το αποτέλεσμα. Όσον αφορά
τη ΝΔ, προκύπτει εξ αυτού ότι κατά-κερματίστηκε, όσον δε αφορά το ΠΑΣΟΚ, ότι συντρίφτηκε
διαμελισμένο. Το ΚΚΕ απογοήτευσε,
καθόσον, όταν υπό τις υπάρχουσες προϋποθέσεις δεν μπορεί να αρθρώσει πειστικό
λόγο μη πιάνοντας ούτε το 10%, σε προοπτική βρίσκεται τελειωμένο. Η άνοδος των
ακραίων αριστερών και δεξιών πυρήνων, δείχνει από μια μεριά ότι σκληραίνει το
παιχνίδι, από μιαν άλλη όμως, apo την αμοιβαία ανάδυση των πόλων της γενεσιουργού Δεξιάς και
Αριστεράς, προκύπτει πως το σύστημα της πολιτικής εξέλιξης κάνει ρόγχους και
σπασμούς.
Πάμε στο
δεύτερο σκέλος, την αποχή, που έφτασε στο 40%, πρωτοφανές ποσοστό, ειδικά σε
καταστάσεις ρύθμισης ζωής - θανάτου, πράγμα που παραπέμπει στο ότι σε σχέση με
το πλήρες εκλογικό σώμα, η ΝΔ δεν
καταλαμβάνει ούτε το 12%, ενώ το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται κάτω από το 8%. H ίδια κατάδυση συμβαίνει και στα άλλα κόμματα όσον αφορά τις
πραγματικές τους διαστάσεις. Και καθόσον η αποχή παραπέμπει στο ότι πίσω της βρίσκεται
η απογοήτευση, ο ωχαδελφισμός και πλήθος άλλων τέτοιων συναφών, αρνητικών για
το πολίτευμά μας, παραγόντων, στο βάθος σηματοδοτείται η κρίση ως και το τέλος των
ιδεολογιών.
Εκ του
κλάσματος, Ποσοστό ψήφων / Αποχή λαού = , βρίσκεται η αξιολόγηση της πραγματικής πολιτικής
ουσίας. Οι 151 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ή συνασπισμού, που
αντιπροσωπεύουν κατά βάση μια δύναμη 100 βουλευτών (δεδομένης της ενίσχυσης των
50 εδρών του πρώτου κόμματος), αυτό δείχνει πως αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά την προτίμηση
του 33,3% των ψηφισάντων, με δεδομένη όμως την αποχή του 40%, το ποσοστό αυτό πέφτει
κάτω από το 20%. Όταν τα δύο πρώτα κόμματα, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, εκπροσωπούν
μόνο το 22% του έχοντος το δικαίωμα
ψήφου, λαού, για ποια Δημοκρατία που δεν έχει αδιέξοδα μιλάμε; Μιλάμε για τη
δημοκρατία που είναι αδιέξοδος, για τη δημοκρατία της κατάθλιψης και του ξεπεσμού
εκ της έλλειψης παιδείας – μέτρου και συνέπειας – και του στραβού ωφελιμισμού
μας.
-Γιατί δεν
χαμογελά ο κόσμος μας, πατέρα; Με ρώτησε ο γιός μου μετά τους πρώτους λόγους των
πολιτικών αρχηγών.
- Γιατί το
καράβι πρέπει να περάσει ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, του είπα, και δεν
ξέρουμε ποιος είναι ο τιμονιέρης και ποιος ο καπετάνιος.
- Εμένα
τιμονιέρης μου φαίνεται ο Τσίπρας, μου είπε εκείνος, καθόσον αυτός ήταν ο μόνος
που χαμογελούσε. Ή μήπως νόμισε πώς ήταν καπετάνιος;
Εγώ είχα
προσέξει και το αποχρών Σαρδόνιο χαμόγελο του Βενιζέλου μετά τα αποτελέσματα,
αλλά δεν μίλησα γι αυτό.
- Μύλος παιδί μου έγιναν τα πράγματα, του απάντησα.
Διότι υπό τις παρούσες καταστάσεις αν ο τιμονιέρης χαμογελά, σημαίνει ή πώς ξέρει
να κρατάει καλά το τιμόνι ή πως βγάζει με αυτό φωτογραφία σαν στερημένο παιδί. Και προκύπτει τιμονιέρης,
αλλά αυτόνομος, αν και καπετάνιος κανονικά πρέπει να είναι ο πρώτος της
πλειοψηφίας.
- Γι αυτό δεν χαμογελά ο κόσμος,
πατέρα; Γιατί θα έχουμε μπέρδεμα καπετάνιου με τον τιμονιέρη;
- Και για
κάτι άλλο. Διότι η Σκύλλα και η Χάρυβδη δεν είναι η Μέρκελ και οι Τράπεζες,
αλλά η θεωρούμενη ωφελιμότητα και ο πολύς ιδεαλισμός. Και αυτό, αρχίζει τώρα ο
κόσμος να το καταλαβαίνει. Διότι ο λαός πάντα καταλαβαίνει το σωστό, το θέμα
είναι οι χρονοκαθυστερήσεις.
- Και
τελικά, πατέρα, σε Σκύλλα και σε Χάρυβδη είμαστε ή σε Τιτανικό;
- Στη
Σκύλλα και τη Χάρυβδη του Τιτανικού.
- Και ποιο
είναι το παγόβουνο;
- Η κορυφή
λέγεται οικονομία, το βουνό λέγεται «ανθρώπινοι θεσμοί» και η κρυμμένη βάση
του, φόβος και απληστία.
- Κι εμείς
τι θα κάνουμε; Με ρώτησε.
- Στην τσίτα η διαίσθηση, στο υπόγειο
η θεωρημένη λογική, για να επιτελέσουμε το ανθρώπινο καθήκον μας.
- Ποιο είναι αυτό;
- Ναυαγοί
κι εμείς, να είμαστε ναυαγοσώστες.
- Και πώς γίνεται αυτό;
- Προάγοντας τον ανθρωπισμό,
ελέγχοντας την εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου