Αλήθειες και ΣΥΡΙΖΑ

Σήμερα τα Μικρά Μεγάλα Εγκλήματα δεν θα κάνουν πολιτική σάτιρα. Για όσους θέλουν σάτιρα υπάρχουν οι δηλώσεις των αρχηγών αυτές τις μέρες. Είναι αρκετή αυτή η δόση.

Σήμερα λέω να ασχοληθώ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και με τα πραγματικά γεγονότα.

Λοιπόν, ξέρουμε πολύ καλά ότι το χρέος της Ελλάδας είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί γι΄ αυτό και έχουν ήδη μιλήσει για νέο κούρεμα (δηλαδή νέα ελεγχόμενη πτώχευση) και για νέο μνημόνιο με νέο δάνειο. Αυτό ας μην το ξεχνάμε. Μάλιστα με την ύφεση που υπάρχει και με τα μέτρα ισοπέδωσης ούτε ανάπτυξη θα δούμε και η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Επίσης ξέρουμε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα λυθεί σε 1-2 χρόνια. Ήδη με το δεύτερο μνημόνιο μας πάνε για καμιά 15αριά χρόνια τα οποία υπολογίζονται με βάση παραδοχές που είναι αδύνατον να επαληθευτούν (συνεχόμενη ανάπτυξη σε ρυθμούς 4%...).

Με δυο λόγια είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερο ότι η πολιτική των μνημονίων θα επιβαρύνει την κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι στόχοι είναι η μείωση των μισθών σε επίπεδα των 300 ευρώ, η ανύπαρκτη σύνταξη και τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα.

Όπως κάθε άνθρωπος που ήξερε απλή αριθμητική καταλάβαινε ότι οι στόχοι του πρώτου μνημονίου ήταν αδύνατον να  επιτευχθούν έτσι και

με το νέο μνημόνιο είναι σίγουρο ότι οι υποτιθέμενοι στόχοι δεν θα πιαστούν. Τότε γιατί μας επιβάλλουν κάτι το οποίο είναι καταδικασμένο σε αποτυχία; Προφανώς οι πραγματικοί στόχοι είναι άλλοι. Δημόσιος πλούτος, εργασιακή ζούγκλα, υποταγή στις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα στην Γερμανία, απόλυτα χειραγωγήσιμος  λαός… και οι στόχοι δεν αφορούν μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Θα έχει επιτυχία; Αυτό θα εξαρτηθεί από τις αντιδράσεις και τις επιλογές των πολιτών.

Στην Ελλάδα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αφού υπέγραψαν και δεσμεύτηκαν στο μνημόνιο (το μνημόνιο χρησιμοποιείται σχηματικά) προεκλογικά και μετεκλογικά υποτίθεται ότι άρχισαν να αμφισβητούν τις υπογραφές τους. Και η επαναδιαπραγμάτευση, αναδιαπραγμάτευση, ή όπως αλλιώς θέλουν να την πουν, ήταν το ατού τους για να μας πείσουν. Από κοντά και η ΔΗΜΑΡ με την σταδιακή απαγκίστρωση. Επί της ουσίας ο στόχος τους ήταν να εφαρμόσουν το μνημόνιο και να επιχειρήσουν να πετύχουν κάποιες δευτερεύοντες αλλαγές, με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας καθώς η τρόικα θα προτιμούσε να παραμείνουν οι πιστοί εφαρμοστές των σχεδίων της οπότε μπορεί να έδινε και κανένα καθρεφτάκι στους ιθαγενείς.

Όχι πως μια τέτοια εξέλιξη θα είχε τίποτε εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα. Και οι ίδιοι το λένε. Απλά μια υποτιθέμενη ελάφρυνση και μια ελπίδα ότι κάποτε θα αλλάξουν οι ευρωπαϊκές πολιτικές και μπορεί και η χώρα μας να κερδίσει κάτι. Βέβαια με τους ρυθμούς των αλλαγών στην Ευρώπη αυτό το κάτι θα ερχόταν όταν η ανεργία θα είχε φτάσει στο 50%, όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θα μπορούσε να ζήσει, όταν τα ακίνητα θα είχαν κατασχεθεί κλπ.

Όμως υπάρχει η πιθανότητα παρόλη την διαπραγμάτευση να μην δεχόταν καμιά αλλαγή η τρόικα. Τι προτείνουν τα τρία κόμματα; Τι γίνεται σε περίπτωση άρνησης; Σιωπή ιχθύος. Διότι η απάντηση είναι ολοφάνερη και γνωστή. Σκάμε και κολυμπάμε. Εφαρμογή μέχρι κεραίας.

Και πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι είναι το θέμα μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά μιλούσε για καταγγελία του μνημονίου. Μετεκλογικά το πήγε λίγο προς την ΔΗΜΑΡ. Επανεξέταση. Και προσπαθεί να κρατηθεί σε δύο βάρκες και 15 συνιστώσες. Και φυσικά στο ίδιο ερώτημα, αν η τρόικα δεν αποδεχθεί καμιά αλλαγή τι γίνεται; Εδώ αρχίζει το μάσημα των λόγων.

Φοβούνται όλοι μα όλοι να πούνε την αλήθεια. Και να συζητήσουμε επιτέλους επί της ουσίας. Χωρίς να μας τρομάζουν οι λέξεις. Πριν ένα χρόνο ήταν απαγορευμένη η λέξη επιμήκυνση του χρέους και εντελώς καταστροφική για την χώρα η φράση επιλεκτική χρεοκοπία. Έγιναν και τα δύο. Ας μην φοβόμαστε τα λόγια.

Αν η λογική σου είναι «πάση θυσία στο Ευρώ» που λέει το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα σε πατήσουν στο λαιμό. Θα λειτουργείς μόνιμα κάτω από εκβιασμούς: ή μας τα δίνεις όλα ή βγαίνεις από το ευρώ.

Αν όμως είναι να τα δώσουμε όλα τι το θέλουμε το ευρώ;

Θα έπρεπε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ξεκάθαρος. Αφού το μνημόνιο οδηγεί στην καταστροφή δεν το εφαρμόζουμε. Απλά και καθαρά. Και ας κάνει ένα πρόγραμμα, αυτό που θα έπρεπε να είναι το εναλλακτικό σχέδιο για κάθε κόμμα που θέλει να λειτουργεί με βάση το συμφέρον της πλειοψηφίας των πολιτών και όχι με βάση το συμφέρον των λίγων προνομιούχων και των τραπεζών. Ένα πρόγραμμα που δεν θα φοβόταν να το συζητήσει.

Η Ελλάδα είναι πιθανόν να βγει από το Ευρώ. Ακόμα και τηρώντας το μνημόνιο. Με την επόμενη χρεοκοπία. Τι κάνουμε τότε αδέρφια;

Αυτό που θα ήθελα εγώ είναι να είχε το θάρρος ο ΣΥΡΙΖΑ και να έλεγε: Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας που είναι του μνημονίου και με βάση αυτόν τον δρόμο θα συμβούν αυτά και αυτά (τα γνωστά δηλαδή) και ο δρόμος χωρίς μνημόνιο. Το χωρίς μνημόνιο μπορεί να σημαίνει και γιοκ δάνεια. Τι σημαίνει αυτό; Μπορεί να σημαίνει και εθνικό νόμισμα. Τι σημαίνει αυτό;

Να μας έλεγε ξεκάθαρα ότι σε αυτήν την περίπτωση θα είχαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο 3,4,7 χρόνια και μετά θα μπορούσαμε να ανασάνουμε. Με το μνημόνιο θα ανασάνουμε; Και σε πόσα χρόνια;

Θα περίμενα ξεκάθαρα να μου παρουσίαζε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα με λεπτομέρειες και όχι γενικές θολούρες. Να καταλάβαινα ότι έχει ασχοληθεί και μπορεί να προτείνει. Θα κάνω αυτό και αυτό για την αγροτική παραγωγή (πχ) και με αυτόν τον τρόπο. Ξεκάθαρα.

Δηλαδή, αντί να γίνεται ΔΗΜΑΡ και να φοβάται να ασχοληθεί με την πιθανότητα της εξόδου από το ευρώ να μου έδινε και τον τρόπο αντιμετώπισης αυτής της πιθανότητας. Με σαφήνεια όμως.

Όσο λειτουργεί με το «πάση θυσία» θα μας θυσιάσουν. Είναι βέβαιο.

Αν πει την αλήθεια και έχει φροντίσει να μπορεί να την υπερασπιστεί κιόλας και θα εκτιμηθεί από τους πολίτες και δεν θα ξεφτιλιστεί την επόμενη των εκλογών αν κληθεί να κυβερνήσει. Διαφορετικά θα επιβεβαιώσει τον Σαμαρά. Θα φύγουν και αυτοί με ελικόπτερα.

Αυτή την στιγμή είναι το συστημικό κόμμα που μπορεί να σώσει το σύστημα. Αλλάζοντας το όμως. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κωλοτούμπες, τις λειάνσεις, τα στρογγυλέματα και τις πρετεντέριες λογικές κυβερνήσει, είναι σίγουρο ότι θα απογοητεύσει και οι πολίτες εν μέσω απόγνωσης ή θα στραφούν σε ότι πιο διεφθαρμένο υπάρχει (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) ή θα χωθούν μέχρι τα μπούνια στον φασισμό.

Και όπως έχω γράψει πολλές φορές, η άνοδος του φασισμού έρχεται λόγω αποτυχίας της αριστεράς.

Ο Κάμμενος, για παράδειγμα, είπε όχι στο μνημόνιο και δεν κάθισε να συζητήσει με τα κόμματα του μνημονίου για σχηματισμό κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι δουλειά έχει να συζητάει με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Μη και τυχών τον μαλώσει ο Πρετεντέρης ότι δεν είναι υπεύθυνο κόμμα και οδηγεί σε εκλογές την χώρα;

Η απάντηση είναι απλή: αριστερή κυβέρνηση που έλεγε ο Τσίπρας δεν έβγαινε με τίποτα. Ούτε αντιμνημονιακή με δεδομένη την απουσία του ΚΚΕ. Άρα θα έπρεπε να το πει αυτό, όπως και να πει ότι είναι αδύνατη η κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (ακόμα και με ανοχή, είναι ολοφάνερο ότι δεν θα στήριζαν την πολιτική του) και πως από την στιγμή που δεν συνεργάζονται οι τρεις καμπαλέρος (δηλαδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ) οι επαναληπτικές είναι αναπόφευκτες. Απλά πράγματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε μια λογική να γίνει αρεστός στο σάπιο σύστημα. Ή στους φοβικούς πολίτες. Αυτό θα του στοιχίσει κάποια στιγμή. Που δεν είναι μακρινή. Πλέον ο πολιτικός χρόνος είναι απίστευτα συμπυκνωμένος. Αν φανεί αναξιόπιστος η ζωή του ως κυβέρνηση (αν γίνει) θα είναι συντομότατη. Αυτό φαίνεται δεν το καταλαβαίνουν. Η μόνη ελπίδα τους είναι να δουν την πραγματικότητα, να πουν την αλήθεια χωρίς φοβίες (είναι προτιμότερο να μην ψηφιστούν από κάποιους ή από όλους παρά να αυτοδιαψευστούν την επόμενη των εκλογών, προτιμότερο και για αυτούς και για τους πολίτες) και αν έχουν τα κουράγια και την δύναμη να μας ζητήσουν να τους εμπιστευτούμε. Αλλιώς ας πούνε: εμείς πιστεύουμε ότι ο σωστός δρόμος είναι αυτός αλλά είμαστε ανίκανοι να τον ακολουθήσουμε, βρείτε άλλους. 

Αυτά σαν πρώτες σκέψεις για τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ…

Μικρός Φωκίων