Το «σύστημα» τελειώνει.

Του Δημήτρη Μυ
Είναι κοινός τόπος πια ότι η κρίση στη χώρα δεν είναι μόνο και αμιγώς οικονομική, αλλά συνταράσσει το πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Την οικονομική / κοινωνική καταστροφή όλοι μας λίγο - πολύ την έχουμε βιώσει. Από την Κυριακή των εκλογών ζούμε και τον δύσκολο και επώδυνο θάνατο του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
Καθώς συνεχίζεται η διαδικασία των διερευνητικών εντολών για τον σχηματισμό κυβέρνησης, ας ρίξουμε μια «άλλη» ματιά στο εκλογικό αποτέλεσμα:
● Περίπου το 20% του εκλογικού σώματος, αν και πήγε στην κάλπη και ψήφισε, λόγω του εκλογικού συστήματος δεν εκπροσωπείται στη Bουλή.
● Λόγω του εκλογικού νόμου επίσης, η Ν.Δ., αν και μόλις δυο μονάδες μπροστά από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ, εξασφάλισε διπλάσιες βουλευτικές έδρες πριμοδοτούμενη από το μπόνους προς το πρώτο κόμμα.
● Περί το 35% των ψηφοφόρων δεν προσήλθε στην κάλπη.
Μερικές απλές μαθηματικές πράξεις αρκούν για να δείξουν τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, αν με τον όρο «σύστημα» εννοούμε μια διάρθρωση η οποία εξασφαλίζει την αναλογική δημοκρατική εκπροσώπηση των πολιτών και πάνω από όλα τη νομιμοποίηση των πολιτικών αποφάσεων.
Κοιτώντας τους αριθμούς διαπιστώνουμε ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, κομμένο και ραμμένο επί 35 χρόνια στα μέτρα των διαχειριστών του, έχει καταφέρει να αποκλείσει σήμερα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη μισή ελληνική κοινωνία από το πολιτικό «παιχνίδι».
Όπως είπαμε, το 20% των ψηφοφόρων, αν και πήγε στην κάλπη, δεν εκπροσωπείται, ένα άλλο 20% που ψήφισε ΝΔ υπερ-εκπροσωπείται λόγω εκλογικού νόμου και ένα 35% έχει οδηγηθεί, στην απάθεια / αποχή. Προφανώς αυτό δεν είναι εικόνα της δημοκρατικής εκπροσώπησης μιας χώρας η οποία μάλιστα βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα.
Φεύγοντας από τον τύπο και προχωρώντας προς την ουσία των πολιτικών πραγμάτων και έχοντας κατά νου τους παραπάνω αριθμούς, η αποτίμηση της εκλογικής αναμέτρησης της περασμένης Κυριακής ίσως αποκτά την πραγματική της διάσταση.
Από τις κάλπες κατά κανόνα προκύπτουν νικητές και ηττημένοι, προκύπτουν απαντήσεις και ερωτήματα, κάποιες φορές προκύπτουν και επιλογές, έστω κι αν δεν είναι φανερές με την πρώτη ματιά.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι τη μάχη – όχι τον πόλεμο – της περασμένης Κυριακής την κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αδιαμφισβήτητο είναι επίσης ότι σε αυτήν τη μάχη τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ υπέστησαν συντριβή. Το ΚΚΕ απλώς... διατήρησε τις δυνάμεις του και προφανώς έχει το δικαίωμα να αποτιμά το αποτέλεσμα όπως τα όργανά του επιθυμούν. Το ίδιο δικαίωμα της αποτίμησης έχουν ωστόσο και οι ψηφοφόροι του...
Όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι επί της ουσίας οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Με αυτή τη διαπίστωση δεν εννοούμε ότι είναι αδύνατος ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας, το αντίθετο... Αυτό που εννοούμε είναι πως οποιοσδήποτε συνδυασμός δεν έχει το απαραίτητο νομιμοποιητικό βάρος των όποιων πολιτικών επιλογών.
Ας ρίξουμε μια ματιά, κατ αρχάς, στο ποσοστό της αποχής και ας μην βιαστούμε να πούμε ότι η αποπολιτικοποίηση δεν είναι πρόβλημα ενός πολιτικού συστήματος. Επίσης η μη εκπροσώπηση ενός ποσοστού πολιτών της τάξης του 20%, μεγαλύτερο δηλαδή από το ποσοστό του νικητή των εκλογών, ας μην βιαστεί κανείς να υποστηρίξει ότι δεν συνιστά πρόβλημα εκπροσώπησης και κατ’ επέκταση νομιμοποίησης του συστήματος.
Η υπέρβαση της κρίσης σε πολιτικό επίπεδο προϋποθέτει τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή και αποτύπωση - εκπροσώπηση των συμφερόντων της κοινωνίας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής διέγραψε μια τάση ως προς την κατεύθυνση των συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας. Υπ’ αυτήν την έννοια η «αντιμνημονιακή» πολιτική επιλογή κέρδισε μια μικρή νίκη σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης και σε καμία περίπτωση τον πόλεμο, ο οποίος προβλέπεται μακρύς και δύσκολος.
Μέχρι το τέλος αυτού του πολέμου, μεσολαβούν πολλά. Μέχρι και συγκυβερνήσεις «αριστερής ευθύνης»...