“Dead Line”

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ψάχνοντας, με την Αλκμήνη, να βρω καλή θεατρική παράσταση για τούτες τις μέρες που εθιμικά το συνηθίζω να παρακολουθώ, έπεσα πάνω στο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Γιάννη Βούρο και στην παράσταση την οποία σκηνοθετεί και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο (στο “Dead line”). Τι και αν ψηφίστηκε για να εκπροσωπεί όσους τον τίμησαν στο κοινοβούλιο, η δουλειά δουλειά. Προφανώς, για κάτι τέτοιες υποχρεώσεις των μετεχόντων, το κοινοβούλιο είναι άδειο σε μέρες συζητήσεων θεμάτων σημαντικών. Εκτιμώ τον Γιάννη Βούρο σαν ηθοποιό, όπως και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, αλλά αυτή η στάση του και η μη ηθική χρήση του ασυμβίβαστου με εκνευρίζει και είναι ο λόγος που τελικά δεν πήγα να τον και, εν συνόλω, να την παρακολουθήσω. Για να μην κατηγορηθώ τούτες τις «άγιες μέρες» για πολεμική εναντίον του, σας γνωστοποιώ ότι εμφανίζεται στο Θέατρο Προσκήνιο (Στουρνάρη & Καπνοκοπτηρίου 8). Όπως δε ενημερώθηκα από σχετικούς οδηγούς, σ’ αυτή τη παράσταση η ζωή ορίζει στο θύμα της Στράτο (Γιάννη Βούρο) ένα οριστικό Dead Line. Μία ημερομηνία λήξης στα ψέματα και σε όλα τα ανείπωτα. Ο Στράτος είναι τώρα αναγκασμένος να μιλήσει έστω και καθυστερημένα στο φύλακα άγγελό του (Γιάννης Ροζάκης) και στις γυναίκες που καθόρισαν τη ζωή του: στη σύζυγό του (Εβελίνα Παπούλια), στην πρώην (Νταίζη Σεμπεκοπούλου), στη μάνα του (Λίνα Τριανταφύλλου), στον ανεκπλήρωτο έρωτά του (Έλενα Τυρέα). Τέσσερις συναντήσεις, τέσσερις ομολογίες, τέσσερις συγκρούσεις, όπου το υπόκωφο δίνει τη θέση του στην κραυγή και ο ψίθυρος γίνεται πια μια ανοιχτή ακρόαση για όλους. Στη παράσταση της πραγματικής ζωής, σίγουρα ο Γιάννης Βούρος δεν είναι το θύμα. Θύμα είσαι εσύ και από σένα ο Πρόεδρος του Κόμματός του και Πρωθυπουργός σου, σου ζητάει ένα οριστικό Dead Line. Ο Πρόεδρός του σου μιλάει έστω και καθυστερημένα, αναγκασμένος από τους χαλεπούς οικονομικούς καιρούς, αλλά πάλι δεν σου δίνει λύσεις. Πάλι σου διαβάζει εκθέσεις ιδεών και ασκεί αυτό που σπούδασε. Κοινωνιολόγος είναι, τις δυσκολίες της κοινωνικής κατάστασης σου περιγράφει και ενώ ακόμα σου ζητά να τον πιστέψεις και να τον εμπιστευτείς ως φύλακα άγγελό σου, εσύ με το δίκιο σου κωλύεσαι. Και πώς να μην κωλύεσαι όταν, ενώ σου υποσχέθηκε ότι επήλθε η ημερομηνία λήξης στα πολιτικά ψέματα και σε όλα τα ανείπωτα, πιστεύεις ότι ανοίγει έτσι νέο κύκλο αναληθειών. Εύλογα αναρωτιέσαι, που ήταν αυτός τόσο καιρό που σε βούλιαζαν «οι άλλοι» πιο βαθιά. Ακούς και το Σαμαρά να σου λέει ότι πολλά από αυτά που τώρα σου προτείνει τα είχε πει και ως εισηγητής του Προϋπολογισμού του Κανελλόπουλου, το 1978 (!) και σε αποτελειώνει. Τουλάχιστον φιλαράκι, έχεις γυναίκες για να τις ψιθυρίσεις τους καημούς σου;;