Το Μνημόνιο, μνημείο λαϊκισμού

ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Μνημόνιο, τρόικα, ΔΝΤ, αγορές, είναι λέξεις που συμβολίζουν το ξένο, που ήρθε να αναστατώσει τη ζωή μας. Που έθιξε τον εγωϊσμό μας, υποβαθμίζει την ακεραιότητα της χώρας, κάνει τους Έλληνες φτωχότερους.

Συμβολίζουν το ξένο και αυτή τη φορά και εχθρικό, γιατί, μην ξεχνιόμαστε, το ‘ξενόφερτο’ ήταν πάντα κάτι που ο Έλληνας έχει συνηθίσει να περιμένει με ‘λαχτάρα’. Τα δολλάρια εξ Αμερικής, τα πακέτα ΚΠΣ, τους τουρίστες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πάντα περιμέναμε κάποια βοήθεια, την οποία ‘περιδρομιάζαμε’ με ευχαρίστηση και την ‘κοπανούσαμε’ λίγο πριν έρθει ο λογαριασμός.

Η πιο μεγάλη – όμως – ώρα είναι τώρα. Τού ελέγχου. Δεκάδες χρόνια ανοικτά, με αυτοπεραίωση των εθνικών λογιστικών, με ξένα χρήματα. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Με τη μορφή βοήθειας. Πάλι. Γιατί μόνοι μας δεν το αποφασίσαμε. Δεν το θελήσαμε, θα μάς χαλούσε τη διάθεση.

Έχετε δει ευρωπαίους ελεγκτές επιδοτήσεων κτηνοτροφίας να τους καθοδηγούν στα στενά της ελληνικής υπαίθρου; Η διαδρομή τους είναι πάντα η μακρύτερη, τόσο ώστε να γκαζώσουν τα κοπάδια να αλλάξουν ραχούλα, επομένως και ιδιοκτήτη. Κάπως έτσι περάσαμε πολλά χρόνια, με το ελληνικό δαιμόνιο να ‘τα καταφέρνει’ με τα λεφτά των άλλων.

Το Μνημόνιο θα μπορούσε να είναι ένα από τα σκέλη του ανεκδότου, που πολύ γουστάρουν να διηγούνται οι Έλληνες… για τον Γερμανό που οργανώνει, τον Ιάπωνα/Κορεάτη/Κινέζο (διάλεξε και πάρε) που παράγει, τον Ιταλό που σχεδιάζει και τον Έλληνα που στο τέλος, δανείζεται από τους προηγούμενους για να αγοράσει και να καταναλώσει το τελικό προϊόν. Έ, στο τέλος ήρθε και ο Τόμσεν για το έλεγχο των βιβλίων. Να κάνει και λίγο τον μάνατζερ, συμβουλευτικά, να απειλήσει, να ενθαρρύνει, να επιβραβεύσει, να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, προκειμένου τα δανεικά να μην είναι κι αγύριστα. Οι Ευρωπαίοι το μάθανε το μάθημά τους. Οι Έλληνες αφού απειληθούν και μπουν σε σειρά, την κρίσιμη στιγμή τούς ανταμοίβεις με καλά λόγια, για να τους πιέσεις λίγο ακόμη μετά, προκειμένου να διατηρήσουν την προσπάθεια. Κλασική διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού γήινων χαρακτήρων, που κοιτούν την πάρτη τους.

Κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν την εικόνα, δεν νομίζετε; Ο κοινός Ευρωπαίος νους έχει σίγουρα επαναστατήσει με τους Έλληνες. Γενικώς εμφανίζονται να μην ξέρουν τι θέλουν, τη δε πρόοδο την αντιλαμβάνονται μόνο ως αύξηση της καταναλωτικής ικανότητας. Το Μνημόνιο δεν είναι τίποτ’ άλλο από αυτά που έπρεπε να έχουμε κάνει – από μόνοι μας – όλα αυτά τα χρόνια.

Από τη μια ο λαός δεν γουστάρει καταπίεση, αλλά σε ποσοστό 90% πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση προτείνει ‘έναν άλλο δρόμο’ (βλ. ΓΑΠ όταν ήταν Αντιπολίτευση), τα Κουκούδια το χαβά τους και η Ευρωπαϊκή Αριστερά τα ‘χει παίξει, από τότε που μία Συνιστώσα (η πιο έξυπνη να την πω;) εξερευνά τα όρια της φιλελεύθερης αριστεράς. Αρκετά δεξιότερα, ο Καρατζαφέρης επιδίδεται σε δημοσιογραφικά σέξι επικοινωνιακά τσιτάτα, συντηρώντας το καλύτερο πολιτικό stand up comedy της πόλης. Βέβαια, δεν προσφέρει τίποτα. Κυρίως γελάς με τα πλήγματα που καταφέρνει στον αντίπαλο. Guerilla politics και μαγκιές προς το Νεοκλασσικό που τρίζει, σαν τα πατώματά του.

Κατά τα άλλα, το Μνημόνιο εξελίσσεται σε καραμέλα των αρθρογράφων και φετίχ της νεο-Δεξιάς. Δύο παρατηρήσεις, πολύ προσωπικές: πρώτον, ευτυχώς που το έχουμε, για να το βρίζουμε, για να στηρίζεται το Μαξίμου, για να μπορεί η Τζότζολα να κάνει ομοιοκαταληξίες. Σκεφτείτε να μην υπήρχε το Μνημόνιο… ο νεο-Δεξιός ‘ανένδοτος’ δεν θα είχε αντικείμενο, η έξοδος Αβραμόπουλου στο λαό θα ήταν χωρίς ατζέντα, ο σχεδιασμός Δήμα χωρίς τις απαιτούμενες αντιθέσεις.

Δεύτερον, στην ουσία του, τί είναι το Μνημόνιο; Σε τί διαφέρει από την ομιλία Καραμανλή στη ΔΕΘ, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών 2009; Διαφέρει στην παρακράτηση των επιδομάτων και των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων; Μήπως έχασαν τις εικονικές υπερωρίες και τα ‘πετρέλαια’ ή το ‘επίδομα προϋπολογισμού’; Επιδόματα, δηλαδή, για να διεκπεραιώνουν τη δουλειά για την οποία τους προσέλαβαν.

Sorry, αλλά ήταν χρωστούμενα. Είναι πολλά τα χρόνια που οι δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν τον μισθό τους κεκτημένο, και για να δουλέψουν ζητούν αυξήσεις και υπερωρίες. Ήρθε η ώρα να επιστρέψουν μερικά από τα ‘κεκτημένα’ στους υπόλοιπους που τούς τρέφουν.

Και βέβαια, Κυβέρνηση και τρόικα ποντάρησαν στα μη καταβληθέντα, παρακρατώντας απλώς τα κεφάλαια στην πηγή. Δεν θα λάβετε, απλά γιατί δεν βγαίνουμε. Πού σπαταλήθηκαν; Ποιοί τα έφαγαν; Μα εμείς οι ίδιοι. Οι περισσότεροι, τουλάχιστον, από εμάς, από το 1981 έως σήμερα. Εναλλάξ. Οι κομματικοί στρατοί πήγαιναν και έρχονταν. Με το αζημίωτο.

Γιατί χρειάστηκε η τρόικα για να αρχίσουμε να συμμαζεύουμε το νοικοκυριό; Απλή απάντηση: Γιατί δεν το κάναμε μόνοι μας. Γιατί δεν το κάναμε από μόνοι μας όλον αυτόν τον καιρό; Γιατί δεν θέλαμε να πιεστούμε… Πώς το λένε, δεν γουστάραμε, βρε αδελφέ.

Απλά πράγματα.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι πολιτική αναλύτρια.