Τα επικίνδυνα παιχνίδια του (πολιτικού απατεώνα) Γιωργάκη

H επιλογή των συμβούλων του πρωθυπουργού φανερώνει την «στρατηγική» της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Alkimos
Το ότι ο Jeffrey έχει μεγαλομανία, αυτό είναι γνωστό. Αλλά κι αν ακόμα παραβλέψουμε το ότι έχει μετατρέψει το Μέγαρο Μαξίμου σε ….Λευκό Οίκο, δεν μπορεί να μας αφήνει όμως αδιάφορους το να βλέπουμε να επιχειρεί να εφαρμόσει «πολιτική Ομπάμα», σαν να είναι υπερδύναμη. Αυτό ξεπερνά την αφέλεια και γίνεται επικίνδυνο.

Οι εξαρτήσεις και οι δεσμεύσεις του απέναντι στους πάτρωνες που του χάρισαν την ευκαιρία «να ζήσει το όνειρό του», είναι φυσικό να τον περιορίζουν σε προκαθορισμένη στρατηγική, η οποία αρχίζει άλλωστε να ξεδιπλώνεται σιγα σιγά. Οι παρεκκλίσεις όμως και η προσπάθεια να ικανοποιήσει ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες απ’ ότι του έχει επιτραπεί, αυτό ίσως έχει δυσμενή κατάληξη. Κανένας «αχυράνθρωπος» δεν κατάφερε να ξεγελάσει τα «αφεντικά» του παίζοντας σε διπλό ταμπλό. Αν ο Γιωργάκης έπεσε στην παγίδα της κατεργαριάς, που διακρίνει τον περίγυρό του, τότε το προσωπικό του μέλλον, αλλά ίσως και του τόπου, το βλέπω δυσοίωνο.

H στρατιά των ανθρώπων που έχουν επιλεγεί για να λειτουργούν ως σύμβουλοί του μας έχει αρκετά απασχολήσει, όχι μόνο επειδή προέρχονται κυρίως από το εξωτερικό αλλά και λόγω του …βιογραφικού τους. Η τελευταία όμως πρόσληψη, του πρώην υπουργού οικονομικών της Ιταλίας Τομάσο Παντόα Σιόπα, προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη, μέχρι που αποκαλύφτηκαν κάποιες συγκεκριμένες πτυχές από το ενεργητικό του, όπως το ότι ήταν από τους πρωτεργάτες της καθιέρωσης του Ευρώ ως κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, όπως και του συμφώνου του Μάαστριχ. Η τελευταία όμως (τυχαία; Δεν νομίζω…) αποκάλυψη, του ότι αμέσως μετά την πρόσληψή του από τον πρωθυπουργό μας συναντήθηκε με τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Κίνας, ακούγεται κάπως σαν …παραφωνία στο όλο σκηνικό. Τι να σκέφτηκε άραγε ο «φίλος» Νετανιάχου όταν το έμαθε;

Μπορεί η διπλωματία να είναι η τέχνη του πολιτικού, όπως συμβαίνει στην περίπτωση Νταβούτογλου, δεν προβλέπεται όμως για τον …ιπποκόμο. Όταν ο υπάλληλος αρχίζει να «παίζει πολιτική» με τα αφεντικά του, τότε η καρέκλα του θα αρχίσει μοιραία να τρίζει!

Μήπως όμως τα λάθη του Γιωργάκη καταλήξουν τελικά σε βάρος της δικής του προσωπικής πολιτικής σταδιοδρομίας (όπως έγινε με τον προκάτοχό του στο κόμμα), αλλά προς το συμφέρον του τόπου;