Το δίλημμα των περιφερικών εκλογών φέρνει γενικές εκλογές

Του Δημήτρη ΓιαννακόπουλουΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Εδώ και πολλούς μήνες ο συντάκτης αυτών των γραμμών, μέσω αρκετών και διαφορετικών διαδικτυακών προσεγγίσεών του, επιχείρησε να εξηγήσει, χρησιμοποιώντας διαφορετικές μεθοδολογίες, ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα καταφύγει σε εκλογές ώστε να μην είναι αυτή και το ΠΑΣΟΚ, ή καλύτερα μόνον αυτοί, που θα υποστούν αποκλειστικά τις συνέπειες της παράδοσης της διακυβέρνησης της χώρας στην τρόικα, σε επίπεδο πολιτικής υποστήριξης.

Οι προσεγγίσεις μου αυτές δεν αποσκοπούσαν ασφαλώς στην ικανοποίηση κανενός είδους ματαιοδοξίας στον βαθμό που επιβεβαιωνόταν η εκτίμησή μου, αλλά αποκλειστικά στην δημιουργία μια γενικότερης συνείδησης για την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, τις τακτικές του και την ανάγκη να υπάρξει μία διαφορετική στρατηγική αντίληψη από τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις για την υπέρβαση της κρίσης, που ασφαλώς θα πρέπει να συνδέεται με την ριζική αλλαγή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Δεν γνωρίζω αν πράγματι....

 καλλιεργήθηκε μια τέτοια συνείδηση και σε ποιους ακριβώς χώρους, αλλά είμαι βέβαιος ότι ουδείς από τους πολιτικούς φορείς έδειξε ότι έχει την ικανότητα να ξεφύγει από την κυρίαρχη πολιτική δομή του καθεστώτος στην Ελλάδα. Το φαινόμενο δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, καθώς ήταν το φυσιολογικότερο αποτέλεσμα που θα έπρεπε να αναμένει κανείς, μελετώντας τις κομματικές συμπεριφορές μετά το τραυματικό 1989, αλλά και το μοντέλο της ύστερης μεταπολίτευσης εντός του οποίου αυτές αναπτύσσονται και εκλογικεύονται ως επιλογές.

Εντός αυτής, λοιπόν, της γνωστής μεταπολιτευτικής δομής, αναπτύσσεται και το σενάριο περί γενικών εκλογών ως αποτέλεσμα της καταψήφισης υποψηφίων στις περιφερειακές εκλογές, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στηρίζονται από τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες νομιμοποίησαν την άμεση εμπλοκή της τρόικας στα ελληνικά πράγματα και επέβαλλαν την εφαρμογή των πολιτικών του περίφημου μνημονίου. Ο πρωθυπουργός, στο κύριο άρθρο του Βήματος της Κυριακής (του Βήματος του ΔΝΤ, όπως δίχως φαντάζομαι παρεξήγηση, προτιμώ να το αποκαλώ αυτήν την περίοδο) σημειώνει ότι στις εκλογές του Νοεμβρίου, εκτός από το ξεκάθαρο αυτοδιοικητικό διακύβευμα, υπάρχει και ένα πολιτικό μήνυμα: «Οι πολίτες καλούνται να επιβεβαιώσουν την αποφασιστικότητά τους για αλλαγές. Τη βούλησή τους να στηρίξουν και να συμμετάσχουν στις αλλαγές αυτές».

Πράγμα που σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός ορίζει τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση ως δημοψήφισμα προς την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης. Εάν το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών ερμηνευθεί ως αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής, τότε ο μόνος αποφασιστικός παράγοντας, ο Γιώργος Παπανδρέου, θα επιλέξει προδήλως την οδό των γενικών εκλογών, ώστε μέσω αυτών να υπάρξει η αναγκαία πολιτική νομιμοποίηση για την συνέχιση των εφαρμογών που προνοεί το μνημόνιο και επιτάσσουν οι νέες σχέσεις μας με την ΕΕ και τους δανειστές της χώρας, μετά την ενεργοποίηση του «μηχανισμού». Τούτο εκφράζεται μέσω του νέου διλήμματος που κομίζει στον πολιτικό διάλογο ο Γιώργος: «θα ακολουθήσουμε το δρόμο της μικροκομματικής μιζέριας ή το δρόμο των γενναίων αλλαγών;»

Επ’ αυτού το έτερο σκέλος του δικομματισμού, η ΝΔ, δια του αρχηγού της αντέδρασε θυμικά και «αλλοπρόσαλλα». Εκβιαστική μπλόφα βλέπει πίσω από αυτήν στάση του πρωθυπουργού ο Αντώνης Σαμαράς επισημαίνοντας «Αυτό είναι ένας εκβιασμός, ένα ψευτοδίλημμα που μπορεί να θέσει ή να υπονοήσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Δεν θα πιάσει όμως. Όπως δεν θα πιάσει το άλλο ανόητο ψευτοδίλημμα: σωτηρία ή χρεοκοπία. Γιατί η πολιτική του δεν έχει σωτηρία. Οδηγεί στη χρεοκοπία».

Είναι εμφανές ότι ο κ. Σαμαράς την «πάτησε». Ο κ. Παπανδρέου δεν μπλοφάρει. Ούτε στην πραγματικότητα μπλόφαρε ποτέ. Θέτει εξουσιαστικά διλήμματα ώστε να προκαλέσει μεταβολή στην συμπεριφορά του άλλου, που δεν είναι άλλος από το εκλογικό σώμα. Εάν ο λαός δείξει (δείχνει) μεταβολή στην συμπεριφορά του, δηλαδή συμμόρφωση στην πολιτική πρακτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση ή ανοχή σ’ αυτήν, ο κ. Παπανδρέου δικαίως εικάζει ότι υφίσταται πολιτική νομιμοποίηση της πολιτείας του. Εάν όχι, έχει απόλυτο δίκιο να θεωρεί ότι πρέπει να καταφύγει σε εκλογές.

Το ζήτημα είναι να μην κοροϊδευόμαστε, όμως. Να μην εξαπατάται ξεδιάντροπα και επανειλημμένως ο ελληνικός λαός. Εάν καταψηφιστούν οι υποψήφιοι των περιφερειακών εκλογών, τους οποίους υποστηρίζει έμμεσα ή άμεσα, αλλά επίσημα το ΠΑΣΟΚ, τότε δεν υπάρχει περιθώριο για κανενός άλλου είδους ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος, παρά μόνον αυτή που υπαινίσσεται με το σημερινό δίλημμά του ο πρωθυπουργός και που οδηγεί στην άμεση διάλυση της βουλής και στην προκήρυξη εκλογών. (Δεν μ’ αρέσει αυτή η προσέγγιση και η δημοψηφισματοποίηση περιφερειακών εκλογών καθώς διαπνέεται από ελεεινή πολιτική κουλτούρα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η γνώμη μου δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία.) Εδώ δεν υπάρχουν τέταρτοι δρόμοι, ούτε καν θα μπορούσε η δημοκρατία να ανεχθεί δεύτερες σκέψεις. Είναι δικαίωμα του πρωθυπουργού να θεωρεί τις περιφερειακές εκλογές ως δημοψήφισμα για την πολιτική του. Δεν είναι δικαίωμά του, όμως, για άλλη μια φορά, να επιχειρήσει την επομένη των τοπικών εκλογών να διασκεδάσει την εντύπωση αυτή. Είναι απολύτως αδιάφορο για τον ελληνικό λαό αν η προκήρυξη γενικών εκλογών συμφέρει ή δεν συμφέρει την ΝΔ ή τα άλλα κόμματα που υφίστανται ή θα δημιουργηθούν επ’ ευκαιρία της προκήρυξης των εκλογών. Το παιχνίδι μεταξύ των ηγεσιών στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά δεν θα πρέπει να καθορίζει την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών.

Το ζήτημα για τους Έλληνες είναι ότι το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να διαχειριστεί την σημερινή μορφή της κρίσης, όπως φάνηκε δραματικά ανεύθυνο την προηγούμενη περίοδο, οδηγώντας στο δημοσιονομικό αδιέξοδο. Οι εκλογές είναι μία τακτική που θα μπορούσε συγκυριακά να βοηθήσει σε μια ομαλή μετεξέλιξη του καθεστώτος μέσω μιας κυβέρνησης εθνικής ανάγκης. Η «θεραπεία-σοκ» που υιοθέτησε το καθεστώς, σοκάρει πλέον το ίδιο και οι εκλογές θα μπορούσαν να το σώσουν από πιέσεις, οι οποίες το επόμενο διάστημα θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην διάλυσή του. Είναι, λοιπόν, μία λύση ανάγκης για το καθεστώς, που θα μπορούσε να υπηρετηθεί καλύτερα για τα συμφέροντά του, μέσω μιας κυβέρνησης εθνικής ανάγκης μετεκλογικά. Επ’ αυτού έχω επιχειρηματολογήσει επανειλημμένως. Το θέμα μας λοιπόν, δεν θα έπρεπε να είναι εκλογές ή όχι, αλλά εάν υπάρχουν δυνάμεις έξω από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, οι οποίες θα μπορούσαν να συνεργαστούν και να συγκροτήσουν ένα εναλλακτικό ρεύμα ηγεμονίας, που θα αμφισβητήσει το καθεστώς. Αν υπάρχουν, θα πρέπει να εκδηλωθούν τώρα, έστω και αργά, καθώς πλέον, όπως φαίνεται, ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να επιταχύνει τις εξελίξεις. Αν δεν υπάρξει μία συμμαχία εναντίον του καθεστώτος και του πολιτικού συστήματος που το εκφράζει, η οποία να εμφανίσει μία εναλλακτική στρατηγική για την έξοδο από την κρίση και όχι ασφαλώς για την έξοδο από τον καπιταλισμό, τότε τα διλήμματα του Γιώργου θα πιάσουν τόπο, όχι με την έννοια που το εννοεί ο κ. Σαμαράς και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, αλλά με αυτήν της χειραγώγησης του εκλογικού σώματος, σύμφωνα με την βούληση του καθεστώτος και των παραγόντων που το στηρίζουν από το εξωτερικό.

Ακτιβιστης