Οι Γάλλοι εξεγέρθηκαν. Εμείς;

Του Γ. Δελαστίκ - "Πριν"

Συγκλονιστικό είναι αυτό που γίνεται στη Γαλλία. Εκατομμύρια εργαζόμενοι, νέοι και συνταξιούχοι ξεχύνονται στους δρόμους εκατοντάδων πόλεων σε αλλεπάλληλα κύματα απεργιών και διαδηλώσεων εναντίον της αντιδραστικής ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του δεξιού προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Δύο, τρία εκατομμύρια διαδηλωτές συμμετέχουν κάθε φορά στις κινητοποιήσεις, με επτά μέχρι στιγμής γενικές απεργίες σε ενάμιση μήνα και δύο νέες απεργίες να έχουν ήδη προκηρυχθεί για το τέλος Οκτώβρη και τις αρχές Νοέμβρη παρά την ψήφιση του νόμου.

Το κίνημα έχει ήδη τελειώσει τον Σαρκοζί. Παρόλο που οι προεδρικές εκλογές αργούν, είναι μετά από ενάμιση χρόνο και πλέον (το Μάιο του 2012), η επανεκλογή του θεωρείται πλέον άκρως απίθανη. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο δεν είναι οι ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας, όπου οι διαδηλώσεις και οι απεργίες ανέστησαν τους διαλυμένους σοσιαλιστές, τα συνδικάτα, την Αριστερά και την Ακροδεξιά που είχαν βρεθεί σε κατάσταση πλήρους πολιτικής σύγχυσης το 2007, μετά την πανηγυρική νίκη του Σαρκοζί στις προεδρικές εκλογές.
Το κατά πολύ σημαντικότερο χαρακτηριστικό αυτής της γαλλικής εξέγερσης είναι η επαναφορά στην πολιτική πράξη εννοιών όπως η κοινωνική αλληλεγγύη που με λύσσα προσπαθούν και έχουν καταφέρει σχεδόν να εξαφανίσουν από το προσκήνιο οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.

Τι πιο συγκλονιστικό από το να βλέπει κανείς 15χρονους ή 16άχρονους μαθητές λυκείου, εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη τη Γαλλία, να διαδηλώνουν με σύνθημα «για τη σύνταξη του πατέρα μου»;
Τι υπέροχο αίσθημα να διαβάζει, να βλέπει ή να ακούει κανείς υπερογδοντάχρονους διαδηλωτές να περπατούν με κόπο λόγω της ηλικίας την απόσταση από την Πλατεία της Δημοκρατίας ως την Πλατεία της Βαστίλλης, διαδηλώνοντας «για να έχουν δικαίωμα σύνταξης τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου»;

Όλες οι πληροφορίες από τη Γαλλία αναφέρουν ότι πέρα από την πρωτοπόρο δράση των συνδικάτων που σήκωσαν το βάρος της κοινωνικής σύγκρουσης στα μέτωπα αιχμής (σιδηροδρομικοί, λιμενεργάτες της Μασσαλίας, εργάτες διυλιστηρίων κ.λπ.), εμφανίστηκε και ένα ασυνήθιστο τις τελευταίες δεκαετίες φαινόμενο. Στις διαδηλώσεις συμμετείχαν τόσο οργανωμένα όσο και εν πολλοίς αυθόρμητα ολοένα νέα κοινωνικά στρώματα, δημιουργώντας αυτό που στη Γαλλία αποκλήθηκε «ρουλεμάν κοινωνικής αλληλεγγύης». Αυτό έδωσε εξαιρετική μαχητικότητα, μαζικότητα αλλά και διάρκεια στις κινητοποιήσεις, καθιστώντας τες ουσιαστικά απρόσβλητες από τη φθορά της κόπωσης.
Δεν είχαμε δηλαδή δύο εκατομμύρια άτομα που διαδήλωσαν επτά φορές, είχαμε επτά, οκτώ ή και περισσότερα εκατομμύρια άτομα που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις. Αυτό ακριβώς -συν την απροσδόκητη συμμετοχή των μαθητών λυκείου- προκάλεσε πανικό στην κυβέρνηση Σαρκοζί, η οποία θέλει όπως όπως να κλείσει το ζήτημα για να περιορίσει όσο είναι δυνατόν την πολιτική πανωλεθρία που έχει υποστεί.

Η γαλλική εξέγερση δεν προκάλεσε όμως φόβο μόνο στη γαλλική Δεξιά. Προκάλεσε ανησυχία στους κύκλους του κεφαλαίου και στα φερέφωνα τους σε παγκόσμιο επίπεδο. «Εκεί που πάει η Γαλλία (...) μπορεί σύντομα να ακολουθήσει και η υπόλοιπη Δύση» έγραφε την Τετάρτη στους τίτλους του κύριου άρθρου της η αμερικανική Γουόλ Στριτ Τζέρναλ. «Οι προοπτικές δεν φαίνονται καλές. Μερικές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μέχρι και το 70% των Γάλλων υποστηρίζουν αυτούς που διαμαρτύρονται» πρόσθετε απελπισμένη και προσπαθούσε να προβάλει ως υπόδειγμα τη δουλόφρονη μέχρι στιγμής στάση των βρετανών εργαζομένων στις εφιαλτικές περικοπές λιτότητας και την απόλυση μισού εκατομμυρίου  δημοσίων υπαλλήλων, που εξήγγειλε η κεντροδεξιά κυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελεύθερων στη Βρετανία: «Προς τιμήν τους, οι Βρετανοί μόνο γκρίνιαξαν μέχρι τώρα με τις περικοπές, ενώ οι φίλοι τους στην απέναντι όχθη της Μάγχης ψάχνουν να βρουν μια ακόμη Βαστίλλη για να καταλάβουν εξ εφόδου» έγραψε χαρακτηριστικά.

Δεν είναι όμως μόνο οι αστοί που τρόμαξαν. Η προϊούσα ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, ιδίως με την είσοδο των ανεξέλεγκτων μαθητών, και το συνολικό μίσος που αποπνέουν τα εκατομμύρια γάλλων διαδηλωτών εναντίον του συστήματος εν γένει, έχει αρχίσει να φοβίζει τόσο τους σοσιαλιστές όσο και τα συνδικάτα.
Προσπαθούν να ρίξουν τους τόνους για να ελέγξουν την κατάσταση. Από την άλλη όμως δεν μπορούν να αποσυρθούν και από τις κινητοποιήσεις, γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι οι διαδηλώσεις θα συνεχιστούν και χωρίς αυτούς, με πιο βίαιες μορφές, ενώ παράλληλα είναι ασφυκτικές οι πιέσεις που δέχονται οι ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες από τη βάση των συνδικάτων, μεγάλο μέρος της οποίας έχει τόσο ριζοσπαστικοποιηθεί, ώστε αρνείται να υπακούσει σε οποιαδήποτε άλλη γραμμή πέραν εκείνης της σύγκρουσης με την κυβέρνηση.

Για μια ακόμη φορά, το μέλλον των εργαζόμενων της Ευρώπης θα κριθεί κατά ένα μέρος στους δρόμους της Γαλλίας. Θα βρουν άραγε μιμητές οι εξεγερμένοι γάλλοι εργαζόμενοι και νέοι; Η ζωή θα δείξει.  
Βαθυ Κοκκινο