Το παγκόσμιο χρέος το δημιούργησε μια 20ετια καταναλωτικής καπιταλιστικής και κερδοσκοπικής ανάπτυξης ή σπατάλης. Είναι φυσικό να υπάρχουν απόβλητα απο αυτή την διαδικασία τα οποία πρέπει να καταστραφούν κάπου γιατί εναλλακτικά θα μας πνίξουν. Το θέμα βρίσκεται στο σημείο που δανείζεσαι για να αναχρηματοδοτήσεις το χρέος σου. Με κάθε κίνηση σου μεταφέρεις χρέος από κουτάκι σε κουτάκι και από ESM σε ESM και από μηχανισμό σε μηχανισμό προσθέτοντας επιτόκιο τόκους, τα οποία τελικά κάνουν το χρέος και μαθηματικά μη βιώσιμο. Ενώ ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι το χρέος κινείται εξυπηρετούμενο σε μια θετική πορεία, στην ουσία αυτό αλλάζει ποιότητα και αυξάνεται παραμένοντας πάντα εδώ.
Περαιτέρω η άποψη ότι 80- 100% χρέος είναι Βιώσιμο και 130% είναι μη βιώσιμο σήμερα είναι μάλλον μεταφυσική, δεδομένου ότι είσαι στο έλεος των αγορών είτε έτσι είτε αλλιώς. Με δυο αρνητικά δημοσιεύματα στην πράξη χρεοκοπείς.
Ταυτόχρονα νομίζω ότι ολόκληρη η Ευρωπαϊκή κεντροαριστερά κρύβεται πίσω από ένα ευρωομόλογο το οποίο δεν έχει επεξεργαστεί καθόλου. Ακόμη και εάν υπήρχε σήμερα ευρωομόλογο και όλοι δανειζόμασταν με ένα κοινό επιτόκιο τότε οι χώρες με αναπτυξιακό έλλειμμα θα χρειάζονταν συνεχώς ολοένα και περισσότερα σχέση με το Βορά για να λειτουργήσουν. Τα δανεικά του ευρωομολόγου θα μοιράζονταν αναλογικά μεταξύ των μελλών και όλο αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει και ένα παράλληλο εθνικό χρέος μαζί με το κοινό ευρωπαϊκό. Αυτό ακριβώς θα κάνει τελικά το ESM απο το 2013 και μετα.
Σήμερα η εξυπηρέτηση του χρέους έχει ταυτιστεί με την βιωσιμότητα των τραπεζών, και μέσω αυτής της ταύτισης περνά στο κοινό ως φόβος για την απώλεια των καταθέσεων του και γενικότερη επιδείνωση της θέσης του. Αυτό ο φόβος δημιουργεί πίεση αλλά και δίνει δικαιολογίες στους ηγέτες να συνεχίζουν να διασώσουν τις τράπεζες και αφού αυτό συνεχίζεται τόσο η πίτα του χρέους αυξάνει. Γύρω από αυτή την πίτα έχει μαζευτεί ένας συρφετός κερδοσκόπων και δημοσιογράφων που ασκούν πίεση και διεγείρουν τον φόβο απαιτώντας συνεχώς νέα αύξηση της πίτας του χρέους.
Ο μόνος τρόπος για να την κοπανήσουν από το χρέος οι επενδυτές αλλά και οι δημοσιογράφοι και ο γενικότερος συρφετός, και να στραφούν σε άλλα μέρη ανοίγοντας δρόμους στην ανάπτυξη είναι να τσουρουφλιστούν Να κάψουν τα μουστάκια τους και τα χέρια τους και να αγγίζουν προσεκτικά το χρέος.
Αυτή η άποψη σήμερα δεν είναι κυρίαρχη στην Ένωση η οποία μεταφέρει την λύση στο μέλλον αυξάνοντας το τόκο και τα χρήματα που θα χρειαστεί να καταβάλει. Σώζει τις τράπεζες της και διασώζει τα κράτη για να περιορίσει την κρίση, ελπίζοντας πάλι μεταφυσικά ότι κάποια στιγμή θα βγει από αυτήν.
Η διάσωση των τραπεζών όμως όπως και των κρατών είναι στρέβλωση της ελεύθερης αγοράς.
Για να λειτουργήσει η παγκόσμια αγορά εσαεί, χρειάζεται και τις χρεοκοπίες και τον πληθωρισμό του χρέους και τις διαγραφές χρέους. Χρειάζεται κάποιος να χάνει και κάποιος να κερδίζει. Για την ακρίβεια όσο καταστροφικές και αν είναι για κάποιους αυτές οι πρακτικές (χρεοκοπίες, πληθωρισμός του χρέους, και διαγραφές αρνήσεις χρέους) τόσο αναζωογονητικές είναι για το σύνολο του καπιταλισμού.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται την κρεμάλα εάν χάσουν κάποια τράπεζα ή σε μικρότερη κλίμακα αν χαθεί κάποια χώρα.
Έτσι όμως στην ουσία κτίζουν την συνέχεια της κρίσης. Όσο οι τράπεζες διασώζονται τόσο δεν θα βγουν ποτέ από την κρίση και τόσο θα αυξανεται το χρέος. Και αυτό γιατί όσο αυτές διασώζονται τόσο το χρέος μεταφέρετε στα κράτη η σε κάποιο “κουτάκι” που δημιουργησαν απο κοινού και όσο αυτό χρέος ανατροφοδοτείται με δανεικά τόσο αυξάνεται.
Στο τέλος με κλειστές τις στρόφιγγες του δανεισμού χρειάζονται διάσωση και τα κράτη.
Ακόμη και με το ευρωομόλογο αν θα βγει ποτε θα συνεχίσει να αυξάνεται το χρέος, οδηγώντας σε νέες εύκαιρες κερδοσκοπίας και απορροφώντας κεφάλαια από παραγωγικές επενδύσεις.
Στο όλο συστημα δεν υπάρχει το αναζωογονητικό εκείνο σημείο οπού το χρέος καταστρέφεται όπως όλα τα υπόλοιπα προϊόντα του καπιταλισμού. Όμως χρειάζεται να σβήσει κάποιο χρέος.
Το χρέος ας μην ξεχνάμε ότι το δημιούργησαν τα τοξικά προϊόντα και η έλλειψη χρήματος που έφεραν. Το δημιούργησε μια 20ετια καταναλωτικής καπιταλιστικής και κερδοσκοπικής ανάπτυξης ή σπατάλης. Είναι φυσικό να υπάρχουν απόβλητα απο αυτή την διαδικασία τα οποία πρέπει να καταλήξουν κάπου γιατί εναλλακτικά θα μας πνίξουν.
Το χρέος βρίσκεται για κάθε κράτος πάνω από το σημείο που μπορεί να πληρωθεί σε ένα ορατό μέλλον. Δυνητικά είναι μη βιώσιμο για όλους Πλανητικά είναι απίστευτο το μέγεθος του και όμως είναι ένα απλό προϊών απόβλητο της κατανάλωσης. Αντί να πηγαίνει σε κάποια χωματερή ως προϊών που έκλεισε το κύκλο του, συνεχίζει ένα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.
Χρειάζεται να σβήσει χρέος Δημόσιο και Ιδιωτικό. Να κλείσουν αρκετές τράπεζες και να χάσουν και οι δανειστές. (κάποιες κρατικές αποζημιώσεις θα πρέπει να δοθούν στους μικροκατάθετες τους.) Να αφεθεί η κρίση να εξελιχτεί ανεξέλεγκτη. Να τσουρουφλιστούν κάποιοι να αναζωογονηθούν κάποιοι άλλοι.
Να περισσέψει πραγματικό χρήμα και να υπάρξει ανάπτυξη.
Χρειάζεται ταυτόχρονα κλασικός πληθωρισμός του χρέους σε κάθε επίπεδο και όχι απλώς λογιστικά νέο χρήμα. Το βασικό πρόβλημα του λογιστικού χρήματος είναι ότι δεν παράγει ανάπτυξη.
Αριστοτελικά θα λέγαμε ότι χρειάζεται να υπάρξει κίνηση και φθορά του χρέους και όχι μόνο αυτού, ενώ τώρα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι κάτι κινείται κάτι παλεύται… μα στην ουσία το χρέος αλλάζει ποιότητα και αυξάνεται πρακτικά ακινητο.
Γιάννης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου