Ευρώ ή όχι. Εισαγωγή στην αναζήτηση.

Ώρες ευθύνης για το πολιτικό προσωπικό, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους κοινωνικούς εταίρους, τους πολίτες τους φορείς.

Η χώρα χρειάζεται παραγωγή πολιτικής. Δεν επαρκεί μόνο  η καταγγελία στο   τι θα χαθεί  ή ποιοι θα κερδίσουν αν βγούμε από το ευρώ. Δεν αρκούν οι εκκλήσεις  και τα κείμενα που αποβλέπουν στην διατήρηση κάποιων δικών μας “κεκτημένων”. Δεν αρκεί διότι  η συντήρηση των κεκτημένων ανεβάζει το χρέος  και  λειτουργεί  ήδη σε βάρος των επόμενων γενεών

 Η κρίση φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα για το ευρώ. Ο Παπανδρέου το βάζει στην  δημόσια σφαίρα καθαρά για λόγους άμεσου αποπροσανατολισμού και γιατί θεωρεί ότι έτσι μπαίνει ένα ανάχωμα. Ένα πολιτικό γεγονός-ανάχωμα που σε μια δύσκολη στιγμή θα παρατείνει τον βίο της θητείας του αν και εφόσον χρειαστεί να περιμένουμε πάρα πολύ τον Σαμαρά.

Ας μην έχει κανείς αμφιβολία ότι …μόλις ο συγκάτοικος Σαμαράς φωνάξει “έσω έτοιμος” θα πάρει και την εξουσία δια της φυγής και όλα αυτά εφόσον υπογράψει το «κοντράτο» με την τρόικα. Αυτά τα λίγα και όχι σπουδαία συμβαίνουν περί  του πολιτικού γίγνεσθαι,  οπότε το αφήνουμε να σαπίσει περαιτέρω.

Προσωπικά δεν βλέπουμε δημοψήφισμα αλλά το Σαμαρά να υπογράφει το κοντράτο δίνοντας μια κάποια άμεση λύση στο διογκούμενο πολιτικό αδιέξοδο, και δεν βλέπουμε την κυβέρνηση να πέφτει «από μέσα»  αφού  είναι βέβαιο ότι σε λίγους μήνες θα πέσει «απ έξω».

Μέχρι να συμβούν  αυτά καλό θα είναι να χαλαρώσουμε και να μιλήσουμε ειλικρινά,  αναλαμβάνοντας επιτέλους τις ευθύνες μας έναντι της ιστορίας και του μέλλοντος της χώρας.  Θα πρέπει να διεξαχθεί ένας ευρύς διάλογος στην ελληνική κοινωνία σε μια κοινή βάση. Ένας διάλογος πέρα από συνθήματα και συναισθηματισμούς, στον οποίο θα πρέπει να απαντηθούν μερικά σοβαρά ερωτήματα και να παραχθούν νέα οράματα.  Θα πρέπει να προκύψει η νέα πολιτική αφήγηση.

Ας δούμε τα δεδομένα:

Η Ευρώπη τόσο ως λαοί όσο και ως ηγεσίες  έχουν κουραστεί μαζί μας και δεν έχουν καμιά διάθεση να αλλάξουν, και δεν  είναι εφικτό να αλλάξουν. Ακόμη και αν οι συσχετισμοί δυνάμεων κάποια στιγμή καταστούν ευνοϊκοί (ότι και να σημαίνει αυτό) το ευρώ ως νόμισμα υπακούει -και θα συνεχίσει να υπακούει- στις αγορές που δημιουργούν και ορίζουν  τα δεδομένα. Το Ευρώ έχει μόνο μια ιδεολογία, τελεία και παύλα. Ακόμη και το αίτημα της κεντροαριστεράς για ευρωομόλογο το μόνο που θα κάνει θα είναι να δημιουργήσει ένα νέο κοινό χρέος  παραλληλα με τα εθνικά χρέη που θα οδηγούν σε πιο συνολικές  χρεωκοπίες.

Περαιτέρω είναι νοηματικά και ηθικά αδιανόητο  αυτό που συμβαίνει με την Ελλάδα. Οι παρασιτικές δυνάμεις που χρεοκόπησαν την Ελλάδα δηλαδή: Η πολιτική τάξη, τα τζάκια, τα λαμογια,  εθνικοί εργολάβοι και διάφοροι άλλοι ανέβηκαν τώρα στο σβέρκο των ξένων.  Ανέβηκαν εκεί και σιτίζονται  περιφερόμενοι συκοφαντώντας το έθνος.  Πολύ σύντομα και οι ξένοι θα αντιληφθούν ότι το μόνο που θέλουν είναι να παρασιτούν και σε βάρος της Ευρώπης.  Τότε το τσίρκο θα  γίνει αντιληπτό  και θα πρέπει να αλλάξει ρεπερτόριο.

Η Ελλάδα -σε μια εγκληματική πολιτική μετάθεσης των ευθυνών του πολιτικού συστήματος προς τα κάτω αλλά και με τα ψευδή στατιστικά στοιχεία-   αυτό διασύρθηκε παγκοσμίως,  και μηδένισε τα περιθώρια αξιοπιστίας και διαπραγματευτικής δυνατότητας.

Σήμερα είναι απομονωμένη,  εξευτελισμένη και δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με άλλες χρεωκοπημένες χώρες συγκροτώντας ένα μέτωπο αλλαγής και διάσωσης της Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή οι χρεωκοπημένες χώρες είναι σε διαφορετική φάση «ωρίμανσης»και συνειδητοποίησης, του μηχανισμού της χρεωκοπίας  τους και της αποτυχίας του εγχειρήματος του Ευρώ. Μόνη κινητήρια δύναμη σε αυτές είναι η ανάγκη αποφυγής του ελληνικού παραδείγματος.

Εσωτερικά η Ελλάδα έχει πάψει να παράγει προστιθέμενη αξία και εισάγει ακόμη και βασικά προϊόντα διατροφής. Το πράτει γιατί  είναι φτηνότερα από το να παράγονται εδώ. Δεν υπάρχει καμιά  παραγωγική βάση και δεν αναμένεται να υπάρξει κάποια, καθώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός μετατοπίζεται ανατολικά και οπωσδήποτε εκτός  του ακριβού ευρώ. Ένα ευρώ το οποίο λειτούργει ως παγκόσμιος επιχειρηματικός ανθρωποδιώκτης και μόνο οι θυσίες των ευρωπαίων  εργαζόμενων και των καταναλωτών  το συντήρησαν και το συντηρούν. Κανείς άλλος δεν πλήρωσε και όλοι κοιτούν να βγάλουν περισσότερα από αυτό.

Συνολικά ως ευρωπαίοι έχουμε αυτή την στιγμή το ακριβότερο νόμισμα στο κόσμο, είμαστε υπερχρεωμένοι ένας στον άλλο,  βρισκόμαστε σε ύφεση με τις βιομηχανίες εδώ και μια δεκαετία να αποχωρούν από την ζώνη του ευρώ. Το εγχείρημα οδηγείται σε  βέβαιη ελεγχόμενη αποτυχία και συρρίκνωση εκτός αν οι εξελίξεις  προλάβουν και το αφανίσουν  μέσα σε πανικό.

Ας δούμε τώρα τα ζητούμενα:

Η Ελληνική επιχειρηματικότητα -με έδρα και παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα- πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει με κάποια μορφή. Αυτό είναι απαραίτητο “ζητούμενο” ώστε να παράγεται πλούτος. Πλουτος αναγκαίος  για να λειτούργει το κράτος, να γίνονται πολιτικές  αναδιανομής και κοινωνικές πολιτικές. Εναλλακτικά το ελληνικό κράτος με την έννοια της οικονομίας των δημοσίων επενδύσεων, της άμυνας και  των υποδομών,  (Σχολείων νοσοκομείων) αλλά και του σχεδιασμού για το μέλλον, θα πάψει να υπάρχει.

Χωρίς τοπική επιχειρηματικότητα η χώρα θα υποστεί μια μετάπτωση μεταβαλλόμενη σε μη κράτος. Οντολογικά υπο-υπαρκτή  για λίγο καιρό και αμέσως μετά θα υπάρχει ως κράτος ανάμνηση.  Το όνομα της θα αναφέρεται μόνο σε απλή γεωγραφική επικράτεια όπως λέμε σήμερα  πχ. Κόρινθος Θήβα Πλαταιές αναφερόμενοι στις αρχαίες πόλεις κράτη, που σήμερα  είναι τμήματα του νέο ελληνικού κράτους.

Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε την κατάκτηση μας και ταυτόχρονα την είσοδο στην ενηλικίωση ενός νέου κράτους με πρωτεύουσα την Γερμανία, με γλώσσα υπό διαμόρφωση και πολιτισμό Γερμανικά-ευρωπαϊκό.  Λίγο πολύ το ζούμε ως ιδέα ή ως πρόθεση αυτό περίπου 100 χρονια.

Το κράτος σαφώς και μπορεί να αποτύχει αλλά θα ξαναπροσπαθήσει σύντομα διότι στηρίζεται στην βάση ενός Γερμανικής  εμπνεύσεως “τελικού προορισμού”…

 όταν όλοι οι άλλοι δεν έχουν καν προορισμό.

Αναφέρεται ότι, η Κόρινθος και η Θήβα κράτησαν κάποια οικονομική δραστηριότητα και σήμερα υπάρχουν ακόμα.  Οι Πλαταιές χαθήκαν.

Και αναφέρεται διότι, το νέο κράτος δεν δείχνει να θεωρεί σημαντικό να κρατήσουμε  οικονομική δραστηριότητα στην περιοχή μας. Δεν θα συνεχίσει να πληρώνει ένα ανύπαρκτο δικό μας project και αυτό είναι λογικό.

Για να υπάρξει λοιπόν τοπικός καπιταλισμός, δικό μας project  και οικονομική δραστηριότητα, τα οποία θα εγγυηθούν ότι η πόλη μας θα υπάρχει:

• είτε ως αυτόνομη αναγκαιότητα
• είτε  ως αναγκαιότητα μέσα στο ευρώ

χρειάζεται σχέδιο με πολιτσιμικά στοιχεία, σταθερή και ανταγωνιστική διεθνώς φορολογική πολιτική,  απαλλαγή από ξένες δεσμεύσεις και χρήματα.

Θα πρέπει λοιπόν η πολιτική, οι τάσεις οι πνευματικοί άνθρωποι,  οι συνδικαλιστές, τα κόμματα, οι παραγωγικές δυνάμεις και οι κοινωνικοί εταίροι  οι πολίτες να  πάρουν θέση.  Δεν επαρκεί μόνο να  μας αναγγέλλουν  το τι θα χαθεί αν βγούμε από το ευρώ ή να εκλιπαρούν για να μην χαθούν κάποια  δικά μας κεκτημένα  που λειτουργούν ήδη σε βάρος των επόμενων γενεών

Θα  πρέπει  να μας απαντήσουν στο εξής ερώτημα.

Με πιο τρόπο θα γίνουν όλα αυτά τα αυτονόητα στο συγκεκριμένο πλαίσιο.

Ποια η Θέση την Ελλάδας στο κόσμο και τελικά  ποια Ελλάδα θέλουμε; Την Ελλάδα  που σήμερα είναι ζητιάνα, παράσιτο της Ευρωζώνης και αύριο πιθανότατα ανύπαρκτη.

Ή την Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί  όσο μπορεί…

Το παλεύει όσο μπορεί και πορεύεται με αισιοδοξία για το μέλλον.

 

Γιάννης Παπαϊωάννου